«Ο Ντομ είναι σαν την βαρύτητα. Έλκει τα πάντα»
Ακριβώς έτσι συστήνει τον Ντομ του Βιν Ντίζελ η Μία της Τζορντάνα Μπρούστερ στην πρώτη ταινία της σειράς και η ατάκα είναι ενδεικτική της σταδιακής αλλοίωσης των νόμων της φυσικής που θα καταλάμβανε όλο και περισσότερο το σύμπαν του «Fast and the Furious». Παραδόξως όμως, δεν είναι αυτή η ουσία που κρύβεται στην καρδιά αυτών των ταινιών κι ας χρειάστηκαν πολύ περισσότερα φιλμ από όσα θα περίμενε κανείς αρχικά (αμφιβάλλω αν ακόμα κι οι δημιουργοί είχαν ρεαλιστικές φιλοδοξίες για τόσες ταινίες) για να γίνει αυτό εμφανές.
Διαβάστε ακόμη: To τρέιλερ του «The Fate of the Furious» είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις (και κάτι παραπάνω)
Γιατί αυτό που ξεκίνησε ως μια macho περιπέτεια για αυτοκίνητα και γκόμενες, κατέληξε στην πορεία να γίνει μια πρώτης τάξεως σαπουνόπερα μεγατόνων, ένα γεμάτο αδρεναλίνη sitcom που ενδιαφερόταν για τις σχέσεις των ηρώων του πολύ περισσότερο από την οποιαδήποτε αληθοφάνεια της δράσης και, ουσιαστικά, μια υπερ-ηρωϊκή ταινία (ποιος είπε ότι ο Ντουέιν «The Rock» Τζόνσον δεν είναι υπερήρωας;) που μπορεί να αύξανε εκθετικά από φιλμ σε φιλμ τα γκάζια και την ταχύτητα αλλά ευαγγελιζόταν πάντα (και το εννοούσε) ότι «η οικογένεια μπαίνει πάντα πρώτη».
To καστ του αρχικού «The Fast and the Furious»
Εξάλλου, αν το σκεφτεί κανείς καλά, όλες οι ενέργειες της (μην την πεις «συμμορία») ομάδας είχαν πάντα από πίσω ένα ανώτερο κίνητρο (για αρχή, την επιβίωση) που, ουσιαστικά, δικαιολογούσε ηθικά την κάθε πράξη ενώ, ταυτόχρονα, για ένα franchise που παρουσιάζει τα neon φώτα κάτω από τα αμάξια ως... διεγερτικό και βασίζεται θεμελιωδώς στα καλλίγραμμα γυναικεία σώματα ως συνοδευτικά της μεγάλης ταχύτητας, η έννοια της απιστίας παραμένει (εντυπωσιακά) έννοια άγνωστη (τον Ντομ και την Λέτι της Μισέλ Ροντρίγκεζ, η σχέση των οποίων υπάρχει από το πρώτο δεκάλεπτο των πρώτων «Μαχητών του Δρόμου», κατάφερε να τους χωρίσει μόνο ο θάνατος - και αυτός παροδικά).
Διαβάστε ακόμη: Τι θα λέγατε αν το επόμενο «Fast and Furious» πήγαινε στο διάστημα;
Το δε σταδιακό χτίσιμο ενός ολόκληρου κόσμου καθώς και η διάθεση του Τζάστιν Λιν (που ανέλαβε την σειρά από την τρίτη ταινία) να επανεφεύρει το ίδιο το genre του κάθε νέου φιλμ, κατέστησε την σειρά των ταινιών ένα πρωτοφανές παράδειγμα στο σύγχρονο σινεμά, όπου όσα θα μπορούσαν να πάνε τελείως στραβά, παραδόξως όχι μόνο λειτουργούσαν αλλά και, συνολικά, ανάγονταν σε κάτι ακόμα ισχυρότερο από το άθροισμα των μεμονωμένων στοιχείων.
Το καστ της σειράς όπως παρουσιάστηκε στους έκτους «Μαχητές των Δρόμων»
Αυτό που κάνει ακόμη πιο παράδοξη την περίπτωση του «Fast and the Furious» είναι το γεγονός ότι το franchise ξεκίνησε αντίστροφα από το συνηθισμένο, χωρίς να έχει εξαρχής πλήρως σχηματισμένους χαρακτήρες ή σαφές αφηγηματικό πλαίσιο, για να αποκτήσει στην πορεία (μετά από την τρίτη ταινία, τουλάχιστον) βάθος, συγκεκριμένη ταυτότητα, ψήγματα ανησυχίας για την (έστω μερική) αποκατάσταση της εικόνας του γυναικείου φύλου στη σειρά (οι γυναίκες σε αυτό το σύμπαν δεν είναι και το υπόδειγμα περίπλοκου χαρακτήρα αλλά είναι πάντα έτοιμες και ικανές να σώσουν εκείνες τους αγαπητικούς τους από θανάσιμο κίνδυνο) και, τελικά, να... απογειωθεί (με περισσότερες από μία έννοιες), φλερτάροντας με τα όρια της επιστημονικής φαντασίας αλλά και αυτά του παραμυθιού, καθώς το πολυπόθητο «κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» (έστω μετά από «ένα ακόμα τελευταίο μεγάλο κόλπο») παραμένει συνεχώς η μόνιμη, παθιασμένη επιδίωξη.
Διαβάστε ακόμη: O The Rock υπόσχεται την καλύτερη σκηνή απόδρασης από φυλακή ever, στο «Fast 8», motherfuckers
Ειδικά βλέποντας την εξέλιξη της αφήγησης και την δημιουργία μιας συνεχώς αναπτυσσόμενης μυθολογίας στις υποθέσεων των ταινιών ανά τα χρόνια (οι οποίες, πειραματίζονται ακόμα και με την γραμμικότητα του χρόνου της αφήγησης) είναι πολύ εύκολο να συγχωρήσεις την γενικότητα των πρώτων ταινιών και την απουσία ενός συγκεκριμένου εξαρχής οράματος. Οι «Μαχητές των Δρόμων», θα μπορούσε να πει κανείς, είναι μια διαφορετική εκδοχή των «Εκδικητών» και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει στην τελική τις… υπερδυνάμεις τους.
Λέτι, Μπράιαν, Ντομ, Μία. Η «αγία οικογένεια» των «Μαχητών των Δρόμων»
Με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου (για τώρα) μέρους της ιστορίας, κοιτάμε πίσω στην ιστορία αυτού του θορυβώδους σύμπαντος και ξεχωρίζουμε τα καλά, τα κακά και τα πέρα-για-πέρα what-the-fuck στοιχεία μιας απρόσμενα μυθικής ιστορίας. Ήταν χωρίς ελαττώματα; Φυσικά και όχι. Ήταν όμως φιλόδοξα; Φυσικά και ναι! Και αυτό ακριβώς το στοιχείο τα έκανε ακαταμάχητα.
(Ακολουθούν spoilers για όλες τις ταινίες της σειράς εκτός από την όγδοη)
Οι Μαχητές των Δρόμων (The Fast and the Furious) του Ρομπ Κοέν – 2001
Μπορεί ο Ντομ του Βιν Ντίζελ να είναι το πιο άμεσα αναγνωρίσιμο πρόσωπο ολόκληρου του F&F σύμπαντος, όμως, ο πραγματικός πρωταγωνιστής αυτών των ταινιών μάλλον ήταν ο Μπράιαν του Πολ Γουόκερ, και όχι απαραίτητα γιατί πρωταγωνίστησε στα περισσότερα φιλμ της σειράς. Η πρώτη ταινία του franchise ξεκινάει με αυτόν να προσπαθεί να εισχωρήσει στον (παράνομο;) κόσμο της υψηλής ταχύτητας, ακολουθεί όλες τις εξελίξεις από την δική του οπτική και αναδεικνύει τον ίδιο ως τον ουσιαστικό πυρήνα μιας αφήγησης, που ξεκινά ως μίνι αστυνομικό μυστήριο (ποιοι είναι οι μυστηριώδεις κλέφτες με τα αυτοκίνητα;), εξελίσσεται σε Speed Racer του φτωχού (με τους αγώνες ταχύτητας να μετατρέπονται σε αφορμές για neon εκρήξεις) και καταλήγει ακούσια (ή και όχι) σε homage του Mad Max, με την τελική καταδίωξη στον ευθύ, ατέλειωτο αυτοκινητόδρομο να παραπέμπει έστω συνειρμικά στον κόσμο του Τζορτζ Μίλερ.
Διαβάστε ακόμη: H Μισέλ Ροντρίγκεζ είναι... furious για το σεξισμό στο Χόλιγουντ
Φυσικά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο τίθενται οι βάσεις μιας υγιούς σαπουνόπερας, με το backstory των ηρώων να περιορίζεται σε ντροπιαστικές γενικόλογες αφηγήσεις, οι οποίες συνήθως έχουν να κάνουν με παιδικά τραύματα, ατάκες που προκαλούν το μειδίαμα τόσο με το περιεχόμενό τους αλλά και την σοβαροφανή τους εκφορά («Αν της σπάσεις την καρδιά, θα σου σπάσω τον λαιμό», «Για αίμα έχει οξείδιο του αζώτου και για εγκέφαλο ντεπόζιτο» κ.ο.κ.), και τα πρώτα ψήγματα αντιζηλιών και ερωτικών διαθέσεων, που πρόκειται να αναπτυχθούν εκτενώς στις υπόλοιπες ταινίες. Παρόλα αυτά, ποτέ η ταινία δεν ξεγελά τον εαυτό της ότι είναι κάτι παραπάνω (ακόμη) από μια καγκούρικη extravaganza και αυτό της δίνει την δυνατότητα να αναπτυχθεί με απόλαυση και χωρίς complex. Εξάλλου, τα καλύτερα έρχονται...
Οι Μαχητές των Δρόμων 2 (2 Fast 2 Furious) του Τζον Σίνγκλτον – 2003
...αλλά όχι ακόμα. Το δεύτερο «Fast and Furious» δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα αναμάσημα της βασικής πλοκής της πρώτης ταινίας (χωρίς, όμως, την campy σαπουνόπερα και χωρίς κανέναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της πρώτης ταινίας πλην του Γουόκερ - τι λέγαμε ότι αυτό είναι το δικό του franchise;), ακολουθώντας για άλλη μια φορά τον χαρακτήρα του Μπράιαν στην προσπάθεια ξεμπροστιάσματος αυτή τη φορά ενός μεγαλέμπορα ναρκωτικών του Μαιάμι. Αφού, όμως, ο Μπράιαν γίνεται street racer και αναλαμβάνει ουσιαστικά τον ρόλο του Ντομ για αυτό το φιλμ, η μυστική πράκτορας Μόνικα Φουέντες της Έβα Μέντες αναλαμβάνει να γίνει ο Μπράιαν αυτής της ιστορίας, χωρίς, όμως, να καταφέρνει να ξεπεράσει την γενικότητα ενός ρόλου που παραμένει και υποανάπτυκτος αλλά, κυρίως, βαρετός και ανεκμετάλλευτος.
Διαβάστε ακόμη: Αν το «Fast & Furious» το σκηνοθετούσαν η Σοφία Κόπολα, ο Τζιμ Τζάρμους ή ο Τέρενς Μάλικ
Όλο αυτό το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας παραμένει, πάντως, ανάξιο λόγου γενικότερα, καθώς είναι η υπενθύμιση του πόσο κακό μπορεί να γίνει το franchise στα λάθος χέρια και τι τρόμος θα μπορούσε να περιμένει την σειρά στην συνέχεια, αν δεν ερχόταν ο Τζάστιν Λιν να την αναστήσει από τις NOS στάχτες της. Η μόνη της συνεισφορά στην ευρύτερη μυθολογία, ουσιαστικά, είναι απλά η προσθήκη στο σύμπαν του F&F των ράπερ Tyrese (ως Ρόμαν Πιρς) και Ludacris (ως Τετζ) αλλά και η συγκινητική στιγμή (η πρώτη στην σειρά) που αυτοκίνητο αποχωρίζεται την άσφαλτο για να προσγειωθεί, γιατί όχι, σε ένα σκάφος. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ είναι που ξεκίνησε τελικά η τεχνική της παράλληλης αφήγησης των ιστοριών του F&F σύμπαντος (μάλλον ακούσια), με τον θεατή να παρακολουθεί ουσιαστικά τις μεμονωμένες ζωές των (μεταφορικά) υπερηρώων, οι οποίοι οδεύουν σιγά σιγά προς το επόμενο team-up τους (ο Ντομ παραμένει στην Μπάχα του Μεξικό, όπως αποκάλυψε η post credit σκηνή της πρώτης ταινίας).
Μαχητές των Δρόμων: Tokyo Drift (The Fast and the Furious: Tokyo Drift) του Τζάστιν Λιν – 2006
«Αν έπρεπε να τρέξω, θα ήταν για κάτι σημαντικό». Αυτό ευαγγελίζεται το τρίτο φιλμ της σειράς, προσθέτοντας στον πίνακα τον δεύτερο πιο σημαντικό κανόνα του franchise, μετά το «η οικογένεια μπαίνει πάντα πρώτη». Και αυτό είναι ενδεικτικό της σημασίας του «Tokyo Drift» στην ευρύτερη ιστορία της σειράς: εκεί που θα περίμενε κανείς τα εμφανή σημεία κόπωσης και ανέμπνευστης επανάληψης, το φιλμ εμφανίζει τα πρώτα σημάδια εξυπνάδας σε ένα φαινομενικά χαζό σύνολο. Για αυτό, δεν ευθύνεται μόνο ο ερχομός του Τζάστιν Λιν στο σκηνοθετικό τιμόνι αλλά και η σεναριακή πλέον καθοδήγηση του Κρις Μόργκαν, η οποία διατηρεί τον απαραίτητο macho ενθουσιασμό αλλά αφαιρεί τις βλακώδεις ατάκες και τις άβολες συζητήσεις, εστιάζοντας σε μια λιγότερο σοβαροφανή γραφή, η οποία δεν διστάσει να αναγνωρίσει την ίδια της την χαζομάρα και να την απενοχοποιήσει. Ταυτόχρονα, αναγνωρίζοντας την ίδια την φύση του υλικού, καταφέρνει να το επαναπροσδιορίσει, να το κατευθύνει προς άλλα είδη και τελικά να το επαναφέρει σε έναν δρόμο όπου αγωνιάς για την συνέχεια.
Διαβάστε ακόμη: Γιατί ο Βιν Ντίζελ είναι ο καλύτερος του χωριού;
Ναι, και πάλι η ιστορία αφορά έναν χαρακτήρα με οικογενειακά προβλήματα, και πάλι οι σχηματικοί χαρακτήρες του κάνουν την ζωή δύσκολη, και πάλι ο ίδιος βρίσκεται αναγκασμένος, ενώπιον μιας ολόκληρης συμμορίας (εδώ δεν είναι οικογένεια αλλά η yakuza) να φτάσει μέχρι την κορυφή της ιεραρχίας. Το ότι ο Σον του Λούκας Μπλακ είναι τόσο ξενέρωτος ως ήρωας (παρά τους bad boy χαρακτηρισμούς του σεναρίου) δεν βοηθά τον Λιν, όμως, ο σχεδόν λευκός καμβάς που του δίνει η παραγωγή του επιτρέπει να στήσει το δικό του παιχνίδι, ξεκινώντας ουσιαστικά την παρτίδα από την αρχή. Όπως, εξάλλου, λέει και ο (μετέπειτα) εξαιρετικά αγαπητός Χαν του Σανγκ Κανγκ, «Αν δεν ντριφτάρεις για την νίκη, τότε για τι;». Και, όντως, ήδη στα πρώτα τριάντα λεπτά, ο Λιν στήνει δύο εντυπωσιακές σκηνές υψηλής ταχύτητας, μια για τον cowboy του και μια για τα Tokyo Drift Boys του, φιλτράρει μέσα από τις αντανακλάσεις στο σασί όλα τα neon φώτα του Τόκυο και κάνει στην πορεία μια στροφή προς Karate Kid περιοχές για να επιστρέψει στο φινάλε στο αποκαλυπτικό «Ο Χαν ήταν οικογένεια» και την επανεμφάνιση του Ντομ. Γκάζια. Μαύρο. Τίτλοι τέλους. Ανατριχίλα. Το πιο εντυπωσιακό δε είναι ότι χωρίς να το καταλάβουμε, ο Λιν έβαλε την ταινία σε ένα πλαίσιο μυθολογίας, δημιουργώντας πριν γίνει της μόδας, ουσιαστικά, ένα κοινό σύμπαν. Ναι, ο Χαν είχε μόλις πεθάνει, όμως, ποιος το περίμενε ότι αυτό θα ήταν τελικά μόνο η αρχή;
Μαχητές των Δρόμων 4 (Fast & Furious) του Τζάστιν Λιν – 2009
H πρώτη σκηνή του «Fast & Furious» αντανακλά σχεδόν πιστά την πρώτη σκηνή της πρώτης ταινίας. Μόνο που αυτή την φορά, ο Ντομ και οι φίλοι του δεν έχουν ανάγκη να φορέσουν κράνη για να προστατέψουν την ανωνυμία τους αλλά δρουν ανενόχλητοι πέρα από το βλέμμα του νόμου, οδηγώντας σχεδόν αεροπλανικά τα αυτοκίνητά τους. Εξάλλου, αν οι ταχύτητες της πρώτης ταινίας ήταν απλά υψηλές, τώρα πια έχουν αγγίξει ιλιγγιώδη επίπεδα. Κάθε ομοιότητα, όμως, με το παρελθόν σταματά εδώ, καθώς οι Λιν και Μόργκαν αποκαλύπτουν από την αρχή πόσο μεγάλη διάθεση έχουν για να παίξουν το παιχνίδι αλλιώς.
Διαβάστε ακόμη: «Οδηγώ καλύτερα από τον The Rock!» Η Ελεν Μίρεν βάζει τα πράγματα στη θέση τους στο «Fast 8»
Κρατάτε λογαριασμό; Πρώτον, η παρουσία του Χαν στην πρώτη σκηνή αποκαλύπτει πως η ταινία ναι μεν εξελίσσεται μετά τα γεγονότα της πρώτης («5 χρόνια μετά» αποκαλύπτει η Μία της Τζορντάνα Μπρούστερ) ουσιαστικά, όμως, τελικά αποτελεί prequel του τρίτου φιλμ, χωρίς περαιτέρω χρονικές λεπτομέρειες. Ναι, ο Χαν δηλώνει ότι θα πάει στο Τόκυο, όμως, η ιστορία του δεν έχει τελειώσει ακόμα. Δεύτερον, τι λέγαμε για την ικανότητα της σειράς να επανεφεύρει τον εαυτό της; Μετά το Karate Kid του «Tokyo Drift», το «Fast & Furious» μετατρέπεται σε καθαρή ιστορία εκδίκησης, με τον Ντομ να προσπαθεί να διαλευκάνει την off-camera δολοφονία της Λέτι (έμφαση στο off-camera και κλείσιμο του ματιού), δουλεύοντας μυστικά για την αστυνομία μαζί με τον Μπράιαν με στόχο την αποκάλυψη του μαφιόζου υπεύθυνου πίσω από όλα αυτά. Τρίτον, ποιος μίλησε για βαρετές καταδιώξεις σε δρόμους; Έρημοι και ετοιμόρροπα τούνελ φέρνουν αναζωογονοτικό αέρα σε μια εικονογραφία που ήδη είχε αρχίσει να εμπλουτίζεται με την τοπογραφία του Τόκυο από την προηγούμενη ταινία, αποδεικνύοντας ότι ο Λιν ήρθε για να μείνει.
Μαζί με τους χαρακτήρες του πρώτου φιλμ, βέβαια, επιστρέφουν και οι σαπουνοπερικές διαστάσεις της σειράς, δίνοντας την ευκαιρία στον έρωτα του Μπράιαν και της Μία να ανθίσει για τα καλά, καθώς και στον Ντομ και (πάλι) τον Μπράιαν να λύσουν μια και καλή τις παρελθοντικές διαφορές τους. Αυτή τη φορά, ο Ντομ δεν το σκάει στο φινάλε, όμως, δίνει την καλύτερη πάσα στους υπόλοιπους για να προετοιμάσουν το έδαφος για την επόμενη μεταμόρφωση του franchise: το «Fast and Furious: The heist movie». Με το τέταρτο φιλμ της σειράς, ο Λιν λύνει τους δεσμούς με το παρελθόν και είναι έτοιμος πια να παρουσιάσει το αριστούργημά του. Η οικογένεια είναι πια μαζί. Το υπερθέαμα μόλις αρχίζει. Bonus: Η Γκαλ Γκαντότ εμφανίζεται εδώ ως η «de facto καυτή γκόμενα» της ταινίας, όμως, μη βιάζεστε, αν μας έχει μάθει κάτι μέχρι τώρα ο Λιν είναι ότι όλοι όσοι συναντούμε στην πορεία, έχουν την δική τους, προσωπική σημασία. Ο κανόνας φυσικά ισχύει και σε αυτή την περίπτωση.
Μαχητές των Δρόμων: Ληστεία στο Ρίο (Fast Five) του Τζάστιν Λιν – 2011
To «Μαχητές των δρόμων: Ληστεία στο Ρίο» ξεκινά εκεί ακριβώς που τελειώνει το προηγούμενο φιλμ, με την απελευθέρωση δηλαδή του Ντομ από τα ισόβια δεσμά και την πρώτη ουσιαστικά φορά που ο Μπράιαν οργανώνει μόνος του μία καινούρια επιχείρηση υψηλής ταχύτητας, πάντα «για την οικογένεια». Ο Λιν, όμως, δεν σπαταλά χρόνο με αυτό γιατί δεν έχει την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί με το παρελθόν. Το «Fast Five» δεν είναι απλά η τέταρτη συνέχεια μιας επιτυχημένης ταινίας αλλά μια καινούρια αρχή και μια προσπάθεια για εξολοκλήρου επαναπροσδιορισμό της σειράς, χωρίς, όμως, να αγνοεί το παρελθόν του franchise. Πλέον εδώ είναι και ο Βινς της πρώτης ταινίας για να συνεχίσει την αντιζηλία του με τον Μπράιαν, και οι Ρόμαν και Τετζ από την δεύτερη ταινία, και ο Χαν από το τρίτο «Tokyo Drift» (ναι, και το «Fast Five» λαμβάνει χώρα χρονικά πριν από το τρίτο φιλμ της σειράς) και η Γκιζέλ από το τέταρτο μέρος, όλοι πλέον μέλη μιας ομάδας που θέλει μια και καλή να αλλάξει το μέλλον της με μία τελευταία μεγάλη κομπίνα. Γιατί αν το «Tokyo Drift» ήταν ένας πειραματισμός πάνω στην θεματική του Karate Kid και το τέταρτο «Fast & Furious» μια κλασική ιστορία εκδίκησης, τότε το «Fast Five» είναι το απόλυτο... heist movie.
Και δεν είναι υπερβολή να παραδεχτούμε ότι αυτό το φιλμ (το πέμπτο του franchise, επιμένω) είναι και το καλύτερο της σειράς. Οι σκηνές ταχύτητας πλέον κινούνται σε άλλο επίπεδο (η τελική καταδίωξη στο Ρίο με το χρηματοκιβώτιο είναι απλά ένα αριστούργημα), ο Λιν εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε δυνατότητα που του δίνει το τοπίο χρησιμοποιώντας την πόλη ως ξεχωριστό, αυτόνομο χαρακτήρα, οι προσωπικότητες των ηρώων πλέον έχουν ξεπεράσει την σαπουνόπερα και έχουν αγγίξει το αληθινό μελόδραμα («Είμαι έγκυος. Έχω χάσει ήδη μια φορά την οικογένειά μου. Δεν θα το ξανακάνω» εξομολογείται η Μία) και η μοναδική νέα προσθήκη της σειράς αποδεικνύει πως αυτό το σύμπαν, πλέον, έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Γιατί όταν έχεις τον Βιν Ντίζελ και τον Ντουέιν Τζόνσον στο ίδιο πλατό και καταφέρνεις να μην τους κάνεις να φαίνονται ως ογκόλιθοι μονίμως έτοιμοι για ξύλο, τότε έχεις κάνει κάτι πολύ σωστά. Δράση, μελό, έρωτας και, πάντα, η αίσθηση ευθύνης απέναντι στην οικογένεια ισορροπούν ιδανικά σε ένα φιλμ που αποδεικνύει πως σημασία δεν έχει πάντα τι λες αλλά πώς καταφέρνεις να το κάνεις απόλυτα πιστευτό και τελικά αληθινό.
Διαβάστε ακόμη: Fast Five : Favelas and Furious
Το τελικό, δε, twist της ταινίας, αποκαλύπτει (σε ένα μικρό cameo ξαναβλέπουμε και την πράκτορα Φουέντες της Έβα Μέντες από την δεύτερη ταινία) πως η Λέτι... ζει και μάλιστα δρα ως μέλος συμμορίας στην Ευρώπη. Ποιος είπε ότι η σειρά απαρνήθηκε, εξάλλου, την σαπουνοπερική της φύση; Αγαπητά cliffhangers, καλώς ήρθατε στον σύμπαν του Fast και του Furious.
Μαχητές των δρόμων 6 (Furious 6) του Τζάστιν Λιν – 2013
Στην έκτη πλέον ταινία της σειράς, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί στις αφίσες των ταινιών σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι ήρωες και όχι τα αυτοκίνητα. Πλέον, τα ακριβά αμάξια, όσο ισχυρή παρουσία και αν έχουν σε κάθε ταινία, δεν είναι ο αυτοσκοπός παρά το μέσο επίτευξης των περίτεχνων καταδιώξεων που γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακές, όχι απαραίτητα γιατί ανεβαίνουν τα γκάζια αλλά γιατί οι συνέπειες έχουν πια συναισθηματικό αντίκτυπο. Με κάθε αφορμή, ο σεναριογράφος Κρις Μόργκαν τονίζει ότι όλα γίνονται για την οικογένεια, ακόμα κι αν υπάρχει ένα ταχύτατο τανκ που ισοπεδώνει οχήματα σκορπώντας τον τρόμο. Η ίδια η αφορμή αυτής της ταινίας, εξάλλου, είναι η επιστροφή της Λέτι στην αφήγηση, η οποία, σε πλήρη σαπουνοπερική διάθεση, είναι υγιής αλλά... με αμνησία, δίχως να θυμάται το παρελθόν της με τον Ντομ και την υπόλοιπη παρέα.
Διαβάστε ακόμη: «Fast & Furious 6»: Ο έρωτας του Βιν Ντίζελ κι η επιστροφή της Μισέλ Ροντρίγκεζ
Ύστερα από το Τόκυο και το Ρίο, ο Λιν μεταφέρει αυτή την φορά την δράση στο Λονδίνο και μαζί με τον Βρετανικό αέρα, φέρνει μπόλικες αναμετρήσεις με μπουνιές και κλωτσιές (ειδικά εδώ και στο επόμενο φιλμ αποθεώνεται το fist fight) και μια πλοκή James Bond επιρροών, όπου μυστικές υπηρεσίες, ομάδες τρομοκρατικών προθέσεων και το ειδικό διπλωματικό σώμα του πράκτορα Χομπς του Ντουέιν Τζόνσον κάνουν την αγγλική πρωτεύουσα γυαλιά καρφιά, ενσωματώνοντας μια καταδίωξη που παραπέμπει ευθεία στην κούρσα εντός Τόκυο που στοίχισε την ζωή στον Χαν αλλά και ένα φινάλε που ενώνει Γη και αέρα, με την παρέα μα προσπαθεί (και να καταφέρνει) να αποτρέψει την απογείωση ενός αεροπλάνου. Ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν φτάνει την αρτιότητα του «Fast Five» (η σκηνή με το κινούμενο χρηματοκιβώτιο παραμένει η καλύτερη που έχει γυριστεί ποτέ στο franchise), οι έκτοι «Μαχητές των Δρόμων» είναι... bolder, bigger, faster και, σίγουρα, more furious από κάθε προηγούμενο φιλμ της σειράς, λειτουργώντας σαν το ενδιάμεσο τμήμα μιας άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε με το προηγούμενο φιλμ και θα ολοκληρωθεί με το «Fast & Furious 7».
Στα highlights της ταινίας, σίγουρα εντάσσεται η παρουσία της Τζίνα Καράνο (και πολύ άργησε) ενώ στα μειονεκτήματα, ο ολοένα και συρρικνωμένος ρόλος της Μία, η οποία πλέον (και ως μάνα) λειτουργεί μόνο σαν άγκυρα του Μπράιαν. Ο κακός του Λουκ Έβανς απλά περνάει την βάση αλλά αν είναι αυτό το απαραίτητο πέρασμα για τον ερχομό του, αδερφού του στην ταινία, Τζέισον Στέιθαμ, τότε χαλάλι. Αξίζει αναφοράς, τέλος, το timeline της ταινίας, που πλέον αποχαιρετά ηρωικά την Γκιζέλ της (νυν Wonder Woman) Γκαλ Γκαντότ και γυρίζει για τα καλά τον Χαν στο Τόκυο για να βρει τον θάνατο που όλοι ήδη ξέραμε ότι τον περίμενε από το «Tokyo Drift», εξηγώντας παράλληλα τον λόγο της παρουσίας του Ντομ στην τελευταία σκηνή εκείνης της ταινίας. Το πόσο προγραμματισμένο ήταν εξαρχής αυτό το πλάνο είναι αδύνατον να το ξέρουμε αλλά είναι εντυπωσιακό το πόσο έξυπνα διαχειρίστηκε όλες τις παράλληλες ιστορίες ο Λιν για να δημιουργήσει κάτι πολύ παραπάνω από μια σειρά σπινταριστών ταινιών. Απόδειξη; Ακόμα ένα έντονο και αποτελεσματικό αγωνιώδες τέλος και σε αυτό το επεισόδιο. Πώς ήταν δηλαδή οι πρώτοι «Μαχητές των Δρόμων»; Καμία σχέση.
Μαχητές των δρόμων 7 (Furious Seven) του Τζέιμς Γουάν – 2015
Το «Furious Seven» (σοβαρά, μιλάμε με ενδιαφέρον για το έβδομο μέρος μιας σειράς ταινιών, αν είναι δυνατόν!) έρχεται ως το τρίτο και τελευταίο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε από το «Fast Five» και είδε την ομάδα να πηγαίνει από γωνιά σε γωνιά του πλανήτη (εδώ η πορεία επιτάσσει Λονδίνο, Αζερμπαϊτζάν, Αμπού Ντάμπι και επιστροφή στο Λος Άντζελες, όπου ξεκίνησαν όλα), μπλεγμένη σε έναν ιστό Bond-ικών διαστάσεων και μιας ιστορίας που φλερτάρει με την κατασκοπία. Η αλήθεια είναι πως η ιστορία είναι άκρως σχηματική αλλά, ευτυχώς, εξακολουθεί να δίνει την βάση για μερικές από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της σειράς. Οι καταδιώξεις στα βουνά του Καυκάσου είναι καλοστημένες (αν και κατώτερες των αντίστοιχων στο Ρίο ή της κλασικής πια σκηνής με το τανκ) των προηγούμενων φιλμ, όμως, το πραγματικό διαμάντι είναι η σκηνή στους ουρανοξύστες του Αμπού Ντάμπι με τα πιο ιπτάμενα από ποτέ αυτοκίνητα να αποτελούν σημείο αναφοράς για το μέλλον της σειράς. Το κακό είναι ότι η ενδιάμεση αφήγηση δεν δείχνει να κρατά το ενδιαφέρον παρά λειτουργεί ως παρένθεση για την επόμενη σκηνή δράσης, δίχως πραγματική συνοχή.
Διαβάστε ακόμη: Σκοτώθηκε ο Πολ Γουόκερ σε αυτοκινητιστικό. Τέλος για τα πιο μπλε μάτια του Χόλιγουντ
Ίσως φταίει που ο Κρις Μόργκαν (ο οποίος παραμένει σταθερά σεναριογράφος) καταπιάνεται με πολλές παράλληλες αφηγήσεις: η εκδίκηση του Τζέισον – Ντέκαρντ Σο – Στέιθαμ, η αμνησία της Λέτι, οι μυστικές υπηρεσίες με επικεφαλής τον... Κερτ Ράσελ ως απάντηση στις «σκιές» του Λουκ – Όουεν Σο – Έβανς της προηγούμενης ταινίας, η ζωή στο σπίτι («το σπίτι είναι εκεί που είναι η οικογένεια»), η αναζήτηση ενός κατασκοπευτικού υπερόπλου και πολλά ακόμη παρακλάδια της αφήγησης κινδυνεύουν να υπερφορτώσουν μια ιστορία που έτσι κι αλλιώς δεν βασίζεται στους διαλόγους αλλά στις σκηνές δράσης της. Ίσως πάλι να ευθύνεται η αγωνία του Τζέιμς Γουάν να μην απογοητεύσει τους fan της σειράς, με αποτέλεσμα να σκηνοθετεί μερικές άκρως εντυπωσιακές σκηνές αλλά που δίνουν μια υπόγεια αίσθηση... αυτόματου πιλότου (σε αντίθεση με την συνδυαστική ματιά του Λιν). Ενδεχομένως δε, να γίνεται εμφανής και μια υπέρμετρη οικειότητα και μια κόπωση των ανατροπών τύπου «εκδίκηση, αντεκδίκηση και πάλι από την αρχή».
Διαβάστε ακόμη: «Furious 7»: Και κάπως έτσι πέρασαν 15 χρόνια
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, τα πάντα μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο, πίσω από την ιστορία του Πολ Γουόκερ και του άδικου χαμού του που σημάδεψε την δημιουργία του φιλμ. Γιατί, ευτυχώς, ο εντός ταινίας αφηγηματικός χειρισμός της κατάστασης είναι υποδειγματικός, συγκινητικός και, μάλλον, αυτός που εμφανίζει γνήσια αγάπη για τον χαμένο συνεργάτη. Εξάλλου, πέρα από τον Μπράιαν, και ο ίδιος ο Πολ Γουόκερ «ήταν οικογένεια» και είναι φανταστικό να το βλέπεις αυτό να αποτυπώνεται με τόσο όμορφο τρόπο μέσα στο σύμπαν της σειράς.
Μαχητές των δρόμων 8 (The Fate of the Furious) του Φ. Γκάρι Γκρέι - 2017
«Γυρίζεις την πλάτη στην οικογένεια;» ρωτά έκπληκτη η Λέτι της Μισέλ Ροντρίγκεζ στον Ντομ, όταν εκείνος φαινομενικά την έχει προδώσει, υπογραμμίζοντας ότι, ακόμα και στο όγδοο φιλμ της σειράς, τα «Fast and the Furious» παραμένουν ουσιαστικά ταινίες για την έννοια της οικογένειας (και ενδεχομένως, για το πόσο εύκολα νομοταγείς πολίτες πείθονται να περάσουν στην παρανομία). Ακόμα κι αν οι σκηνές καταδίωξης αρνούνται πλέον να υπακούσουν πεισματικά στους νόμους της φυσικής, ακόμα κι αν οι διάσημοι σταρ δε σταματούν να δηλώνουν το «παρών» σε κάθε νέο κεφάλαιο της σειράς (η Σαρλίζ Θερόν αλλά και οι Eλεν Μίρεν αποτελούν τις νέες προσθήκες του καστ), ακόμα κι αν οι δημιουργοί υπόσχονται ότι αυτή είναι η αρχή του οριστικού τέλους για τον Ντομ και την παρέα του.
Διαβάστε ακόμη: Ο Σκοτ Ιστγουντ αφιερώνει στον Πολ Γουόκερ τη συμμετοχή του στο «Fast 8»
Το πώς θα ολοκληρωθεί όλη αυτή η αφήγηση είναι ακόμα άγνωστο, όμως, είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από τον δρόμο που έχει ήδη διανυθεί και τους εξαιρετικά επιτυχημένους ελιγμούς του. Στην τελική, οι ταινίες «Fast and the Furious» μπορεί να μην ήταν οι πιο πνευματώδεις που υπήρξαν ποτέ. Όμως, η συνοχή τους, η επιμονή τους και η διαρκής τους όρεξη για νέες περιοχές, απέδειξαν πως δεν ήταν απλώς φιλμ προς ξερή κατανάλωση από το άμυαλο, ανδρικό κοινό παρά ταινίες που άξιζαν την προσοχή ενός ευρύτερου κινηματογραφικού κοινού. Και αυτό, πέρα από κινηματογραφική, τους προσδίδει επιπλέον και ιστορική αξία, ως ένα παράδοξο case study προς μελέτη από μελλοντικούς επίδοξους σκηνοθέτες δράσης. Και αυτό δεν είναι καθόλου μικρό κατόρθωμα.
Διαβάστε ακόμη
- Εκπέμποντας «Σήμα Κινδύνου»: Oλη η ιστορία της μυθολογίας του «Ringu»
- Και ο Ανθρωπος… έπλασε το Cyborg
- Make Mine Marvel: Ο πλήρης οδηγός του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel
- «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» αλλιώς: Επτά διαφορετικά κινηματογραφικά παραμύθια
- Ο κινηματογραφικός Πάμπλο Νερούδα
- Ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει! Δέκα γκουρμέ κινηματογραφικά πιάτα
- Ζωή χωρίς κανόνες: Eνας οδηγός στις πρωτότυπες κινηματογραφικές βιογραφίες
- Φονικές Τηλεοράσεις: Eνας κινηματογραφικός οδηγός (χωρίς τηλεκοντρόλ)
- 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
- Press Start: 5 ταινίες βασισμένες σε video games που όντως βλέπονται (ευχάριστα)
- 10 Χρυσές Αρκούδες που ξεχάστηκαν (άδικα) από το χρόνο!
- Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
- Η μοντέρνα Βίβλος των μιούζικαλ του 21ου αιώνα
- 15 ταινίες που δικαιώνουν τον όρο ριμέικ!
