Φιλόδοξος νεαρός ζιγκολό κλέβει το ακυκλοφόρητο έργο ενός πάλαι ποτέ διάσημου θεατρικού συγγραφέα που ξεψυχά στα χέρια του και κάνει τη μεγάλη είσοδο στην νέα καριέρα του: κερδίζει φήμη ως το νέο ταλέντο του χώρου, χρήματα, στιλάτο διαμέρισμα και μία πλούσια ξανθιά αρραβωνιαστικιά. Ομως η ανασφάλεια ότι δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο επόμενο βήμα του, το οποίο περιμένουν εκδότες, παραγωγοί και κοινό ανυπόμονα, τον έχει φέρει στα όριά του. Τότε θα γνωρίσει την Εύα – μία πόρνη πολυτελείας, μία μυστηριώδη κυνική femme fatale, η οποία ζει κι εκείνη διπλή ζωή γεμάτη μυστικά. Ο νεαρός πλησιάζει επικίνδυνα τη φλόγα, έχοντας σκοπό να χρησιμοποιήσει την Εύα ως ηρωίδα στο επόμενο έργο του. Ποιος όμως εκμεταλλεύεται ποιον; Ενα παιχνίδι γάτας-ποντικιού ξεκινά με δύο (αντι)ήρωες που αναζητούν απεγνωσμένα τον έλεγχο της ζωής τους, την επιτυχία, την (πραγματική;) ταυτότητά τους.
Ο Μπενουά Ζακό («Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας», «Αντίο, Βασίλισσά μου») συνεργάζεται για έκτη φορά μέσα σε 37 χρόνια με την Ιζαμπέλ Ιπέρ για να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα ρόλο που έκανε διάσημο η Ζαν Μορό το 1962 (στο ομότιτλο «Eva» του Tζόζεφ Λόουζι). Ο Ζακό αρνείται ότι πρόκειται για ριμέικ, αλλά για τη δική του, εκ νέου, διασκευή στο αστυνομικό μυθιστόρημα του βρετανού Τζέιμς Χάντλεϊ Τσέις (1944), που αποτέλεσε την πρώτη ύλη και για τον Λόουζι. Τον ενδιαφέρει η κατασκευή ενός νεο-νουάρ και μία φροϋδική σχεδόν σπουδή στα ψυχολογικά θρίλερ, όπου η ερωτική κυριαρχία ενός νεαρού απατεώνα από μία dominatrix γυναίκα παίρνει τη συμβολική διάσταση μεταξύ της αλήθειας και του μεγάλου ψέματος: του σινεμά.
Μεταφέρει τη δράση στο Ανεσί (ο Λόουζι την είχε τοποθετήσει στη Βενετία, όπου το διάσημο καρναβάλι έπαιζε το διττό του ρόλο για τις «μάσκες» των ανθρώπων) και μάς εισάγει στο θεατρικό κόσμο της πόλης, υπογραμμίζοντας έτσι και τη συμβολική θεατρικότητα ενός ψεύτη ήρωα: ο νεαρός συγγραφέας είναι, κυριολεκτικά, ένας χαρακτήρας στο έργο της ζωής του. Αλλά το ίδιο κι η Εύα: κάθε φορά που κοιτά στον καθρέφτη, φορώντας τα δερμάτινα ρούχα και την περούκα της και κρατώντας το μαστίγιο, γνωρίζει ποια είναι;
Εμείς πάντως δεν αναγνωρίζουμε την Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία σε παρόμοιους σκοτεινούς, μυστηριώδεις, παράδοξους ρόλους γυναικείας διαστροφής έχει επιτύχει να αναδείξει πολύ πιο μεστές, εμβριθείς ηρωίδες. Εδώ όμως ο Ζακό δεν τη φροντίζει. Απλά της φορά μία κινηματογραφική μάσκα, μια στολή, την κινηματογραφεί επιπόλαια και άτσαλα, θεωρώντας σχεδόν αλαζονικά ότι το υποκριτικό βάρος της Ιπέρ θα λειτουργήσει από μόνο του.
Berlinale 2018: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ δε φοβάται τίποτα (εκτός από τους ανόητους ρόλους και τους ηλίθιους σκηνοθέτες)
Το ίδιο κάνει και με τον Γκασπάρ Ουλιέλ (θέλει να πιστεύει ότι έχει μπροστά από το φακό του τον νέο Αλέν Ντελόν στο «Γυμνοί στον Ηλιο» του Ρενέ Κλεμάν) αλλά, κυρίως, το ίδιο κάνει και σεναριακά – εκεί όπου βρίσκεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το εύρημα των αντικατοπτρίσεων, η ιδέα του παιχνιδιού των ταυτοτήτων, η παρομοίωση της ανασφάλειας του καλλιτέχνη με την ερωτική αυτοκαταστροφή δεν λειτουργούν αν δεν καταθέσεις σεναριακά και φιλοσοφικά κάτι θεμελιώδες. Διαφορετικά ξεμένεις με μία b-movie που στηρίζεται μόνο στις συμβάσεις του φτηνού σασπένς και της pulp ίντριγκας.
Κι εδώ ούτε κι αυτό. Η αρχικά γεμάτη υποσχέσεις ερωτική χορογραφία των Ουλιέλ-Ιπέρ ξεθυμένει αμέσως. Μετά, απλώς δεν τους πιστεύεις. Μοιάζουν ασύμβατοι, τα διλήμματα τους αδύναμα και τα κίνητρά τους ισχνά. Μόνο η ατμόσφαιρα μένει (ο διευθυντής φωτογραφίας Τζούλιαν Χερς επιστρατεύει μπλε και κόκκινα φίλτρα για να κινηματογραφήσει τα μυστηριώδη τοπία του Ανεσί με πάχνη και μυστήριο) να υπόσχεται ένα νουάρ που, τελικά, δεν σκοτεινιάζει ποτέ.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
