Από τον αρχέγονο κλειστοφοβικό τρόμο του «Alien» και την εξέλιξη της φόρμουλας στο «Aliens» σε καθαρόαιμη πολεμική ταινία μέχρι το βουτηγμένο στη θρησκευτική σημειολογία «Alien 3» και την σουρεαλιστική, σχεδόν επιθετική φαντασία του «Alien Resurrection», ένα στοιχείο ήταν μονίμως σταθερό.
«Στο διάστημα, κανείς δεν μπορεί να ακούσει τις κραυγές σου».
Διαβάστε ακόμη: 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
Κάθε καινούρια ταινία της μυθολογίας του Alien, κάθε νέο κεφάλαιο στην εξέλιξη ενός από τους πιο σκοτεινούς μύθους του διαστήματος, αποτελούσε και μία ακόμη τολμηρή παραλλαγή στο αρχικό όραμα του Ρίντλεϊ Σκοτ: το διάστημα των θαυμάτων και των μυστηρίων, εκείνο που προσέφερε τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς του «2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος» ή την ουμανιστική ελπίδα των «Στενών Επαφών τρίτου τύπου», είναι ταυτόχρονα ένας ψυχρός, μαύρος, τρομακτικός τόπος. Και κανένα από τα καλά που έχει να επιδείξει δεν μπορεί να αναιρέσει ή έστω να ανατρέψει μερικώς αυτή την διάστασή του.
H Έλεν Ρίπλεϊ της Σιγκούρνεϊ Γουίβερ, όπως πρωτοσυστήθηκε στο σινεμά στο «Alien» του Ρίντλεϊ Σκοτ.
Το πλάσμα που σχεδίασε ο Ελβετός σουρεαλιστής ζωγράφος Χ.Ρ. Γκίγκερ φέρει αρκετά κοινά στοιχεία με την ανθρώπινη ανατομία για να δίνει μια γνώριμη αίσθηση οικειότητας αλλά και επαρκείς ανατομικές υπερβολές για να τονίσει τον τρόμο του απόκοσμου. Ο εξωγήινός του είναι ένα άθροισμα φαλλικών συμβόλων και βιομηχανικής, όχι μακριά από την συνήθη τεχνοτροπία του καλλιτέχνη, η οποία σχεδόν αγκαλιάζει την φροϋδική προσέγγιση για να αναδείξει το σεξ και την πράξη της δημιουργίας ως κάτι το φυσικά βιολογικό αλλά εγγενώς και απόλυτα οργανικά τρομακτικό. Όλος ο σωματικός τρόμος της μυθολογίας του franchise ουσιαστικά γεννιέται και στηρίζεται σε αυτή τη βάση, με την ηρωίδα του και την μεγάλη της νέμεση στο πρόσωπο της εξωγήινης βασίλισσας να αποτελούν ειρωνικά τις όψεις ενός παρόμοιου νομίσματος όσο αναμετρώνται σε σκηνικά που δίνουν ξανά και ξανά την αίσθηση μιας γιγάντιας μήτρας.
Διαβάστε ακόμη: Το πλήρωμα του «Alien: Covenant» έχει ένα μήνυμα για σας
Σχέδια του Χ.Ρ. Γκίγκερ κατά την δημιουργία του «Alien»
Εξάλλου, η ίδια η εποποιία του «Alien» είναι συνυφασμένη με την ιδέα της μητρότητας και της γέννησης, της επιβίωσης με κάθε τρόπο και της βιολογικής συνέχισης σε ένα αρχέγονο επίπεδο το οποίο περιορίζει κάθε ανθρώπινη λογική στις αμιγώς ενστικτώδεις αντιδράσεις. Τα «Alien» δεν είναι απλά ταινίες για το σκοτάδι του διαστήματος. Είναι ταινίες για το σκοτάδι της ύπαρξης και τον ίδιο τον τρόμο της δημιουργίας. Και, ναι, δεν είναι τυχαίο που τόσες «Μητέρες» είναι ουσιαστικά αναπόσπαστα στοιχεία αυτού του σύμπαντος, ούτε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από ίσως τον πιο badass και πολύπλευρο γυναικείο χαρακτήρα που έχει αποτυπωθεί ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Γιατί αν τα «Alien» είναι οι φόβοι των ανδρών σχετικά με την γυναικεία φύση, μία θέση που για πολλούς υποστηρίζεται από την όλη θεματική της – απόκοσμης – ερωτικής πράξης και όλων των συνεπειών που τελικά επιφέρει στην πορεία, τότε η κεντρική ηρωίδα τους είναι ο τρανταχτός αντίλογος.
Διαβάστε ακόμη: Μην ακούτε κανέναν άλλον. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ μιλάει για το «Alien: Covenant»
Σκηνή από το «Αliens»
Σκηνή από το «Αliens»
«Νομίζω ότι μπορούμε με ασφάλεια να θεωρήσουμε ότι αυτό δεν είναι ένα ζόμπι.»
Σκηνή από το «Alien³»
Σκηνή από το «Alien: Resurrection»
Η Ρίπλεϊ της Σιγκούρνεϊ Γουίβερ είναι ανεξάρτητη, κύριος του εαυτού της, ισότιμο μέλος της ομάδας και πάντα ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της, κόντρα σε όλα όσα ανά την εξέλιξη του franchise επιδιώκουν να την ελέγξουν, δημιουργώντας τελικά έναν χαρακτήρα που, παρά τις όποιες ενστάσεις, αναδεικνύεται ως η ηρωίδα της υπόθεσης και όχι το θύμα. Μπορεί το «Alien» να είναι ουσιαστικά μια μασκαρεμένη ταινία τρόμου για ένα «στοιχειωμένο διαστημόπλοιο» ή – για τους λιγοστούς πολέμιούς του – απλά τα «Σαγόνια του Καρχαρία» στο διάστημα, όμως η Ρίπλεϊ της Γουίβερ δεν είναι ποτέ μια scream queen ή ένα αβοήθητο κινούμενο κλισέ.
Διαβάστε ακόμη: Μετά το «Alien: Covenant» έρχεται το «Alien: Awakening»
Αντιθέτως, παίζει με τα γυναικεία αρχέτυπα για να τα ξεπεράσει και να δημιουργήσει κάτι πολύ πιο σύνθετο που ξεπερνά το αβοήθητο θηλυκό, τον ρόλο της μητέρας ή την «δύσκολη» γυναίκα. Ουσιαστικά ο ίδιος ο ρόλος της Ρίπλεϊ είναι στην πορεία των ταινιών η μάχη της απέναντι σε αυτά τα αρχέτυπα. Ακόμα κι αν τελικά υπονομεύεται από μια αναίτια παρουσία με τα εσώρουχα κάπου εκεί προς το τέλος του πρώτου «Alien». Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που κοιτάει τόσο περίεργα ο Τζόουνς, ο γάτος που γίνεται ταυτόχρονα και ο μάρτυρας του τρόμου.
Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του «Aliens»
Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του «Alien³»
Στην πορεία των μεταγενέστερων φιλμ, το αρχικό όραμα του Σκοτ εξελίχθηκε, μεταλλάχθηκε, ενδεχομένως να χάθηκε και μέσα στις κυρίαρχες προσωπικότητες των σκηνοθετών που ανέλαβαν να εξελίξουν τον μύθο του «Alien». Το «Alien» δεν ήταν πλέον μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου. Φλέρταρε όμως με τον φεμινισμό για να αναδειχθεί ως μια σκληρή πολεμική ταινία, αγκάλιασε ακόμα παραπάνω τον συμβολισμό του για να αναδείξει (να αναστήσει, ουσιαστικά) την ηρωίδα του σε μια σχεδόν θρησκευτική φιγούρα και ταξίδεψε στο άγνωστο και το παράλογο για να επανερμηνέψει την αφήγησή του με τον σουρεαλισμό σε πρώτο πλάνο. Με άλλα λόγια, αξιοποίησε κάθε δυνατό χαρακτηριστικό των σκηνοθετών που ανέλαβαν να εξελίξουν την ιστορία του, είτε επρόκειτο για τον δυναμικό, φασαριόζο Τζέιμς Κάμερον, είτε για τον ακόμα άπειρο αλλά τολμηρά οραματιστή Ντέιβιντ Φίντσερ, είτε για τον «παιχνιδιάρη» Ζαν Πιερ Ζενέ που ανακάλυψε σε μια θεματική τρόμου όλο το ειρωνικό, φαντασιακό υπόβαθρό της.
Εναλλακτική αφίσα του «Aliens» από τον Ken Taylor, για λογαριασμό της Mondo.
«Δεν έπρεπε να αφήσω το “Alien” να φύγει από τα χέρια μου» ομολόγησε πρόσφατα ο Σκοτ. Για αυτό και με τον «Προμηθέα», ο σκηνοθέτης που δημιούργησε τον σκοτεινό τρόμο του διαστήματος επέστρεψε εκ νέου στον τόπο του εγκλήματος για να πει την… ιστορία πριν την ιστορία και να αποδείξει πως εκείνος είναι που θα έπρεπε να έχει πάντα τον τελικό λόγο. Το αποτέλεσμα μάλλον δεν τον δικαίωσε όμως η αφήγηση του «Alien» ακόμα δεν έχει τελειώσει. Ένα ακόμη διαστημόπλοιο, το «Covenant» συνεχίζει να πλησιάζει προς το σημείο όπου όλα ξεκίνησαν όλα σε μια νοηματική πορεία προς την γέννηση του «Nostromo» και την σύσταση του πιο διάσημου – αν και φονικού – επισκέπτη του διαστήματος.
Διαβάστε ακόμη: Να τι έγινε μετά τον «Προμηθέα». Δείτε τον πρόλογο του «Alien: Covenant»!
Με αφορμή λοιπόν την κυκλοφορία του «Alien: Covenant», του πιο πρόσφατου κεφαλαίου στην μυθολογία του «Alien», το Flix επισκέπτεται από την αρχή τον κόσμο της κάθε ταινίας για να ξεχωρίσει τα καλά από τα κακά κείμενα και να αποκαταστήσει (ή και όχι) την υστεροφημία του κάθε κεφαλαίου. Οι κραυγές όχι απλά επιτρέπονται αλλά επιβάλλονται.
Alien: Ο επιβάτης του διαστήματος (Alien) του Ρίντλεϊ Σκοτ – 1979
Η υπόθεση: Κατά τη διάρκεια της επιστροφής του στη Γη, το εμπορικό διαστημόπλοιο «Nostromo» ακούει τυχαία μια εκπομπή σήματος βοήθειας από ένα μακρινό πλανήτη. Εκεί το πλήρωμα ανακαλύπτει έναν θάλαμο με εκατοντάδες αυγά, από ένα από τα οποία ένα μυστηριώδες πλάσμα επιτίθεται σε ένα μέλος της αποστολής. Η επιστροφή στο διαστημόπλοιο θα σημάνει και την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την σύσταση του πιο θανάσιμου πλάσματος στην εξωγήινη κινηματογραφική ιστορία.
Τα καλά: Ο κλειστοφοβικός τρόμος, η δημιουργία αποπνικτικής ατμόσφαιρας, μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές γέννησης στην φιλμική ιστορία (μέσα από το στήθος του Τζον Χερτ μάλιστα) και το γεγονός ότι από την αρχή δε γνωρίζει κανείς ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας μέχρι σταδιακά η Ρίπλεϊ να κατακτήσει δίκαια το status της ηρωίδας χαρίζουν στο πρώτο «Alien» σχεδόν καθολικά τον χαρακτηρισμό του αριστουργήματος. Ακόμη και όσοι διαφωνούν, δύσκολα μπορούν να αγνοήσουν την συμβολή του φιλμ στην ιστορία του είδους ή να απορρίψουν τον αρχέγονο τρόμο που καταφέρνει να αποτυπώσει λιτά και αποτελεσματικά στην μεγάλη οθόνη.
Τα κακά: Η εμφάνιση της Σιγκούρνεϊ Γουίβερ με το εσώρουχο δεν αποσυντονίζει την ατμόσφαιρα του φιλμ αλλά αποτελεί μια αναίτια «φτηνή» προσθήκη σε ένα πολύπλευρο, συμπαγώς δημιουργημένο σύνολο.
Με τα δικά του λόγια: «Νομίζω ότι μπορούμε με ασφάλεια να θεωρήσουμε ότι αυτό δεν είναι ένα ζόμπι.»
Διαβάστε ακόμη: Ενα τελευταίο αντίο στον Τζον Χερτ, τον άνθρωπο-χαμαιλέοντα
Aliens: Η επιστροφή (Aliens) του Τζέιμς Κάμερον – 1986
Η υπόθεση: 50 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένα διασωστικό πλήρωμα ανακαλύπτει το σώμα της Ρίπλεϊ ζωντανό μέσα σε μια ειδική συσκευή που την κρατά στη ζωή. Τότε, εκείνη ανακαλύπτει ότι ο πλανήτης των Alien είναι υπό διαδικασία αποίκισης, με μερικές οικογένειες ήδη να έχουν αποσταλεί για να ξεκινήσουν την αποστολή τους. Όταν κάθε επαφή χάνεται μαζί τους, η Ρίπλεϊ και μερικοί αποικιστές πεζοναύτες ξεκινούν για τον καταραμένο πλανήτη με στόχο να ανακαλύψουν τι ακριβώς συνέβη.
Τα καλά: Ο Τζέιμς Κάμερον φέρνει στο προσκήνιο το φεμινιστικό υπόβαθρο της ιστορίας, τοποθετώντας απρόσμενα την Ρίπλεϊ στο μέσο μιας κλασικής πολεμικής ταινίας, αντιπαραβάλει την ηρωίδα του με την εξωγήινη Βασίλισσα στην απόλυτη μάχη μεταξύ μητέρων για να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα μητρικά ένστικτα του franchise, χρησιμοποιεί την φυσική και συναισθηματική τραχύτητα που τόσο καλά ξέρει να δημιουργεί για να ρίξει ακόμα περισσότερο σκοτάδι στο σύμπαν του «Alien» και διαλύει κάθε αμφιβολία σχετικά με τις ικανότητες της Σιγκούρνεϊ Γουίβερ, χαρίζοντάς της πια μια και καλή μια θέση στην ιστορία.
Τα κακά: Το μόνο κακό που μπορεί να προσάψει κανείς είναι ότι το «Aliens» αλλάζει τελείως το ύφος της αρχικής ταινίας. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτή ακριβώς είναι η μαγκιά και, τελικά, η γοητεία του.
Με τα δικά του λόγια: «Φύγε μακριά της, σκύλα!»
Διαβάστε ακόμη: Μην περιμένετε να δείτε το σίκουελ του «Avatar» μέσα στο 2018, σύμφωνα με τον Τζέιμς Κάμερον
Alien³: Η τελική αναμέτρηση (Alien³) του Ντέιβιντ Φίντσερ – 1992
Η υπόθεση: Ύστερα από την απόδρασή τους από τον πλανήτη των Aliens, η Ρίπλεϊ μαζί με τους Νιουτ και Χικς, προσγειώνονται βίαια στον Φιορίνα 161, έναν απομονωμένο πλανήτη που λειτουργεί ως σωφρονιστική μονάδα. Με μόνο την Ρίπλεϊ να επιβιώνει της συντριβής (και φυσικά το Alien να αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πολύ σκληρό για να πεθάνει), το νέο κεφάλαιο της ιστορίας αποκαλύπτει τι συμβαίνει όταν εγκλωβίζεις έναν επικίνδυνο εξωγήινο σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Κανείς δεν είναι πια ασφαλής.
Τα καλά: Ανέκαθεν τα «Alien» είχαν να κάνουν με τη σχέση Ρίπλεϊ και εξωγήινου και, αν το πρώτο «Alien» ήταν το κυνήγι γάτας-ποντικού και το «Aliens» η περίοδος της αντεπίθεσης, τότε με το «Alien³» περνάμε πλέον στη διαδικασία της αποδοχής και την αναγνώριση ότι ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Φυσικά, στο ενδιάμεσο ο Φίντσερ ενσωματώνει στην αφήγηση θρησκευτικούς συμβολισμούς, ανάγει την Ρίπλεϊ του σε καθαρόαιμο θεολογικό σύμβολο, «βρωμίζει» όσο δεν πάει την αισθητική του franchise και προσφέρει αμέτρητα θύματα στον βωμό του εξωγήινου τέρατος, με περισσή αυθάδεια, στιγμές μεγαλείου και μια τραχιά αίσθηση μεγαλουργίας που κάνει το τελικό αποτέλεσμα σχιζοφρενικό, για την εποχή του καταστροφικό αλλά πλέον, μετά την έλευση του απαραίτητου χρόνου, τολμηρό, μοναδικό και άξια προσθήκη στην κληρονομιά του «Alien», ακόμα κι αν δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αισθητική της πρώτης ταινίας.
Τα κακά: Ουσιαστικά, ολόκληρη η προηγούμενη παράγραφος θα μπορούσε αυτούσια να μεταφερθεί και εδώ, ακριβώς επειδή συνεχώς το «Alien³» ισορροπεί στην κόψη μεταξύ ιδιοφυίας και καταστροφής, παρουσιάζοντας ιδέες που σοκάρουν, ξαφνιάζουν είτε δημιουργούν γνήσια απορία (πχ το Alien σκυλί). Παρόλα αυτά, το τρίτο Alien είναι μακριά από το έκτρωμα που πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι ακριβώς γιατί είναι η πρώτη φορά που η σειρά παίρνει το ρίσκο να απομακρυνθεί τόσο πολύ από το αρχικό όραμα του Σκοτ. Κατά κάποιο τρόπο, το «Alien³» δεν είναι καν ένα sequel της ιστορίας αλλά μια εναλλακτική της αφήγηση, ούτε λίγο ούτε πολύ όπως συνέβη και με το επόμενο κεφάλαιο του franchise.
Με τα δικά του λόγια: «Μη με φοβάσαι. Είμαι πια μέλος της οικογένειας.»
Διαβάστε ακόμη: Ο Ντέιβιντ Φίντσερ επιστρέφει στα λημέρια του «Seven» για το «Mindhunter»
Alien: Η αναγέννηση (Alien: Resurrection) του Ζαν-Πιερ Ζενέ – 1997
Η υπόθεση: Διακόσια χρόνια μετά τον θάνατο της Ρίπλεϊ, μία ομάδα επιστημόνων την κλωνοποιούν στην προσπάθειά να δημιουργήσουν το απόλυτο όπλο. Η νέα Ρίπλεϊ όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις, ακριβώς όπως είναι και τα νέα Aliens. Σε μια τελευταία απόπειρα να εμποδίσει τα εξωγήινα πλάσματα να φτάσουν στη Γη, η νέα Ρίπλεϊ πρέπει να συμμαχήσει με μια ομάδα λαθρεμπόρων αν θέλει να βοηθήσει στη σωτηρία του ανθρώπινου γένους.
Τα καλά: Αν το «Alien³» απομακρύνθηκε όσο περισσότερο γίνεται από την αρχική αισθητική του «Alien», τότε το «Alien: Η αναγέννηση» δε θυμάται καν πώς ήταν αυτή. Δεν πρέπει όμως να κατηγορείται για αυτό. Γιατί αυτό το κεφάλαιο παραμένει πρωτότυπο, αυθάδες, τολμηρό, σχεδόν βέβηλο στην προσέγγισή του απέναντι στον μύθο της Ρίπλεϊ, καθώς επιλέγει να μην κρατήσει καμία αναστολή και να οδηγηθεί σε ένα οργασμικό κρεσέντο όπου επιτέλους Ρίπλεϊ και Alien γίνονται ένα, στην πιο ρομαντική ίσως στιγμή της ιστορίας του franchise. Αλήθεια, υπήρχε κάποιος που περίμενε κάτι διαφορετικό από τον χειμαρρώδη Ζαν-Πιερ Ζενέ των «Αμελί», «Delicatessen» και «Η πόλη των χαμένων παιδιών»;
Τα κακά: Ταυτόχρονα, βέβαια, το slapstick στοιχείο δε λειτουργεί πάντα καλά, ο τρόμος παρουσιάζεται συχνά ως σάτιρα και το όλο φιλμ πλησιάζει επικίνδυνα την καρικατούρα, γλιτώνοντας τελικά ακριβώς λόγω της (εντυπωσιακής) αφοσίωσης των δημιουργών του στο όραμά τους. Ο Ζαν-Πιερ Ζενέ στην πραγματικότητα παρουσίασε μια εναλλακτική, σαν ιδωμένη από παραμορφωτικό καθρέφτη, αφήγηση του «Alien» και η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ αποδείχτηκε για άλλη μια φορά η ιδανική πρέσβης για κάθε εκδοχή της Έλεν Ρίπλεϊ στα περίπου 250 χρόνια που διήρκεσε η ιστορία της.
Με τα δικά του λόγια: «–Νόμιζα ότι ήσουν νεκρή. –Ναι, το ακούω συχνά αυτό.»
Διαβάστε ακόμη: Το φωτογραφικό άλμπουμ του Ζαν-Πιερ Ζενέ
Προμηθέας (Prometheus) του Ρίντλεϊ Σκοτ – 2012
Η υπόθεση: Χριστούγεννα του 2094. Πολύ πριν τα γεγονότα του πρώτου «Alien» και ύστερα από τις ρηξικέλευθες ανακαλύψεις μιας ομάδας αρχαιολόγων, το επιστημονικό διαστημόπλοιο «Προμηθέας», μεταφέροντας όλο το επιστημονικό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένου και του ανδροειδούς Ντέιβιντ (Μάικλ Φασμπέντερ), κατευθύνεται προς τον πλανήτη που κρύβει από ό,τι φαίνεται το μυστικό της δημιουργίας του ίδιου του ανθρώπου. Αυτό όμως που πρόκειται να βρει η αποστολή εκεί, είναι μάλλον η αρχή του τέλους ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Τα καλά: Με τον «Προμηθέα» του, ο Σκοτ επιστρέφει στον κόσμο που δημιούργησε τρεις δεκαετίες πριν για να αποδείξει ότι ακόμα μπορεί να δημιουργεί κάδρα απαράμιλλης ομορφιάς και σκοτεινού τρόμου ταυτόχρονα (η σκηνή της… αυτοεγχείρισης της Νούμι Ραπάς είναι η κορυφή του φιλμ), για να αφηγθεί την ιστορία πριν την ιστορία και να φτάσει αργά αλλά διεξοδικά την απαρχή του κακού και τον κυριολεκτικό τρόμο της γέννησης, κάτι που εξαρχής ήταν στο επίκεντρο της μυθολογίας του «Alien». Ο «Προμηθέας» του είναι ωστόσο μια άλλη ταινία, αρκετά οικεία αλλά και αρκούντως διαφορετική, που «χορεύει» γύρω από την κληρονομιά του «Alien» προσπαθώντας να χαράξει το δικό του μονοπάτι, καταφέρνοντας σε μεγάλο ποσοστό να το καταφέρει αλλά…
Τα κακά: …όχι απόλυτα. Με εξαίρεση τον Ντέιβιντ του εξαιρετικού Φασμπέντερ, οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι λειψοί, το σενάριο είναι εκνευριστικά κρυπτικό για να βγάλει ουσιαστικό νόημα (ξέρουμε ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Ντέιμον Λίντελοφ για αυτό) και τα κενά λογικής αρκετά μεγάλα για να αγνοηθούν. Οι υποσχέσεις όμως για το μέλλον είναι υπερβολικά δελεαστικές για να μην παραδοθεί κανείς, έστω μερικά, στην επιστροφή του Ρίντλεϊ Σκοτ στις απαρχές της δημιουργίας του.
Με τα δικά του λόγια: «Πόσο μακριά θα έφτανες για να βρεις τις απαντήσεις σου;»
Διαβάστε ακόμη: «Meet Walter»: Γνωρίστε έναν εξελιγμένο Μάικλ Φασμπέντερ στο νέο πρόμο του «Alien: Covenant»
Alien: Covenant του Ρίντλεϊ Σκοτ – 2017
Η υπόθεση: Με προορισμό έναν απομακρυσμένο πλανήτη σε ένα μακρινό σημείο του γαλαξία και φορτίο περίπου δύο χιλιάδες εποίκους, το πλήρωμα του διαστημικού πλοίου Covenant νομίζει ότι ανακαλύπτει έναν αχαρτογράφητο παράδεισο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν σκοτεινό, επικίνδυνο κόσμο, ο μόνος κάτοικος του οποίου είναι ο «συνθετικός» Ντέιβιντ, επιζών της καταδικασμένης αποστολής «Προμηθέας».
Τα καλά: Ο Σκοτ επιστρέφει στον αγνό σκοτάδι του «Alien» εστιάζοντας ξανά σε αυτό για το οποίο έμεινε στην ιστορία, ο Ντέιβιντ του Φασμπέντερ επιστρέφει για να κάνει ακόμα πιο περίπλοκο τον τρόμο της δημιουργίας, η αφήγηση ακολουθεί την ίδια πρακτική με σχεδόν σαράντα χρόνια πριν αφήνοντας σταδιακά την πραγματική ηρωίδα της ιστορίας να αποκαλυφθεί (αν και αυτό, εξ ορισμού, δεν μπορεί να δημιουργήσει δεύτερη φορά την ίδια έκπληξη) και ο κακός της ιστορίας επιτέλους είναι απειλητικός, μοχθηρός, θανάσιμος.
Τα κακά: Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν είναι ουσιαστικά καινούριο. Ο Σκοτ ακολουθεί με συνέπεια όλα τα στάδια της διαδρομής, βάφοντας με αίμα την κάθε του στάση αλλά ξεχνώντας την ψυχή της δημιουργίας του, φέρνει το πλήρωμά του σε μια μαθηματικά υπολογισμένη μετωπική σύγκρουση με τον εφιάλτη χωρίς να φροντίσει όμως να αναπτύξει έστω και λίγο τους χαρακτήρες του και πειραματίζεται δίχως λόγο με την μορφή του τέρατος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποτύπωσης της εξέλιξης αλλά με αποτέλεσμα να περιπλέκει αναίτια την ίδια την ιστορία του «Alien». Επιπλέον, όσο καλός κι αν είναι ο Ντέιβιντ, δεν παύει να προδίδει τις ηρωικές μητρικές φιγούρες που ήταν ανέκαθεν σήμα κατατεθέν του franchise.
Με τα δικά του λόγια: «Υπηρέτης στον Παράδεισο ή βασιλιάς στην Κόλαση;»
Διαβάστε ακόμη
- Και Fast και Furious και Awesome!
- Εκπέμποντας «Σήμα Κινδύνου»: Oλη η ιστορία της μυθολογίας του «Ringu»
- Και ο Ανθρωπος… έπλασε το Cyborg
- Make Mine Marvel: Ο πλήρης οδηγός του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel
- «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» αλλιώς: Επτά διαφορετικά κινηματογραφικά παραμύθια
- Ο κινηματογραφικός Πάμπλο Νερούδα
- Ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει! Δέκα γκουρμέ κινηματογραφικά πιάτα
- Ζωή χωρίς κανόνες: Eνας οδηγός στις πρωτότυπες κινηματογραφικές βιογραφίες
- Φονικές Τηλεοράσεις: Eνας κινηματογραφικός οδηγός (χωρίς τηλεκοντρόλ)
- 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
- Press Start: 5 ταινίες βασισμένες σε video games που όντως βλέπονται (ευχάριστα)
- 10 Χρυσές Αρκούδες που ξεχάστηκαν (άδικα) από το χρόνο!
- Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
- Η μοντέρνα Βίβλος των μιούζικαλ του 21ου αιώνα
- 15 ταινίες που δικαιώνουν τον όρο ριμέικ!
