Ολο το ντοκιμαντέρ του Νίκου Ζιώγα είναι φτιαγμένο από αναμνήσεις. Δεν είναι μόνο τα έγχρωμα γεμάτα ζωή ντοκουμέντα από το παρελθόν που σπάνε βίαια το αυστηρό ασπρόμαυρο σινεμασκόπ παρόν, υπενθυμίζοντας αλλοτινές ένδοξες στιγμές του έρημου πια τόπου. Είναι κυρίως αυτή η μοναδική αίσθηση του χρόνου που περνά και κάνει την κάθε πολύτιμη εικόνα που βλέπεις και κάθε αποκαλυπτικό ήχο και λέξη που ακούγεται μέσα στο «Ενθύμιον» να μοιάζει ήδη κάτι πεπερασμένο. Σαν τους ανθρώπους που οι λιγοστοί πλέον κάτοικοι του χωριού Γιρομέρι Θεσπρωτίας στην Ηπειρο θα επαναλάβουν πολλές φορές, σαν ένα μόνο απόσταγμα της συσσωρευμένη σοφίας τους, πως είναι περαστικοί από αυτή τη ζωή.
Ολο το ντοκιμαντέρ του Νίκου Ζιώγα είναι φτιαγμένο από θάνατο. Δεν είναι μόνο η κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας που συνδέει άρρηκτα το Γιρομέρι με το έθιμο της Μεγάλης Δευτέρας - όταν οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν μοιρολόγια στους νεκρούς τους, τραγούδια που αγαπούσαν οι άνθρωποι που χάθηκαν όταν ήταν ακόμη στη ζωή. Είναι η αίσθηση ενός τόπου που πεθαίνει, μιας παράδοσης που χάνεται, ανθρώπων που πλέον ζουν με τις θύμησες των ανθρώπων που δεν θα ξαναδούν, με την ίδια τη δική τους νιότη που δεν θα ξαναγυρίσει πια. Ενα τελετουργικό που κινηματογραφείται σαν ένα πολύτιμο φωτογραφικό άλμπουμ που καθώς το ξεφυλλίζεις το νιώθεις να αναδύει την πένθιμη οσμή ενός επιταφίου που δεν θρηνεί μόνο τον άδικο θάνατο του Χριστού αλλά και τους μικρούς καθημερινούς θανάτους μιας ολόκληρης χώρας.
Ολο το ντοκιμαντέρ του Νίκου Ζιώγα είναι φτιαγμένο από Πάσχα. Από αυτή την πρωτοφανή συνάντηση του θανάτου και της ζωής μέσα σε ένα «λαμπρό», εορταστικό, υποβοηθούμενο από το ορθόδοξο χριστιανικό πρόσημα, πλαίσιο όπου η αναμέτρηση της αεικίνητης παράδοσης με τη σύγχρονη ακινησία μετατρέπεται ειδικά εδώ σε μια εκ νέου αναστάσιμη συμφωνία. Στο σημείο όπου το κλαρίνο συναντά τη καμπάνα της εκκλησίας και οι ήχοι από τη φύση σκεπάζουν τα βήματα στα έρημα πλακόστρωτα του χωριού, ο Νίκος Ζιώγας μετατρέπει την εθνογραφία σε ποίηση, αναζητώντας - ευτυχώς όχι μάταια - τη συγκίνηση που μεταφέρει πηγαία μια προσωπική απώλεια που από τη φύση της είναι οικουμενική - ένας άνθρωπος που πεθαίνει, μια οικογένεια που χωρίζει, ένας συγγενής που ξενιτεύεται, μια ζωή που γεννιέται μέσα από το θάνατο.
Ολο το ντοκιμαντέρ του Νίκου Ζιώγα είναι φτιαγμένο από ζωή. Σαν ένας μύθος που καταγράφει συγκρούσεις που μοιάζουν να έρχονται από τα βάθη της αρχαίας ιστορίας για να εκτονωθούν όσο διαρκεί ένα τραγούδι. Καθώς το παρελθόν προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανό, το παρόν επιβάλλεται στο χώρο και το χρόνο με τη δική του αυτόφωτη, σαρωτική δύναμη. Και ξαφνικά μια ταινία που αναζητά τους δικούς της νεκρούς - συστήνοντας με τις καλύτερες περγαμηνές έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη - γίνεται μια μικρή προσευχή, ένα κάλεσμα που διαπερνά γνώριμες έννοιες για να ενώσει το τότε με το τώρα και το μετά, θρηνώντας για όσα χάθηκαν αλλά ανακαλύπτοντας όλα όσα συνεχίζουν να ζουν, γιορτάζοντας τελικά τη ζωή που δεν σταματάει όταν πεθαίνεις.
Το «Ενθύμιον» θα προβάλλεται Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, στις 20:30 και Παρασκευή στις 19:00 στο Σινέ Τριανον.
