Περίεργη χρονιά για το διαγωνιστικό τμήμα των Καννών φέτος: ταινίες που ανυπομονούσαμε να δούμε απογοήτευσαν, άλλες για τις οποίες δεν τρέφαμε μεγάλες ελπίδες έκαναν την έκπληξη και κάποιες που δεν περιμέναμε έφεραν την ανατροπή στα φαβορί. Ομως οι Κάννες δεν είναι μόνο το επίσημο διαγωνιστικό: στο Δεκαπενθήμερο, το Ενα Κάποιο Βλέμμα, αλλά και στην Εβδομάδα Κριτικής κρύβονται πραγματικοί θησαυροί. Σήμερα λοιπόν, μοιραζόμαστε μαζί σας ποιες ταινίες -είτε διαγωνίζονται, είτε όχι για το Χρυσό Φοίνικα- για εμάς έκαναν αυτό το ταξίδι στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου να αξίζει τον κόπο.
«All Is Lost» του Τζέι Σι Τσάντορ - Εκτός Διαγωνιστικού
Μετά την επιτυχία του «Margin Call», ο Τζέι Σι Τσάντορ βγαίνει από τους κλειστούς χώρους των γραφείων, κλείνει τον ήχο των αδιάκοπων συζητήσεων και ανοίγεται στην απέραντη θάλασσα. Στη νέα του ταινία, «All Is Lost», παίζει μόνο ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, κανένας άλλος ηθοποιός και δεν ακούγεται ούτε μια λέξη ομιλίας, εκτός από ένα σύντομο εισαγωγικό μονόλογο. Και, παρόλ’ αυτά, το δίδυμο Τσάντορ – Ρέντφορντ καταφέρνει να μας παρασύρει σ’ ένα φουρτουνιασμένο ταξίδι γεμάτο σασπένς, όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο, εκτός από το ανθρώπινο πείσμα επιβίωσης.
Γιατί μία τέτοια ταινία που θα είχε στο τσεπάκι της το βραβείο σκηνοθεσίας και ανδρικής ερμηνείας έμεινε εκτός διαγωνιστικού είναι η μεγαλύτερη σπαζοκεφαλιά του φεστιβάλ. Φήμες θέλουν τον Τιερί Φρεμό να το έχει μετανιώσει. Να υπάρχει κόντρα Καννών - Σάντανς και να έμεινε ο Ρέντφορντ εκτός λόγω αντιζηλίας; Δε θέλουμε να το πιστέψουμε... Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix για το υπέροχο «All is Lost» εδώ.
Τhe Congress του Αρι Φόλμαν - Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Η νέα ταινία του Αρι Φόλμαν (ο οποίος επέστρεψε στις Κάννες 5 χρόνια μετά το «Waltz with Bashir») άνοιξε φέτος την αυλαία του «Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών», τριπάροντας το κοινό μέχρι το τελευταίο πλάνο, σχηματίζοντας animated ερωτηματικά: απόλυτο αριστούργημα ή ένα ακόμα mindfuck? Χωρισμένη σε 3 μέρη (αρχή και τέλος live action και το μεσαίο κομμάτι animated) και βασισμένη ελεύθερα στο «The Futurological Congress» του Στανισλάβ Λεμ, η ταινία έχει ως κεντρική ηρωίδα την «Ρόμπιν Ράιτ» (ο Φόλμαν έγραψε το χαρακτήρα πάνω στην Ρόμπιν Ράιτ), μία χολιγουντιανή ηθοποιό στα 45 της χρόνια για την οποία το Χόλιγουντ έχει μία τελευταία πρόταση: το σύστημα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, και τα στούντιο θα σκανάρουν πλέον κάθε σου πιθανή έκφραση και θα γυρίζουν ταινίες χωρίς εσένα. Ενα εξαιρετικά πολιτικό, ιδιαίτερα φιλοσοφικό και ταυτόχρονα αποθεωτικά σουρεαλιστικό sci-fi δράμα, με το κομμάτι του 2D animation του να θυμίζει περισσότερο Τέρι Γκίλιαμ, ή τον Ντέιβιντ Λιντς σε LSD τριπάκι να σκηνοθετεί... looney tunes! Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του «The Congress» και επίσης θυμηθείτε τι μας είπαν οι Αρι Φόλμαν και Ρόμπιν Ράιτ στις συνεντεύξεις που έδωσαν στο Flix.
«Le Passé» του Ασγκάρ Φαραντί - Επίσημο διαγωνιστικό
Μετά το «Ενας Χωρισμός», ο Ασγκάρ Φαραντί κρατιέται με πίστη από το «Παρελθόν». Μπορεί σε σύγκριση με το οσκαρικό του... παρελθόν, ο ιρανός σκηνοθέτης να επιστρέφει με κάτι ελαφρώς πιο αδύναμο (περισσότερο γιατί ξεφεύγει σε σεναριακές δεύτερες και τρίτες ιστορίες που αποδυναμώνουν το κεντρικό δίλημμα) αλλά μην γελιόμαστε: υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που ο Φαραντί γράφει τα σενάριά του και σκηνοθετεί με μικρές, σοφές λεπτομέρειες, την ψυχοσύνθεση των ηρώων του, που σε σκλαβώνει από τα πρώτα λεπτά και σε κάνει να συγχωρείς τυχόν αδυναμίες. Δε θα ξεχάσουμε λοιπόν το «Παρελθόν». Δεν μπορούμε. Θυμηθείτε την κριτική του Flix για το «Le Passé».
«Inside Llewyn Davis» των Τζόελ και Ιθαν Κοέν - Επίσημο διαγωνιστικό
Με ένα εξαιρετικό σενάριο, άψογες ερμηνείες, ρυθμό, ατμόσφαιρα, αλλά και το γνωστό ιδιοσυγκρασιακό τους μαύρο χιούμορ, οι αδελφοί Κοέν βασίζονται ελεύθερα στην αυτοβιογραφία του Ντέιβ Βαν Ρονκ «The Mayor of MacDougal Street» για να αναπαραστήσουν την μποέμικη, άφραγκη ζωή των φολκ μουσικών των καφέ του Village στα τέλη της δεκαετίας του 50, σε μία κωμωδία γλυκόπικρη, τρυφερή και προσωπική - σαν αυθεντική φολκ μπαλάντα. Mπορεί το χιούμορ, οι σουρεαλιστικοί δευτεροχαρακτήρες και ο αλά The Dude κεντρικός loser ήρωας να συνθέτουν ένα σήμα-κατατεθέν κοενικό κωμικό χάος, όμως οι δημιουργοί δεν έχουν κάνει μία τυπική ταινία τους. Αλλά κάτι ακόμα παραπάνω. Πίσω από το στιλ, το χιούμορ, την σκηνοθετική υπογραφή υπάρχει και κάτι ακόμα: μία ουσιαστική αγάπη για την μουσική, ένας σεβασμός για την εποχή που (ανα)γεννήθηκε, μία βαθιά υπόκλιση στους φολκ μύθους. Ολόκληρη η κριτική του Flix για το «Inside Llewyn Davis»
Αλλωστε το ομολόγησε και ο ίδιος ο Ιθαν Κοέν στη συνέντευξη Τύπου για το «Inside Llewyn Davis»: «Αυτό που φυσικά μας ενδιέφερε πρώτα και πάνω από όλα ήταν η μουσική σκηνή του Βίλατζ στα τέλη της δεκαετίας του '50 και μέχρι το 1961 που προέκυψε ο Μπομπ Ντίλαν και έγινε το μεγάλο μπαμ. Αγαπάμε πολύ αυτή την μουσική...»
«The Selfish Giant» της Κλιό Μπαρνάρντ - Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Χθες κέρδισε το βραβείο του «Label Europa Cinemas» που προωθεί τη διανομή μιας ταινίας στο δίκτυο των Europa Cinemas σε όλη την Ευρώπη. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή η ταινία άξιζε πολλά περισσότερα - ακόμα και τον Χρυσό Φοίνικα. Αν μόνο βρισκόταν στο διαγωνιστικό... Αντ' αυτού, προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών όπου κέρδισε ένα ασταμάτητο, ηχηρό, απόλυτα δίκαιο και γεμάτο δάκρυα χειροκρότημα. Το στιβαρό, κοινωνικά ακριβές και ποιητικό δράμα της Κλιο Μπάρναρντ ήταν αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε φέτος στις Κάννες. Σκηνοθετημένο με σιγουριά και μια ματιά που κατορθώνει να προσδώσει μια άχρονη σχεδόν «μυθολογική» διάσταση στην ιστορία, φωτογραφημένο με τρόπο που χτίζει ολόκληρους κόσμους από μια μάντρα ανακύκλωσης, ή ένα λιβάδι τη νύχτα, ένα δάσος από ηλεκτρικούς πυλώνες, το «The Selfish Giant» δεν προσπαθεί να κοιτάξει τουριστικά την μιζέρια της ζωής των ηρώων του, μα υπάρχουν στιγμές που ανακαλύπτει την ομορφιά στα πιο απροσδόκητα μέρη. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix εδώ.
«Nebraska» του Αλεξάντερ Πέιν - Επίσημο διαγωνιστικό
Mπορεί να είχαμε περισσότερες απαιτήσεις, μεγαλύτερες προσδοκίες, όνειρα για αυτή την ταινία που θα έδιναν στον αγαπημένο μας σκηνοθέτη το Χρυσό Φοίνικα και στον μύθο-πρωταγωνιστή του Μπρους Ντερν το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. Η «Nebraksa» δεν αποδείχθηκε μία τέτοια «μεγάλη» ταινία. Περισσότερο έμοιαζε με επιστροφή στις ρίζες - όχι μόνο του τόπου καταγωγής του σκηνοθέτη της, αλλά και του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, όπως το μάθαμε και το αγαπήσαμε: ασπρόμαυρο, παράξενο, άμεσο, αλλά και ατελές. Υπάρχουν αμηχανίες ειδικά στο πρώτο μέρος της ταινίας, αλλά δεν μας νοιάζει. Ο Αλεξάντερ Πέιν κατάφερε να μας βάλει σ' ένα αμάξι, μαζί με τους γονείς μας και το άδοξο (αμερικάνικο, ελληνικό, παγκόσμιο) χαμένο τους όνειρο, με σκοπό να το απομυθοποιήσουμε, να το κοροϊδέψουμε, να το συγχωρέσουμε, να συγκινηθούμε. Την αγαπήσαμε αυτή την τρυφερή, ασπρόμαυρη, προσωπική μπαλάντα με τον τρόπο που αγαπιούνται οι οικογένειες: με όλα τους τα ελαττώματα. Διαβάστε την κριτική του Flix και θυμηθείτε τι μας είπαν στις συνεντεύξεις που μας παραχώρησαν οι Αλεξάντερ Πέιν και Μπρους Ντερν.
«Omar» του Χανί Αμπού Ασάντ - Ενα Κάποιο Βλέμμα
Πολύ περισσότερο από μια ταινία για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, το «Omar» του Χανί Αμπού Ασάντ (σκηνοθέτη του «Paradise Now») που πριν από λίγη ώρα κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής του τμήματος «Ενα Κάποιο Βλέμμα», όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του, είναι ένα το πορτρέτο ενός χαρακτήρα που ζει κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, οι οποίες είτε το θέλει είτε όχι ορίζουν τα πάντα στη ζωή του. Από την ελευθερία του μέχρι τις σχέσεις του με τους γύρω του, μέχρι την ίδια την ευτυχία του. Πάνω σε αυτή την βασική αρχή, το φιλμ στήνει ένα αριστοτεχνικά δομημένο θρίλερ, που δεν επικεντρώνεται στην πολίτικη, ή τον πόλεμο ακόμη κι αν ορίζεται από αυτά. Με μια ερωτική ιστορία τρυφερή και τραγική, με μια σειρά από ηθικές επιλογές που κάθε μια τους έχει τον δικό της βαθμό δυσκολίας δοσμένες με την ελάχιστη δόση υπερβολής μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο, το «Omar» λειτουργεί απόλυτα ικανοποιητικά τόσο σαν ένα φιλμ αγωνίας, όσο και σαν μια συναρπαστική, υπόγεια τραγική ερωτική ιστορία. Ολόκληρη η κριτική του Flix για την ταινία εδώ.
«Ain't Them Bodies Saints» του Ντέιβιντ Λόρι - Εβδομάδα Κριτικής
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας του σεναριογράφου & σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λόρι, ήρθε στις Κάννες μέσω Σάντανς - εκεί αναπτύχθηκε το σενάριό της (Sundance Institute's Writing and Producing Labs), εκεί έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Ιανουάριο, εκεί κέρδισε επάξια το βραβείο Διεύθυνσης Φωτογραφίας. Ο Λόρι επιχειρεί κάτι ακατόρθωτο: να πλάσει ένα ερωτικό crime drama της τάξεως του «Badlands» στο 70ς Τέξας. Οι ήρωές του δεν είναι σίγουρα... ήρωες - όπως μας προϊδεάζει και ο τίτλος. Ο Μπομπ είναι διαβόητος ληστής, ο οποίος συλλαμβάνεται σε μία ενέδρα και παίρνει πάνω του και τη δολοφονία αστυνομικού, την οποία όμως έχει διαπράξει η έγκυος γυναίκα του και παιδικός του έρωτας Ρουθ. Το μόνο που της ζητά είναι να τον περιμένει. Μετά από χρόνια, με το κοριτσάκι της μεγαλωμένο, η Ρουθ θα βρεθεί σ' ένα ηθικό και συναισθηματικό δίλημμα: υποσχέθηκε να περιμένει, αλλά ο νεαρός σερίφης της πόλης της προτείνει μία ζωή γεμάτη ασφάλεια και σιγουριά. Με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία που αντιμετωπίζει ήρωες, σπίτια και τοπία ως κεντρικούς χαρακτήρες μίας πόλης που θα έκανες τα πάντα να ξεφύγεις, και πρωταγωνιστές σε αριστοτεχνικές ερμηνείες (οι Κέισι Αφλεκ, Ρούντι Μάρα και Μπεν Φόστερ είναι εξαιρετικοί) η ταινία θα ήταν η αποκάλυψη του φεστιβάλ (για εμάς που δεν ήμασταν στη Γιούτα) αν δεν είχε μία ελλειπτική αφήγηση που μας άφησε συναισθηματικά κενά.
«La Vie d' Adèle» του Αμπντελατίφ Κεσίς - Επίσημο Διαγωνιστικό
Καυτές ερωτικές σκηνές ανάμεσα σε δύο πορσελάνινα, σαρκώδη, ζουμερά κορίτσια. Μία τολμηρή κινηματογράφηση που όσο προκαλεί, τόσο σε άλλες στιγμές συγκινεί. Εξαιρετικές γενναίες ερμηνείες από τις Λέα Σεϊντού και την αποκάλυψη του φεστιβάλ Αντέλ Εξαρχόπουλος. Ενα θέμα για την επώδυνη ενηλικίωση, πώς βρίσκεις και χάνεις τον εαυτό σου μέσα σ' έναν μεγάλο έρωτα, τρεις ώρες άσκησης στο συναίσθημα του θεατή. Δεν ξέρουμε αν θα είναι ο Χρυσός Φοίνικας απόψε, αλλά σίγουρα αυτή ήταν η ταινία του φεστιβάλ. Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix και θυμηθείτε επίσης τι ειπώθηκε στην καυτή συνέντευξη Τύπου της ταινίας.
«Only Lovers Left Alive» του Tζιμ Τζάρμους - Επίσημο Διαγωνιστικό
Υπάρχουν καλές ταινίες, πολύ καλές ταινίες και ταινίες που ερωτεύεσαι. Αυτό πάθαμε την τελευταία μέρα των προβολών: ερωτευθήκαμε αυτό το υπνωτικό, ατμοσφαιρικό, απέθαντα ρομαντικό και ευφυώς κωμικό vampire φιλμικό υβρίδιο, ερωτευθήκαμε από την αρχή την Τίλντα, τον Τομ και φυσικά τον Τζιμ Τζάρμους. Ερωτευθήκαμε την απόκοσμη διεύθυνση φωτογραφίας του Γιορίκ Λε Σο, ερωτευθήκαμε το γεμάτο θησαυρούς (κι επιλεγμένο από τον ίδιο τον Τζάρμους) σάουντρακ, ερωτευθήκαμε αυτό το συναίσθημα που σου αφήνει μία ταινία όταν βγαίνεις από την αίθουσα και την κουβαλάς για μέρες. Ευτυχώς που οι εραστές επιβιώνουν λοιπόν, γιατί ποιος μας σώζει μετά από τόσο έρωτα. Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix και δείτε τι είπαν τα πραγματικά βαμπίρ (γιατί δεν μπορεί να είνα κάτι άλλο!) Τίλντα Σουίντον & Τζιμ Τζάρμους στη συνέντευξη Τύπου.
Διαβάστε τις προβλέψεις του Flix για το Χρυσό Φοίνικα
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
Tags: cannes 2013
