Οι κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και ηθικές, αντιθέσεις εντός της κοινωνίας είναι μια θεματική που πάντα ενδιέφερε το σινεμά της Αργεντινής, ακόμα και όταν εκ πρώτης όψεως η ιστορία δεν είχε να κάνει άμεσα με κάτι από αυτά. «Οι Eνάρετοι» του Λούκας Βαλέντα Ρίνερ, οι οποίοι διαγωνίζονται για τον Χρυσό Αλέξανδρο και χρηματοδοτήθηκαν εν μέρει από το Cinema Project του κινηματογραφικού φεστιβάλ του Jeonjou, συνεχίζουν αυτή την παράδοση, εστιάζοντας στην ζωή μιας γυναίκας που ανακαλύπτει ότι πίσω από το τείχος ασφαλείας που περιτριγυρίζει την κοινότητα πλουσίων όπου εργάζεται ως οικιακή βοηθός, ζει και βασιλεύει μια κολεκτίβα γυμνιστών.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: «Μια Τρομακτική Περίοδος» - Ο Αϊρα Σακς μιλά για την εκλογή Τραμπ
Η αντίθεση ανάμεσα στον καθώς πρέπει τρόπο ζωής των πλουσίων και την απελευθερωμένη φύση των… δίπλα είναι που δίνει την αφορμή στην Μπελέν της Iριντε Μόκερτ την ευκαιρία να αρχίσει και η ίδια να απεγκλωβίζεται από τις συστολές της, από την εσωστρέφειά της, από όλη εκείνη την εικόνα που έχει χτίσει γύρω από τον εαυτό της, σε μία πορεία χειραφέτησης προς ένα διαφορετικό αύριο. Αυτό που αρχικά την σοκάρει, στην πορεία μετατρέπεται σε περιέργεια για να αναδειχθεί τελικά σε αποδοχή μιας ολόκληρης πραγματικότητας που μέχρι πριν λίγο καιρό αγνοούσε καν την ύπαρξή της.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: Χρειάζεσαι... καρδιά από πέτρα για να μην ταυτιστείς με το ισλανδικό «Heartstone»
Χωρίς πολλά λόγια και με έμφαση κυρίως στη γλώσσα του σώματος και το στήσιμο της εικόνας, ο Ρίνερ αποκαλύπτει πίσω από το χαμόγελο των πλουσίων την ανασφάλεια, το ανικανοποίητο και εκείνη την επιθυμία, ανάγκη βασικά, να κρατήσουν κρυφό οτιδήποτε είναι δυνατό να καταστρέψει αυτή την εικόνα. Η πλούσια αφεντικίνα της Μπελέν που της ζητά να την κρατά συντροφιά το βράδυ με έναν επιφανειακά ευγενικό αλλά τελικά απόλυτο παρεμβατικό τρόπο, ο νευρόσπαστος γιος της που το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι οι αμφίβολης απόδοσης επιδόσεις του στο τένις και τα ψυχρά χαμόγελα απάθειας με τα οποία ακούν οι γείτονες τα προβλήματα των άλλων δημιουργούν ένα σύμπαν που υπογραμμίζει γλαφυρά γιατί η Μπελέν τελικά πασχίζει να ξεφύγει από αυτό.
Στην άλλη πλευρά όμως του φράχτη, υπάρχει χρώμα, υπάρχει ποίηση, υπάρχει ο ήχος της φύσης, υπάρχει η ανθρώπινη επαφή (αν και το… μάντρα επιβάλλει περιορισμούς στη σεξουαλική επαφή). Η γύμνια μπορεί να αποτελεί μια προφανή μεταφορά για την απελευθέρωση από τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό της κοινωνίας όμως ο τρόπος που ο Ρίνερ εξερευνά τη σταδιακή μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο εστιάζοντας στη ματιά ή τον τρόπο που κινείται η Μπελέν του μέσα σε αυτό το περιβάλλον γίνεται με φροντίδα και προσοχή στη λεπτομέρεια. Οι ήρωές του μοιράζονται ερωτικούς στίχους, χορεύουν υπό τη μουσική ενός αισθαντικού τραγουδιού, βάφονται ζώα και απελευθερώνουν τα σώματα και τις κραυγές τους (στην πιο ατμοσφαιρική σκηνή της ταινίας) και προετοιμάζονται για μία σύγκρουση που δείχνει αναπόφευκτη δίνοντας ουσιαστικά μια μάχη για να κερδίσουν τη θέση τους σε αυτή την κοινωνία. Να ρίξουν δηλαδή ουσιαστικά τον φράχτη.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: «Ο Αγριος Τόπος» - Ας μιλήσουμε για το εξωγήινο χταπόδι στο δωμάτιο
Το φινάλε (χωρίς spoilers) αλλάζει τους ρυθμούς και ενδεχομένως να έρχεται σε αντίθεση με τη χαμηλότονη αφήγηση που προηγείται, είναι όμως ενδεικτικό της σύγκρουσης που υπάρχει εξαρχής δίχως να φτάνει ποτέ στην επιφάνεια. Ο Ρίνερ έχει χιούμορ, έχει την πρόθεση να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τα μάτια, αναδεικνύει το συναίσθημα, χωρίς να πατά ποτέ απροκάλυπτα στις περιοχές του δράματος και δείχνει σιγουριά στην αφήγηση της ιστορίας του, ικανή για να του συγχωρεθούν μερικοί νεκροί χρόνοι που προσθέτουν μεν ιδιαίτερα κομμάτια στη σύνθεση αυτού του κόσμου, αλλά μερικές φορές κάνουν κύκλο γύρω από τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2016: «Η Μεταμόρφωση»… διψά να «αφήσει το κακό να μπει»
Η Μπελέν του στο τέλος της ταινίας είναι πια ένας άλλος άνθρωπος και η επιτυχής πορεία αυτής της μετάβασης είναι ενδεικτική του πόσο αποτελεσματική είναι η τηλεοπτικά γνωστή στη χώρα της Iριντε Μόκερτ. Στον απαιτητικό σωματικά της ρόλο, είναι εμφανής η αναστολή της, η καταπίεσή της, η ανάγκη για την απελευθέρωση, η ισορροπία της ανάμεσα σε αυτό που θέλει και αυτό που της επιβάλλεται. «Οι Eνάρετοι» είναι η δική της ιστορία αφύπνισης. Σειρά έχει, τώρα, ο υπόλοιπος κόσμος.
Η ταινία «Οι Ενάρετοι» προβάλλεται σε επανάληψη την Τετάρτη, 9 Νοεμβρίου στις 15.15 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα.
Περισσότερο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Θεσσαλονίκη 2016: «Μια Τρομακτική Περίοδος» - Ο Αϊρα Σακς μιλά για την εκλογή Τραμπ
- Θεσσαλονίκη 2016: Χρειάζεσαι... καρδιά από πέτρα για να μην ταυτιστείς με το ισλανδικό «Heartstone»
- Θεσσαλονίκη 2016: Ακούμε το «ΑΦΤΕΡΛΩΒ», λίγο πριν το δούμε
- Θεσσαλονίκη 2016: «Η Μεταμόρφωση»… διψά να «αφήσει το κακό να μπει»
- Θεσσαλονίκη 2016: Δε χρειάζεται καν να το πούμε - το «Gimme Danger» του Τζιμ Τζάρμους για τους Stooges είναι cool
- Τα πρόσωπα του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην κάμερα του Flix #3
- Θεσσαλονίκη 2016: «Ο Αγριος Τόπος» - Ας μιλήσουμε για το εξωγήινο χταπόδι στο δωμάτιο
- Τα πρόσωπα του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην κάμερα του Flix #2
- Θεσσαλονίκη 2016: Η «Ισοπέδωση» συστήνει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σκηνοθετική φωνή
- Θεσσαλονίκη 2016: Για όλες τις γυναίκες που, στην ηλικία τους, ακόμα κρύβονται για να καπνίσουν...
- Θεσσαλονίκη 2016: Οταν η Τούμπα κατέβηκε στο Ολύμπιον
- Θεσσαλονίκη 2016: Η ομάδα του Φεστιβάλ στην κάμερα του Flix
- Θεσσαλονίκη 2016: «Κυλά στο Αίμα», μια ταινία που θέλεις να την πάρεις αγκαλιά
- Θεσσαλονίκη 2016: «Oταν Ξέσπασε η Βία» - Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους στα Aγρια Βαλκάνια
- Θεσσαλονίκη 2016: Τo Flix βλέπει και γράφει για όλες τις ταινίες του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου
- To ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον ΠΑΟΚ είναι φτιαγμένο από θλίψη, αγάπη και αφοσίωση
- Θεσσαλονίκη 2016: «Aνδρας Eλβετικός Σουγιάς» - ο Χάρι Πότερ πέθανε, ζήτω το πτώμα του (που κλάνει)
- Θεσσαλονίκη 2016: Στον «Τυφλό Χριστό» του Κρίστοφερ Μάρεϊ η θρησκεία δεν έχει τίποτα κοινό με την Πίστη
- Θεσσαλονίκη 2016: Στο «Kékszakállú» η πραγματικότητα είναι χωρίς διέξοδο αλλά άψογα καδραρισμένη
- Θεσσαλονίκη 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
- Στην τελετή Εναρξης του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Κύριε Υπουργέ, επιτρέψτε μας τρεις διορθώσεις
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Το παρελθόν του διαγωνιστικού τμήματος κρύβει εκπλήξεις!
- ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί! Η Μαρίνα Δανέζη μοιράζεται με το Flix το τελευταίο ταξίδι του Νίκου Τριανταφυλλίδη
- Με έμπνευση... Pulp Fiction το τρίτο τρέιλερ του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου: Οχι τόσο σέξι, αλλά ευτυχώς ούτε «τα νέα κρατικά βραβεία»!
- Λεονάρντο Φάβιο: Ανακαλύπτοντας έναν σπουδαίο σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- O Φιλίπ Γκραντριέ φέρνει τα σκόταδια του στο 57o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Τελευταία Εξοδος Θεσσαλονίκη: Δείτε το δεύτερο τρέιλερ του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου για το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ολες οι ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Μερικές από τις ωραιότερες ταινίες της χρονίας στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος σκηνοθετεί το πρώτο τρέιλερ του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- H Αγορά του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποκαλύπτεται!
- O ΠΑΟΚ που αγάπησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης σε παγκόσμια πρεμιέρα στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Το 57o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει αφίσα
- Θεσσαλονίκη 2016: Τα Highlights κι οι νέες ενότητες στο πρόγραμμα
- Ενας Τζιμ Τζάρμους δεν είναι (ποτέ) αρκετός στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
- Οσα ενώνουν το Φεστιβάλ του Λοκάρνο με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Αλλαγές στο ελληνικό τοπίο
- Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποκτά διαγωνιστικό τμήμα για νέους δημιουργούς
- Αυτή είναι η ομάδα του νέου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
