Στο «Cargo» του Ζιλ Κουλίερ μοιάζει να μην υπάρχει φως στον ορίζοντα.Τόσο κυριολεκτικά, καθώς το μουντό τοπίο δείχνει να είναι η μόνη πιθανή εκδοχή του περιβάλλοντος, όσο και μεταφορικά, με τις ζωές τρεις αδερφών να δοκιμάζονται από συνεχείς κακουχίες, οι οποίες δεν φαίνονται να αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον απαράβατο κανόνα. Οταν όμως ο πατέρας τους πέσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες από το αλιευτικό του σκάφος στα παγωμένα νερά της Βόρειας Θάλασσας και βυθιστεί σε κώμα, οι τρεις τους θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν μια και καλή τους εσωτερικούς τους δαίμονες και να κάνουν για πρώτη ίσως φορά το τολμηρό βήμα προς το αύριο. Μόνο που όπως είναι γνωστό, ποτέ κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολη υπόθεση στο σινεμά.
Και ο Ζιλ Κουλίερ κάνει σαφές από την αρχή στους πρωταγωνιστές του ότι η μετάβαση δε θα είναι εύκολη. Γιατί πέρα από οποιαδήποτε ψυχική φθορά, πέρα από κάθε υποκειμενική διαδικασία επεξεργασίας του τραγικού γεγονότος και πίσω από κάθε λεκτική και σωματική επίθεση, ο Κουλίερ υπογραμμίζει ότι η μεγαλύτερη δυσκολία έγκειται στην αποδοχή, τόσο των γεγονότων όσο και του εαυτού μας.
Ο ένας γιος μένει με την υποχρέωση να συνεχίσει την αλιεία παρά τα τεράστια χρέη της επιχείρησης, όσο περιστασιακά κάνει και οδικά δρομολόγια. Ο δεύτερος παραμένει σιωπηλός, προσπαθώντας να αποδεχτεί το μυστικό που κρατά μέσα του ανομολόγητο. Ο δε τρίτος αδερφός επιστρέφει από τη φυλακή για να δυναμιτίσει ακόμα περισσότερο τις εύθραυστες οικογενειακές ισορροπίες. Οι τρεις τους μοιράζονται πέρα από τα κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά, την πίεση για ένα αβέβαιο σκοτεινό μέλλον. Η αισιοδοξία είναι κάτι που απουσιάζει και από την καθημερινότητα αλλά και από την σκέψη τους. Και οι μικρές καθημερινές σκηνές σφίγγουν όλο και περισσότερο τον κλοιό γύρο τους, κάνοντας οποιαδήποτε έννοια απόδρασης ανύπαρκτη.
Αυτή η αίσθηση του εγκλεισμού είναι και η μεγαλύτερη δύναμη της ταινίας, η οποία εξερευνά την ανδρική υπερηφάνεια με έναν τρόπο που την μετατρέπει σε αδυναμία, παρατηρεί το παρελθόν με έναν τρόπο που το μετατρέπει σε βάρος και αναγνωρίζει την γονεϊκή κληρονομιά ως δομικό στοιχείο του χαρακτήρα, με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται.
Το πρόβλημα ωστόσο έγκειται στο γεγονός ότι το φιλμ μοιάζει υπερβολικά οικείο. Δεν είναι ότι δεν είναι στρωτά δομημένο ή ότι δεν αποφεύγει τεχνηέντως το μελόδραμα προτιμώντας την ψυχραιμία και την αποστασιοποίηση. Απλά ο τρόπος που ο Κουλίερ διαχειρίζεται την ένταση, που επιλέγει να τονίσει την μοναξιά των ηρώων του, που τους σπρώχνει προς την συνειδητοποίηση μοιάζει βολικός, ασφαλής, χωρίς εκπλήξεις.
Παρόλα αυτά, οι πρωταγωνιστές της ταινίας, πολλές φορές και χωρίς καν να χρειάζονται τα λόγια, καταφέρνουν να αναδειχθούν σε μελαγχολικές φιγούρες που ξεπερνούν τον εαυτό τους, υπογραμμίζοντας μια σύγχρονη πραγματικότητα που ωθεί προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις χωρίς να δίνει επιπλέον επιλογές. Η ματιά του Κουλίερ αποδεικνύεται τόσο κοινωνική όσο και πολιτική, με το «φορτίο» του τίτλου να κάνει ένα επιπλέον σαφές σχόλιο λίγο πριν το τέλος που είναι μεν έντονο όμως κινδυνεύει να απορυθμίσει ολόκληρο τον προσανατολισμό της ταινίας, αγγίζοντας θεματικές που αξίζουν εκτενέστερης ανάπτυξης. Η πραγματική δύναμη του ντεμπούτου του Κουλίερ στην ουσία αποκαλύπτεται όταν το «Cargo» παρατηρεί σιωπηλά τον πληγωμένο ανδρισμό των ηρώων του. Και κανένας θόρυβος δεν μπορεί να αποδειχτεί πιο εκκωφαντικός από αυτό.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- «Για την Οικογένεια» του Καντεμίρ Μπαλαγκόφ
- «Menashe» του Τζόσουα Ζ. Γουάινστιν
- «Western» της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
- «Do it Yourself» του Δημήτρη Τσιλιφώνη
- «Life Guidance» της Ρουθ Μάντερ
- «Colombus» του Κογκονάντα
- «Α Ciambra» του Τζόνας Καρπινιάνο
- «Ασε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ηλιο» των Ελέν Κατέ και Μπρουνό Φορζανί
- «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου
- «Η Αμυνα του Δράκου» της Nατάλια Σάντα
- «Love me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά
- «I Am not a Witch» της Ρουνγκάνο Νιόνι
- «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
- «Κύκνος» της Aουσα Χέλγκα Χιόρλεϊφσον
- «Αννα, Αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
- «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι
