Πάει ο παλιός ο χρόνος! Οι ταινίες όμως που αγαπάμε, παραμένουν στις αποσκευές μας μέσα στα χρόνια. Και τις ανασύρουμε όταν θέλουμε να πατήσουμε το play σε κάτι δικό μας, προσωπικό.
Οπως τις μέρες των γιορτών που κουβαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. «It's the season to be jolly» και μακάρι να είμαστε όλοι! Αλλά σ' αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε, ακόμα κι αν έχουμε σκοτεινιάσει από τις περιστάσεις, αμφισβητούμε τη μαγεία των Χριστουγέννων, έχουμε σταματήσει να πιστεύουμε σε θαύματα, ή αν τα ύπουλα σκοτάδια της ενηλικίωσης δεν μπορούν να ξορκιστούν -όσα λαμπιόνια κι αν κρεμάσουμε στο δέντρο- το Flix έχει τη λύση: το σινεμά είναι μαγικό, κι από μόνο του ένα θαύμα.
Με ποια ταινία θέλετε λοιπόν να ξεκινήσετε τη χρονιά;
Αυτό ρωτήσαμε 25+ διάσημους φίλους του Flix (μουσικούς, εικαστικούς, δημοσιογράφους, αθλητές, ακτιβιστές, συγγραφείς, designers) και μάς απάντησαν από την καρδιά τους.
Διαβάστε τους και πάρτε ιδέες!
Νίκος Πορτοκάλογλου (μουσικός): «Amarcord» (1973) του Φεντερίκο Φελίνι
«Για μένα τα Χριστούγεννα ήταν και είναι σαν αυτό το φωτεινό υπερωκεάνιο μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι, έστω για λίγο, τίποτα κακό δε θα σου συμβεί...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Νίκου Πορτοκάλογλου εδώ.
photo credit: Αλίνα Λέφα
Στέφανος Ρόκος (εικαστικός): «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» (Eyes Wide Shut, 1999) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
«Ενα πάρτι στο οποίο θα ευχόμουν αλλά και θα έτρεμα στην ιδέα να παρευρεθώ–, με καθηλώνει, μου προκαλεί αμηχανία, μου σφίγγει το στομάχι και μου θυμίζει όλες τις αναλύσεις που έκανα με την κοπέλα με την οποία ήμασταν μαζί για όλα όσα προετοιμάζει τον θεατή ότι θα ακολουθήσουν στην ταινία...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Στέφανος Ρόκου εδώ.
photo credit: Ειρήνη Παπαβασιλείου
Nalyssa Green (μουσικός): «Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης» (The Nightmare Before Christmas, 1993) του Τιμ Μπάρτον
«Η μουσική. Αχ η μουσική του Ντάνι του Ελφμαν. Μυσταγωγική, και pop σε σημεία. intellectual, αλλά τέρμα απολαυστική. Πολύπλοκη και ψαγμένη με στοιχεία παιδιάστικα ή/και χαζά. Οι μελωδίες. Αναπάντεχες και εντελώς οικείες. Σαν να υπήρχαν ανέκαθεν. Το τραγούδι της Σάλι («Sally’s song») είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα να ακούω και να τραγουδάω.» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Nalyssa Green εδώ.
photo credit: Πάρις Ταβιτιάν
Δημήτρης Πολιτάκης (αρθρογράφος): «Η Μέρα της Μαρμότας» (Groundhog Day, 1993) του Χάρολντ Ράμις
«Φαντάσου λέει να ήταν κάθε μέρα παραμονή πρωτοχρονιάς και η χρονιά να μην άλλαζε ποτέ. Φαντάσου να μας έκανε την χάρη ο χρόνος να σταθεί ακίνητος και να μας περιμένει ως την αιωνιότητα μέχρι να γίνουμε ευαίσθητα, σωστά, υπεύθυνα άτομα, μέχρι να κατακτήσουμε την ευτυχία. Και δεν θα μπορούσε να μην έχει χάπι εντ η ταινία....» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη εδώ.
photo credit: Πέτρος Πουλόπουλος
Αστερόπη Λαζαρίδου (συγγραφέας): «Η Μέρα της Μαρμότας» (Groundhog Day, 1993) του Χάρολντ Ράμις
«Πόσο ευτυχισμένος είσαι με τη ζωή σου; Πόσο γκρινιάζεις διαρκώς ότι θέλεις κάτι άλλο, κάτι παραπάνω; Κι αν όλα όσα έχεις φτάνουν και περισσεύουν; Κι αν τελικά, έχεις πολλά να μάθεις από έναν σκύλο που απολαμβάνει τη ρουτίνα του και πανηγυρίζει κάθε φορά που θα κάνει την ίδια βόλτα γύρω από το ίδιο τετράγωνο λες και την κάνει για πρώτη φορά; Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Αστερόπης Λαζαρίδου εδώ.
Photo by joSea | special thanks to Athene
Τzef Montana (non binary μοντέλο, ηθοποιός): «Στρέλλα» (2009) του Πάνου Κούτρα
Για μένα όλες οι ταινίες του Κούτρα είναι οικογενειακές, αλλά η «Στρέλλα» είναι η πιο cozy, αφού ως τρανς Ελληνίδα η οικογένεια της επιλογής μου με συγκινεί...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Τzef Montana εδώ.
Γιάννης Μόσχος (Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου): «Μανόλια» (Magnolia,1999) του Πολ Τόμας Αντερσον
«Είναι για μένα ένα καθαρτήριο συναισθηματικό λουτρό, μου υπενθυμίζει κάθε φορά πως το μόνο αληθινά σημαντικό είναι η αγάπη, το μόνο που μπορεί να μας ανακουφίσει, καθώς περιπλανιόμαστε χαμένοι και απροσανατόλιστοι στη ζωή....» **Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Μόσχου εδώ
Γιάννης Νένες (δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός): «I Love Lucy» (1951)
«Δεν είμαι των ρεβεγιόν. Προτιμώ να βρίσκομαι σε ζεστό ημίφως με αγαπημένους ανθρώπους και γλυκούς ήχους γύρω μου. Κουβέντες και ήρεμα γέλια, το απαλό κλινγκ των ποτηριών στα μικρά τσουγκρίσματα, τις μουσικές μας να απλώνονται και να μας τυλίγουν χαλαρά σαν σε ball room. Ένας παρόμοιος καταπραϋντικός ήχος είναι και εκείνος ο παλιός, κονσερβαρισμένος (έμοιαζε αλλά δεν ήταν) ήχος από τα γέλια κοινού σε παλιές, ασπρόμαυρες, κωμικές σειρές. Είναι η θαλπωρή του ανώδυνου αστείου, η αίσθηση ότι η Γη συνεχίζει να γυρίζει και όλα θα πάνε καλά.» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Νένε εδώ.
Δανάη Μπάρκα (ηθοποιός, παρουσιάστρια): «Το Ημερολόγιο» (The Notebook, 2004) του Νικ Κασαβέτη
«Ναι, είναι πολύ ρομαντικό. Ναι, είναι παλιό. Ναι, είναι πολύ κλισέ. Αλλά πάντα εύχομαι η κάθε νέα χρόνια να κρύβει την αγνότητα της αγάπης των πρωταγωνιστών και την πίστη τους στον έρωτα. Αν έχουμε αυτά τα δυο, όλα είναι ομορφότερα. ..» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Δανάης Μπάρκα εδώ.
Γιώργος Μουχταρίδης (Διευθυντής του Pepper 96,6): «Οταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι» (When Harry Met Sally,1989) του Ρομπ Ράινερ
«Οι διάλογοι της Εφρον είναι πνευματώδεις, γρήγοροι κι αβανταδόρικοι, και είναι διάλογοι που πολλοί από εμάς θα θέλαμε να παίζουμε στην καθημερινότητά μας με το άλλο μας μισό. Μοιάζουν αληθινοί γιατί είναι βγαλμένοι από προσωπικές εμπειρίες της Εφρον και βγάζουν γέλιο και συναίσθημα σχεδόν σε κάθε σκηνή...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιώργου Μουχταρίδη εδώ
Maria Cyber (ακτιβίστρια, ιδρύτρια του Outview Festival): «Bound» (1996) των Λάνα & Λίλι Γουατσόφσκι
«Ολες μας κρύβουμε μέσα μας ένα πιτσιρίκι, που στις γιορτές ξυπνάει και θα ήθελε να υπήρχε ο Αγιος Βασίλης - θέλει δώρα, στολίδια, λαμπιόνια. Έτσι και στις ταινίες θέλεις δράση, happy end, οφθαλμόλουτρο - συστατικά του ονείρου. Τουλάχιστον, έτσι είμαι εγώ...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Maria Cyber εδώ
Λεωνίδας Αντωνόπουλος (Διευθυντής του Kosmos 93.6): «Blues Brothers» (1980) του Τζον Λάντις
«Επειδή το πνεύμα των Χριστουγέννων προστάζει να κάνεις αυτό που ποθείς αυτές τις ημέρες, μ’ αρέσει να βλέπω μουσικές ταινίες και μιούζικαλ -καλά, όχι μόνο τα Χριστούγεννα- και δηλώνω τα εξής: Καλό το Tommy, το Grease, το All That Jazz, το La La Land, ακόμη και το Moulin Rouge, αλλά σε ποια ταινία θα δείτε σκηνή ζηλοτυπίας σε υπόνομο με την απειλή οπλοπολυβόλου; Την Aretha Franklin με ροζ πασούμια σε φεμινιστικό κρεσέντο (“Think”); το μαστίγιο στο “Rawhide” πίσω από το κοτετσόσυρμα της σκηνής να οδηγεί σε παραλήρημα τους καουμπόιδες σε κλαμπ που παίζει country AND western; Τον Ray Charles, τον James Brown, τον John Lee Hooker, τον Cab Calloway… ΜΑΖΙ; Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Λεωνίδα Αντωνόπουλου εδώ
Γιάννης Φουντούλης (Ολυμπιονίκης, αρχηγός εθνικής ομάδας πόλο): «Μόνος στο Σπίτι 2» (Home Alone 2: Lost in New York, 1992) του Κρις Κολόμπους
«Θα βάλω να δω την ταινία ξανά, γιατί αν κάτι σου θυμίζουν αυτές οι γιορτές είναι ότι «μόνος, ούτε στον Παράδεισο». Οσο θελκτικό κι αν ακούγεται αρχικά να περάσεις τα Χριστούγεννα μόνος σε μια πόλη σαν και αυτήν, στο τέλος συνειδητοποιείς ότι το πιο σημαντικό τις ημέρες αυτές είναι να βρίσκεσαι παρέα με τα αγαπημένα σου πρόσωπα…» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Φουντούλη εδώ
Αθηνά Αλεξιάδου & Μαριλένα Βαϊνανίδη (Think Pig designers): «Ξενοδοχείο Grand Budapest» (The Grand Budapest Hotel, 2014) του Γουές Αντερσον
«Aυτή η ταινία κρύβει μέσα στα γεγονότα μαζί με το χιούμορ και μια αδιόρατη μελαγχολία, μια νοσταλγία για το παρελθόν και την παιδιάστικη σχεδόν επιμονή των χαρακτήρων να συνεχίζουν να ζουν την ζωή μέσα στον δικό τους κόσμο, όπως αυτοί τον έχουν καταλάβει από νωρίς μέσα στο δικό τους κεφάλι. Είναι δηλαδή η απόλυτη προσομοίωση της ζωής και, εδώ που τα λέμε, και των γιορτών των Χριστουγέννων!» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενό τους εδώ**
Θάλεια Καραφυλλίδου (διευθύντρια της Vogue): «Τέλεια Ομορφιά» (La Grande Belezza, 2015) του Πάολο Σορεντίνο
«Το «La Grande Belezza» δεν ειναι η κλασική ταινία για τις γιορτές, είναι μια ωδή στην γιορτή της ανυπαρξίας και της κενότητας, έχει όμως το πιο όμορφο μήνυμα : δε χρειάζεται να αναζητάς απεγνωσμένα την τέλεια ομορφιά, γιατί βρίσκεται ήδη μέσα σου...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Θάλεις Καραφυλλίδου εδώ
Παναγιώτης Μένεγος (δημοσιογράφος & ήμισυ των Λατέρνατιβ): «Wonder Boys» (2000) του Κέρτις Χάνσον
«Διαθέτει μια αληθινά ευπρόσδεκτη ανθρωπίλα (sic) χωρίς να καταφεύγει ούτε στιγμή στο μελό, είναι αστείο και τρυφερό ταυτόχρονα, ισορροπώντας στη χαρμολύπη που φέρνουν τα μικρά ευτράπελα και οι μεγάλες ματαιώσεις της ζωής. Στο τέλος της ημέρας, θα πεις it is what it is και θα προχωρήσεις. Οπως ακριβώς θα κάνουμε και με τη φετινή εορταστική μελαγχολία…» **Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Παναγιώτη Μένεγου εδώ
Sam Albatros (Ελαττωματικό Αγόρι): «Από την Ακρη της Πόλης» (1999) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη & «Γαλάζιο Φόρεμα» (2005) του Γιάννη Διαμαντόπουλου
«Αυτές τις γιορτές θα βάλω να δω ταινίες που κάποτε με πλήγωσαν μικρό και με έκαναν να αισθάνομαι ελαττωματικός. Φέτος τις γιορτές δε θα είμαι μόνος, ανάμεσα σε ανθρώπους, όπως τότε. Θα τις περάσω με άτομα με τα οποία αγαπιόμαστε και θα βάλουμε αυτές τις ταινίες και θα παίζουμε drinking games: θα πίνουμε στην κάθε ομοφοβική/σεξιστική/τρανσφοβική/μισογυνική ατάκα και θα γελάμε με όλα όσα μας πλήγωσαν τότε. Ναι, θα γελάμε....» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ του/της Sam Albatros
Γιώργος Πανόπουλος (Αστρολόγος, Cosmic Telegram): «Μια Υπέροχη Ζωή« (It's a Wonderful Life, 1946) του Φρανκ Κάπρα
«Η επιδημία κάνει αυτή την ταινία σύγχρονη. Ο ναρκισσισμός, η υπερκατανάλωση, το αλαζονικό εγκώμιο του εαυτού, το «εγώ δεν έχω ανάγκη κανέναν», το Πότερσβιλ είναι μια δυστοπία. Η ζωή στα Bedford Falls, στην πόλη που ζει ο Τζόρτζ δεν είναι τέλεια, όμως το μέρος είναι πραγματικό κι έχει πραγματικούς ανθρώπους που συνδέονται βαθιά, επηρεάζουν ο ένας τον άλλο συνεχώς, βρίσκονται στην ίδια βάρκα όσο κι αν είναι μερικές φορές άβολο, σχετίζονται μεταξύ μας κι αυτό ναι είναι Υπέροχο.,,» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιώργου Πανόπουλου εδώ
Κλεοπάτρα Τσαλή (εικαστικός): «Frances Ha» (2013) του Νόα Μπόμπακ
«Μου θυμίζει αυτό που τα Χριστούγεννα αντιπροσωπεύουν για εμένα. Αυτή τη γλυκιά, πληθωρική, ζεστή, λίγο καταναγκαστική, μελαγχολική αίσθηση που σε κάνει να σκεφτείς τι κρατάς και τι αφήνεις...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Κλεοπάτρας Τσαλή εδώ
Εμμανουήλ Καραλής (πολυνίκης πρωταθλητής επί κοντώ): «The Great Gatsby» (2013) του Μπαζ Λούρμαν
«Μου αρέσει πολύ αυτή η ταινία, με τις μουσικές επιρροές της jazz και τη φινετσάτη μόδα που επικρατούσε εκείνη την εποχή.» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Εμμανουήλ Καραλή εδώ
Ευλαμπία Ρέβη (δημοσιογράφος, παρουσιάστρια): «Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» (2004) του Αλφόνσο Κουαρόν
«Οπως, άλλωστε, το είπε ο Αλμπους Ντάμπλντορ: «Η ευτυχία μπορεί να βρεθεί ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, μόνο αν κάποιος θυμάται να ανάβει το φως...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Ευλαμπίας Ρέβη εδώ
Οδυσσέας Τζιρίτας (μουσικός): «Brazil» (1985) του Τέρι Γκίλιαμ
«Είναι το «Brazil» μία Χριστουγεννιάτικη ταινία; Σίγουρα όχι. Φαντάζομαι τουλάχιστον πως ο Τέρι Γκίλιαμ δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με τη συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Οδυσσέα Τζιρίτα εδώ
Φιλίππα Δημητριάδη (δημοσιογράφος): «Love, Actually» (2003) του Ρίτσαρντ Κέρτις & «The Holiday» (2006) της Νάνσι Μέγιερς
«Ο Χιου Γκραντ, ταυτόσημος των rom coms, είναι στα καλύτερά του. Ο εμβληματικός του χορός θα είναι για πάντα το επικότερο κούνημα γοφών στην ιστορία του σινεμά. Γίνομαι κομμάτια, κάθε φορά, με την συγκλονιστική Εμα Τόμσον, όταν συνειδητοποιεί την απιστία του Αλαν Ρίκμαν και ευχαριστιέμαι βαθιά την θεϊκή παρέμβαση του Ρόουαν Ατκινσον. Συμπονώ την Λόρα Λίνεϊ, θέλω να φωνάζω στην οθόνη στον χαρακτήρα της να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Φιλίππα Δημητριάδη εδώ
Σπήλιος Λαμπρόπουλος (ραδιοφωνικός παραγωγός Athens Voice 102,5): «Λος Αντζελες, Εμπιστευτικό» (L.A. Confidential, 1997) του Κέρτις Χάνσον
«Αν σας φαίνεται ελκυστική μια υπόθεση που διαδραματίζεται σε μια μαγική εποχή στην πόλη που έλαμπε το Χόλυγουντ, με τη βιομηχανία του θεάματος να είναι στη φωτεινή πλευρά, αλλά παράλληλα τη μαφία να ελέγχει τα κυκλώματα πορνείας, night clubs και, πρακτικά, ακόμα και το διασημότερο Αστυνομικό Σώμα στον κόσμο, το περίφημο LAPD, δεν έχετε παρά, αυτά τα Χριστούγεννα τουλάχιστον, να με εμπιστευτείτε, όπως ο θερμοκέφαλος αστυνομικός Μπαντ Γουάιτ τον διεφθαρμένο Αστυνόμο Ντάντλεϊ Σμιθ: «You'll do as I say, and ask no questions. Do you follow my drift?» / «In technicolor, sir.»...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Σπήλιου Λαμπρόπουλου εδώ
Νίκος Πόλιας (πολυνίκης μαραθωνοδρόμος): «Ενας Υπέροχος Ανθρωπος» (A Beautiful Mind, 2001) του Ρον Χάουαρντ
«Αυτές τις μέρες, κάθε ένας από εμάς κάνει τον απολογισμό του και αναζητά πηγές έμπνευσης για τη νέα χρονιά. «Ο Υπέροχος Ανθρωπος», αποτελεί έναν ύμνο στην ανθρώπινη φύση και στις απεριόριστες δυνατότητες που έχουμε, αλλά και έναν ύμνο στην αγάπη, στην ενσυναίσθηση και την συντροφικότητα που τόσο έχουμε ανάγκη στις μέρες μας...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Νίκου Πόλια εδώ
Aρης Δημοκίδης (δημοσιογράφος): «It Couldn't Happen Here» (1988) του Τζακ Μποντ
«Είναι μια απ' τις πιο stoner ταινίες που έχω δει και κάθε Χριστούγεννα που την ξαναβλέπω (με την ίδια απόλαυση) συνειδητοποιώ κάτι περισσότερο, ξεκλειδώνω ένα νέο, μικρό μυστήριό της, καθώς οι εικόνες ντύνονται από τραγούδια όπως το ομώνυμο It Couldn't Happen Here και τα Opportunities (Let's Make Lots of Money), It's a Sin, What Have I Done to Deserve This?, Love Comes Quickly, Rent, West End Girls, Always on My Mind, Suburbia κ.α...» Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Αρη Δημοκίδη εδώ
