Μια ταινία κινουμένων σχεδίων βουτηγμένη στη βία και το ζωγραφιστό αίμα που ξεκινά με ένα απόσπασμα από την «Ανάσταση» του Λέοντα Τολστόι; Ναι, θα έχετε κάθε δίκιο αν σκεφτείτε «επιτηδευμένο», αλλά ευτυχώς το φιλμ του Λιου Τζιαν θα σας διαψεύσει με τον πιο θεαματικό κι αποστομωτικό τρόπο.
Η ιστορία του δεν είναι κάτι το τρομερό, ένας μικροκακοποιός κλέβει μια τσάντα με χρήματα από το αφεντικό του, προκειμένου να βοηθήσει την αρραβωνιαστικιά του να διορθώσει μια αποτυχημένη πλαστική επέμβαση που την κρατά κλεισμένη στο σπίτι κι εμποδίζει το γάμο τους. Το αφεντικό του θα στείλει κάποιον να τον βρει και να φέρει τα χρήματα πίσω, μόνο που στην πορεία η τσάντα θα αλλάξει περισσότερα χέρια απ΄όσα μπορείτε να φανταστείτε, αφήνοντας κάθε φορά πίσω της πόνο και πτώματα.
Μπορεί το στόρι να ακούγεται ισχνό, αλλά πέραν του ότι το σενάριο είναι εξαιρετικά έξυπνο και διαποτισμένο με αγωνία κι ένα πυκνό, κυνικό χιούμορ, ο Τζιαν κατορθώνει να χωρέσει εντός του μια πλούσια γκάμα κοινωνικοπολιτικών παρατηρήσεων που δεν αφορούν μόνο στην Κίνα του σήμερα, μα στα πάντα, από το παγκοσμιοποιημένο κυνήγι της εύκολης επιτυχίας και της εφήμερης ευτυχίας, έως τον Ντόναλντ Τραμπ και το Brexit.
To «Have a Nice Day» θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, αν ο Ταραντίνο δεν ήταν τόσο αυτοαναφορικός και τόσο (προβληματικά, συχνά), ποπ, αλλά ο αληθινός του θρίαμβος βρίσκεται στο επίπεδο των εικόνων. Μια συναρπαστική παλέτα χρωμάτων, μια εντυπωσιακή σύνθεση πλάνων και μια σειρά από λεπτομέρειες που χρειάζονται ίσως δεύτερη θέαση για να τις χορτάσεις, ανυψώνουν το animation του φιλμ στο επίπεδο ενός αληθινού έργου τέχνης.
Πανέμορφο, ειρωνικό, έντονο, πανέξυπνο, ποπ, σκληρό, αστείο, με αλάνθαστη αίσθηση του ρυθμού, εξαιρετική μουσική από τους The Shanghai Restoration Project (κι ένα ανεπανάληπτο «μουσικό διάλειμμα»), το «Have a Nice Day», πολύ απλά σου φτιάχνει τη μέρα.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- «Εργοστάσιο του Τίποτα» του Πέδρου Πίνιου
- «Για την Οικογένεια» του Καντεμίρ Μπαλαγκόφ
- «Cargo» του Ζιλ Κουλίερ
- «Western» της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
- «Η Αμυνα του Δράκου» της Nατάλια Σάντα
- «Ζωή και Τίποτε Αλλο» του Αντόνιο Μέντεζ Εσπάρζα
- «Σπόρος» του Σεμίχ Καπλάνογλου
- «Do it Yourself» του Δημήτρη Τσιλιφώνη
- «Life Guidance» της Ρουθ Μάντερ
- «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου
- «A Ciambra» του Τζόνας Καρπινιάνο
- «Colombus» του Κογκονάντα
- «Menashe» του Τζόσουα Ζ. Γουάινστιν
- «Love me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά
- «Ασε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ηλιο» των Ελέν Κατέ και Μπρουνό Φορζανί
- «I Am not a Witch» της Ρουνγκάνο Νιόνι
- «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
- «Κύκνος» της Aουσα Χέλγκα Χιόρλεϊφσον
- «Αννα, Αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
- «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι
