Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις την κατάσταση στην σουηδική αγορά ακινήτων για να καταλάβεις τι ακριβώς πραγματεύεται η ταινία των Αξελ Πέτερσεν και Μανς Μάσον, αλλά αναμφίβολα βοηθά να ξέρεις ότι η ιδέα πίσω από την νομοθεσία για τον έλεγχο των ενοικίων υπέρ της προστασίας των ενοικιαστών που αποτέλεσε μια από τις βασικές αρχές του κράτους πρόνοιας της χώρας και που τέθηκε σε ισχύ μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά η σταθερή αύξηση του πληθυσμού και η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας έχει φέρει την Σουηδία ή τουλάχιστον τα μεγάλα αστικά της κέντρα σε μια οικιστική κρίση στην οποία η μαύρη αγορά θριαμβεύει.
Μια γεύση απ΄όλα αυτά παίρνεις ήδη από τα πρώτα πλάνα του φιλμ βεβαίως, όταν η 68χρονη πρωταγωνίστριά του Νόγιετ, φτάνοντας στην Στοκχόλμη μετά από χρόνια μιας εύκολης ζωής στην Ισπανία πηγαίνει στο κομμωτήριο για ένα φρεσκάρισμα πριν την κηδεία του σχεδόν αιωνόβιου πατέρα της.
Ο οποίος της αφήνει ως κληρονομιά μια πολυώροφη πολυκατοικία, ένα σύμπλεγμα ελαφρώς άθλιων διαμερισμάτων τα οποία ο ελαφρώς νοητικά καθυστερημένος ετεροθαλής αδελφός της και ο σαφώς αλκοολικός γιος του παραμελούν κι ενοικιάζουν δίχως κανέναν σεβασμό στις νόμιμες διαδικασίες.
Η Νόγιετ θέλει φυσικά να το ξεφορτωθεί με την βοήθεια του δικηγόρου της κάτι που θα αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο ωθώντας την να σκεφτεί όχι ακριβώς νόμιμες διαδικασίες για να διευκολύνει την πώλησή του, πρακτικές που περιλαμβάνουν σελίδες από τον «Τσελεμεντέ του Αναρχικού» ακόμη κι οπλοπολυβόλα.
Είναι σαφές από την παραπάνω περιγραφή ότι το φιλμ των Πέτερσεν και Μάνσον παίρνει τα βασικά στοιχεία ενός έντονου προβλήματος της Σουηδικής κοινωνίας για να χτίσουν πάνω τους μια κατάμαυρη κωμωδία του παραλόγου, που μοιάζει να έχει ως έναν από τους στόχους της να γίνει αισθητικά ενοχλητική.
Γυρισμένη σχεδόν αποκλειστικά με κοντινά πλάνα που μοιάζουν να ζουμάρουν στις λιγότερο κολακευτικές πλευρές των πρωταγωνιστών ή του περιβάλλοντός τους, δίχως να περιλαμβάνει όχι απλά έναν θετικό χαρακτήρα μα ίσως ούτε έναν χαρακτήρα με μια έστω θετική πλευρά, αισθητικά «βάναυσο» και με μια ηχητική μπάντα θορύβων κι απειλητικής μουσικής, είναι δύσκολο να βρεις το χιούμορ ή κάτι να απολαύσεις στο «The Real Estate».
Αναμφίβολα δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την γενναία ερμηνεία της Λέονορ Εκστραντ την οποία οι δυο σκηνοθέτες προφανώς λατρεύουν αφού έχτισαν την ταινία πάνω της, και δεν μπορείς παρά να μην διασκεδάσεις με τις πολλαπλές προκλήσεις του φιλμ –όπως αυτή στα γυρίσματα ενός βίντεο κλιπ για ένα τραγούδι με τίτλο «Homeless Life», μια από τις πιο άσχημες σκηνές σεξ που είδες ποτέ, ή την άσκοπη χρήση οπλοπολυβόλων- αλλά πέρα από αυτά δεν υπάρχουν πολλά να απολαύσεις –τουλάχιστον με την συμβατική έννοια στο φιλμ.
Σε κάθε περίπτωση όμως το «The Real Estate» δεν είναι μια ταινία που μπορείς να αγνοήσεις, είτε θαυμάζοντας την σταθερή του επιμονή να απωθήσει ακόμη και τον πιο επίμονο θεατή, είτε επικροτώντας το σχεδόν βιτριολικό του βλέμμα στον σύγχρονο ευημερούντα δυτικό κόσμο που μοιάζει να γερνά άσχημα.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Μελόδραμα σε φθηνή έκδοση το «The Bookshop» της Ιζαμπέλ Κοσέτ
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
- Berlinale 2018: O Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά για τον πόλεμο, τον έρωτα και τον άνθρωπο στο «Transit»
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι μια φιλμική εμπειρία
- Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό είναι ένα νουάρ που δεν σκοτεινιάζει ποτέ
- Berlinale 2018: η «Προσευχή» του Σεντρίκ Καν δεν εισακούεται
- Berlinale 2018: Το «Figlia Mia» πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει το ντεμπούτο τής Λάουρα Μπισπούρι
Tags: The Real estate, Μανς Μάνσον
