Ο Κιμ Κι-ντουκ είναι ένας σκηνοθέτης που δεν φοβάται την πρόκληση, αντιθέτως έχει χτίσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες του πάνω σε ιστορίες, σε σκηνές σε παρατηρήσεις για τον άνθρωπο και την κοινωνία του που μοιάζουν να έχουν ως βασικό στόχο να σε ενοχλήσουν. Στις καλύτερες στιγμές του, ανακαλύπτεις στο σινεμά του μια σχεδόν φιλοσοφική καθαρότητα ή έστω μια διαπεραστική αιχμή, υλικό για σκέψη μέσα από φιλμ που δεν εξαντλούνται στο πρώτο τους επίπεδο.
Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι εκεί στο «Human, Space, Time and Human», μια χοντροκομμένη, φτηνή, σχεδόν σαδιστική παραβολή για τις πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η οποία κάνει την χρήση ενός παρόμοιου τίτλου με το «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας Και…Ανοιξη» (μια από τις καλύτερες ταινίες του, πίσω στο 2003), να μοιάζει σχεδόν με ιεροσυλία.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα παλιό πολεμικό πλοίο το οποίο χρησιμεύει ως κρουαζιερόπλοιο για ένα επταήμερο ταξίδι με ιδιαίτερο χρώμα. Ανάμεσα στους επιβάτες του συναντάμε ένα αγνό ζευγάρι που δεν θέλουν να βάλουν selfies στα κανόνια γιατί κάποτε σκότωναν –και ναι είναι ντυμένοι στα λευκά-, έναν διεφθαρμένο πολιτικό και τον μαλθακό γιό του, μια ομάδα από γκάνγκστερ που θα τους πουλήσουν προστασία, ένα τσούρμο πόρνες και μια αγέλη από νεαρούς άντρες που μοιάζουν να ψάχνουν μόνο ένα πράγμα: σεξ. Κι αναμεσά τους ένας σιωπηλός γέρος ο οποίος μαζεύει από κάθε γωνιά του πλοίου άμμο και χώμα, σκουπιδάκια και σκόνη γεμίζοντας με αυτά πλαστικά ποτήρια.
Και φυσικά αυτή η κρουαζιέρα στην οποία κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα ήθελε να πάει θα πάρει μια πολύ άσχημη τροπή, όταν οι επιβάτες θα διαμαρτυρηθούν για την ιδιαίτερη μεταχείριση του πολιτικού και το ίδιο βράδυ με την βοήθεια του αλκοόλ οι πόρνες θα κάνουν την δουλειά τους με το πλήρωμα και οι νεαροί άντρες θα επιδοθούν σε απανωτούς βιασμούς γυναικών. Κι ο σιωπηλός γέροντας θα τα δει όλα από το φινιστρίνι.
Και κάπως έτσι τελειώνει το πρώτο κεφάλαιο με τίτλο «Ανθρωπος» για να ξεκινήσει το δεύτερο με τίτλο «Χώρος», στο οποίο θα βρούμε το καράβι να ίπταται ανάμεσα στα σύννεφα δίχως κανείς να μπορεί να εξηγήσει πως βρέθηκε εκεί και δίχως καμιά δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Κι όπως ακριβώς συμβαίνει στο «ήταν ένα μικρό καράβι», οι προμήθειες είναι περιορισμένες, η τροφή δεν φτάνει για όλους και ο καθένας θα προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του.
Aυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ένα όργιο βίας και αγριότητας γραμμένο, σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο με τόση αφέλεια, και απόλυτη έλλειψη λεπτότητας, ή οποιουδήποτε ευφυίας που δεν δείχνει τίποτα από απλοϊκό, γραφικό και γελοίο. Κι ακόμη χειρότερα, μοιάζει εντελώς ερασιτεχνικό και φτηνό, σαν μια κακοφτιαγμένη σχολική παράσταση και σε καμμιά περίπτωση η 23η ταινία ενός σκηνοθέτη με βραβεία σε μερικά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. Τα ψήγματα μερικών εν δυνάμει ενδιαφερόντων ιδεών πεθαίνουν με βίαιο τρόπο στο σενάριο και κάποιες εικόνες που θα μπορούσαν να περιέχουν μια σκληρή ποίηση μαραζώνουν από την ευτέλεια της εικόνας σε μια ταινία που δεν έχει απολύτως καμιά σωτήρια αρετή.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα στραβοπάτημα, αλλά αυτό το φιλμ του Κιμ Κι-ντουκ μοιάζει με στραβοπάτημα στο χείλος ενός τεράστιου γκρεμού και προσγείωση πάνω σε μια χειροβομβίδα. Και παρεμπιπτόντως, ναι, το φιλμ έχει και κάμποσες από αυτές.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Μελόδραμα σε φθηνή έκδοση το «The Bookshop» της Ιζαμπέλ Κοσέτ
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
- Berlinale 2018: O Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά για τον πόλεμο, τον έρωτα και τον άνθρωπο στο «Transit»
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι μια φιλμική εμπειρία
- Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό είναι ένα νουάρ που δεν σκοτεινιάζει ποτέ
- Berlinale 2018: η «Προσευχή» του Σεντρίκ Καν δεν εισακούεται
- Berlinale 2018: Το «Figlia Mia» πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει το ντεμπούτο τής Λάουρα Μπισπούρι
