Οι γιορτές δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα. «It's the season to be jolly» και μακάρι να είμαστε όλοι! Αλλά σ' αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε, ακόμα κι αν έχουμε σκοτεινιάσει από τις περιστάσεις, αμφισβητούμε τη μαγεία των Χριστουγέννων, έχουμε σταματήσει να πιστεύουμε σε θαύματα, ή αν τα ύπουλα σκοτάδια της ενηλικίωσης δεν μπορούν να ξορκιστούν -όσα λαμπιόνια κι αν κρεμάσουμε στο δέντρο- το Flix έχει τη λύση: το σινεμά είναι μαγικό, κι από μόνο του ένα θαύμα.
Για αυτό άσε τα φωτάκια, κλείσε τα φώτα εντελώς, και βάλε να παίξει μια ταινία που θα σου δώσει τη ζεστασιά, τη γαλήνη, την FLIXmas ατμόσφαιρα των γιορτών.
Ποια θα ήταν αυτή; Οταν τα πολύβοα οικογενειακά τραπέζια τελειώσουν, όταν ξυπνήσεις από το ξενύχτι, μόνος ή με παρέα, με χανγκόβερ ή χωρίς - τι ταινία θα επέλεγες να δεις κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο; Μία ταινία που καθόλου δεν χρειάζεται να είναι χριστουγεννιάτικη, αλλά εσύ, για κάποιο λόγο, τη συνδυάζεις με τις γιορτές;
Αυτό ρωτήσαμε καλλιτέχνες, μουσικούς, εικαστικούς, δημοσιογράφους, designers, συγγραφείς, ακτιβιστές - φίλους του Flix. Και κάθε μέρα του Δεκεμβρίου, θα σας εξομολογούνται τις δικές τους επιλογές, δίνοντας σας ιδέες για να κάνετε κι εσείς σπίτι, το δικό σας FLIXmas αφιέρωμα.
Η Αστερόπη Λαζαρίδου επιλέγει τη «Μέρα της Μαρμότας» (Groundhog Day, 1993) του Χάρολντ Ράμις
«Κι αν δεν υπάρχει “αύριο”;;!!;;Σήμερα πάντως, δεν υπήρχε…».
«Κάθε μέρα, τα ίδια και τα ίδια…»: πόσες φορές δεν το έχουμε αναρωτηθεί αυτό μέσα στο κεφάλι μας, την ώρα που πίνουμε καφέ και όλα τα data της πληκτικής ζωής μας, επανέρχονται εντός μας, προετοιμάζοντάς μας να ξαναβγούμε ανόρεχτα από το σπίτι; Αυτό ακριβώς πραγματεύεται «Η Μέρα της Μαρμότας», αυτή η καταπληκτική ταινία, που κατά την ταπεινή μου άποψη, διαθέτει το πιο έξυπνο σενάριο όλων των εποχών. Το υπογράφει ο Χάρολντ Ράμις, όπως και τη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος Μπιλ Μάρεϋ.
Κυκλοφόρησε το 1993, βλέπεται ακόμη πολύ πολύ ευχάριστα λες και είναι γυρισμένη σήμερα και σε κάθε επιτηδευμένα σινεφιλική ερώτηση «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;», εγώ απαντώ ξεδιάντροπα «Η Μέρα της Μαρμότας», χωρίς να νιώθω καμία υποχρέωση να εντυπωσιάσω αραδιάζοντας λίστα με Μπέργκμαν και Αντονιόνι.
Την έχω δει πάνω από 30 φορές, μόνη και με παρέα και πάντα, μα πάντα, με ξαφνιάζει στο τέλος, γιατί, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι τόσο ευφυώς γραμμένη, που δεν θυμάμαι πώς τελειώνει, ποιο είναι δηλαδή το κρίσιμο σημείο που κάνει τον κυνικό, ξιπασμένο, γκρινιάρη Φιλ, να σπάσει τη ρουτίνα-φυλακή του, να κάνει την υπέρβαση, και να περάσει στην αντίπερα όχθη, κερδίζοντας μία μέρα-και μια ζωή ενδεχομένως-που είναι εντελώς διαφορετική και ανακουφιστικά απρόβλεπτη.Αν και διαδραματίζεται σε άκρως χειμωνιάτικο σκηνικό, χρονικά δεν είναι τοποθετημένη στα Χριστούγεννα, αλλά στον Φεβρουάριο, έναν μήνα μετά όλο το ψυχαναγκαστικό νταβαντούρι των γιορτών. Ο Μπιλ Μάρεϋ υποδύεται τον Φιλ Κόνορς, έναν μονόχνωτο τηλεοπτικό μετεωρολόγο στο Πίτσμπουργκ, που σιχαίνεται τη δουλειά του, τους συνεργάτες του και τη ζωή του γενικότερα. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και τώρα, ταξιδεύει με τον καμεραμάν και την παραγωγό της εκπομπής στην κωμόπολη με το διόλου εύηχο όνομα «Πανξατόνυ», για να καλύψει την τοπική ατραξιόν, μία μαρμότα, αυτό το αστείο χνουδωτό ζωάκι, που στις 2 Φεβρουαρίου, υποτίθεται ότι με κάποιο καρτουνίστικο νεύμα του, προβλέπει αν ο χειμώνας θα είναι μακρύς, ή αν θα έρθει σύντομα η άνοιξη- το δικό μας «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει» σε αμερικανική έκδοση.
Το τι συμβαίνει στην ταινία, είναι λίγο πολύ γνωστό. Ο Φιλ τελειώνει τη ζωντανή αναμετάδοση της συναδέλφου του μαρμότας κι ενώ θέλει να φύγει σαν τρελός από την βαρετή κωμόπολη, μία επιθετική χιονοθύελλα τον αφήνει αποκλεισμένο μαζί με τον καμεραμάν και την παραγωγό, χωρίς τρόπο διαφυγής. Κοιμάται αναγκαστικά στο γραφικό ξενοδοχειάκι, ξυπνάει στις 06.00 ακριβώς με αυτόματη ραδιοφωνική αφύπνιση υπό τους ήχους του «Ι got you babe» των Sonny & Cher, και πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι είναι παγιδευμένος στην ίδια μέρα, τη μέρα της Μαρμότας, είναι και πάλι 2 και όχι 3 Φεβρουαρίου και πρέπει να κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα, να συναντήσει τους ίδιους ανθρώπους, να ανταλλάξει τις ίδιες κουβέντες, προσπαθώντας έντρομος να διαπιστώσει αν αρχίζει να τρελαίνεται. Κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, και πάλι ξυπνά στο ίδιο κρεβάτι. Σπάει στα 2 ένα μολύβι που βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο και την επομένη το βρίσκει ολόκληρο. Κάνει σεξ με μία κοπέλα που γνωρίζει σε μία καφετέρια και την άλλη μέρα-που ουσιαστικά είναι η ίδια μέρα-, εκείνη δεν θυμάται τίποτα. Όταν συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για να δραπετεύσει από την επαναλαμβανόμενη κατάσταση, χαλαρώνει και το απολαμβάνει. Μαθαίνει γαλλικά και πιάνο, φτάχνει γλυπτά με πάγο, βλέπει τη ζωή αλλιώς, απολαμβάνει την κάθε στιγμή σα να είναι αιώνια-αφού τελικά είναι-,ζει στο εδώ και τώρα και ω ναι, ερωτεύεται την παραγωγό της εκπομπής, που την υποδύεται η πάντα ακαταμάχητη Αντι ΜακΝτάουελ.
Η ταινία καταχωρήθηκε σαν μία απολαυστική αισθηματική κομεντί, ένα feel good φιλμ, είναι όμως πολλά περισσότερα. Είναι ανεπιτήδευτα φιλοσοφική και φιλοσοφημένη. Οπως και φέτος τα Χριστούγεννα, όπως και κάθε χρόνο, θα τη δω καθισμένη στον καναπέ μου, τυλιγμένη με το κουβερτοπάπλωμα γιατί αν δεν ανάψω καλοριφέρ στα Κάτω Πατήσια η θερμοκρασία δεν απέχει πολύ από αυτήν του Πανξατόνυ και το μήνυμα περνά ύπουλα και υπόγεια: Πόσο ευτυχισμένος είσαι με τη ζωή σου; Πόσο γκρινιάζεις διαρκώς ότι θέλεις κάτι άλλο, κάτι παραπάνω; Κι αν όλα όσα έχεις φτάνουν και περισσεύουν; Κι αν τελικά, έχεις πολλά να μάθεις από έναν σκύλο που απολαμβάνει τη ρουτίνα του και πανηγυρίζει κάθε φορά που θα κάνει την ίδια βόλτα γύρω από το ίδιο τετράγωνο λες και την κάνει για πρώτη φορά;
Συμπέρασμα προχριστουγεννιάτικο, μεταχριστουγεννιάτικο και παντοτινό: αν δεν μπορείς να αλλάξεις το γύρω και τους γύρω σου, μπορείς τουλάχιστον να αλλάξεις το μέσα σου και τότε θα αρχίσεις να βλέπεις τα πάντα με άλλο μάτι. Κάθε μα κάθε φορά, με ξαφνιάζει πότε ακριβώς ο Μπιλ Μάρεϋ πείθει την Αντι ΜακΝτάουελ πως είναι αληθινός απέναντί της και εκείνη του χαρίζει ένα πρωινό ξύπνημα διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα. Και κάπως έτσι, ο εφιάλτης γίνεται όνειρο και ξυπνούν αγκαλιασμένοι σε μία ολοκαίνουρια πραγματικότητα. Το ημερολόγιο γράφει 3 Φεβρουαρίου και η χιονοθύελλα έχει κοπάσει.
Πριν από μερικά χρόνια, περπατώντας ένα πρωί στη Μιχαλακοπούλου, βλέπω έναν κύριο να βγαίνει αλαφιασμένος από μία πολυκατοικία και να με ρωτάει με άγχος «συγγνώμη, τι μέρα είναι σήμερα;;!!;;». «Πέμπτη» του απαντάω. «Σίγουρα δεν είναι Τετάρτη;;!!;;» με ξαναρωτάει. «Σίγουρα!! Χθες ήταν Τετάρτη και σήμερα είναι Πέμπτη!!» του λέω κάπως ενοχλημένη, νομίζοντας ότι μου έκανε πλάκα. Κάνοντας λίγα βήματα πιο πέρα, χαμογέλασα σκεπτόμενη ότι ίσως μόλις είχε βγει από τη δική του «Μέρα της Μαρμότας» κι εγώ ήμουν η πρώτη που του έλεγε τα καλά μαντάτα!
Η Αστερόπη Λαζαρίδου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Επί 15 χρόνια έγραφε και αρθρογραφούσε στο Βήμα της Κυριακής και το Βημαγκαζίνο, με εξειδίκευση στο πολιτιστικό και κοινωνικό ρεπορτάζ. Εχει γράψει 2 θεατρικά έργα που ανέβηκαν στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και το πρώτο βιβλίο της «Μην πατάς Ξυπόλυτη» που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2021 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, είναι γεμάτο από δικές της βιωματικές ιστορίες γύρω από τις απώλειες, τον έρωτα, τις σχέσεις και το πως, όταν αντιμετωπίζεις τη ζωή σου σαν ταινία, δεν πρόκειται να το βάλεις ποτέ κάτω. Ακριβώς επειδή θέλεις να δεις τι θα συμβεί παρακάτω. Στην επόμενη στροφή του δρόμου. Ακόμη κι αν κάθε μέρα, κάνεις ακριβώς την ίδια διαδρομή, γύρω από το ίδιο οικοδομικό τετράγωνο.
Περισσότερες FLIXmas αγαπημένες ταινίες
- FLIXmas | Ο Στέφανος Ρόκος αποδέχεται την πρό(σ)κληση ενός χριστουγεννιάτικου πάρτι
- FLIXmas | H Nalyssa Green ψιθυρίζει «What's this? What's this?»
- FLIXmas | Ο Δημήτρης Πολιτάκης μάς τραγουδάει «I Got You Babe»
- FLIXmas | Ο Γιάννης Νένες has some splainin to do (γιατί διάλεξε σειρά!)
- FLIXmas | H Maria Cyber θέλει δράση, οφθαλμόλουτρο και happy end!
- FLIXmas | Oι Think Pig θα δουν ό,τι θέλουν #astadiala
- FLIXmas | Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος πατάει γκάζια
