Ο Γούντι είναι ένας αλκοολικός γεροξεκούτης. Ενας συνταξιούχος, πρώην γκαραζιέρης από το Χόθορν της Νεμπράσκα, που εδώ και πολλά χρόνια ζει στη Μοντάνα με την γκρινιάρα γυναίκα του που συνεχώς τον υποτιμά, τον διορθώνει, τον φροντίζει με την τυπική γυναικεία μουρμούρα. Τα δυο του αγόρια έχουν μεγαλώσει - ο ένας έχει κάνει οικογένεια και εργάζεται ως παρουσιαστής ειδήσεων στον μικρό τοπικό τηλεοπτική σταθμό. Ο μικρότερος, ο Ντέιβιντ, είναι πωλητής σε κατάστημα ηλεκτρονικών, χωρίς πραγματικά όνειρα και σχέσεις. Οταν ο Γούντι πιστεύει ένα γράμμα που λαμβάνει, ένα μαρκετίστικο κόλπο που τον ειδοποιεί ότι «έχει κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια» βρίσκει έναν τελευταίο σκοπό στη ζωή του: να επιστρέψει στην Νεμπράσκα και να τα παραλάβει. Κανείς δεν μπορεί να τον πείσει ότι το γράμμα είναι μια απάτη. Εχει ανάγκη να πιστέψει ότι δεν είναι. Για αυτό ο Ντέιβιντ, σε μία τελευταία απόπειρα να μοιραστεί κάτι με τον γερασμένο πατέρα του, δέχεται να ξεκινήσει ένα ταξίδι δρόμου που θα τον επιστρέψει στις ρίζες του.
Ο Αλεξάντερ Πέιν επιστρέφει κι ο ίδιος στην γενέτειρά του. Οχι μόνο την γεωγραφική, καθώς κατάγεται από την Νεμπράσκα κι έχει πλημμυρίσει την ταινία με μικρές αυτοβιογραφικές λεπτομέρειες, αλλά και την κινηματογραφική: το ύφος, ο ρυθμός, το σενάριο, το off beat χιούμορ, η ασπρόμαυρη εικόνα δίνουν την αίσθηση μίας μικρής ανεξάρτητης ταινίας που έρχεται από τα παλιά. Σαν φολκ ακουστικό τραγούδι περιηγείται στην απεραντοσύνη μίας ξεχασμένης Αμερικής, εκεί όπου τίποτα δεν συμβαίνει, σε αχανείς αγροτόπους, φάρμες και σπίτια, όπου οι οικογένειες μαζεύονται αμίλητα γύρω από τις ανοιχτές τηλεοράσεις, ή τα τοπικά μπαρ όπου όλες οι ηλικίες θα πνίξουν την ώρα και τα αδιέξοδα όνειρά τους σε φτηνή μπύρα.
Το σενάριο του Μπομπ Νέλσον που κοντοστέκεται σ' αυτό το τίποτα, αποκαλύπτει τους χαρακτήρες μέσα από μικρά περιστατικά και χαρτογραφεί μία slice of americana, όχι ιδιαίτερα κολακευτική, ματιά στην κουλτούρα των μεσοδυτικών πολιτειών, η ταινία μοιάζει αρχικά σαν την αποκαθήλωση του αμερικανικού ονείρου, μία καυστική απομυθοποίηση της προηγούμενης γενιάς, μία ήρεμη, απογοητευμένη ξενάγηση στην καρδιά της χώρας.
Σταδιακά όμως, η σήμα κατατεθέν τρυφερότητα του Πέιν που πέφτει μελαγχολικά πάνω στα τοπία (εξαιρετική η φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ), τα κτίρια, τους έρημους δρόμους, τις ρυτίδες στο πρόσωπο του αξιόλογου Μπρους Ντερν (επιτέλους σ' έναν πρωταγωνιστικό ρόλο), τα γκρεμισμένα βλέμματα μικρών και μεγάλων, αρχίζει και χαϊδεύει την ταινία με κατανόηση, γνώριμη γλύκα, συγκίνηση.
Και τότε η γεωγραφία του τίτλου είναι άσχετη. Από όπου κι αν προέρχεσαι, νιώθεις ότι έχεις αφήσει πίσω τα σύνορα της Νεμπράσκα και ξεφυλλίζεις το μη φωτογενές ασπρόμαυρο άλμπουμ της δικής σου οικογένειάς, και είσαι αρκετά μεγάλος πια για να τους κοιτάξεις χωρίς φίλτρο, να τους δεις για αυτό που ακριβώς είναι και να τους αγαπήσεις από την αρχή.
Δείτε παρακάτω ένα κλιπ από τη «Nebraska».
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
