Η πρώτη σκηνή στο φιλμ του Χανί Αμπού Ασάντ, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια μας είχε δώσει το εξαιρετικό «Paradise Now», είναι για τα μάτια ενός δυτικού θεατή σχεδόν συγκλονιστική. Ενας νεαρός άντρας περιμένει μπροστά από τον τοίχο που χωρίζει την Δυτική Οχθη στα δύο. Οταν το πεδίο είναι ελεύθερο, θα τον σκαρφαλώσει με ένα σκοινί κι ενώ σφαίρες συρίζουν δίπλα του, θα περάσει στην άλλη μεριά.
Το γεγονός ότι κάτι τόσο εντυπωσιακό στα δικά μας μάτια είναι απλά καθημερινότητα στην ζωή του Ομάρ, σε βοηθά να αντιληφθείς από την αρχή, πόσο διαστρεβλωμένη όψη της κανονικότητας έχουν πλέον οι κάτοικοι της Παλαιστίνης, πόσο η ζωή τους έχει βγει από την κανονική της τροχιά. Και σε βοηθά να βάλεις στο σωστό τους πλαίσιο τις πράξεις των ηρώων, του Ομάρ και των δύο φίλων τους, που αποφασισμένοι να γίνουν μέλη της αντίστασης θα αποφασίσουν να αναλάβουν δράση.
Μόνο που ο Ομάρ θα συλληφθεί και στην φυλακή άθελά του θα παγιδευτεί και θα βρεθεί αναγκασμένος να διαλέξει ανάμεσα στην δική του επιβίωση ή την προδοσία. Ομως αυτό δεν είναι παρά ένα μόνο κομμάτι της ιστορίας στο φιλμ του Αμπού Ασάντ, αφού πέρα από τα όπλα, τις μυστικές υπηρεσίες, τον ένοπλο αγώνα, η ζωή στην Δυτική Οχθη συνεχίζεται: Ο Ομάρ είναι ερωτευμένος με αδελφή του καλύτερού του φίλου, όμως τα πράγματα δεν είναι ποτέ όσο απλά φαίνονται.
Πολύ περισσότερο από μια ταινία για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, το «Omar» όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του, είναι ένα το πορτρέτο ενός χαρακτήρα που ζει κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, οι οποίες είτε το θέλει είτε όχι ορίζουν τα πάντα στη ζωή του. Από την ελευθερία του μέχρι τις σχέσεις του με τους γύρω του, μέχρι την ίδια την ευτυχία του.
Πάνω σε αυτή την βασική αρχή, το φιλμ στήνει ένα αριστοτεχνικά δομημένο θρίλερ, που δεν επικεντρώνεται στην πολίτικη, ή τον πόλεμο ακόμη κι αν ορίζεται από αυτά. Με μια ερωτική ιστορία τρυφερή και τραγική, με μια σειρά από ηθικές επιλογές που κάθε μια τους έχει τον δικό της βαθμό δυσκολίας δοσμένες με την ελάχιστη δόση υπερβολής μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο, το «Omar» λειτουργεί απόλυτα ικανοποιητικά τόσο σαν ένα φιλμ αγωνίας, όσο και σαν μια συναρπαστική, υπόγεια τραγική ερωτική ιστορία.
Και την ίδια στιγμή, κατορθώνει να μιλήσει ουσιαστικά για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, για τις επιπτώσεις και τον παραλογισμό του, όχι μέσα από πολιτικές κορώνες ή κηρύγματα, αλλά μέσα από την κατάσταση των ανθρώπων που το βιώνουν και από τον απόλυτο παραλογισμό που γεννά. Οπως για παράδειγμα το να μοιάζει φυσιολογικό να σκαρφαλώνεις κάθε μέρα έναν πανύψηλο τοίχο για να μπορέσεις να είσαι για λίγο με τον άνθρωπο που αγαπάς...
Δείτε τρία κλιπ από το φιλμ
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
