Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι ενός φανταστικού κόσμου περνούν μια σκληρή δοκιμασία. Καλούνται να μετατρέψουν τη γη τους σε ένα χρυσό βασίλειο ρίχνοντας ένα «φάρμακο» που θα κάνει τα σπαρτά τους χρυσά. Οντας απομονωμένοι, μακριά από κάθε κοινωνική συναναστροφή, δεν μπορούν παρά να δεχθούν τις εντολές της εξουσίας. Ο μόνος που αντιστέκεται, ένα μικρό κορίτσι, απελευθερωμένο από τον φόβο που κυριεύει όλο το βασίλειο δείχνει πως η ανατροπή είναι κοντά.
Η πραγματική γοητεία του «The Ox» δεν βρίσκεται μόνο στην αυθύπαρκτη αξία του ως ένα ολοκληρωμένο φιλμ animation που ξεπερνάει το σκόπελο των χαμηλών προϋπολογισμών και της απειρίας για να αναδειχθεί σε μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική δημιουργία, ικανό να εμπνεύσει ακόμη περισσότερους δημιουργούς να προχωρήσουν σε μια δύσκολη, χρονοβόρα και ειδικά για την ελληνική πραγματικότητα αχαρτογράφητη σε όλο της το εύρος διαδρομή.
Ούτε μόνο στον τρόπο με τον οποίο ο Νικόπουλος μπλέκει το live action, τη λαϊκή παράδοση Ανατολής και Δύσης, μια βαθιά αίσθηση κοινωνικής διείσδυσης και μαζί αφηγηματικής δεινότητας που δίνει πραγματική «ψυχή» στο παραμύθι που αφηγείται, ξεκινώντας από τις φιγούρες του θεάτρου Σκιών και φτάνοντας μέχρι την μετεξέλιξη μιας εικονογράφησης που θα μπορούσε να φτάσει μέχρι την Κίνα και πάλι πίσω σε ένα βαλκανικό χωριό όπου η ιστορία του «The Ox» μεταφέρεται από γενιά σε γενιά σαν ένας μύθος που αντέχει ακριβώς επειδή είναι γεννημένος από τη φαντασία.
Αυτό που αναγνωρίζεις σχεδόν αμέσως στο «The Ox» είναι η δύναμη μιας ιστορίας που δεν λέγεται με λόγια, αλλά στην ηχητική της μπάντα προτιμά να δώσει χώρο στα φυσικά μουσικά όργανα, σε ένα μιξάζ που συνδυάζει ανθρώπινες φωνές και μουσική, στη σιωπή. Κάπως έτσι φτάνει μέχρι και τις απαρχές του (βωβού) σινεμά και ξανά στο παρόν για να ενώσει τις τελείες μιας τέχνης που δεν σταματάει πουθενά. Με χρήση live action που έχει μετασχηματιστεί στη συνέχεια σε animation και με μια συγκεκριμένη, δυνατή άποψη για το κέντρο πάνω στο οποίο βρίσκεται το βλέμμα του θεατή σε σχέση με τη δράση, το «The Ox» μοιάζει με view master από το οποίο βλέπεις τον κύκλο της ζωής και μαζί μια μικρή επανάσταση απέναντι στα δεσμά της όποιας εξουσίας.
Υπάρχουν στιγμές που είναι επίμονα επαναλαμβανόμενο και άλλες που μοιάζει δύσκαμπτό αφηγηματικά διακόπτωντας το ρυθμό που επιβάλλει ήδη από τα πρώτα του πλάνα, μια εμπειρία που απαιτεί συχνά από το θεατή να αποκρυπτογραφήσει σύμβολα και εικόνες. Αλλά η μικρή του διάρκεια, το ολοκληρωμένο του όραμα και η αίσθηση μιας μαγικής στιγμής που εκτυλίσσεται σε όλο της το σκοτάδι μπροστά στα μάτια σου αρκούν για να χαιρετίσει κανείς μια καθόλου προφανή προσπάθεια και ένα ταλέντο στο - σίγουρα θα το ξανακούσουμε - όνομα του δημιουργού του.
Το «The Ox» προβάλλεται στις 9 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Ολύμπιον και στις 11 Νοεμβρίου στις 17:30 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- «O Γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου
- «To Τετράγωνο» του Ρούμπεν Εστλουντ
- «Have a Nice Day» του Λιου Τζιαν
- «No Date, No Signature» του Βαΐντ Τζαλιλβάντ
- «To Εργοστάσιο του Τίποτα» του Πέντρο Πίνιο
- «H Επιφάνεια των Πραγμάτων» της Νάνσυς Μπινιαδάκη
- «Σπόρος»του Σεμίχ Καπλάνογλου
- «Cargo» του Ζιλ Κουλίερ
- «Ζωή και Τίποτε Αλλο» του Αντόνιο Μέντεζ Εσπάρζα
- «Για την Οικογένεια» του Καντεμίρ Μπαλαγκόφ
- «Menashe» του Τζόσουα Ζ. Γουάινστιν
- «Western» της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
- «Do it Yourself» του Δημήτρη Τσιλιφώνη
- «Life Guidance» της Ρουθ Μάντερ
- «Colombus» του Κογκονάντα
- «Α Ciambra» του Τζόνας Καρπινιάνο
- «Ασε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ηλιο» των Ελέν Κατέ και Μπρουνό Φορζανί
- «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου
- «Η Αμυνα του Δράκου» της Nατάλια Σάντα
- «Love me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά
- «I Am not a Witch» της Ρουνγκάνο Νιόνι
- «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
- «Κύκνος» της Aουσα Χέλγκα Χιόρλεϊφσον
- «Αννα, Αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
- «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι
