Τέσσερις δεκαετίες πριν γίνει στην πρώτη της μόλις σεζόν η σειρά του HBO με τους περισσότερους θεατές στην ιστορία του συνδρομητικού δικτύου, το «Westworld» ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός φέρελπι και φιλόδοξου συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, του Μάικλ Κράιτον, ο οποίος έμελλε να γνωρίσει τη μεγαλύτερη επιτυχία κυρίως με την πρώτη του ιδιότητα (με πωλήσεις πάνω από 200 εκατομύρια αντίτυπα παγκοσμίως), ενώ η κινηματογραφική υστεροφημία του οφειλόταν μέχρι πρότινος περισσότερο στα σενάρια των βασισμένων σε δικά του βιβλία «Jurassic Park» και «Disclosure» παρά στις σκηνοθετικές του απόπειρες, πιο γνωστή εκ των οποίων παραμένει μάλλον το «Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου» με τον Σον Κόνερι. Η τεράστα επιτυχία της σειράς, ωστόσο, έστρεψε τα βλέμματα στην πρώτη του ταινία, ανασύροντάς την από τον σκουπιδοφάγο της ποπ κουλτούρας και επαναπροσδίδοντάς της το cult status που πάντα της άξιζε.
Ο Μάικλ Κράιτον στα γυρίσματα του «Westworld»
Ο Μάικλ Κράιτον στα γυρίσματα του «Westworld»
Ο Μάικλ Κράιτον στα γυρίσματα του «Westworld»
Γυρισμένο το 1973, μια εποχή που η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη ήταν ακόμα στα σπάργανα και προμήνυαν την έλευση ενός νέου, γενναίου κόσμου, το Westworld (ή όπως παντελώς αλλόκοτα μεταφράστηκε στη χώρα μας, ο Επαναστάτης της νύχτας), μετέφερε τους θεατές στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον (στο 1983, ένα χρόνο δηλαδή πριν την οργουελιανή δυστοπία), στο οποίο το Δήλος, ένα τεράστιο θεματικό πάρκο, δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες του να ταξιδέψουν στην Αρχαία Ρώμη, στο Μεσαίωνα ή στο Φαρ Ουέστ και να ζήσουν σε ένα προσομοιωμένο, αλλά απόλύτως αληθοφανές και ασφαλές περιβάλλον, όπου όλοι οι κάτοικοι είναι ρομπότ, προγραμματισμένα και διαθέσιμα να ικανοποιούν τις επιθυμίες, τα απωθημένα και τα βίτσια όσων είναι διατεθειμένοι να διαθέσουν το αστρονομικό ποσό των χιλιών δολαρίων την ημέρα για να ζήσουν την εμπειρία. Δύο εξ αυτών, ένας έμπειρος πελάτης κι ένας πρωτάρης φίλος του, θα βρεθούν στον κόσμο της Δύσης και θα απολάυσουν τις μονομαχίες, τα σαλούν και τα πορνεία μέχρι που οι μηχανικοί κάτοικοι θα εμφανίσουν μια ολοένα κι αυξανόμενη ασταθή συμπεριφορά και θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο επιτιθέμενοι στους επισκέπτες και τους επιστήμονες του πάρκου.
Το Westworld ξεκινά με ένα διαφημιστικό, στο οποίο οι επισκέπτες εξέρχονται από το θεματικό πάρκο κατενθουσιασμένοι με το πόσο φανταστική εμπειρία είναι η διαμονή σε αυτό. “Το Δήλος είναι οι διακοπές του μέλλοντος σήμερα”, θα δηλώσει ο παρουσιαστής και η φωνή του θα ακουστεί ξανά στο τέλος όταν όλα θα έχουν καταρρρεύσει, κλείνοντας ειρωνικά την ταινία. Θα έχει μεσολαβήσει η εξέγερση των πειθήνιων μηχανών, σταδιακή, ανεξήγητη κι απροσδόκητη, η οποία θα λάβει διαστάσεις επιδημίας, μιας επιδημίας προφητικής για τους ιούς των υπολογιστών που θα εμφανίζονταν τα επόμενα χρόνια.
Αρχικά όλα θα μοιάζουν ειδυλλιακά κι απολύτως ελεγχόμενα για τους δύο πρωταγωνιστές στην εικονική Άγρια Δύση. Οι γυναίκες θα είναι πάντα διαθέσιμες και οι μονομαχίες θα κερδίζονται, ενώ ο ντροπαλός και σκεπτικός ως προς το όλο ταξίδι Πίτερ θα σκοτώσει δύο φορές τον μυστηριώδη Πιστολέρο, ένα ρομπότ που εμφανίζεται καθημερινα μπροστά του για να τον προκαλέσει να τραβήξει τη σκανδάλη. Μόνο οι άνθρωποι έχουν όπλα με αληθινές σφαίρες, άλλωστε, ενώ όλα τα μηχανικά πτώματα περισυλλέγονται τα βράδια κι επανεμφανίζονται την επόμενη μέρα, επιδιορθωμένα από τις ομάδες των επιστημόνων που παρακολουθούν το πάρκο κι έτοιμα να υποκύψουν στις κάθε είδους επιθυμίες των επισκεπτών. Ο Πιστολέρο όμως θα είναι ο πρώτος που μετά από μια σειρά από μικρές και ανεπαίσθητες διαταραχές στη συμπεριφορά των ρομπότ, θα εκδηλώσει τη δολοφονική του μανία ενάντια στους δύο πρωταγωνιστές και θα θέσει τον Πίτερ στο επίκεντρο ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού, όσο οι υπόλοιπες μηχανές θα στραφούν με τη σειρά τους στους επισκέπτες των τριών κόσμων.
Δείτε ακόμη: Οι τίτλοι αρχής είναι το ήμισυ του παντός στο τηλεοπτικό «Westworld»
O Γιουλ Μπρίνερ και ο Μάικλ Κράιτον στα γυρίσματα του «Westworld»
Σιχαίνομαι την "επιστημονική φαντασία". Δεν ήθελα ποτέ να με αποκαλούν συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας. Το "Westworld" έχει να κάνει στην πραγματικότητα με τις φαντασιώσεις μας. Οι πιο πολλές από αυτές προέρχονται από τις ταινίες. Οταν μεγάλωνα, δεν ήθελα να γίνω χαρακτήρας του Χέμινγουεϊ. Ηθελα να είμαι ο Κάρι Γκραντ. Το "Westworld» αφορά ανθρώπους που ζουν τις φαντασιώσεις τους όπως αυτές γεννήθηκαν από τα γουέστερν.» - Μάικλ Κράιτον
Αν και διάρκειας μόλις 88 λεπτών, το Westworld είναι απόλυτα συνεπές στο low budget δυστοπικό και δυσοίωνο όραμα του σκηνοθετη του, το οποίο μπορεί να μοιάζει τεχνοφοβικό, συντηρητικό και μονοδιάστατο, καθώς η φονική μεταστροφή των ρομπότ ποτέ δεν εξηγείται επαρκώς, προσδίδει όμως στην ταινία μια υποδόρια επιδραστικότητα. Τα ειδικά εφέ (για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε η τεχνική του cgi για να αποτυπώσει τον κόσμο μέσα από την οπτική γωνία των ρομπότ) φαντάζουν σήμερα απαρχαιωμένα, αποτελούν όμως κι αυτά μέρος της νοσταλγικής κι αφελούς διασκέδασης που προσφέρει το Westworld. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς από την υπόθεση, άλλωστε, ότι η ταινία αποτελεί μακρινό πρόγονο του Jurassic Park, θέτοντας για πρώτη φορά τα ερωτήτατα της ηθικής διάστασης της επιστήμης και των ορίων που έχει η τεχνολογία στην ψυχαγωγία και τη διασκέδαση, μια προβληματική που πασχόλησε τον Κράιτον σε όλη την καριέρα του, συγγραφική και μη.
Η κύρια όμως ατραξιόν της ταινίας δεν είναι άλλη από τη χαρισματική παρουσία του Γιουλ Μπρίνερ στο ρόλο του Πιστολέρο. Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός κι εμβληματικός πρωταγωνιστής δεκάδων γουέστερν κλείνει το μάτι στην αρχετυπική του παρουσία στο «Και Οι Επτά Ήταν Υπέροχοι» (φοράει μάλιστα τα ίδια ρούχα) και με τη γνωστή δωρικότητα στην ερμηνεία και τα παγωμένα εκφραστικά του μέσα μετατρέπεται από άβουλο ανδροειδες σε μια αδυσώπητη κι ασταμάτητη φονική μηχανή. Ο ρόλος του Πιστολέρο στάθηκε μάλιστα μεγάλη επιρροή τόσο για τον Τζον Κάρπεντέρ στη «Νύχτα με τις Μάσκες», όσο και στον Τζέιμς Κάμερον στον «Εξολοθρευτή», ενώ είναι τόση η εκφραστική δύναμη του Μπρίνερ που κυριολεκτικά εμηδενίζει από τη μνήμη την παρουσία των Ρίτσαρντ Μπέντζαμιν και Τζέιμς Μπρόλιν στους δύο θεωρητικά πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Futureworld
Το «Westword» γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, ήταν μάλιστα το πιο πετυχημένο εισπρακτικά φιλμ της χρονιάς για την παραγωγό MGM και οδήγησε αναμενόμενα σε ένα σίκουελ το 1976, το εκτρωματικό «Futureworld», στο οποίο ο Πίτερ Φόντα και η Μπλάιθ Ντάνερ δικεδικούν άνετα το βραβείο του πιο αποτυχημένου κάστινγκ και του ζευγαριού με τη λιγότερη χημεία ως δύο ρεπόρτερ που θα προσκληθούν μαζί με ηγέτες και σημαίνουσες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο στο ανανεωμένο Δήλος, λίγα χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα της πρώτης ταινίας, για να καλύψον δημοσιογραφικά τους νέους κι απόλυτα ασφαλείς πλέον κόσμους του θεματικού πάρκου, μεταξύ των οποίων και τον διαστημικό κόσμο του μέλλοντος.
Μετά από μια σειρά από τραγελαφικές και κυριολεκτικά απίστευτες απιθανότητες (μεταξύ των οποίων και μια ονειρική σκηνή που έμελλε να είναι η τελευταία εμφάνιση του Γιούλ Μπρίνερ στο σινεμά) θα ανακαλύψουν ότι οι προθέσεις των ιδιοκτητών τoυ Δήλος είναι πολύ πιο σκοτεινές από την ανόθευτη ψυχαγωγία, ο θεατής όμως θα έχει λυγίσει μέχρι τότε από τα αλλεπάλληλα facepalm.
Η τηλεοπτική σειρά του 1980 με τίτλο «Beyond Westworld» είχε ακόμα χειρότερη τύχη, αφού προβλήθηκαν μόνο τρία επεισόδια πριν διακοπεί οριστικά κι αμετάκλητα κι έπρεπε να περάσουν 36 χρόνια από τότε (και 43 από την πρώτη κυκλοφορία της ταινίας) για να εξαργυρώσει το «Westworld» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την, αν όχι σημαντική, τουλάχιστον σεβαστή παρακαταθήκη που άφησε.
Διαβάστε και δείτε ακόμη
Tags: Westworld
