Για όσους δεν γνωρίζετε τον Ολλι Μάκι, ήρθε η ώρα να μάθετε πως κάποτε στη Φινλανδία υπήρξε ένα πυγμάχος τόσο ταλαντούχος και πεισματάρης που προσπάθησε σκληρά για να αγγίξει το όνειρο του να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους μποξέρ του κόσμου, πριν αρνηθεί τα πάντα για τον μεγάλο του έρωτα.
Σε μια μακρά παράδοση ταινιών για αθλήματα, αλλά και το μποξ ειδικά (από το «Ρόκι» μέχρι το «Οργισμένο Είδωλο» και από το «Wrestler» μέχρι το «Creed»), που χρησιμοποίησαν ευρηματικά το ρινγκ για να μιλήσουν για μεγαλύτερους και πιο κρίσιμους αγώνες έξω από αυτό, ο τρόπος με τον οποίο ο πρωτοεμφανιζόμενος Γιούζο Κούοσμανεν ντύνει τη βιογραφία του πιο διάσημου Φινλανδού πυγμάχου με το κοστούμι μιας ταινίας βαθιά ρομαντικής, με κάθε πιθανή σημασία δίνει κανείς στην έννοια, είναι τουλάχιστον αφοπλιστικός.
Δεν είναι μόνο το αθώο ασπρόμαυρο που σε φέρνει αυτόματα στα 60s, ούτε η φύση της επαρχιακής Φινλανδίας που λουσμένη στο καλοκαιρινό φως μοιάζει να αγκαλιάζει τη δράση με μια πρωτοφανή διάθεση επιστροφής στα βασικά. Δεν είναι επίσης μόνο ο Ζάρκο Λάχτι που υποδύεται τον Ολι Μάκι σαν ένα παιδί που μαθαίνει τον κόσμο, αντιδρώντας ενστικτωδώς σε ότι του φαίνεται ψεύτικο και μακριά από την παιδικότητα της καθημερινότητάς του. Και σίγουρα, δεν είναι μόνο η διάχυτη feelgood διάθεση που δίνει τον τόνο σε όλα όσα συμβαίνουν σε αυτή την αντίστροφη διαδρομή από την άνοδο στην πτώση.
Είναι το γεγονός πως ο Κουόσμανεν (ας του χρεώσουμε λοιπόν και λίγη από την παράδοση του Ακι Καουρισμάκι στη διαχείριση των απλών καθημερινών αντι-ηρώων) αφηγείται μέσα από την παράδοξη ιστορία του Ολι Μάκι μια ιστορία ενηλικίωσης πιο δυνατή από κάθε αγώνα μποξ που θα τέλειωνε με θριαμβευτικά χειροκροτήματα και κάπου εκεί θα γραφόταν μια ακόμη γνωριμη ιστορία γύρω από την επιτυχία και πως να την αποκτήσετε. Η διαδρομή του Ολι Μάκι μέχρι το μεγάλο αγώνα με τον Αμερικάνο Ντέιβι Μουρ που συμβολικά είναι η πιο κρίσιμη στιγμή ανάμεσα στον ερασιτέχνη και τον επαγγελματία, μοιάζει με τη βόλτα ενός παιδιού σε ένα λούνα παρκ που θέλει διακαώς να βρεθεί, αλλά που όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τα παιχνίδια στα οποία πρέπει να συμμετάσχει διστάζει.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: Χρειάζεσαι... καρδιά από πέτρα για να μην ταυτιστείς με το ισλανδικό «Heartstone»
Ο Ολι Μάκι θέλει να είναι στο σπίτι του δίπλα στη λίμνη, μαζί με την αγαπημένη του και να προπονείται στη φύση. Νιώθει άβολα να φωτογραφίζεται, να πρέπει να φορέσει κοστούμι, να πρέπει να μιλάει μπροστά σε κόσμο, να είναι το σύμβολο μιας ολόκληρης χώρας που καθρεφτίζει πάνω στο πρόσωπό του τις ελπίδες της για νίκης.
Ο Κουόσμανεν κάνει μια ταινία για την πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή του ήρωα του και - παρά τα φαινόμενα - δεν ειρωνεύεται καθόλου, αφού η διαδρομή του μέχρι εκεί σε έχει πείσει (αν δεν σε έχει συγκινήσει και βαθιά) για τις πραγματικές του επιθυμίες, τη δική του αίσθηση για την επιτυχία και την ανάγκη του να μην χαρίσει τα πάντα σε ένα όνειρο που μπορεί να του άλλαζε τη ζωή, αλλά να το θυσιάσει για ένα άλλο, πιο χειροπιαστό, πιο φαινομενικά συμβατικό, ίσως τελικά πιο μεγάλο αν το συνδέσει κανείς με τη σημασία του να μπορείς να επιλέγεις προς ποια κατεύθυνση θα κινηθείς όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να είναι μονόδρομος.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: Το «Μπάχαλο» του Καρλ Λεμιέ είναι ένα post-rock φιλμ που βλέπεται δυνατά
Μελαγχολική, σοφή με τον δικό της ανεπιτήδευτο τρόπο, ανάλαφρη σαν την κατηγορία φτερού στην οποία ανήκει ο πρωταγωνιστής της αλλά και βαριά σαν κάθε ιστορία που δεν έχει το happy end που όλοι περιμένουν, η ταινία που δικαίως ξεχώρισε στο Φεστιβάλ Καννών (κερδίζοντας το μεγάλο βραβείο στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμαμ») είναι μια από αυτές που αποδεικνύουν πως οι μόνοι άνθρωποι που ξέρουν να σου μιλήσουν για τη νίκη, είναι αυτοί που κάποτε προτίμησαν να χάσουν τα πάντα.
Περισσότερο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Θεσσαλονίκη 2016: Τα «Δολοφονικά Αμαξίδια» είναι η πιο αλλοπρόσαλα αντιρατσιστική ταινία του Φεστιβάλ
- Θεσσαλονίκη 2016: Στη Χιλή, ο «Jesus» ζητάει συγχώρεση καθημερινά
- Θεσσαλονίκη 2016: Η Καζαμπλάνκα είναι έγχρωμη στην «Πλατεία Αμερικής» του Γιάννη Σακαρίδη
- Θεσσαλονίκη 2016: «Stopover», γαλλοελληνική συμπαραγωγή, η γυναικεία απάντηση στην ανδρική βία
- Θεσσαλονίκη 2016: «Αφτερλωβ», ένα love story τόσο meta
- Τα πρόσωπα του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην κάμερα του Flix #5
- Θεσσαλονίκη 2016: Το «Νήμα» δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια ταινία του The Boy
- Θεσσαλονίκη 2016: Η «Λαίδη Μάκμπεθ» είναι εντυπωσιακά μοντέρνα μέσα στα βικτωριανά της φορέματα
- Τα πρόσωπα του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην κάμερα του Flix #4
- Θεσσαλονίκη 2016: «Μια Τρομακτική Περίοδος» - Ο Αϊρα Σακς μιλά για την εκλογή Τραμπ
- Θεσσαλονίκη 2016: «Οι ενάρετοι» ξεγυμνώνουν μια παράδοξα αστεία αστική υποκρισία
- Θεσσαλονίκη 2016: Χρειάζεσαι... καρδιά από πέτρα για να μην ταυτιστείς με το ισλανδικό «Heartstone»
- Θεσσαλονίκη 2016: Ακούμε το «ΑΦΤΕΡΛΩΒ», λίγο πριν το δούμε
- Θεσσαλονίκη 2016: «Η Μεταμόρφωση»… διψά να «αφήσει το κακό να μπει»
- Θεσσαλονίκη 2016: Δε χρειάζεται καν να το πούμε - το «Gimme Danger» του Τζιμ Τζάρμους για τους Stooges είναι cool
- Τα πρόσωπα του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην κάμερα του Flix #3
- Θεσσαλονίκη 2016: «Ο Αγριος Τόπος» - Ας μιλήσουμε για το εξωγήινο χταπόδι στο δωμάτιο
- Τα πρόσωπα του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην κάμερα του Flix #2
- Θεσσαλονίκη 2016: Η «Ισοπέδωση» συστήνει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σκηνοθετική φωνή
- Θεσσαλονίκη 2016: Για όλες τις γυναίκες που, στην ηλικία τους, ακόμα κρύβονται για να καπνίσουν...
- Θεσσαλονίκη 2016: Οταν η Τούμπα κατέβηκε στο Ολύμπιον
- Θεσσαλονίκη 2016: Η ομάδα του Φεστιβάλ στην κάμερα του Flix
- Θεσσαλονίκη 2016: «Κυλά στο Αίμα», μια ταινία που θέλεις να την πάρεις αγκαλιά
- Θεσσαλονίκη 2016: «Oταν Ξέσπασε η Βία» - Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους στα Aγρια Βαλκάνια
- Θεσσαλονίκη 2016: Τo Flix βλέπει και γράφει για όλες τις ταινίες του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου
- To ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον ΠΑΟΚ είναι φτιαγμένο από θλίψη, αγάπη και αφοσίωση
- Θεσσαλονίκη 2016: «Aνδρας Eλβετικός Σουγιάς» - ο Χάρι Πότερ πέθανε, ζήτω το πτώμα του (που κλάνει)
- Θεσσαλονίκη 2016: Στον «Τυφλό Χριστό» του Κρίστοφερ Μάρεϊ η θρησκεία δεν έχει τίποτα κοινό με την Πίστη
- Θεσσαλονίκη 2016: Στο «Kékszakállú» η πραγματικότητα είναι χωρίς διέξοδο αλλά άψογα καδραρισμένη
- Θεσσαλονίκη 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
- Στην τελετή Εναρξης του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Κύριε Υπουργέ, επιτρέψτε μας τρεις διορθώσεις
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Το παρελθόν του διαγωνιστικού τμήματος κρύβει εκπλήξεις!
- ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί! Η Μαρίνα Δανέζη μοιράζεται με το Flix το τελευταίο ταξίδι του Νίκου Τριανταφυλλίδη
- Με έμπνευση... Pulp Fiction το τρίτο τρέιλερ του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου: Οχι τόσο σέξι, αλλά ευτυχώς ούτε «τα νέα κρατικά βραβεία»!
- Λεονάρντο Φάβιο: Ανακαλύπτοντας έναν σπουδαίο σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- O Φιλίπ Γκραντριέ φέρνει τα σκόταδια του στο 57o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Τελευταία Εξοδος Θεσσαλονίκη: Δείτε το δεύτερο τρέιλερ του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου για το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ολες οι ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Μερικές από τις ωραιότερες ταινίες της χρονίας στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος σκηνοθετεί το πρώτο τρέιλερ του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- H Αγορά του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποκαλύπτεται!
- O ΠΑΟΚ που αγάπησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης σε παγκόσμια πρεμιέρα στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Το 57o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει αφίσα
- Θεσσαλονίκη 2016: Τα Highlights κι οι νέες ενότητες στο πρόγραμμα
- Ενας Τζιμ Τζάρμους δεν είναι (ποτέ) αρκετός στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
- Οσα ενώνουν το Φεστιβάλ του Λοκάρνο με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Αλλαγές στο ελληνικό τοπίο
- Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποκτά διαγωνιστικό τμήμα για νέους δημιουργούς
- Αυτή είναι η ομάδα του νέου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
