Για όσους γνωρίζουν έστω και λίγο από τη ζωή του Ζακ Μαγιόλ, το «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου είναι η δικαίωση μιας ιστορίας που έγινε διάσημη λόγω της πρωτοφανούς επιτυχίας του «Απέραντου Γαλάζιου» του Λικ Μπεσόν, σε μια ταινία, όμως, που λίγη σχέση είχε με την πραγματικότητα του θρύλου της ελεύθερης κατάδυσης, του ανθρώπου που όχι μόνο έφτασε πρώτος στα 100 μέτρα βάθος αλλά που συνέδεσε το άθλημα με φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη αντοχή, τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τη σημασία του να συνεχίζεις όταν όλα υπαγορεύουν ότι πρέπει να σταματήσεις.
Μέσα από πλούσιο αρχειακό υλικό - απόρροια της εμμονής του Μαγιόλ να κινηματογραφεί εξαντλητικά τις περιπέτειές του, το «Dolphin Man» (μια πραγματικά διεθνής συμπαραγωγή Ελλάδας, Καναδά, Γαλλίας, Ιαπωνίας και Ιταλίας, με γυρίσματα σε όλον τον κόσμο) σκιαγραφεί φυσικά το πορτρέτο ενός σταρ (με όλη τη σημασία της λέξης) αλλά ενδιαφέρεται περισσότερο για τα κομμάτια εκείνα της ζωής του που μπορείς να διακρίνεις αμυδρά στα λίγα λεπτά του ενθουσιασμού και της αδρεναλίνης πριν και μετά από μια κατάδυση.
To σημαντικότερο ίσως είναι η μοναξιά του, χαρακτηριστικά δοσμένη όχι μόνο στις στιγμές των καταδύσεων και στη σχέση του με τα δελφίνια και τη θάλασσα, αλλά και στις αντιφάσεις που τον όριζαν ως πατέρα, εραστή και φίλο. Λάτρευε την οικογένεια, αλλά, όπως μαθαίνουμε από εξομολογήσεις της κόρης του και μια μικρή αλλά τόσο χαρακτηριστική εμφάνιση του γιου του, απέτυχε στο ρόλο του πατέρα με όλους τους τρόπους που θα μπορούσε να αποτύχει. Ερωτεύτηκε (πολύ) τις γυναίκες, αλλά δεν συγχώρεσε ποτέ τη ζωή για το θάνατο της πιο αγαπημένης του. Ηταν πιστός φίλος, αλλά δεν έμενε ποτέ κάπου περισσότερο απ' όσο διαρκούσε μια νέα αναζήτηση, ένα νέο ρεκόρ, μια νέα περιπέτεια που τον καλούσε να κρατήσει για κάθε φορά λίγο περισσότερο την αναπνοή του.
Ο Ζακ Μαγιόλ στην πραγματικότητα υπήρξε μόνο σε εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που οι ανάσες που παίρνεις δεν μπορούν να σε κάνουν πια να εμποδίσεις το θάνατο. Ισως γι' αυτό βρήκε στη θάλασσα το νόημα της ζωής, μια ολόκληρη φιλοσοφία που γεννήθηκε μέσα από ένα ιδιότυπο μείγμα ανατολίτικων φιλοσοφιών, προσωπικής ενδοσκόπησης και ακύρωση των ανθρώπινων μέτρων, όχι απαραίτητα με σκοπό να κοιτάξει τον κόσμο μέσα από την πρώτη του ύλη αλλά για να μπορέσει να βρει ένα τόπο όπου κανένας ήχος και κυρίως καμία ανθρώπινη αδυναμία δεν μπορεί να διαταράξει την κοσμική ισορροπία.
H επίδρασή του ήταν καθοριστική, πράγμα που αποτυπώνεται με χαρακτηριστική ακρίβεια στο ντοκιμαντέρ μέσα από τις εξομολογήσεις, αλλά κυρίως τις υπέροχα κινηματογραφημένες ελεύθερες καταδύσεις απογόνων του Μαγιόλ σε κάθε γωνιά (με θάλασσα) αυτού του πλανήτη. Οσοι μιλούν ή αναφέρονται στον Μαγιόλ μέσα στο «Dolphin Man», με «πρωταγωνιστή» τον Ζαν Μαρκ Μπαρ που διαβάζει αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του, ενώνουν τις τελείες μιας προσωπικότητας που άφησε έντονο το σημάδι της, αλλά το νιώθεις πως περισσότερο από τον ίδιο τον άνθρωπο μιλούν γι' αυτό που ενσάρκωσε με τον τρόπο που έζησε και τον τρόπο που επέλεξε να πεθάνει.
Διαβάστε ακόμη: «Dolphin Man»: O Λευτέρης Χαρίτος βυθίζεται στο απέραντο γαλάζιο της φιλοσοφίας ζωής του Ζακ Μαγιόλ
Οπως και το ίδιο το «Dolphin Man» που περισσότερο από ένα ντοκιμαντέρ για τον Ζακ Μαγιόλ, το νιώθεις σε όλη τη διάρκειά του πως είναι μια ταινία για την εμμονή - υλικό πάνω στο οποίο χτίζονται διαχρονικά οι πιο συναρπαστικές ιστορίες αυτού του κόσμου. Μια τέτοια αφηγείται και ο Λευτέρης Χαρίτος, έμπειρος κινηματογραφιστής που εδώ στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία συνθέτει ένα τεράστιο όγκο (αρχειακού και πρωτότυπα κινηματογραφημένου) υλικού με χαρακτηριστικό ταλέντο που κρύβει μέσα του ρυθμό, σασπένς και δραματουργία μυθοπλασίας. Χωρίς επιτήδευση και με απόλυτη γνώση του θέματός του, χωρίς να ξεφεύγει ποτέ από τη φόρμα ενός πλήρους φιλμ τεκμηρίωσης, βουτάει (άλλες φορές βαθύτερα άλλες φορές σε απόσταση ασφαλείας) σε όλες τις πτυχές μιας αντιφατικής, ροκ και απέραντα γοητευτικής προσωπικότητας για να αναδείξει το θέμα του αλλά κυρίως το απέραντο μυστήριο που κρύβεται πίσω από κάθε άνθρωπο που αναζητά το νόημα σε μέρη που δεν έχουν ακόμη καταγραφεί.
Το ότι σε όλη τη διάρκειά του, το «Dolphin Man» σε συγκινεί με ένα τρόπο που νιώθεις ότι ξεπερνά τον πρωταγωνιστή του και την περιπετειώδη ζωή του και σε αφορά προσωπικά, είναι εκτός από τον ορισμό του πετυχημένου ντοκιμαντέρ και μια εμπειρία πραγματικά ανεκτίμητη.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
