Τα νεράντζια, λοιπόν, πέφτουν συνέχεια. Αν δεις ένα να πέφτει, δεν είναι σύμπτωση. Δεν είναι μοίρα και πεπρωμένο, είναι πιο κοντά στο στερεότυπο. Με τα στερεότυπα, του σινεμά και της κοινωνικής τυπολογίας, παίζει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του (ως τώρα έμπειρος ηχολήπτης και σκηνοθέτης μικρού μήκους ταινιών), ένα φιλμ γεμάτο άντρες που υπονομεύει όσο λίγα την ιδέα του ανδρισμού, ένα δράμα απίθανα αστείο, ένα φιλμ καλλιτεχνικά πανέμορφο αλλά κι εμπορικά προσβάσιμο κι απολαυστικό.
Στην ελληνική περιφέρεια, στην Τρίπολη και τριγύρω, ζει ο Θανάσης, που μοιάζει να τα έχει όλα, τη δουλειά του, ένα δικό του φυτώριο, τη γυναικούλα του, την γκομενίτσα του. Αλλά ο Θανάσης χρωστάει σαράντα χιλιάρικα στον Στέλιο. Δεν είναι ο μόνος - γι' αυτό και σκέφτεται να συνασπιστεί με τους άλλους οφειλέτες, άντρες που γνωρίζει από παιδιά, και να διεκδικήσουν κούρεμα από τον τοκογλύφο. Την ίδια ώρα, ο Στέλιος έχει στείλει στο χωριό τους δυο παλικάρια του, τον νευρικό Σωτήρη και τον υπαρξιακό Παραδείση με την πατερίτσα να υποστηρίζει παλαιότερο «επαγγελματικό ατύχημα», για να εκβιάσουν την κατάσταση και να πάρουν τα λεφτά. Το σκηνικό έχει στηθεί.
Ο Κανελλόπουλος φτιάχνει κι αυτός τη δική του αγέλη - ένα μάτσο από τους καλύτερους Ελληνες ηθοποιούς της εποχής μας (Λάλος, Σερβετάλης, Βασιλώττος, Πολυχρόνης, Λιώλιος, Ξανθόπουλος, Σειραδάκης, Κίμωνας Κουρής) και τους δίνει υλικό για να παίξουν. Η σκηνοθεσία του είναι επίσης... αντρίκια και λιγομίλητη. Πολλά σταθερά πλάνα, ήρεμες κινήσεις, ο ήρωας στο κέντρο, λιτά και τίμια. Πολλές πλάτες, πολλά χορταστικά κοντινά, μια ζεστή πολυτέλεια στην εικόνα, η γονιμότητα της φύσης της Πελοποννήσου, η στείρα μικρή κοινωνία. Εκεί όπου ο Μελβίλ συναντά τον Γκάι Ρίτσι, η «Αγέλη» δεν είναι νεογουέστερν, ούτε νεονουάρ, είναι μια κλασική τραγικωμωδία μ' ένα καλοδουλεμένο σενάριο που προσφέρει ατάκες και χιούμορ, αλλά και βάθος στους ήρωές της και στις εσωτερικές συγκρούσεις τους, μικρές ευαίσθητες στιγμές και θεαματικές αναμετρήσεις.
Βήμα-βήμα, καθώς ο Θανάσης κι οι (καταχρηστικά) φίλοι του εγκλωβίζονται στο δικό τους πλάνο εκδίκησης, τα αντρικά στερεότυπα πέφτουν με θόρυβο, το βαρύ ύφος, η σχέση με τις γυναίκες, με το φόβο, τη ρώμη, την εμπιστοσύνη. Εκείνο που μένει είναι η αλήθεια: όλα θα γίνουν για τα λεφτά, για μια γυναίκα, για το καθαρό κούτελο. Ο άνθρωπος δεν είναι αγελαίο ζώο, στη δική μας άγρια δύση ο καθένας λειτουργεί για την πάρτη του. Μια ταινία στην ελληνική επαρχία δεν χρειάζεται να έχει μιζέρια κι οδύνη, μπορεί να είναι φωτογενής κι υπέρλαμπρη. Το χιούμορ ταιριάζει στην τραγωδία. Η «Αγέλη Προβάτων» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες αυτής της σεζόν.
