Οι γιορτές δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα. «It's the season to be jolly» και μακάρι να είμαστε όλοι! Αλλά σ' αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε, ακόμα κι αν έχουμε σκοτεινιάσει από τις περιστάσεις, αμφισβητούμε τη μαγεία των Χριστουγέννων, έχουμε σταματήσει να πιστεύουμε σε θαύματα, ή αν τα ύπουλα σκοτάδια της ενηλικίωσης δεν μπορούν να ξορκιστούν -όσα λαμπιόνια κι αν κρεμάσουμε στο δέντρο- το Flix έχει τη λύση: το σινεμά είναι μαγικό, κι από μόνο του ένα θαύμα.
Για αυτό άσε τα φωτάκια, κλείσε τα φώτα εντελώς, και βάλε να παίξει μια ταινία που θα σου δώσει τη ζεστασιά, τη γαλήνη, την FLIXmas ατμόσφαιρα των γιορτών.
Ποια θα ήταν αυτή; Οταν τα πολύβοα οικογενειακά τραπέζια τελειώσουν, όταν ξυπνήσεις από το ξενύχτι, μόνος ή με παρέα, με χανγκόβερ ή χωρίς - τι ταινία θα επέλεγες να δεις κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο; Μία ταινία που καθόλου δεν χρειάζεται να είναι χριστουγεννιάτικη, αλλά εσύ, για κάποιο λόγο, τη συνδυάζεις με τις γιορτές;
Αυτό ρωτήσαμε καλλιτέχνες, μουσικούς, εικαστικούς, δημοσιογράφους, designers, συγγραφείς, ακτιβιστές - φίλους του Flix. Και κάθε μέρα του Δεκεμβρίου, θα σας εξομολογούνται τις δικές τους επιλογές, δίνοντας σας ιδέες για να κάνετε κι εσείς σπίτι, το δικό σας FLIXmas αφιέρωμα.
Ο Δημήτρης Πολιτάκης επιλέγει τη «Μέρα της Μαρμότας» (Groundhog Day, 1993) του Χάρολντ Ράμις
Ημερολογιακά, η Μέρα της Μαρμότας τοποθετείται ένα μήνα σχεδόν μετά το τέλος των γιορτών, στις 2 Φεβρουαρίου, ανήμερα της Υπαπαντής σύμφωνα με το δικό μας εορτολόγιο το οποίο δεν σημαίνει τίποτα όμως στο Πανξατόνι της Πενσιλβάνια. Στο δικό μου μυαλό πάντως η πολυαγαπημένη ρομαντική κομεντί φαντασίας του αείμνηστου Χάρολντ Ράμις είναι η ιδανική χριστουγεννιάτικη ταινία. Τι υπέροχο, αυτομάτως κλασικό έργο. Ολη η μαγεία, η ψευδαίσθηση, η μοιρολατρία, η τελετουργία, η μελαγχολία, η προσμονή, η διέγερση, η παραζάλη, η παράνοια, η κατάθλιψη, η αγωνία, η λύτρωση, το κρύο και η ζέστη – όλα τα συναισθήματα που συνδέονται με το «πνεύμα» (όχι πάντα αγαθό και γενναιόδωρο) εκείνων των ημερών.
Το σκηνικό είναι εορταστικό, το τοπίο λευκό και παγωμένο, όπως και ο ίδιος ο χρόνος που επιστρέφει στην ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά. Ενα καθαρτήριο με γιορτινά λαμπιόνια.»
Ο Φρανκ Κόνορς ζει (και τρώει και πίνει) σαν μην υπάρχει αύριο – και δικαίως, αφού δεν υπάρχει – μέχρι που η απελευθέρωση από κάθε συνέπεια ξινίζει σιγά-σιγά και γίνεται εφιάλτης, η απεξάρτηση από τα δεσμά του χρόνου μια αιώνια ματαιότητα στην απέραντη διάρκεια της οποίας θα δέχεσαι κάθε νύχτα σκαμπίλι από την Ρίτα πλάι στο ειδυλλιακό περίπτερο του χιονισμένου πάρκου. Για πάντα στην λούπα μέχρι να στρώσεις. Μέχρι να ανακαλύψεις και να εκδηλώσεις την καλοσύνη και την αγάπη που έκρυβες μέσα σου κάτω από ένα χοντρόπετσο περίβλημα ματαιοδοξίας, κυνισμού και τοξικής αρρενωπότητας (για να είμαστε και επίκαιροι). Φαντάσου λέει να ήταν κάθε μέρα παραμονή πρωτοχρονιάς και η χρονιά να μην άλλαζε ποτέ. Φαντάσου να μας έκανε την χάρη ο χρόνος να σταθεί ακίνητος και να μας περιμένει ως την αιωνιότητα μέχρι να γίνουμε ευαίσθητα, σωστά, υπεύθυνα άτομα, μέχρι να κατακτήσουμε την ευτυχία. Και δεν θα μπορούσε να μην έχει χάπι εντ η ταινία.
Σπανίως έχω ζηλέψει χαρακτήρα μυθοπλασίας όσο τον πρωταγωνιστή της «Μέρας της Μαρμότας».
O Δημήτρης Πολιτάκης είναι δημοσιογράφος. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 εργάζεται ως αρχισυντάκτης και αρθρογράφος σε διάφορα μέσα - όπως το 01, το ΚΛΙΚ, το (Symbol), η Καθημερινή, η Ημερησία, Τα Νέα, η LIFO. Εχει επίσης εργαστεί στο παρελθόν ως μουσικός παραγωγός σε ραδιοφωνικούς σταθμούς όπως ο Ρόδον και ο ΚΛΙΚ FM. Μέσα στα χρόνια, θα τον έχετε σίγουρα πετύχει στις κινηματογραφικές αίθουσες και στις αρένες των live συναυλιών, ενίοτε και πρωταγωνιστή σε κάποια ταινία.
