Για πολλούς τα video games, όπως και το σινεμά άλλωστε, είναι Τέχνη, ένα ακόμη μέσο που θα σε κάνει να βιώσεις μια ιστορία, να ταυτιστείς με καινούργιους χαρακτήρες αλλά και να σε ταξιδέψει σε υπέροχους νέους κόσμους. Ταυτόχρονα, τα video games είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο προσοδοφόρες βιομηχανίες στον πλανήτη, με τα έσοδά της να αυξάνονται συνεχώς, αγγίζοντας τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Φυσικά και το Χόλιγουντ δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός από τη μοιρασιά αυτής της μεγάλης και πλούσιας πίτας. Οσες φορές, όμως, και αν προσπάθησαν στούντιο και σκηνοθέτες να μεταφέρουν αγαπημένα video games στον κινηματογράφο, δυστυχώς όχι μόνο απέτυχαν αλλά παρέδωσαν και μερικές από τις χειρότερες κινηματογραφικές εμπειρίες στην ιστορία.
Η πρώτη απόπειρα έγινε με το «Super Mario Bros.» των Ρόκι Μόρτον και Αναμπελ Τζάνκελ που κυκλοφόρησε το 1993, βασισμένο στη διάσημη πλέον μασκότ της Nintendo, η οποία αποδείχτηκε τόσο κακή ταινία που ακόμα και η ίδια η Nintendo την αποκήρυξε. Πιθανή αιτία; Το γεγονός πως από την αρχή πολλοί σκηνοθέτες, αλλά και το ίδιο το Χόλιγουντ αντιμετώπιζαν τα video games ως ένα κατώτερο είδος τέχνης, χωρίς να δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό που τους αρμόζει. Ακολούθησαν αρκετές προσπάθειες μετά το «Super Mario Bros.» αλλά χωρίς τους κατάλληλους σκηνοθέτες, ανάμεσά τους και τον Ούβε Μπολ (για πολλούς ο χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών) να γυρίζει την μια ταινία βασισμένη σε video game πίσω από την άλλη, κάνοντας συνολικά... δέκα. Κανένας τους ωστόσο δεν κατάφερε να κάνει έστω μια ταινία που θα σπάσει την κατάρα που μοιάζει να έχει πέσει πάνω στο είδος, κάνοντας κριτικούς, κοινό και φανατικούς των παιχνιδιών αυτών, να δείχνούν απλά ξανά και ξανά την αποστροφή τους.
Ομως, όπως πάντα συμβαίνει, μέσα στον όγκο των κακών ταινιών υπάρχουν και κάποιες που τουλάχιστον βλέπονται (ευχάριστα). Σίγουρα δεν μιλάμε για αριστουργήματα, και ίσως και μερικές φορές ούτε για καλές ταινίες, αλλά οι πέντε που ακολουθούν βασίζονται σε ένα αγαπημένο video game, μοιάζουν να σέβονται την πρώτη ύλη τους και έχουν αυτό το κάτι που θα σε κάνει, τουλάχιστον, να περάσεις κάποιες ώρες απενοχοποιημένης διασκέδασης. Και ίσως αυτό να αρκεί για την ώρα.
Mortal Kombat (1995) του Πολ Γ.Σ. Αντερσον - βασισμένο στο video game της Midway Games
Οταν κυκλοφόρησε το πρώτο Mortal Kombat (με k κι όχι c) το 1992, των Εντ Μπουν και Τζον Τομπάιας, ένα από τα πιο δημοφιλή fighting games όλων των εποχών, μόλις δεύτερο πίσω από το Street Fighter της Capcom, είχε θεωρηθεί ως το πιο βίαιο video game της εποχής εκείνης λόγω της απίστευτης και γραφικής βίας που έκρυβε η ιστορία και η δράση του παιχνιδιού. Στο τέλος κάθε μάχης οι παίχτες μπορούσαν να σκοτώσουν τους αντιπάλους τους με αρκετά βίαιους τρόπους, είτε π.χ. ξεριζώνοντάς τους την καρδιά ή αποκεφαλίζοντάς τους, κάνοντας το όλο αυτό το αιματοκύλισμα αρκετά δημοφιλές στους νέους που έκαναν ουρές έξω από τα arcades της εποχής. Αυτό, φυσικά, προκάλεσε αρκετές διαμάχες και συζητήσεις όσο αφορά την βία στα video games και την επιρροή τους στους νέους, φτάνοντας την υπόθεση μέχρι και το Αμερικανικό Κογκρέσο, ενώ ταυτόχρονα άνοιξε τον δρόμο για την σύσταση της εταιρείας ψηφιακής καταλληλόλητας (ESBR).
Γιατί να πατήσεις start; Αν κάποιος αναλογιστεί την βίαιη και αιματηρή ιστορία του συγκεκριμένου video game στο οποίο βασίστηκε η ταινία, ο Πολ Γ.Σ. Αντερσον μας έδωσε το ακριβώς αντίθετο. Χωρίς στάλα αίμα και gore, ο Αντερσον κατάφερε να κάνει μια ταινία που να βλέπεται αρκετά ευχάριστα, κυρίως ως φόρος τιμής στις παλιές κουνγκ-φου ταινίες του ’70 και του ’80 με θεαματικές μάχες κι ένα soundtrack που ακούγεται φανατικά ακόμα και σήμερα. Αλλά τα κάκιστα, ακόμα και για την εποχή του, εφέ, το σενάριο με τους κακογραμμένους διαλόγους του και οι ερμηνείες για πολλά χρυσά βατόμουρα, έκαναν την ταινία να μην φτάσει πολύ μακριά, παρά να αγαπηθεί από τους φανατικούς και όχι μόνο και να αποκτήσει το καλτ στάτους που, δικαιωματικά, του αναλογεί.
Διαβάστε επίσης: Oscars 2017: Αυτές είναι οι 20 ταινίες που διεκδικούν το Οσκαρ καλύτερων οπτικών εφέ
Final Fantasy: The Spirits Within (2001) του Χιρονόμπου Σακαγκούτσι - βασισμένο στο video game της Square Enix
H γιαπωνέζικη σειρά role playing games (RPG) Final Fantasy κρατά περίοπτη θέση στην ιστορία των video games. Το πρώτο παιχνίδι της σειράς κυκλοφόρησε το 1987 και δημιουργός της ήταν ο Χιρονόμπου Σακαγκούτσι, ο οποίος ονόμασε έτσι το παιχνίδι αυτό γιατί πίστευε πως θα ήταν το τελευταίο που θα έφτιαχνε πριν αποσυρθεί. Αλλά η τεράστια επιτυχία του ανάγκασε την, τότε, SquareSoft να κυκλοφορήσει αρκετές συνέχειες, φτάνοντας σήμερα τον αριθμό 15, και άπειρα spin-offs. Κάθε παιχνίδι είναι και διαφορετική ιστορία, σε καινούργιο κόσμο και με νέους χαρακτήρες οι οποίοι αρκετοί από αυτούς έχουν καταφέρει και μείνουν στην ιστορία των video games ως τους πιο δημοφιλείς.
Γιατί να πατήσεις start; Πρώτα από όλα γιατί ο δημιουργός των παιχνιδιών, Χιρονόμπου Σακαγκούτσι, κάθεται στην σκηνοθετική καρέκλα δίνοντας μια κάποια βαρύτητα στο όλο εγχείρημα. Αλλά πέρα από αυτό γιατί το «Final Fantasy: Spirits Within» αποτελεί ορόσημο στις ταινίες κινουμένων σχεδίων δημιουργώντας από τους πρώτους εξαιρετικά λεπτομερείς και αληθοφανείς CGI χαρακτήρες που είχαμε δει ως τότε στο σινεμά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό με χαρακτήρες και τοπία τα οποία σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, κι όλο αυτό σε συνδυασμό με το αριστουργηματικό soundtrack του Ελιοτ Γκόλντενθολ καταφέρνουν να κάνουν το φιλμ μια πραγματική πανδαισία εικόνας και ήχου. Tο περίπλοκο σενάριο, η απουσία του όποιου συναισθηματικού υπόβαθρου και οι ξύλινες ερμηνείες είναι για άλλη μια φορά το αγκάθι που κρύβεται πίσω από την αποτυχία της ταινίας.
Resident Evil (2002) του Πολ Γ.Σ. Αντερσον (βασισμένο στο video game της Capcom)
Πριν την κυκλοφορία του Resident Evil (ή Biohazard όπως είναι γνωστό στην Ασία) του Σίντζι Μικάμι στο PlayStation το 1996, o όρος survival horror δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιο των gamers. Επηρεασμένος από τις ταινίες του Τζορτζ Α. Ρομέρο, ο Μικάμι ήθελε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα και τον τρόμο των ταινιών ζόμπι στις κονσόλες, κρατώντας ταυτόχρονα ζωντανό το b-movie ύφος των ταινιών αυτών με διαλόγους και ερμηνείες που προκαλούν περισσότερο γέλιο παρά φόβο. Η επιτυχία του ήταν τεράστια δημιουργώντας πολλές συνέχειες, ανεβαίνοντας ψηλά στην κατάταξη των πιο πετυχημένων video game σειρών μέχρι σήμερα με πωλήσεις που φτάνουν συνολικά τα 66 εκατομμύρια.
Γιατί να πατήσεις start; Ο Πολ Γ.Σ. Αντερσον (ο οποίος ανάμεσα στις ταινίες της σειράς σκηνοθέτησε και τους «Τρεις Σωματοφύλακες») δημιούργησε την απόλυτη guilty pleasure ταινία με ζόμπι. Ναι, δεν είναι η ταινία που επαναπροσδιορίζει το είδος. Ούτε καν. Αλλά αν προσθέσεις μια Μίλα Γιόβοβιτς να ρίχνει ξύλο και να γαζώνει με τα όπλα της ορδές ζόμπι και τεράτων που βρίσκονται στον δρόμο της και αρκετές στιγμές σούπερ wow δράσης εμπλουτισμένης με αρκετή βία και gore (ποιος μπορεί να ξεχάσει την σκηνή με τα λέιζερ;) και με πολλές αναφορές στην σειρά των παιχνιδιών, καταλήγεις σε ένα σύνολο που είναι αρκετό για να κρατήσει το ενδιαφέρον των φανς στα ύψη. Δεν συνέβη το ίδιο και με τις τέσσερις συνέχειές του «Resident Evιl», το οποίο, ιστορία την ιστορία φτάνει στο τέλος του φέτος με την ταινία «Resident Evil: Το Τελευταίο Κεφάλαιο. Επιτέλους.
Διαβάστε επίσης: Ζουν αναμεσά μας! Αυτά είναι τα 25 πιο εμπορικά φιλμ με ζόμπι στις ΗΠΑ!
Assassin’s Creed (2016) σκηνοθεσία Τζάστιν Κερζέλ/βασισμένο στο video game της Ubisoft
Αυτό που αγάπησαν οι gamers στην σειρά Assassin’s Creed των Πατρίς Ντεζιλέ, Τζέιντ Ρέιμοντ και Κόρεϊ Μέι, από όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2007, ήταν ότι μπορούσαν να ταξιδέψουν και να ζήσουν διάφορα γεγονότα και στιγμές της ιστορίας μέσα από την αιώνια μάχη μεταξύ των Ασασίνων και Ναϊτών Ιπποτών για το μέλλον της ανθρωπότητας. Είτε πρόκειται για την περίοδο των Σταυροφοριών, είτε για την Ιταλία της Αναγέννησης, είτε για τη Γαλλική Επανάσταση είτε για το, πιο πρόσφατο, Βικτωριανό Λονδίνο. Σε όλο αυτό βοήθησε και το πόσο προσεγμένη και λεπτομερής ήταν η απεικόνιση της εποχής εκείνης και των πόλεων στις οποίες διαδραματίζονταν το κάθε παιχνίδι. Μέσα σε όλο αυτό αν προσθέσει κάποιος και τα ιστορικά γεγονότα και τους χαρακτήρες, που δίνουν στο σύνολό τους μια άλλη ώθηση στο σενάριο του παιχνιδιού, μπορούμε να μιλάμε για μια σειρά που έχει καταφέρει να ενώσει με περίτεχνο τρόπο την ιστορία με την μυθοπλασία.
Γιατί να πατήσεις start; Μόνο και μόνο διαβάζοντας το καστ που παίζει στην ταινία του Τζάστιν Κερζέλ (υπεύθυνου για την άξια μεταφορά του «Macbeth») θα σε κάνει να θες να την δεις: Μάικλ Φασμπέντερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Αριάν Λαμπέντ, Τζέρεμι Αϊρονς, Μπρένταν Γκλίσον και Σαρλότ Ράμπλινγκ. Αλλά δεν είναι το καστ, το πιο λαμπερό που έχουμε δει πότε σε μεταφορά κάποιου video game σε ταινία, που κάνει το φιλμ του Κερζέλ να κερδίζει πόντους. Οι σκηνές στις Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, αν και μικρές σε διάρκεια, είναι εξαιρετικές γεμάτες με καταιγιστική δράση συνοδευόμενες από ένα υπέροχο παρκούρ (σήμα κατατεθέν της σειράς) που κόβει την ανάσα, και όλα αυτά μαζί τα ντύνει με την υπέροχη φωτογραφία του ο Άνταμ Άρκαποου. Τώρα αν μπορούσαμε να πατάμε κι ένα κουμπί για «skip cutscene» κάθε φορά που η ταινία επέστρεφε στο παρόν για να επιστρέφαμε στο Άνιμους και στην δράση, θα είμασταν ευχαριστημένοι.
Διαβάστε επίσης: Ο Μάικλ Φασμπέντερ και η Μαριόν Κοτιγιάρ στέλνουν «Assassin's Creed» φιλιά από το Σίδνεϊ
Silent Hill (2006) του Κριστόφ Γκανς (βασισμένο στο video game της Konami)
Φανταστείτε ότι υπάρχει μια πόλη όπου είναι καλυμμένη πάντοτε από μια ομίχλη και στην οποία απλοί καθημερινοί άνθρωποι χάνονται και ζουν το δικό τους καθαρτήριο. Αυτή η πόλη ονομάζεται Silent Hill, είναι δημιούργημα του Κεϊιτσίρο Τογιάμα και άνοιξε τις πύλες της για πρώτη φορά το 1999 δίνοντας μια νέα πνοή στο είδος του survival horror. Σε αντίθεση με το Resident Evil, το Silent Hill ήταν αρκετά πιο ατμοσφαιρικό και πιο τρομαχτικό, πιο κοντά στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ. Με πρωταγωνιστές που, φαινομενικά, δεν έχουν το στάτους του ήρωα, ο καθένας με τους δικούς τους δαίμονες και τη δική του τρέλα να τους κάνει παρέα σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού, έκαναν το Silent Hill μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές στο είδος της.
Γιατί να πατήσεις start; Ο Κριστόφ Γκανς (ο οποίος μας έδωσε και την δική του εκδοχή της «Πεντάμορφης και το Τέρας»), κατάφερε να κάνει κάτι που λίγοι μπόρεσαν να κάνουν για το είδος αυτό: να σκηνοθετήσει μια ταινία που δεν υποτιμά το video game στο οποίο βασίζεται, και ταυτόχρονα να παραδώσει ένα αρκετά ατμοσφαιρικό φιλμ, με την αναλογία του creepiness που του αρμόζει. Στηρίζεται πάνω στον μύθο που έχει χτίσει η σειρά των παιχνιδιών, αποδίδει το σεβασμό που αρμόζει στο πρωτότυπο υλικό του και συνοδεύεται τη δράση με το εξαιρετικά στιλάτο soundtrack του Ακίρα Γιαμαόκα, ο οποίος έγραψε και το soundtrack των πρώτων παιχνιδιών. Εκεί όμως που χάνει πόντους είναι (φυσικα) στο ψυχολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων στους οποίους μοιάζει να μην έχει δώσει τη δόση τρέλας που χρειάζεται, παραμένοντας, ωστόσο, μέχρι και σήμερα, μια από τις πιο αξιοπρεπείς ταινίες βασισμένες σε κάποιο video game, και ίσως μια από τις πιο ευχάριστες θεάσεις ταινιών του είδους.
Διαβάστε ακόμα:
