Πώς μπορεί να εξελιχθεί μια ταινία που ξεκινά με ένα ζευγάρι, την Ανα και τον Τομά στο δωμάτιο εκείνου στην φοιτητική εστία, να συζητούν για τον Νίτσε όσο από το διπλανό δωμάτιο ακούγονται οι ήχοι ενός ζευγαριού που κάνει σεξ; Οχι ακριβώς όπως φαντάζεστε αφού η Ανα, ψάχνοντας τα χάπια της στην τσάντα της θα ανακαλύψει ότι τα έχει ξεχάσει και θα πάθει μια σύντομη μα έντονη κρίση πανικού.
Το σεξ που υπαινίσσεται αυτή η πρώτη σκηνή, θα έρθει αργότερα και θα έρθει τόσο αληθοφανές κι ολοκληρωμένο που μοιάζει εντελώς αχρείαστο, αλλά που ταιριάζει με τις προθέσεις του σκηνοθέτη να χωρέσει στο φιλμ του ολόκληρες «αληθινές» ζωές. Μόνο που η αμεσότητα και η αλήθεια που το φιλμ υψώνει σαν σημαία στην σχέση αυτών των δύο ανθρώπων και του περίγυρού τους, υπονομεύεται βαθιά από τον κατακερματισμένο κι εντελώς επιτηδευμένο τρόπο με τον οποίο ο Νέτζερ δομεί την αφήγησή του, καθώς κι από τον μάλλον προφανή τρόπο με τον οποίο τους ψυχογραφεί.
Σαν να είστε στη Θεσσαλονίκη: Διαβάστε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς
Πολύ γρήγορα μετά την πρώτη εκείνη σκηνή θα ακολουθήσει μια επίσκεψη στο πατρικό της Ανα, και η γνωριμία με τη μητέρα και τον πατριό της, με τον οποίο η Ανα μοιραζόταν το κρεβάτι της και την οποία εκείνος έκανε μπάνιο ως τα 14 –δίχως όμως όπως ισχυρίζεται η ίδια να την έχει κακοποιήσει. Η επίσκεψη στο πατρικό του Τομά θα είναι ανάλογα τραυματική αφού θα καταλήξει σε έναν βίαιο καυγά με τον καταπιεστικό πατέρα να αρνείται να επιτρέψει στον γιο του να παντρευτεί μια κοπέλα που «δεν είναι καλά στα μυαλά της».
Πιθανότατα αυτές οι δυο σκηνές αρκούν για να εξηγήσουν όλη την δυναμική της σχέσης του ζευγαριού των πρωταγωνιστών δίχως να χρειαστεί η συνδρομή σκηνών όπως αυτές με τον ψυχαναλυτή του Τομά ή την επίσκεψή του σε έναν ιερέα προς εξομολόγηση, ή σε ένα φιλικό ζευγάρι στο οποίο ο σύζυγος έχει μάλλον ιδιαίτερα ελευθεριάζουσες απόψεις για τις σχέσεις και η γυναίκα του γνωρίζει προσωπικά κάθε παπά στη Ρουμανία.
Διαβάστε ακόμη: Θεσσαλονίκη 2017: Στην «Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι, όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
Στην πορεία του, το φιλμ θα ακολουθήσει το ζευγάρι μέσα στα χρόνια, στο γάμο και το παιδί τους, στην άνοδο και την πτώση της καριέρας του Τομά, στην «απεξάρτηση» της Ανα από την καταπιεστική ανάγκη του να τον έχει εκείνη ανάγκη, στη δική της καριέρα που θα ανθίσει όσο η δική του μένει πίσω. Και φυσικά στη διαδρομή τους στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, στη σχέση τους με τη θρησκεία και τους γονείς τους, στην ερμηνεία των ονείρων τους που μπορεί να μπλέκονται ακόμη και με την πραγματικότητα.
Μόνο που όσο ο Νέτζερ χτίζει αυτόν τον περίπλοκο, αξιοθαύμαστο ίσως, ιστό για την ιστορία του και τον κινηματογραφεί εντυπωσιακά, ξεχνά να δώσει στους ήρωές του ολοκληρωμένους χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς ή μπορείς να τους νιώσεις σαν αληθινούς κι όχι ως ψυχαναλυτικά ή κοινωνικά κινηματογραφικά πειραματόζωα.
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του Νέτζερ να κάνει κάτι πιο «μεγάλο» από την «Οικογενειακή Υπόθεση», όμως εκείνη ήταν μια ταινία που έχτιζε τη δύναμή της πάνω σε μια συγκλονιστική ιστορία και χαρακτήρες και σε ερμηνείες που σε έπειθαν απόλυτα για την αλήθεια τους, ενώ αυτή εδώ νοιάζεται δυστυχώς περισσότερο για τη φόρμα και τις ιδέες που οι ήρωες αντιπροσωπεύουν ανά πάσα στιγμή, παρά για το συναισθηματικό και ηθικό τους βάθος, ή τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν στο θεατή.
To «Αγαπημένη μου, Αννα» προβάλλεται την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου στις 20.30 στο Σταύρο Τορνέ.
