Τι είναι ένα «cyborg»; Τι ακριβώς ορίζει την ύπαρξή του; Και σε ποιον κόσμο ανήκει ουσιαστικά;
Η επιστημονική φαντασία έχει προσφέρει ένα μεγάλο εύρος απαντήσεων. Τεχνικά, θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως cyborg «εκείνο το τεχνητό πλάσμα που φέρει και μηχανικά αλλά και ανθρώπινα χαρακτηριστικά». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας άνθρωπος με τεχνικές βελτιώσεις. Ή αντίστροφα, ένα ρομπότ με τρομακτικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα το εκλαμβάναμε ως ένα πλάσμα, έστω και μερικής μηχανικής προέλευσης, που διψά για να ξεφύγει από τον περιορισμό των μηχανικών ορίων του και να αποκτήσει ανθρώπινη υπόσταση, ακόμα κι αν κάποιος κινεί τα νήματά του μέσα από το σκοτάδι.
Διαβάστε ακόμη: Τα αγαπημένα ρομπότ του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο**
Η Μαρία στο «Metropolis» του Φριτζ Λανγκ είναι ένα από τα πρώτα θηλυκά ρομπότ της κινηματογραφικής ιστορίας.
Στην ιστορία του σινεμά και της pop κουλτούρας, έχουμε ακολουθήσει τις ιστορίες αμέτρητων cyborg. Ο RoboCop, ο Αστυνόμος Σαΐνης, ο Ψαλιδοχέρης, ακόμα και ο Darth Vader, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλύπτουν περιοχές ενός ευρύτατου πεδίου, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ καλύπτει όλη την απόσταση ανάμεσα στην μηχανή και τον άνθρωπο. Ως αποτέλεσμα, οι ιστορίες που προκύπτουν είναι βουτηγμένες στην ματαιότητα, την τραγωδία, ακόμα και την υπαρξιακή αμφισβήτηση. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, λειτουργούν και ως μεταφορές για την σύγχρονη κοινωνία, αναγνωρίζοντας και κρίνοντας κάθε μηχανική της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το να είναι κανείς ένα cyborg, δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση.
Υπάρχει όμως μία ακόμη επιπλέον παράμετρος που μπορεί να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα: το αν τα cyborg φέρουν ανδρικά ή γυναικεία εξωτερικά χαρακτηριστικά. Τα «θηλυκά» cyborgs δεν αντιμετωπίζουν μόνο τα υπαρξιακά προβλήματα των «αντρικών» ομολόγων τους αλλά και όλους τους περιορισμούς και τους φραγμούς που τους θέτονται λόγω της γυναικείας εμφάνισής τους. Για αυτό και οι ιστορίες τους προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερες αφηγηματικές διαδρομές προς εξερεύνηση, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος αφηγητής που δε θα χάσει τον προσανατολισμό του μέσα σε αυτές τις πολυσύνθετες θεματικές.
Διαβάστε ακόμη: Face/Off : Κοιτάζοντας το πραγματικό πρόσωπο πίσω από το θρύλο του «Westworld»
Η Μοτόκο Κουσανάγκι του πρωτότυπου «Ghost in the Shell»
Η Ταγματάρχης του πρωτότυπου «Ghost in the Shell» του Μαμόρου Όσιι αποτελεί ίσως το πιο αρχετυπικό θηλυκό cyborg της pop κουλτούρας, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με την υπαρξιακή αμφισβήτηση όταν ένας απρόσωπος χάκερ προσβάλει το συλλογικό, νοητικό δίκτυο μιας φουτουριστικής κοινωνίας. Ως ταινία, είναι εντυπωσιακό το πόσο το «Ghost in the Shell» δεν ακολουθεί τους κανόνες: εκεί που περιμένεις αφόρητο exposition, σε βουτάει απευθείας στη δράση, εκεί που περιμένεις μια εντυπωσιακή μάχη, λαμβάνεις έναν διάλογο σχετικά με την ιδέα της «ταυτότητας», εκεί που θεωρείς ότι όλα οδηγούν σε ένα μεγάλο μπαμ, τα πάντα ανάγονται σε μια εγκεφαλική μάχη που δεν βλέπεις. Βασικά, κατά κάποιον τρόπο, το φιλμ δε σου δείχνει καν την ιστορία του, απλά την αφήνει να εννοηθεί όσο οι χαρακτήρες του εξερευνούν το τι ακριβώς είναι οι ίδιοι και πώς σχετίζονται με την κεντρική, ασαφή εικόνα. Και όλα αυτά, χωρίς ποτέ να παύει να παρουσιάζει οπτικά μεγαλειώδεις σκηνές. Απλά γνωρίζει ότι η ουσιαστική μάχη πραγματοποιείται κυριολεκτικά μέσα στο μυαλό της ηρωίδας της ταινίας.
Το live action «Φάντασμα στο Κέλυφος» δεν απογοητεύει ακριβώς αλλά ούτε και ενθουσιάζει. Από την μια πλευρά, η εικονογραφία του είναι μια χαρά (Το «Blade Runner» συναντά το «Matrix», το οποίο έτσι κι αλλιώς δανείστηκε πάρα πολλά από το αρχικό «Ghost In The Shell»), η αναπαράσταση εμβληματικών σκηνών του anime, επίσης, η μουσική του Κλιντ Μανσέλ ουσιαστικά remixάρει με επιτυχία το αρχικό score και η Σκάρλετ Τζοχάνσον μετουσιώνεται πλήρως πια στην ηρωίδα δράσης που έχει τελειοποιήσει ανά τα χρόνια. Από την άλλη, όμως, η υπεραπλούστευση του σεναρίου (και το γεγονός ότι γεμίζει άτσαλα τις ηθελημένες τρύπες του φιλμ του Μαμόρου Όσιι) χτυπάει άσχημα, οι περισσότεροι χαρακτήρες παραμένουν μέχρι το τέλος ανεκμετάλλευτοι και υπάρχει μια διαρκής αίσθηση ότι το φιλμ επιλέγει πάντα την εύκολη λύση, προσπαθώντας να σερβίρει την πολυπλοκότητα του αρχικού υλικού σε ένα διαφορετικών (και λιγότερο υπαρξιακών) ανησυχιών κοινό.
Διαβάστε ακόμη: Ετσι έγινε cyborg η Σκάρλετ Τζοχάνσον στο «Φάντασμα στο Κέλυφος»
Σε κάθε περίπτωση όμως, το νέο αυτό «Φάντασμα στο Κέλυφος» δίνει την κατάλληλη αφορμή για να εξερευνήσουμε τα υπόλοιπα θηλυκά cyborg της κινηματογραφικής ιστορίας και να πάρουμε μία ενδεικτική γεύση από τις ιστορίες που επέλεξαν να διηγηθούν οι αφηγητές τους. Αξίζει να σημειωθεί δε ότι σε κάποιες περιπτώσεις, ο διαχωρισμός μεταξύ «cyborg» και «ρομπότ» είναι ασαφής, ίσως και παρακινδυνευμένος. Όμως αυτό που υπερισχύει στην τελική είναι η ανθρώπινη εικόνα της μηχανής και η τοποθέτησή της σε ένα ζωντανό κοινωνικό σύνολο, όπου καλείται πια να βρει και να κατακτήσει την θέση της.
(Ακολουθούν ελαφρά spoilers για τις παρακάτω ταινίες)
Εκείνη στο «Κάτω από το Δέρμα» του Τζόναθαν Γκλέιζερ
Το θηλυκό (φαινομενικά) πλάσμα που σκορπά τον θάνατο στην ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ δεν έχει καν όνομα. Ειδικότερα, δεν έχει σαφώς ορισμένη προέλευση και δεν αναφέρει ποτέ ρητά τον ακριβή σκοπό του. Οι πρώτες σκηνές όμως του «Κάτω από το Δέρμα» παρουσιάζουν ένα είδος δημιουργίας που υπονοούν μία μηχανική προέλευση και την ύπαρξη μιας κάποιας νοημοσύνης που δίνει σε αυτό το ον την ικανότητα να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που λαμβάνει και να τα ερμηνεύει με έναν δικό του τρόπο, έναν τρόπο που οδηγεί στον σχηματισμό μιας καινούριας, ίσως απρόβλεπτης ατομικής συνείδησης. Ο Τζόναθαν Γκλέιζερ αποφεύγει διαολεμένα τις σαφείς απαντήσεις σε κάθε στάδιο της διαδρομής (σε ποιο βαθμό είναι μηχανή και πόσο είναι εξωγήινη τελικά;), όμως η ηρωίδα του ανοίγει μόνη την πόρτα προς τον ορισμό της ταυτότητάς της όταν αποφασίζει να δοκιμάσει την σαρκική επαφή με κάποιον άλλον άνθρωπο. Τίποτα δεν είναι τελικά πιο αποκαλυπτικό από μια ματιά στο είδωλο που φανερώνει ο καθρέφτης.
Διαβάστε ακόμη: 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
Η Φιλία στο «Friendship’s Death» του Πίτερ Γουόλεν
Χρειάζεστε περισσότερες ομοιότητες ανάμεσα στην Τίλντα Σουίντον και τον Ντέιβιντ Μπόουι; Για καλή σας τύχη, ο Πίτερ Γουόλεν προσφέρει ακόμα μία στο δυσεύρετο (και μία από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις της Σουίντον) «Friendship’s Death», όπου η ηθοποιός υποδύεται ένα ανθρωπόμορφο εξωγήινο ανδροειδές, περίπου όπως έκανε και ο Μπόουι στο «Ο Ανθρωπος που Επεσε στη Γη». Η Φιλία βέβαια, σε αντίθεση με τους ιδιοτελείς σκοπούς του Τόμας του Ντέιβιντ Μπόουι, έρχεται στη Γη σε μία καθαρά ειρηνευτική αποστολή, όμως η άφιξή της συμπίπτει με τα γεγονότα του Μαύρου Σεπτέμβρη του 1970 στην Ιορδανία. Αυτό δημιουργεί μια αλληλουχία γεγονότων που την βρίσκει κλεισμένη σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μαζί με έναν Βρετανό δημοσιογράφο (ο οποίος δεν πείθεται ότι η ίδια αποτελεί ρομπότ) να συνομιλεί και να φιλοσοφεί για την ζωή, τον θάνατο, την ανθρωπότητα, ακόμα και τα διαπλανητικά ταξίδια. Το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι υπερβολικά θεατρικό για το σινεμά όμως αυτή η διαρκής διαδικασία αμφισβήτησης και αναθεώρησης που προτείνει ως το κλειδί για την σωτηρία και ταυτόχρονα την καταστροφή της ανθρωπότητας είναι άκρως γοητευτική.
Διαβάστε ακόμη: Η Τίλντα Σουίντον τιμά τον Ντέιβιντ Μπόουι και συγκινεί
Η Πρις στο «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ
Στο δυστοπικό Λος Άντζελες του 2019, κανείς δεν μπορεί πια να είναι σίγουρος αν ο διπλανός του είναι άνθρωπος ή απλά «replicant», δηλαδή ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ περιορισμένης χρονικής διάρκειας αλλά απόλυτα ανθρώπινης μνήμης και συμπεριφοράς, εκτός κι αν τον υποβάλει σε ένα τεστ «Voight-Kampff», το οποίο υποδεικνύει την αλήθεια μέσα από τις συναισθηματικές αντιδράσεις του ερωτώμενου. Σε αυτό το σύμπαν, ο Ρίντλεϊ Σκοτ συστήνει όχι ένα, ούτε δύο αλλά τρία γυναικεία replicants, όλα σε διαφορετικό στάδιο επίγνωσης της φύσης τους. Η πρώτη είναι η Ζόρα Σαλόμι της Τζοάνα Κάσιντι, η οποία χωρίς αμφιβολία είναι η πιο badass της παρέας και δε δείχνει να απασχολείται και πολύ από υπαρξιακούς προβληματισμούς. Η δεύτερη είναι η Ρέιτσελ της Σον Γιανγκ, η οποία ανακαλύπτει στην πορεία ότι είναι replicant και πασχίζει να έρθει να συμβιβασμό με την αλήθεια. Καμία από τις δύο όμως δεν κλέβει την παράσταση όπως η Πρις της Ντάριλ Χάνα, η οποία ποθεί να συνεχίσει την ζωή της πέρα από το χρονικό όριο που ορίζει η φύση της, να ξεπεράσει τα όρια που η τεχνολογία έχει θέσει για την ίδια και να ζήσει τον έρωτα όπως συμβαίνει φυσιολογικά για κάθε άνθρωπο. Για αυτό και μαζί με τον Ρούτγκερ Χάουερ δημιουργούν ένα τραγικό, ουσιαστικά ανθρώπινο ζευγάρι, το οποίο επιθυμεί να αποκτήσει αυτό που – δραματικά – δεν σκέφτηκε καν ο δημιουργός του: αληθινή ζωή.
Διαβάστε ακόμα: Οι ρέπλικες ζουν ανάμεσά μας στο πρώτο teaser trailer του «Blade Runner 2049»
Η Cash στο «Cyborg 2: Glass Shadow» του Μάικλ Σρέντερ
Σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να θεωρηθεί δυστοπικό μέλλον του «Blade Runner», δύο μεγάλες εταιρείες κατασκευής ανδροειδών (τα οποία πλέον χρησιμοποιούνται για τα πάντα, από στρατιώτες μέχρι και ως πόρνες) κυριαρχούν στην αγορά. Σε αυτή την πραγματικότητα, η Κασέλα Ριζ είναι ένα cyborg που χρησιμοποιείται για κατασκοπευτικούς και δολοφονικούς σκοπούς, στο οποίο ανατίθεται από την μία εταιρεία να ξεπαστρέψει ολόκληρο το διοικητικό συμβούλιο του ανταγωνιστικού ομίλου. Όλα αυτά οδηγούν αναμενόμενα σε μία κραυγαλέα b-movie, όπου οι σκηνές δράσης αγγίζουν γελοία επίπεδα υπερβολής, το camp υπερισχύει της επιστημονικής φαντασίας και η όλη σοβαρότητα του project καταρρέει κάτω από ατέλειωτες δόσης σοβαροφάνειας. Γιατί λοιπόν ασχολούμαστε; Γιατί το «Cyborg 2: Glass Shadow» αποτελεί σχεδόν την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Αντζελίνα Τζολί. (Σχεδόν, γιατί η ταινία κυκλοφόρησε τελικά κατευθείαν στο βίντεο)
Διαβάστε ακόμη: Η Αντζελίνα Τζολί συναντά τον Τέρενς Μάλικ. Σε ένα διαφημιστικό
Η Μαρία στο «Metropolis» του Φριτζ Λανγκ
Πολύ πριν καν επινοηθεί ο όρος «cyborg» (ακόμα και ο όρος «ρομπότ» είχε αναφερθεί μόλις λίγα χρόνια πριν από τον Τσέχο μυθιστοριογράφο Κάρελ Τσάπεκ), ο Φριτζ Λανγκ δημιουργεί στο «Metropolis» ένα από τα πιο γνωστά ρομπότ της κινηματογραφικής ιστορίας. Η Μαρία του συγκεντρώνει ειρωνικά στο πρόσωπό της όλα τα στερεοτυπικά «γυναικεία χαρακτηριστικά»: είναι εκείνη που σαγηνεύει, που φέρνει την καταστροφή, η μοιραία γυναίκα, η «ανδρική» δημιουργία που στρέφεται ενάντια στον «αφέντη» της. Είναι ακόμα και εκείνη που μέσα από την Επανάσταση κινδυνεύει να γκρεμίσει όλες τις δομές του πολιτισμένου κόσμου! Κυρίως όμως, η Μαρία είναι η απόδειξη ότι κάθε δημιουργία είναι καταδικασμένη να φέρει τα ελαττώματα του δημιουργού της, ακριβώς επειδή έχει κατασκευαστεί κατεικόνα και καθομοίωσίν του. Και αυτή είναι η ουσιαστική αλήθεια της ταινίας.
Διαβάστε ακόμη: Οι αγαπημένες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Τα Fembots στα «Austin Powers: Ο κατάσκοπος που γύρισε από... τρίο», «Austin Powers: Ο κατάσκοπος που με κουτούπωσε» και «Austin Powers: Το Χρυσό Εργαλείο» του Τζέι Ροόυτς
Τα Fembots στο σύμπαν του Austin Powers είχαν μόνο δύο λειτουργίες: να σαγηνεύουν και να σκοτώνουν, για αυτό και η παρουσία τους μπορούσε να προδοθεί από την λιτή και απέριττη ενδυμασία τους και το, κατά κανόνα, υπερμέγεθες στήθος, ικανό να σκοτώσει τόσο με σφαίρες όσο και με τα φονικά αέρια που εξαπέλυε. Αν και δημιουργίες του διαβολικού Δρος. Evil, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν ήταν να έρθουν αντιμέτωπα με το sex appeal του ίδιου του Austin Powers, κάτι που (λογικά) υπερφόρτωνε τα κυκλώματά τους και τα καθιστούσε ανίκανα για οποιαδήποτε άλλη λειτουργία. Σατιρίζοντας την στερεοτυπική εικόνα της επικίνδυνης γυναίκας που δόμησε ολόκληρο το κατασκοπευτικό genre, τα Austin Powers είδαν τα Fembots τους να παίρνουν την μορφή της Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ, της Μπρίτνεϊ Σπίαρς (!) και αμέτρητων ξανθών κατά κανόνα γυναικών, οι οποίες παρέπεμπαν ευθέως στην «Βιονική Γυναίκα» της Λίντσεϊ Βάγκνερ και την «Barbarella» της Τζέιν Φόντα, χωρίς να διστάζουν να παραδοθούν στο camp, την υπερβολή και, γιατί όχι, την καφρίλα. «Θα κουτουπωθούμε τώρα ή θα κουτουπωθούμε αργότερα;»
Η Έιβα στο «Από Μηχανής» του Αλεξ Γκάρλαντ
Η Έιβα της Αλίσια Βικάντερ είναι η νέα δημιουργία του Νέιθαν του Όσκαρ Άιζακ: μια γυναίκα με Τεχνητή Νοημοσύνη, αυτόνομη σκέψη και συναίσθημα. Πόσο όμως αυτόνομη επιτρέπεται να είναι αυτή η σκέψη, πόσο ειλικρινώς επιτρέπεται να εκδηλωθεί αυτό το συναίσθημα και τι θέση οφείλει να λάβει ο άνθρωπος (ή μήπως απλά ο άνδρας) απέναντι σε όλα αυτά; Όπως συμβαίνει σε κάθε ταινία που τοποθετεί την τεχνητή νοημοσύνη στο επίκεντρο, έτσι και στο «Από μηχανής», η Έιβα δεν πρόκειται ακριβώς να ακολουθήσει το πλάνο που έχουν επιλέξει οι άλλοι για την ίδια αλλά θα επιχειρήσει να διασχίσει το δικό της μονοπάτι, μόνο που αυτή δεν είναι μόνο μια ιστορία επανάστασης των μηχανών αλλά και μια αφήγηση γυναικείας χειραφέτησης και συνειδητής απόσχισης από την ανδρική κυριαρχία, όπου κάθε απώλεια κατά τη διάρκεια της διαδρομής είναι απόλυτα αποδεκτή. Κάτι σαν το «Κάτω από το Δέρμα» δηλαδή αλλά με μία ντίσκο επιπλέον πινελιά (γιατί κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα χορευτικά του Όσκαρ Άιζακ κάτω από την ντισκομπάλα του εργαστηρίου του).
Διαβάστε ακόμη: Αλίσια Βικάντερ: Το Κορίτσι από τη Σουηδία
Η Γιουνγκ-Γκουν Τσα στο «I'm a Cyborg, But That's OK» του Παρκ Τσαν-Γουκ
Η Γιουνγκ-Γκουν Τσα έκοψε τις φλέβες της για να μπορέσει να «επαναφορτιστεί» ακουμπώντας τους καρπούς της στην πρίζα, όμως οι άλλοι απλά θεωρούν ότι «έκανε απόπειρα αυτοκτονίας». Επιπλέον, αρνείται να φάει κανονικό φαγητό και γλύφει τις μπαταρίες για να πάρει ενέργεια, όμως οι άλλοι θεωρούν ότι κινδυνεύει να χάσει την ίδια της ζωή. Η ίδια γνωρίζει και ξέρει ότι είναι cyborg, γιατί λοιπόν οι υπόλοιποι αρνούνται να δουν την αλήθεια; Ο Παρκ Τσαν-Γουκ κάνει διάλειμμα από τις σκοτεινές ιστορίες εκδίκησης, βουτάει στα χρώματα και την εντυπωσιακή φωτογραφία και αφηγείται μια ρομαντική ιστορία εντός των τοίχων ενός ασύλου ανάμεσα σε ένα (ίσως) θηλυκό cyborg και ένα αγόρι που (ίσως) μπορεί να κλέβει τις ψυχές των ανθρώπων. Σε πλήρη αντίθεση με τα replicants του «Blade Runner», μερικές φορές είναι εξίσου δύσκολο να αποδεχτεί κανείς ότι είναι άνθρωπος.
Διαβάστε ακόμη: Η αγάπη είναι απόλυτη παράδοση. Ο Παρκ Τσαν-γουκ μιλά στο Flix για την «Υπηρέτριά» του
Η T-X στο «Εξολοθρευτής 3: Η εξέγερση των μηχανών» του Τζόναθαν Μόστοου
Φυσικά και το μέλλον δε θα περιοριζόταν μόνο στο να στέλνει τον Εξολοθρευτή του Άρνι ξανά και ξανά στο παρελθόν, ύστερα από τις εμφανώς αποτυχημένες αρχικές απόπειρες. Επιπλέον, σε ένα σύμπαν που δε φοβήθηκε ποτέ να παραδοθεί στους δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες (παύση θαυμασμού για την Σάρα Κόνορ), τι πιο λογικό το νέο μοντέλο του Εξολοθρευτή να έχει σαφώς περισσότερα γυναικεία χαρακτηριστικά (αν και, τεχνικά, δεν έχει καν φύλο). Σε συνέχεια των παραπάνω, η δημιουργία της T-X της Κριστιάνα Λόκεν (ακούει και στο… Terminatrix) δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν, αν και ατυχώς η παρουσία της στο «Εξολοθρευτής 3: Η εξέγερση των μηχανών» δεν κατάφερε να ξεπεράσει την τυπική ύπαρξη ενός badass cyborg στα πλαίσια του franchise και να οδηγήσει την ηθοποιό που την υποδύθηκε σε μία μετέπειτα αξιοπρεπή καριέρα. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι δύσκολο να μην χαμογελάσεις αντανακλαστικά στην εικόνα του Άρνι να τις τρώει από ένα καλύτερο μοντέλο Εξολοθρευτή που φέρει, έστω, γυναικεία χαρακτηριστικά.
Διαβάστε ακόμη: Η ιστορία της επιστημονικής φαντασίας δια χειρός Τζέιμς Κάμερον
Οι Γυναίκες στις «Γυναίκες του Στέπφορντ» του Μπράιν Φορμπς
Μπορεί οι «Γυναίκες του Στέπφορντ» να δημιουργήθηκαν το 1975 (ας ξεχάσουμε το σύγχρονο remake με την Νικόλ Κίντμαν), οι θεματικές της ταινίας ωστόσο παραμένουν εντυπωσιακά σύγχρονες ακόμα και σήμερα. Εξάλλου, δεν είναι δύσκολο να αναγνώσει κανείς τις φεμινιστικές βλέψεις μιας αφήγησης που αναφέρεται στην ιστορία μιας πόλης όπου υπάρχει η υποψία ότι οι τέλειες σύζυγοι αποτελούν στην πραγματικότητα ανδροειδή-αντίγραφα των «ατελών» αρχικών συζύγων! Η ταινία βέβαια δεν κερδίζει μόνο στην ιδέα αλλά και στην άκρως γοτθική εκτέλεση, χωρίς να διστάζει να φτάσει στα άκρα και να αγγίξει όλη τη μαυρίλα που αγκαλιάζει το concept της. Η πατριαρχική κοινωνία και η συντηρητική ηγεμονία παρουσιάζονται ως κάτι από το οποίο όντως δεν μπορεί να ξεφύγει η γυναικεία ανεξαρτησία, η τεχνολογία υπογραμμίζεται ως κάτι που μπορεί μεν να δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα αλλά μόνο με το ανάλογο κόστος και η όλη ανάλαφρη αφήγηση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την βαριά αλήθεια δημιουργώντας τελικά ένα εξαιρετικό σκοτεινό παραμύθι για όλες τις εποχές.
Διαβάστε ακόμη
- Ζωή χωρίς κανόνες: Eνας οδηγός στις πρωτότυπες κινηματογραφικές βιογραφίες
- 10 Χρυσές Αρκούδες που ξεχάστηκαν (άδικα) από το χρόνο!
- Φονικές Τηλεοράσεις: Eνας κινηματογραφικός οδηγός (χωρίς τηλεκοντρόλ)
- Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
- Η μοντέρνα Βίβλος των μιούζικαλ του 21ου αιώνα
- 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
- 15 ταινίες που δικαιώνουν τον όρο ριμέικ!
Tags: Ghost in the Shell
