Στη Νέα Υόρκη, στο κέντρο του κόσμου, στο πολύβοο Μπρούκλιν, ζει ένα καλά κρυμμένο, γνωστό σε όλους, μυστικό. Η κοινότητα των Ορθόδοξων ή Χασιδικών Εβραίων μιλά τη δική της γλώσσα, ζει με τις δικές της παραδόσεις, ψωνίζει στα δικά της μαγαζιά και συνεχίζει μια ιστορία αιώνων, αναλλοίωτη, σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τη συγγραφή του Ταλμούδ. Μέσα σ' αυτήν την κοινότητα βυθίζεται ο Τζόσουα Ζ. Γουάινστιν, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, για ν' αναζητήσει τους αληθινούς ανθρώπους πίσω από τις ενδυματολογικές ιδιαιτερότητες και τα θρησκευτικά τελετουργικά και να αφηγηθεί μια μικρή ιστορία μιας παρολίγον επανάστασης.
Ο Μενάσε - υποδύεται ο Μενάσε Λούστιγκ που, όπως κι οι περισσότεροι συμμετέχοντες, δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός - είναι πωλητής στο μπακάλικο της κοινότητας και πατέρας ενός μικρού γιου. Με το θάνατο της γυναίκας του, ο Μενάσε είναι αναγκασμένος, κατά τον ραβίνο, να δώσει το γιο του να ανατραφεί στην κοντινότερή του οικογένεια που έχει δυο γονείς. Για να κρατήσει το γιο του, ο Μενάσε θα πρέπει να ξαναπαντρευτεί, κάτι που προτιμά ν' αποφύγει, μια και ούτε ο πρώτος γάμος του δεν ήταν ευτυχής. Ατζαμής και αδέξιος, ο Μενάσε κάνει ό,τι μπορεί για ν' αποδείξει στον ραβίνο και τους άνδρες γύρω του ότι είναι ικανός να μεγαλώσει το γιο του, αλλά η παράδοση δεν είναι κάτι που αλλάζει, στη χασιδική κοινότητα του Μπρούκλιν. Το ότι, επιπλέον, όλα μοιάζει να πηγαίνουν στραβά στην καθημερινότητα του Μενάσε, δεν βελτιώνει την κατάσταση.
Ο Γουάινστιν έχει το ταλέντο και την ευαισθησία να προσεγγίσει τον ήρωά του και τον κόσμο του, από τόσο κοντά, ώστε το περιβάλλον του να μην μοιάζει με ζωολογικό κήπο, παρότι η κάμερά του ακολουθεί από κοντά την κάθε λεπτομέρεια της χασιδικής ζωής. Η ιστορία του μοιάζει βγαλμένη από άλλη εποχή, από μύθους και αλληγορίες και, ταυτόχρονα, δεν είναι παρά ο αγώνας ενός πατέρα να κρατήσει το γιο του κοντά του. Τα γλυκά φωτισμένα πλάνα του, ζεστά σαν αναμμένα κεριά, τα απανωτά στρώματα ρούχων που καλύπτουν το δέρμα, δημιουργούν μια αίσθηση μαγικού ρεαλισμού, αλλά εκφράζουν αληθινά συναισθήματα και πραγματικά προβλήματα. Το ελαφρύ χιούμορ κάνει πιο προσιτή, μια ιστορία μεγάλης μελαγχολίας και συστολής.
Καθώς ο Μενάσε προσπαθεί ν' αντισταθεί, τόσο αδέξια όσο ετοιμάζει το παραδοσιακό κούγκελ σ' ένα φούρνο που καίει, η αγωνία και η συμπάθειά σου είναι μαζί του. Οσο κι αν σκέφτεσαι ότι αυτή είναι μια κοινωνία όπου κανείς δεν είναι ελεύθερος, όπου κάθε έκφανση της ζωής διέπεται από αδιάβλητους κανόνες, όπου ο ρόλος της γυναίκας είναι να γίνει μια απαίδευτη σύζυγος και μητέρα, όπου ένας άντρας είναι σεβαστός μόνο όταν φοράει σακάκι και καπέλο κι έχει δίπλα του μια σύντροφο, είτε την επιθυμεί, είτε όχι. Η τυφλή πίστη είναι το ίδιο απομονωτική σε κάθε θρησκεία και σε κάθε εποχή και η ταινία του Γουάινστιν καταφέρνει ήσυχα να τη διαπεράσει και να φτάσει στην ψυχή και στα ένστικτα ενός άνδρα που ιδρώνει και ξεϊδρώνει, ενός συνηθισμένου ανθρώπου που διεκδικεί αυτό που αγαπά.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- «Western» της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
- «Do it Yourself» του Δημήτρη Τσιλιφώνη
- «Life Guidance» της Ρουθ Μάντερ
- «Α Ciambra» του Τζόνας Καρπινιάνο
- «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου
- «Η Αμυνα του Δράκου» της Nατάλια Σάντα
- «Love me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά
- «I Am not a Witch» της Ρουνγκάνο Νιόνι
- «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
- «Κύκνος» της Aουσα Χέλγκα Χιόρλεϊφσον
- «Αννα, Αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
- «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι
