Γιατί το Χόλιγουντ χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν Ράιαν Γκόσλινγκ; Πώς ο Μάικλ Φασμπέντερ μπορεί να παίζει τόσους πολλούς διαφορετικούς ρόλους και όλους καλά; Είναι ο Λαρς φον Τρίερ το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο της χρονιάς; Και γιατί ο Χάρι Πότερ θα θυμάται για πάντα το 2011;
Ο,τι ακολουθεί είναι η λίστα όσων ξεχώρισαν, αναγνωρίστηκαν, συζητήθηκαν και άφησαν το σημάδι τους στην κινηματογραφική χρονιά που τελειώνει. Στα σχόλια περιμένουμε τις παρατηρήσεις, τις ενστάσεις, τις «απουσίες» και όσους θεωρείτε ότι αξίζει να θυμόμαστε από το 2011.
Ράιαν Γκόσλινγκ
Ξεκινώντας από το «Blue Valentine» που προβλήθηκε πρώτη φορά στο περσινό Φεστιβάλ Καννών, ο Ράιαν Γκόσλινγκ διέσχισε την απόσταση από το next best thing στο απόλυτο best thing του 2011 με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με τρεις από τις ταινίες της χρονίας («Drive», «Crazy Stupid Love» και «Αι Ειδοί του Μαρτίου») και κυρίως με μια cool γοητεία που το Χόλιγουντ είχε τόσο ανάγκη τελευταία. Και το κυριότερο: «It's not photoshopped»!
Στιβ Τζομπς
O θάνατός του θύμισε σε όλους πως η ζωή έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Η ζωή του όμως δεν ήταν μόνο πρωτοπορία, ορμαματισμοί, πανέξυπνα gadgets και αποστάγματα σοφίας. Ηταν και η Pixar, χωρίς την οποία το animation δεν θα άγγιζε ποτέ τα επίπεδα έργου τέχνης αναγκάζοντας το live action σινεμά να συναγωνιστεί με τους πιο αληθινούς ψηφιακούς ήρωες της ιστορίας του.
Μάικλ Φασμπέντερ
Περισσότερο ίσως και από τον Ράιαν Γκόσλινγκ, ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο ηθοποιός που, αν δεν υπήρχε, το παγκόσμιο σινεμά θα έπρεπε να τον εφεύρει. Στιβαρός σούπερ ήρωας («X-Men: H Πρώτη Γενιά»), ρομαντικός ήρωας από το παρελθόν («Τζέιν Εϊρ»), αυθεντικός κρονενμπεργκικός ήρωας («Μια Επικίνδυνη Μέθοδος») και σύγχρονος εραστής μιας σκοτεινής μεγαλούπολης («Shame»),, ο 34χρονος Βρετανός κάνει τα πάντα, τα κάνει καλά και συμφέρει. Το 2011 είναι με διαφορά η χρονιά που στο προσωπικό του ημερολόγιο θα θυμάται ως το σημείο όπου όλος κόσμος μιλούσε γι' αυτόν.
Γούντι Αλεν
Στα 76 του χρόνια και ενώ λίγοι πια πίστευαν στο μαγικό άγγιγμά του που έμοιαζε να φθίνει από ταινία σε ταινία, ο Γούντι Αλεν έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του με το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Απόδειξη πως μερικές φορές το να επιστρέφεις στο παρελθόν είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιμηκύνεις το μέλλον σου.
Χάρι Πότερ
Εφτασε στο τέλος της κινηματογραφικής του ζωής πιο ατρόμητος και πιο σοφός από ποτέ, πετώντας από πάνω του τα εφηβικά δεκανίκια του παρελθόντος και χαρίζοντας στο σινεμά την πιο επιτυχημένη σειρά ταινιών που γυρίστηκε ποτέ. Και τίποτα απ' αυτά δεν θα είχε σημασία, αν δεν διέσχιζε μια ολόκληρη δεκαετία με τη χαρακτηριστική συνέπεια ενός ήρωα που όχι μόνο δεν θα πρόδιδε ποτέ τους θαυμαστές του, αλλά πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό του.
Γιώργος Λάνθιμος - Ευθύμης Φιλίππου
Το βραβείο σεναρίου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για τον Γιώργο Λάνθιμο και τον Ευθύμη Φιλίππου ήρθε να επικυρώσει τη διεθνή φήμη του «weird» ελληνικού σινεμά, αλλά και μια συνεργασία, που με τις «Αλπεις» προχωρά ακόμη πιο πέρα το σεναριακό σύμπαν του «Κυνόδοντα», αφήνοντάς το πλέον ελεύθερο σε ερμηνείες και συναισθηματικές εκδοχές.
Τέρενς Μάλικ
Επιστρέφοντας από μακριά απουσία, ο 68χρονος σκηνοθέτης κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών για το «Δέντρο της Ζωής» και, κόντρα στις προβλέψεις, ετοιμάζει ήδη τρεις καινούργιες ταινίες αφήνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του να αφορά πλέον μόνο στο πόσο ψηλά θα βρίσκεται στο μέλλον στη λίστα με τους καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών.
Τζορτζ Κλούνεϊ
Το 2011 τον βρήκε σε τετραπλό ρόλο. Πρωταγωνιστή στα tabloids για το χωρισμό του από την Ελιζαμπέτα Κανάλις, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή στο «Αι Ειδοί του Μαρτίου» και φαβορί για το Οσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου στους «Απόγονους» του Αλεξάντερ Πέιν, στη με διαφορά καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Αν προσθέσει κανείς και την ολοένα και αυξανόμενη, παρά τις διαψεύσεις του ίδιου του Κλούνεϊ, λαϊκή απαίτηση να είναι αυτός ο επόμενος Πρόεδρος των Η.Π.Α., τότε ας αποφασίσει η ιστορία για το αν το 2011 είναι η χρονιά του.
Μπέλα Ταρ
Κερδίζοντας, έστω και καθυστερημένα, την αναγνώριση που του αξίζει, ο μεγάλος Ούγγρος δημιουργός, έφυγε από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την Αργυρή Αρκτο για το «Αλογο του Τορίνο», αλλά και με παρακαταθήκη τη δήλωσή του πως εγκαταλείπει το σινεμά. Ελπίζοντας πως ήταν απλά μια παρόρμηση της στιγμής και όχι η οριστική αυλαία του έργου ενός δημιουργού που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις βασικές αρχές της τέχνης του.
Μάικ Μιλς
Οι «Πρωτάρηδές» του υπήρξαν αυτό ακριβώς που έλειπε τα τελευταία χρόνια από το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά: μια μικρή ταινία με μεγάλη καρδιά, φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από τα «τραύματα» και το χάρτινο σύμπαν ενός πραγματικού καλλιτέχνη. Η βράβευση των «Πρωτάρηδων» στα πρόσφατα Gotham Awards αλλά και η φόρα του Κρίστοφερ Πλάμερ για το Οσκαρ β' ανδρικού ρόλου τον τοποθετούν ήδη στις υπολογίσιμες δυνάμεις της βιομηχανίας. Ας ελπίσουμε πως αυτό δεν θα σημαίνει πως το προσωπικό, χειροποίητο σινεμά που τον ανέδειξε θα αποτελέσει παρελθόν.
Φίλιππος Τσίτος - Αντώνης Καφετζόπουλος
Στη δεύτερη συνεργασία τους, αποτελούν πλέον την ομάδα που κερδίζει. Οχι μόνο βραβεία (σκηνοθεσίας και ανδρικού ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν), αλλά και μια θέση στη διεθνή εικόνα ενός ελληνικού σινεμά που στα χέρια τους μοιάζει όλο και περισσότερο με την εικόνα ενός «Αδικου Κόσμου» που δικαιώνεται...
Tεντέν
Η ρετρό γοητεία του ήρωα του Ερζέ ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η εποχή μας για να να επιστρέψει με φόρα σε μια πιο αθώα εποχή: όταν οι κινηματογραφικοί ήρωες είχαν στυλ, μυαλό και το τσουλούφι - σήμα κατατεθέν τους χρειαζόταν απλά το άγγιγμα ενός Στίβεν Σπίλμπεργκ για να αποκτήσει τρεις και όλες κλασικές διαστάσεις.
Ζαν Ντιζαρντέν
Αλλοτε «εμπορική» δύναμη στο γαλλικό σινεμά, ο νικητής του βραβείου Ανδρικού Ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, απέδειξε πως όταν δεν υπάρχουν λόγια, υπάρχει ταλέντο και φέρνοντας αέρα από τα ασπρόμαυρα πρώτα βήματα του σινεμά είναι ένας από τους κύριους λόγους που φέρνουν το «Τhe Artist» φαβορί όχι μόνο για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας αλλά και για τον τίτλο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς. Ασε που η φωτογένειά του κάνει το φακό να νιώθει τουλάχιστον «γοητευμένος».
Λαρς φον Τρίερ
Ακόμη και με την πιο αδύναμη ταινία της μέχρι τώρα φιλμογραφίας του, ο Δανός που έκανε το Φεστιβάλ Καννών να τον ανακηρύξει «persona non grata» λόγω των φιλοναζιστικών δηλώσεών του, μονοπώλησε όσο κανείς την επικαιρότητα, χάρισε στην Κίρστεν Ντανστ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες για το «Melancholia», κέρδισε τον τίτλο της καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου και αφού αποφάσισε να μην ξανακάνει ποτέ καμία δημόσια δήλωση, προτίθεται να πει τα πάντα με την επόμενη ταινία του: ένα hardcore πορνό με τίτλο «Nymphomaniac».
