Ο Αντριου, ένας 14χρονος αφροαμερικανός μαθητής, ζει με την 35χρονη μητέρα του, Ρεγγίνα, και την μικρή του αδελφή στις εργατικές γειτονιές μιας μικρής πόλης της Φλόριντα. Ο ίδιος δεν ψάχνει για καυγάδες: φροντίζει την 3χρονη αδελφή του, βοηθάει όσο του επιτρέπει η βαριεστημένη του εφηβεία με τις δουλειές του σπιτιού και δέχεται με χαμηλωμένο βλέμμα τις παρατηρήσεις της μητέρας του, η οποία δουλεύει διπλοβάρδιες σε τοπικά diners για να ζήσει την οικογένειά της. Ο πατέρας του Αντριου είναι στη φυλακή για βιοπραγία και δεν είναι σε επαφή με τα παιδιά του - εκτός από κάποια σκόρπια γράμματα. Οσο οι συμμαθητές του τον πιέζουν να τους ακολουθεί σε όλο και πιο σοβαρές παραβατικές συμπεριφορές (από κλοπές αυτοκινήτων, μέχρι διακίνηση ναρκωτικών), ο Αντριου μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του. Οταν η Ρεγγίνα βρει έναν νέο σύντροφο, παλεύοντας κι εκείνη να ξαναφτιάξει τη ζωή της, ο Αντριου αντιδρά επιθετικά και όλα μοιάζουν να οδηγούν σ' ένα άδικο, προδιαγεγραμμένο μέλλον. Είναι το σύστημα φτιαγμένο έτσι, ώστε να μην μπορεί να συγχωρήσει ένα πληγωμένο παιδί; Δε φτάνει η αγάπη μίας κατάκοπης, με κατακερματισμένη προσοχή μάνας; Black lives matter?
Παρακολουθώντας τη δεύτερη ταινία του Ισπανού Αντόνιο Μέντεζ Εσπάρζα δεν πιστεύεις ότι ένας ξένος (έχει μετακομίσει από τη Μαδρίτη στη Φλόριντα τα τελευταία 5 χρόνια) κατάφερε να εισχωρήσει τόσο ουσιαστικά και να καταγράψει τόσο άμεσα, ειλικρινά και, προπάντων, δίκαια την αφροαμερικανική κοινότητα. Πώς το έκανε και πώς του το επέτρεψαν. Πώς άνοιξαν την πόρτα τους σ' ένα σινεμά παρατήρησης, με εμπιστοσύνη και γενναιοδωρία.
Ακολουθώντας την τέχνη του ιταλικού νεορεαλισμού, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται στο σκηνοθετικό του σημείωμα, ο Εσπάρζα (καθηγητής Σκηνοθεσίας στο τοπικό πανεπιστήμιο) χρησιμοποιεί πραγματικούς κατοίκους της πόλης (έκανε κάστινγκ για ενάμιση χρόνο), δουλεύει με ένα σκελετό σεναρίου και μέσα από συζητήσεις και πρόβες, επιτρέπει στους ερασιτέχνες ηθοποιούς του να κατασκευάσουν με αυτοσχεδιασμούς τους διαλόγους τους, συλλαμβάνοντας την αλήθεια της στιγμής - κάτι που στο σινεμά είναι μαγικό.
Ειδικά αν πίσω από την κάμερα στέκεται ένας άνθρωπος, ολοφάνερα, ουμανιστής. Ο Εσπάρζα αγαπά τους ήρωές του, αλλά πάνω από όλα κάνει τις ερωτήσεις, δεν προφασίζεται ότι ξέρει τις απαντήσεις. Είναι ξεκάθαρο ότι βρίσκεται εκεί για να ακούσει, όχι να μιλήσει. Να κοιτάξει αυτό που του δείχνουν. Να καταλάβει πραγματικά, κι όχι να γεμίσει την ταινία με κλισέ - οι οικογένειες των αφροαμερικανών μανάδων που έχουν κάνει από ένα παιδί με διαφορετικούς συντρόφους, ο προβληματικός έφηβος, οι εραστές που έρχονται και φεύγουν, ο εγκληματίας φυλακισμένος πατέρας, το αδιέξοδο μέλλον.
Η Ρεγγίνα Γουίλιαμς (μία και στην πραγματικότητα σερβιτόρα) είναι εξαιρετική. Μοιάζει με χαμένη αδελφή της Βαϊόλα Ντέιβις, έτσι όπως κοιτά με τα υγρά της μάτια και κουβαλά το κουρασμένο της κορμί σε μία νατουραλιστική, αβίαστη, αλλά δυνατή ερμηνεία. Η θλίψη του Αντριου Μπλίτσινγκτον (του 14χρονου ερασιτέχνη ηθοποιού) είναι από μόνη της καθηλωτική. To πώς η εφηβική του αντίδραση έχει χαρτογραφημένες συνέπειες απέναντι σ' ένα σύστημα που προστατεύει τις λευκές γειτονιές από ένα μελαγχολικό μαύρο αγόρι που κάθεται σ' ένα παγκάκι, είναι μία σκηνή ανθολογίας που στοιχειώνει.
Οχι. Ο Εσπάρζα μπορεί να δηλώνει με τον τίτλο κάτι το απλό, αλλά παραδίδει μία ταινία βαθιά πολιτική. Κανείς δε θα εξηγήσει σε κανέναν το ότι το σύστημα είναι τόσο άδικα κατασκευασμένο για το φτωχό και κατατρεγμένο. Κανείς δε θα κάνει μελό υπογραμμίσεις για την αδικία και την ανισότητα των κοινωνικών τάξεων. Κανείς δε θα αγορεύσει κάποιο δίδαγμα. Απλά η κάμερα θα κλείσει και η ζωή θα συνεχιστεί.
Περισσότερες κριτικές από το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Θεσσαλονίκη 2017: Πόσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις «Για την Οικογένεια»;
- Θεσσαλονίκη 2017: Το «Do it Yourself» του Δημήτρη Τσιλιφώνη είναι κάτι περισσότερο από ένα DIY ντεμπούτο
- Θεσσαλονίκη 2017: Στο «Life Guidance» η δυστοπία κρύβεται πίσω από την ιδανική κοινωνία
- Θεσσαλονίκη 2017: Το «A Ciambra» αποζητά με οποιοδήποτε κόστος την άμεση ενηλικίωση
- Θεσσαλονίκη 2017: Το «Colombus» είναι το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά που χρειαζόμαστε
- Θεσσαλονίκη 2017: «Menashe» / Και οι χασιδικοί Εβραίοι έχουν ψυχή
- Θεσσαλονίκη 2017: Το «Love me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά, είναι μια ταινία που σε προσκαλεί να μην την αγαπήσεις
- Θεσσαλονίκη 2017: Αφησε στην άκρη τις καλλιτεχνικές παρωπίδες και «Άσε τα πτώματα να μαυρίζουν στον ήλιο»
- Θεσσαλονίκη 2017: Στο «I am not a witch» τα πάντα είναι κωμικά, μόνο που κανείς δεν μπορεί να γελάσει
- «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
- «Κύκνος» της Aουσα Χέλγκα Χιόρλεϊφσον
- «Αννα, Αγάπη μου» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
- «Η Ψυχή και το Σώμα» της Ιλντικο Ενιέντι
