To «Εκείνες οι Μακρυμαλλούσες Νύχτες» μπορεί να είναι η ταινία με τον πιο αλλόκοτο και λυρικό τίτλο του φετινού Διεθνούς Διαγωνιστικού του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δε μιλάει όμως για τίποτα ποιητικό. Οι νύχτες της πρώτης ταινιας του Φιλιππινέζου Τζεράρντο Καλάγκι είναι αντιθέτως σκληρές, ρεαλιστικές και άγριες, βγαλμένες μέσα από τη ζωή τριών διεμφυλικών κοριτσιών, της Μπάρμπι, της Αμάντα και της Τιούσντεϊ, οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν στους κακόφημους δρόμους της συνοικίας Μπούργος της Μανίλας.
Σ’ αυτό το walk on the wild side η κάμερα ακολουθεί τις τρεις πρωταγωνίστριες από κοντά, με ύφος που θολώνει τα νερά ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεκμηρίωση, ταυτόχρονα όμως καταγράφει και τον παλμό μιας πόλης που όταν πέφτει το σκοτάδι βουτάει στον νεόν φωτισμό, στην παρανομία και τα αναμολόγητα πάθη. Οι δρόμοι σφύζουν από αγόρια, κορίτσια και αγόρια ως κορίτσια έτοιμα να πουληθούν στους τουριστες που συρρέουν από όλο τον κόσμο για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους.
Η περιορισμένη διάρκεια των εβδομήντα δύο λεπτών καταμαρτυρά την ισχνή αφηγηματική συνοχή της ταινίας και την αποσπασματική δομή της. Με εφαλτήριο των “οίκο μασάζ” Serenity (ξεκάθαρα ειρωνικός ο τίτλος) τα τρία κορίτσια θα ζήσουν σύντομες, αλλά αποκαλυπτικές περιπέτειες: η μία θα ψωνιστεί με έναν Αυστραλό τουρίστα και θα περάσει μια περιπετειώδη βραδιά στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, η δεύτερη θα επισκεφτεί το πατρικό της για να παρευρεθεί στη βάφτιση του γιου της κολλητής και πρώην κοπέλας της, εκεί όμως θα δεχτεί τη σεξουαλική επίθεση του συζύγου της τελευταίας και η τρίτη θα μπλέξει με την Κορεάτικη μαφία και το εμπόριο ναρκωτικών, προσπαθώντας να μαζέψει λεφτά για την πολυπόθητη αλλαγή φύλου.
Σκοπός του Τζεράρντο Καλάγκι δεν είναι να παρουσιάσει ολοκληρωμένες δραματουργικά ιστορίες, ούτε φυσικά να προβεί σε καμια κοινωνική καταγγελία οποιουδήποτε είδους, αντιθέτως φροντίζει να μας παρουσιάσει αυτά τα μικρά θράυσματα με ρεαλισμό που αγγίζει τα όρια του νατουραλισμού και με αποστασιοποίηση, σαν να είναι η κάμερά του ένας σύντομος επισκέπτης στις ζωές των τριών κοριτσιών και στη νυχτερινή ζωή της Μανίλας γενικότερα, ενώ σκιαγραφεί χωρίς ποτέ να τονίζει όλα τα θέματα της τρανς κοινότητας της χώρας του: την υφέρπουσα βία, την πορνεία, τα ναρκωτικά ως κομμάτι αυτής της άγριας καθημερινότητας.Κι είναι αυτή η αμεσότητα της καταγραφής το πιο δυνατό σημείο της ταινίας, η οποία ενώ δεν έχει να πει κάτι ξεχωριστό ή πρωτότυπο, καταφέρνει τελικά να αφήσει ένα θολό μεν, αλλά ορατό στίγμα από εκείνες τις μακρυμαλλούσες νύχτες, στις οποίες προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους η Μπάρμπι, η Αμάντα και η Τιούνσντεϊ, χωρίς πυξίδα και χωρίς προσανατολισμό. Κάποιες φορές οι δρόμοι της αγάπης δεν είναι νυχτερινοί.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- «Εξοχικές Κατοικίες» της Σόνια Μαρία Κρένερ
- «Winter Brothers» του Χλίνουρ Πάλμασον
- «Lucky» του Τζον Κάρολ Λιντς
- «People» του Παύλου Ιορδανόπουλου
- «Κτήνος» του Μάικλ Πιρς
- «Κοράκια» του Γιενς Ασούρ
- «The Ox» του Γιώργου Νικόπουλου
- «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν
- «O Γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου
- «To Τετράγωνο» του Ρούμπεν Εστλουντ
- «Have a Nice Day» του Λιου Τζιαν
- «No Date, No Signature» του Βαΐντ Τζαλιλβάντ
- «To Εργοστάσιο του Τίποτα» του Πέντρο Πίνιο
- «H Επιφάνεια των Πραγμάτων» της Νάνσυς Μπινιαδάκη
- «Σπόρος»του Σεμίχ Καπλάνογλου
- «Cargo» του Ζιλ Κουλίερ
- «Ζωή και Τίποτε Αλλο» του Αντόνιο Μέντεζ Εσπάρζα
- «Για την Οικογένεια» του Καντεμίρ Μπαλαγκόφ
- «Menashe» του Τζόσουα Ζ. Γουάινστιν
- «Western» της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
- «Do it Yourself» του Δημήτρη Τσιλιφώνη
- «Life Guidance» της Ρουθ Μάντερ
- «Colombus» του Κογκονάντα
- «Α Ciambra» του Τζόνας Καρπινιάνο
- «Ασε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ηλιο» των Ελέν Κατέ και Μπρουνό Φορζανί
- «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου
- «Η Αμυνα του Δράκου» της Nατάλια Σάντα
- «Love me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά
- «I Am not a Witch» της Ρουνγκάνο Νιόνι
- «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
- «Κύκνος» της Aουσα Χέλγκα Χιόρλεϊφσον
- «Αννα, Αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
- «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι
