Φεστιβάλ / Βραβεία

Θεσσαλονίκη 2016: Στο «Kékszakállú» η πραγματικότητα είναι χωρίς διέξοδο αλλά άψογα καδραρισμένη

στα 10

Η αρχιτεκτονική του χώρου και τα αποσπάσματα από την όπερα του Μπέλα Μπάρτοκ, το «Κάστρο του Κυανοπώγωνα», κάνουν το ντεμπούτο του Γκαστόν Σολνίτσκι μία ταινία που, ενώ είναι πανέμορφη, πασχίζει να βρει την δίοδο επικοινωνίας της με τον θεατή.

Θεσσαλονίκη 2016: Στο «Kékszakállú» η πραγματικότητα είναι χωρίς διέξοδο αλλά άψογα καδραρισμένη

Η σύνοψη της ταινίας υπόσχεται «ένα αντισυμβατικό πορτρέτο κάποιων νεαρών γυναικών που βρίσκονται στο κατώφλι της ενηλικίωσης». Το να προσπαθήσει κανείς όμως να περιορίσει το «Kékszakállú» σε μια περίληψη που βγάζει νόημα περισσότερο αδικεί την ταινία παρά απλοποιεί τα πράγματα. Γιατί το ντεμπούτο του Αργεντίνου Γκαστόν Σολνίτσκι που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μέσα στην εικαστική του φιλοδοξία και τις αφηγηματικές του επιρροές από το σινεμά της Λουκρεσία Μαρτέλ, είναι και παρατήρηση μιας κοινωνίας όπου οι γυναικείες φιγούρες ετοιμάζονται να λάβουν αποφάσεις που πρόκειται να επηρεάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους και η αφαιρετική διασκευή μιας όπερας όπου η μουσική συμπληρώνει την αρχιτεκτονική του χώρου αλλά και μία μελέτη της αστικής ennui, όπου το μέλλον μοιάζει να είναι ανησυχητικά απόν.

Το Flix θα σας μεταφέρει καθημερινά όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες - ως τη λήξη του, την Κυριακή, 13 Νοεμβρίου. Κάντε κλικ εδώ για να δείτε συγκεντρωμένα όλα τα θέματα του Flix για το Φεστιβάλ

Kekszakallu 607

Παρόλα αυτά, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εκ πρώτης όψεως εμφανή. Οι γυναικείες φιγούρες του Σολνίτσκι δεν δείχνουν να έχουν κάποια άμεση σχέση μεταξύ τους, ούτε οι ιστορίες τους είναι ουσιαστικά επικαλυπτόμενες. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι η ταινία δανείζεται τον τίτλο αλλά και την μουσική της σε μερικές σκηνές από την μοναδική όπερα του Μπέλα Μπάρτοκ, το «Κάστρο του Κυανοπώγωνα», η αφήγηση δε δείχνει να μοιράζεται επιπλέον αφηγηματικά κοινά πέρα από το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις, η πρωταγωνίστρια ετοιμάζεται να ανοίξει την πόρτα – και ενδεχομένως τους κινδύνους – της επόμενης φάσης της ζωής της. Ακόμα και η αποτύπωση της αστικής παγίδευσης δεν δείχνει να οδηγεί κάπου ή να έχει μια κορύφωση, παρά περιορίζεται στην αποτύπωση εκείνων των μικρών λεπτομερειών που μπορεί να έχουν (ή και να μην έχουν) σημασία.

Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: «Aνδρας Eλβετικός Σουγιάς» - ο Χάρι Πότερ πέθανε, ζήτω το πτώμα του (που κλάνει)

Kekszakallu 607

Αυτό σταδιακά δημιουργεί έναν κόσμο που υπνωτιστικά βυθίζει τον θεατή μέσα του, δε φαίνεται όμως να έχει διέξοδο. Κατά κάποιον τρόπο, ακόμα και ο ίδιος ο θεατής κάποια στιγμή βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε αυτό τον κόσμο ακριβώς όπως και οι ηρωίδες του Σολνίτσκι, αναζητώντας μία εξέλιξη, κάτι που να μαρτυρά ότι η επένδυσή του σε αυτούς τους μινιμαλιστικούς χαρακτήρες θα οδηγήσει κάπου. Ο Σολνίτσκι, παρά τα 72 λεπτά της διάρκειας της ταινίας του, δε δείχνει να βιάζεται να καταλήξει σε κάποιο μεγάλο ηθικό δίδαγμα, παρά επενδύει πάνω στην αυστηρή αρχιτεκτονική εντός του κάδρου του και ενσωματώνει ποιητικές πινελιές μέσα σε μία βαρετά καθημερινή πραγματικότητα υπογραμμίζοντας ότι στόχος του δεν είναι οι απαντήσεις. Η ταινία του μπορεί να είναι ουσιαστικά μια ταινία μυθοπλασίας, θα μπορούσε ωστόσο κάλλιστα να είναι και καθαρόαιμο ντοκιμαντέρ παρατήρησης.

Kekszakallu 607

Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας

Επιπλέον, οι εικόνες του «Kékszakállú» προδίδουν μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά στη δύναμή τους και αυτό είναι κατανοητό, κρίνοντας από τον τρόπο που όντως επιβάλλονται στον θεατή. Ύστερα όμως από κάποιο σημείο, η επιστροφή στους ίδιους προβληματισμούς, η επιμονή στην ίδια μινιμαλιστική γραφή και η απουσία οποιασδήποτε κορύφωσης διακόπτει κάθε δίοδο επικοινωνίας και περιορίζει την ταινία σε μία γυάλα όπου σαφώς και κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τις δυνάμεις και τα σημεία υπεροχής της, δύσκολα όμως θα νιώσει κάποια μορφή συναισθήματος ή έστω θα νιώσει συνοδοιπόρος σε αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι. Το σινεμά του Σολνίτσκι έχει όραμα, έχει ταυτότητα αλλά έχει και απαιτήσεις, χωρίς ακόμη να είναι τόσο πλούσιο ώστε να τις δικαιολογεί. Η σκηνοθετική του φωνή έχει ενδιαφέρον, όμως πρέπει να βρει την δίοδο επικοινωνίας της με τον θεατή. Οι ομοιότητες με το ανθρωποκεντρικό σινεμά της Μαρτέλ κάνουν δόκιμες τις συγκρίσεις, το συμπέρασμα όμως δεν λειτουργεί υπέρ του Σολνίτσκι. Τουλάχιστον όμως, κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αδιαφορία.

Το «Kékszakállú» προβάλλεται ξανά την Κυριακή, 6 Νοεμβρίου στις 15:30 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα.


Το Flix θα σας μεταφέρει καθημερινά όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες - ως τη λήξη του, την Κυριακή, 13 Νοεμβρίου. Κάντε κλικ εδώ για να δείτε συγκεντρωμένα όλα τα θέματα του Flix για το Φεστιβάλ

Περισσότερο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:

Η Fischer γιορτάζει 10 χρόνια παρουσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμοντας και φέτος τα πιο σημαντικά βραβεία, τα Βραβεία Κοινού Fischer. Διαβάστε και δείτε περισσότερα εδώ.

fischer tiff 57 607