Τη χρονιά που μας πέρασε αγαπήσαμε πολλές ελληνικές ταινίες. Δεν έκανε το ίδιο το κοινό, που με ελάχιστες (και αυτές στα μέτρα της σύγκρισης) εξαιρέσεις, όχι μόνο δεν είχε την αγωνία να δει τι σινεμά φτιάχνουν οι δικοί του δημιουργοί, αλλά ούτε καν την περιέργεια να μάθει τι ήταν τελικά όλες αυτές οι ταινίες που αποθέωσε στα κοινωνικά δίκτυα χωρίς να τις συναντήσει ποτέ στις αίθουσες.
Στο Flix παραμένουμε αδιαπραγμάτευτα ερωτευμένοι με το σινεμά μας, το αγαπάμε με τις ατέλειες και τις τέλειες αναλογίες που βρίσκει για να επιβληθεί, με τις ελλείψεις και την πλήρη ετοιμότητα που επιδεικνύει στην διεθνή αρένα, με την «τοπική» και την «κοσμική» φωνή του, ένα σινεμά ζωντανό, που συνεχίζει ενώ τίποτα δεν του λέει να «συνεχίσει», ένα σινεμά που - επιτέλους - αφουγκράζεται αυτό που ζούμε.
Μήπως γι' αυτό δεν θέλουμε να το βλέπουμε; Μήπως γι' αυτό δεν θέλετε να το βλέπετε;
Ακολουθούν - με σειρά της εξόδου τους στις αίθουσες - οι ελληνικές ταινίες του 2022 που μας άρεσαν περισσότερο.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
Σελήνη, 66 Ερωτήσεις της Ζακλίν Λέντζου | 24 Φεβρουαρίου
Η Αρτεμις, η ηρωίδα της ταινίας, επιστρέφει από το Παρίσι πίσω στο πατρικό της σπίτι μετά από χρόνια απουσίας, καθώς μια σοβαρή ασθένεια χτυπά τον πατέρα της, Πάρι, και η φροντίδα της τουλάχιστον μέχρι να οργανωθεί καλύτερα η καθημερινότητά του, είναι απολύτως απαραίτητη. Είναι καλοκαίρι και η μητέρα της, χωρισμένη χρόνια, φεύγει για διακοπές με τον σύντροφό της και δεν μπορεί, ούτε είναι διατεθειμένη να βοηθήσει. Ο Πάρις είναι για εκείνη ο αυστηρός απόμακρος γονιός των παιδικών της χρόνων, και την ίδια στιγμή ένας τσακισμένος, αβοήθητος άντρας που την έχει ανάγκη. Κυρίως όμως είναι ένα αίνιγμα που η ενήλικη πλέον Αρτεμις θα δοκιμάσει να λύσει, ακόμη κι αν τα στοιχεία για την αποκρυπτογράφησή του, θα πέσουν στα χέρια της εντελώς τυχαία.
To μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Ζακλίν Λέντζου. Παγκόσμια πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα Encounters της Berlinale 2021, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Ρέικιαβικ, Βραβεία ερμηνείας για τη Σοφία Κόκκαλη σε Μόντρεαλ και Θεσσαλονίκη.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις»
Αγία Εμυ της Αρασέλης Λαιμού | 7 Απριλίου
Η Εμυ μεγαλώνει μαζί με την αδερφή της στη φιλιππινέζικη κοινότητα του Πειραιά, χωρίς όμως να έχει ενταχθεί απόλυτα σε αυτήν, παραμένοντας αβάπτιστη, απρόθυμη να ακολουθήσει τη ρουτίνα που έχει επιβληθεί στην καθημερινότητά τους, κυρίως από την εκκλησία και περίεργη για το τι ακριβώς συνέβη στη μητέρα τους που δούλευε στο όμορφο σπίτι μιας γηραιάς κυρίας στην Καστέλλα, πριν φύγει και τις εγκαταλείψει μόνες στην Αθήνα. Οταν η αδερφή της θα μείνει έγκυος, η Εμυ θα αρχίσει να νιώθει ολοένα και πιο παράξενα, μπαίνοντας σταδιακά σε μια ζώνη ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στην παράξενη δύναμη που νιώθει και την αδυναμία της να την ελέγξει, ανάμεσα στη λογική και την τρέλα.
Ενα από τα καλύτερα ντεμπούτα μεγάλου μήκους του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, με ειδική μνεία στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, επίσημη συμμετοχή στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και συμμετοχές και διακρίσεις στα φεστιβάλ του κόσμου, δύο υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards του 2022.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Αγία Εμυ».
Η Πόλη και η Πόλη των Σύλλα Τζουμέρκα και Χρήστου Πασσαλή | 11 Απριλίου
Το 1941, η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης αριθμούσε 52.000 ανθρώπους, αποτελώντας το ένα έκτο του συνολικού πληθυσμού της πόλης και το ένα πέμπτο της οικονομίας της. Διέθεταν 15 συναγωγές, και άλλες 40 περίπου συνοικιακές, στεγαζόμενες οι πιο πολλές μέσα σε σπίτια. Λειτουργούσαν 7 κοινοτικά δημοτικά σχολεία, και 2 κεντρικά μαζί με 6 ιδιωτικά, 14 κοινοτικά ιδρύματα και 20 σωματεία. Σήμερα η Ισραηλιτική κοινότητα Θεσσαλονίκης αριθμεί 1.100 μέλη. Τι συνέβη ενδιάμεσα; Και, κυρίως, γιατί δεν είναι γνωστό - μέσω των μαθητικών βιβλίων Ιστορίας μας, των μνημείων, των δημόσιων συζητήσεων στα media, ή των στοχασμών προγόνων μας στα οικογενειακά τραπέζια; Πώς και γιατί έχει κρατηθεί αυτό το κομμάτι Ιστορίας βαθιά θαμμένο στη σιωπή;
Η πολυμορφική ταινία για τη εβραϊκή ιστορία της Θεσσαλονίκης επιτίθεται στις αισθήσεις με ενδελεχή έρευνα, αντισυμβατική γλώσσα και με όσα τολμά να πει για μια ολόκληρη χώρα.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Η Πόλη και η Πόλη».
Ενθύμιον του Νίκου Ζιώγα | 14 Απριλίου
Στο «Ενθύμιον» μεταφερόμαστε στο Γιρομέρι Θεσπρωτίας τις ημέρες του Πάσχα. Μέσα από τον κινηματογραφικό φακό γινόμαστε παρατηρητές της καθημερινότητας και των ανθρώπων αυτού του μικρού χωριού και αναζητούμε τις ρίζες ενός ξεχωριστού εθίμου. Μέσα από τα τραγούδια, τα λόγια και τους ήχους οι λιγοστοί του κάτοικοι προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις, τους θρύλους και να δώσουν συνέχεια στη ζωή ακόμα και μετά το τέλος της.
Ενα ρέκβιεμ σε έναν κόσμο που χάνεται και μια ωδή σε έναν κόσμο που αναζητά τρόπους για να επιβιώσει. Ενα βαθιά συγκινητικό ντοκιμαντέρ φτιαγμένο από τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ανάμνηση από τη λήθη, τη ζωή από το θάνατο.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ενθύμιον».
Οι Πικροδάφνες της Πάολας Ρεβενιώτη | 5 Μαΐου
Οι «Πικροδάφνες» είναι τα τακούνια τριών μύθων της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, της Πάολας Ρεβενιώτη, της συγγραφέα, ηθοποιού, ακτιβίστριας Μπέττυς Βακαλίδου (της «Μπέττυς», της «Στρέλλας», των θεατρικών παραστάσεων και τόσων άλλων) και της χορεύτριας, ηθοποιού, ακτιβίστριας Εύας Κουμαριανού (μύθος στις «Κούκλες», ενεργό μέλος του Σωματείου Υποσήριξης Διεμφυλικών, ανάμεσα σε άλλα), ακριβώς τη στιγμή που αυτά σπάνε κράσπεδα, λεωφόρους, πεζοδρόμια, αστικούς μύθους και δεκαετίες προκαταλήψεων για να ζωντανέψουν τη ζωή στις πιάτσες του πληρωμένου έρωτα πίσω στην εποχή που η Λεωφόρος Συγγρού δεν είχε νησίδες αλλά χωριζόταν από πικροδάφνες.
Το νέο ντοκιμαντέρ της Πάολας Ρεβενιώτη, μια σπαρακτικά ελαφριά, βαθιά συγκινητική, αστεία και λυτρωτικά θλιμμένη, πολύτιμη για τις γενιές που έρχονται βόλτα στις πιάτσες της Αθήνας που δεν υπάρχουν πια.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τις «Πικροδάφνες».
Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση | 19 Μαΐου
Μια γυναίκα οδηγεί ταραγμένα στην κίνηση της Αθήνας. Στρίβει τελευταία στιγμή προς Κόρινθο, παίρνει αποφασιστικά το δρόμο προς την Πάτρα, μπαίνει σ’ ένα φέρι σιγοτραγουδώντας μελαγχολικά. Ενδιάμεσα, αμήχανα τηλέφωνα - στο παιδί της, στον άντρα της. Ερωτήσεις, δικαιολογίες, ενοχές. Αυτή είναι η Ελενα κι όπως εξηγεί στον Αντώνη, τον άγνωστο άντρα που διασώζει όταν το αυτοκίνητο του μένει στην έξοδο από το φέρι, δεν πάει κάπου συγκεκριμένα. Απλώς, έφυγε. Για πολύ, για λίγο, θα δει. Πήρε το σαραβαλάκι της, τον «Ζορζ», και ξέφυγε - από την Αθήνα, από τη δουλειά, από τη γερασμένη της αντανάκλαση.
Εκείνος, που πάει; Και τι είναι αυτό το μεταλλικό κουτί που κουβαλά; Οχι, δεν σοκάρεται που ο Αντώνης της εξομολογείται ότι αυτή είναι η θεία του, ή μάλλον τα λείψανα της που υποσχέθηκε ότι θα τα συνοδεύσει για την ταφή τους στο αγαπημένο της μέρος. Αντιθέτως, η Ελενα βρίσκει βάλσαμο σε αυτή την αποστολή. Ενα συγκινητικό προορισμό και μια περιπέτεια που θα τη βγάλει επιτέλους από το μυαλό της. Ετσι, οι τέσσερις τους, η Ελενα, ο Αντώνης, η θεία κι ο Ζορζ θα ξεκινήσουν μια διαδρομή, ένα ταξίδι δρόμου που οι άγνωστοι νιώθουν ασφαλείς να ανταλλάξουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους, να εξομολογηθούν ανασφάλειες, να τολμήσουν μια τρέλα που βγάζει περισσότερο νόημα από την λογική πραγματικότητα που τους περιμένει στην επιστροφή.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Γούση είναι ένα road movie με προορισμό την καρδιά. 5 Βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ανάμεσα στα οποία και αυτό της Καλύτερης Ταινίας Μυθοπλασίας.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τα «Μαγνητικά Πεδία».
Αγέλη Προβάτων του Δημήτρη Κανελλόπουλου | 23 Ιουνίου
Στην ελληνική περιφέρεια, στην Τρίπολη και τριγύρω, ζει ο Θανάσης, που μοιάζει να τα έχει όλα, τη δουλειά του, ένα δικό του φυτώριο, τη γυναικούλα του, την γκομενίτσα του. Αλλά ο Θανάσης χρωστάει σαράντα χιλιάρικα στον Στέλιο. Δεν είναι ο μόνος - γι' αυτό και σκέφτεται να συνασπιστεί με τους άλλους οφειλέτες, άντρες που γνωρίζει από παιδιά, και να διεκδικήσουν κούρεμα από τον τοκογλύφο. Την ίδια ώρα, ο Στέλιος έχει στείλει στο χωριό τους δυο παλικάρια του, τον νευρικό Σωτήρη και τον υπαρξιακό Παραδείση με την πατερίτσα να υποστηρίζει παλαιότερο «επαγγελματικό ατύχημα», για να εκβιάσουν την κατάσταση και να πάρουν τα λεφτά. Το σκηνικό έχει στηθεί.
To σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Δημήτρη Κανελλόπουλου. Βραβείο Ιρις Β' Ανδρικού Ρόλου στον Αρη Σερβετάλη. Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Αγέλη Προβάτων»
Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ. της Εύας Στεφανή | 21 Οκτωβρίου
Σε ευθεία αλληλουχία με τους ήρωες των ντοκιμαντέρ που σημάδεψαν τη μέχρι σήμερα φιλμογραφία της Εύας Στεφανή, η Δήμητρα Κανελλοπούλου, μυθική φιγούρα της Αθήνας, ιδιοκτήτρια του «ιστορικού» πλέον οίκου ανοχής στην Οδό Αχαρνών 104, εργάτρια του σεξ ή ιερόδουλη όπως προτιμά η ίδια και Πρόεδρος του Σωματείου Εκδιδομένων Προσώπων Ελλάδας, χάνει το επώνυμό της στον τίτλο της ταινίας γιατί ερήμην της (ή και όχι;) γίνεται κάτι περισσότερο από ένα σύμβολο για την πραγματική ιστορία ενός άγνωστου κόσμου της διπλανής πόρτας.
Το πραγματικά, ωστόσο, τολμηρό, προκλητικό και, ναι, ερεθιστικό στο νέο ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή είναι οι στιγμές όπου στην κουζίνα του οίκου ανοχής που εργάζεται η Δήμητρα Κ. του τίτλου, η τηλεόραση παίζει ανοιχτή σκηνές από την πρόσφατη παραληρηματική πολιτική ιστορία αυτής της χώρας, καθώς η Δήμητρα - ημίγυμνη - παραγγέλνει φαγητό, μιλάει για τα ζώα της, τη μάνα της και άλλα καθημερινά «φλέγοντα» ζητήματα.
Οι οθόνες από τις κάμερες ασφαλείας στη σκάλα προδίδουν τους πελάτες που ανεβαίνουν για μια ερώτηση ή και κάτι περισσότερο, αγνοώντας - όπως κι εμείς - πόσο αυτό το «σπίτι» αναδίδει τη δική του θαλπωρή, αφηγούμενο μέσα σε ένα διάστημα μιας ολόκληρης δεκαετίας την ιστορία μιας γυναίκας, μιας πόλης και μιας χώρας πιο γλαφυρά από οποιαδήποτε άλλη «ταινία τεκμηρίωσης» των τελευταίων χρόνων.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.
Εκεί που Ζούμε του Σωτήρη Γκορίτσα | 27 Οκτωβρίου
«Εκεί που Ζούμε» (σήμερα), οι δρόμοι βρίσκονται σε διαρκές μποτιλιάρισμα από «αγανακτισμένους» πολίτες (που «αγανακτούν» τους υπόλοιπους) και ο Αντώνης - τη μέρα των γενεθλίων του - δεν έχει λεφτά ούτε για το νοίκι του. Τα δικά του «χρωστούμενα», τα χρωστάει στο επάγγελμα του δικηγόρου που ακολούθησε χωρίς πραγματικά να το θέλει. Τα χρωστάει στην πρώην του που θα βρει την μέρα να ανακαλύψει πως έκανε λάθος που τον παράτησε και παντρεύτηκε έναν άλλον, «χρεώνοντας» τον να αναλάβει ο ίδιος το διαζύγιο. Τα χρωστάει κυρίως στην κακή του τύχη, βλέπε, δηλαδή, τους γονείς του, δύο πάλαι πότε επαναστάτες της Αριστεράς που σήμερα διάγουν βίους χωριστούς και αλλοπρόσαλλους, η μητέρα σε αυτοσχέδια group therapy που έχουν μια λύση για όλα και ο πατέρας μονήρης αγριάνθρωπος στο Χαλκούτσι.
Ο Σωτήρης Γκορίτσας επιστρέφει στη νεοελληνική τρέλα και το... δρόμο με μια μικρή, την ίσως πιο προσωπική του ταινία, για να απενοχοποιήσει και να συμφιλιώσει δύο γενιές, ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζονται περισσότερο.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Εκεί που Ζούμε».
Dodo του Πάνου Χ. Κούτρα | 10 Νοεμβρίου
Βρισκόμαστε σε μια πολυτελή, απομονωμένη βίλα, με πισίνα, κήπο και πρόσφορες κρυψώνες. Εδώ ζει η Μαριέλλα με τον άντρα της, τον Παύλο Καρακώστα, ένα πάλαι ποτέ πλούσιο ζευγάρι στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Σε δυο μέρες παντρεύουν την κόρη τους, τη Σοφία, μ' έναν πολύφερνο γαμπρό που θα λύσει τα προβλήματά τους: όχι όμως κι εκείνα που προκύπτουν όταν, από το πουθενά, ανακαλύπτουν στον κήπο τους ένα καταδιωκόμενο ντόντο με ιδιαίτερη αγάπη για τα ποπ κορν. Ενα πουλί που έχει εξαφανιστεί εδώ και 300 χρόνια και που έρχεται για να θυμίσει, ίσως, ότι οι τελευταίες ρανίδες ανθρώπινης τρυφερότητας έχουν, πρέπει, μπορεί να διασωθούν. Εστω κι αν χρειαστεί να περάσουν από το λαγούμι της αποκάλυψης και της αυτογνωσίας, σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Μέσα στο σπίτι θα συγκεντρωθούν 14 ήρωες, όλοι με μια σκοτεινή πλευρά: η οικογένεια, το βοηθητικό προσωπικό, η wedding planner, ο αινιγματικός συνέταιρος, οι εργάτες που στήνουν τον γάμο, παράνομα έτερα ημίσεα για κλεφτές ηδονές, μετανάστες δεύτερης γενιάς από την Ουκρανία, τη Ρωσία (σε μια έξτρα προφητική σεναριακή επιλογή), την Αλβανία, δυο αδέλφια πρόσφυγες, από τη ΜΚΟ όπου η Μαριέλλα ξεπλένει τη συνείδησή της, όλα τα συστατικά τής συναρπαστικά ανομοιογενούς σύγχρονης (ελληνικής) κοινωνίας, για μια τραγικωμωδία δωματίου, ένα πολύχρωμο μυστήριο που δεν θα λυθεί προτού οι ήρωες αλλάξουν.
H πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα είναι η ανθρώπινη τραγικωμωδία του μέλλοντος. Ελαφριά σαν πούπουλο και βαριά σαν την ανθρώπινη συνείδηση. Επίσημη συμμετοχή στο 75ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Dodo».
Ησυχία 6-9 του Χρήστου Πασσαλή | 8 Δεκεμβρίου
Ελλάδα, άγνωστος χρόνος. Μία παραθαλάσσια πόλη ερειπωμένη κι έρημη. Εκεί, κάθε μέρα από τις 6 μέχρι τις 9 πρέπει να κάνεις ησυχία. Κεραίες από έναν πύργο συλλαμβάνουν παράξενους απόκοσμους ήχους και μία υπηρεσία τους μαγνητοφωνεί. Ο Αρης, ένας 35χρονος άντρας, φτάνει στο ξενοδοχείο του. Εχει βρει δουλειά στην επεξεργασία δεδομένων του πύργου και περιμένει να γνωρίσει τον υπεύθυνο για να ξεκινήσει. Τότε μαθαίνει για τους Εξαφανισμένους. Ανθρωποι που την μια στιγμή είναι με τους αγαπημένους τους και την άλλη χάνονται - απότομα, ανεξήγητα. Που πηγαίνουν; Οι συγγενείς τους δεν σταματούν να τους αναζητούν. Δεν σταματούν να ελπίζουν. Δεν σταματούν να ακούν κασέτες με τις φωνές τους και να τους περιμένουν. Στο ίδιο ξενοδοχείο μένει και η Αννα. Μία μυστηριώδης κοπέλα που υποφέρει από αϋπνίες. Οπως κι Αρης. Μαζί περπατούν τα βράδια, μαζί κάθονται στο παγκάκι τους στη θάλασσα μέχρι να ξημερώσει. Λίγο λίγο, σε αυτή την ησυχία, συνδέονται, ερωτεύονται. Χαμογελούν, ενώ γύρω τους άνθρωποι λυγίζουν από τον πόνο της απώλειας - καταστρέφουν τις κασέτες, κόβουν το νήμα, επιθυμούν να ξεχάσουν.
Ο Χρήστος Πασσαλής κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μία Καφκική παραβολή για την απώλεια, τον αποχαιρετισμό, την λήθη. Με ένα όνειρο μέσα σε όνειρο.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Ησυχία 6-9»
