Πολιτικοποιημένος, εντός και εκτός οθόνης, ο πάλαι ποτέ sexiest man alive απασχολεί εδώ και χρόνια με τη δράση, τις επιλογές και τη στάση του μία σοβαρότερη μερίδα του ειδησεογραφικού Τύπου, που απέχει πολύ από τις παλιότερες μέρες του στα εξώφυλλα του People, του US και του TV Guide. Οι κινηματογραφικές του επιλογές, μπροστά και πίσω από την κάμερα, ο ακτιβισμός και η πολιτική του παρέμβαση σε εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα όλα έχουν συμβάλει στο να του δώσουν το στάτους που στα 70ς κρατούσαν σταθερά φιγούρες όπως ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή ο Γουόρεν Μπίτι. Τους τελευταίους μήνες όμως η πολιτική του γοητεία έχει ξεφύγει από τα όρια του Χόλιγουντ και αγγίζει αυτά της… Ουάσιγκτον. Δημοσιεύματα των New York Times, της Washington Post και της Wall Street Journal του αφιερώνουν σαλόνια και θέτουν ταυτόχρονα στους αναγνώστες τους την ίδια ερώτηση: μήπως ο Τζορτζ Κλούνεϊ θα ήταν η ιδανική επιλογή των Δημοκρατικών για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών;
Η αφορμή φυσικά είναι διπλή: από την μία οι επερχόμενες αμερικανικές εκλογές σε συνδυασμό με την πτώση της δημοτικότητας του Ομπάμα μετά από μία ατέρμονη πρώτη θητεία. Από την άλλη, η πρεμιέρα της νέας ταινίας του Κλούνεϊ, «Αι Ειδοί του Μαρτίου», που αποτελεί μία ξεκάθαρα κυνική ματιά στη διαχρονικά σκοτεινή πλευρά της Ουάσιγκτον και των dirty politics που διέπουν τα εκλογικά παιχνίδια. «Διαθέτει και τη σοβαρότητα και την κρίση» σχολιάζουν οι πολιτικοί αναλυτές. «Οπότε, γιατί όχι;»
«Γιατί έχω πάρει πάρα πολλές γυναίκες και πολλά ναρκωτικά για να με ψήφιζε ο αμερικανικός λαός» είχε δηλώσει πριν από χρόνια σε παρόμοια ερωτήματα, αντιμετωπίζοντάς τα ως αστεία.
Διαβάστε εδώ την άποψη του Flix για το «Αι Ειδοί του Μαρτίου»
Το ζήτημα θα ήταν πράγματι αστείο, αν η παγκόσμια πολιτική σκηνή δεν ήταν έτσι κι αλλιώς ένα τσίρκο υποκριτικής (αν όχι υποκρισίας), εντυπώσεων και… παραλόγου. Στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία άλλωστε, ο Κλούνεϊ δε θα ήταν ούτε ο πρώτος χολιγουντιανός ηθοποιός που θα καθόταν στο τιμόνι (ή μάλλον, στη σέλα) του Πλανητάρχη, ούτε ο τελευταίος σταρ που θα δοκίμαζε την τύχη του στις κάλπες. Κλιντ Ιστγουντ, Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ και φυσικά Ρόναλντ Ρέιγκαν, όλοι κέρδισαν την εμπιστοσύνη του μέσου αμερικανού ψηφοφόρου εξαργυρώνοντας την αναγνωρισιμότητα τους σε ψήφους. Το τι έργο ή ιστορία άφησαν πίσω τους είναι μία μεγάλη κουβέντα.
Η βασική διαφορά του Κλούνεϊ είναι ότι ο ίδιος έχει ξεκινήσει με έργο, χωρίς να το συνοδεύει με κανένα θεσμικό αξίωμα ή απαίτηση. Από τον Απρίλιο του 2006, η σταθερή ενασχόλησή του με τον εμφύλιο του Σουδάν και τις γενοκτονίες στο Νταρφούρ έφερε στο προσκήνιο την εγκληματική δράση των warlords, κάνοντας τις αιματοχυσίες γνωστές σε μία μεγάλη μερίδα του κοινού που θα προσπερνούσε το θέμα στο ζάπινγκ των βραδινών του ειδήσεων. Αρχικά, ο Κλούνεϊ κατέβηκε στην Αφρική με μια κάμερα και το δημοσιογράφο πατέρα του για να καταγράψουν την έκρυθμη κατάσταση σ’ ένα ντοκιμαντέρ («A Journey to Darfur») το οποίο προβλήθηκε σε Αμερική, Αγγλία και Γαλλία. Ακολούθησαν ταξίδια του στην Αίγυπτο, την Κίνα και την Ιταλία όπου παρακινούσε τις κυβερνήσεις να πιέσουν το Σουδάν. Ενα μήνα μετά, υπέγραφε επιστολή προς την Ανγκελα Μέρκελ που ζητούσε την παρέμβαση της Ευρώπης. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς κατέληξε στο βήμα του ΟΗΕ να ισχυρίζεται με σθένος, και θράσος ίσως, ότι «μας παρακολουθεί η Ιστορία».
Ω, γνωρίζουμε πολύ καλά τι σκέφτεστε. Γιατί το σκεφτόμαστε κι εμείς. Διανύουμε καιρούς που η πολιτική ενασχόληση των celebrities και οι φιλανθρωπικές τους ασχολίες και έχουν κουράσει και δεν πείθουν πια κανέναν. Ομως κι εκεί ο Κλούνεϊ έχει κάνει τη διαφορά: με συνέπεια και, σχετική, σεμνότητα. Πρώτος στα αντανακλαστικά διοργάνωσης τηλεμαραθώνιου για την 11η Σεπτεμβρίου, πρώτος στον αντίστοιχο για την Αϊτή δέκα χρόνια αργότερα. Ως γνήσιος leader, ενέπνευσε και την κινηματογραφική συμμορία του: Ματ Ντέιμον, Μπραντ Πιτ, Ντον Τσιντλ – όλοι έγιναν μέλη του «Not on Our Watch», της οργάνωσης που δραστηριοποιείται ώστε να ρίχνει φως και να παρεμβαίνει σε γενοκτονίες που μπορεί να μην αγγίζουν τα σύνορα της Αμερικής, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να απασχολούν τους πολίτες της.
Εδώ κι ένα χρόνο, με τον μόνιμο συνεργάτη του, τον ακτιβιστή Τζον Πρέντεργκαστ, ο Κλούνεϊ ξεκίνησε κάτι ακόμα πιο ριζοσπαστικό, το πρόγραμμα Δορυφορικής Παρέμβασης: τα σύνορα που χωρίζουν το βόρειο με το νότιο Σουδάν παρακολουθούνται με δορυφόρο για να αποσταλεί άμεσα βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών σε περίπτωση απόπειρας καταπάτησης (ο Ομάρ Αλ Μπασίρ δεν έχει ποτέ υπακούσει στα διεθνή διατάγματα για ειρήνη, καθώς …στα σύνορα υπάρχει πετρέλαιο).
Δεν χρειάζεται όμως να πάει κανείς μακριά, συμβολικά ή γεωγραφικά, για να διαπιστώσει την συνέπεια των απόψεων του Κλούνεϊ. Από τις δηλώσεις του για τον πόλεμο του Ιράκ, την διακυβέρνηση Μπους και την εκλογή του Ομπάμα, μέχρι την αμείλικτη δημόσια κριτική του στις ακροδεξιές τοποθετήσεις του Τσάρλτον Ιστον ή, απλώς, τον ευχαριστήριο λόγο του όταν κέρδιζε το Οσκαρ για το «Syriana», ο Κλούνεϊ έχει αποδείξει μεγαλύτερη σοβαρότητα, γνώση και πολιτική κρίση από αρκετούς υποψηφίους που παρακολουθεί απογοητευμένο το αμερικανικό κοινό στα τηλεοπτικά debates των τελευταίων μηνών.
Ωραιότερος από τον Κένεντι, σοβαρότερος από τον Ρίγκαν, ναι, πιστεύουμε ότι θα κέρδιζε και τις εντυπώσεις και ενδεχομένως και τις εκλογές. Ισως όμως και εξυπνότερος όλων, γελάει ακόμα και στη σκέψη: «Αυτή τη στιγμή έχουμε κάποιον στη θέση του Προέδρου, ο οποίος τυχαίνει να είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει» δήλωσε στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας. «Ο πιο συμπαθής και στοργικός πολιτικός που θα σας τύχει ποτέ να γνωρίσετε κι εσείς. Και ακόμα και για αυτόν είναι απίστευτα δύσκολη η διακυβέρνηση αυτής της χώρας. Οπότε γιατί κάποιος να πάει γυρεύοντας σ' αυτή τη δουλειά; Οχι, έχω ένα θαυμάσιο επάγγελμα, το οποίο μου επιτρέπει να συναναστρέφομαι με πολύ γοητευτικούς ανθρώπους. Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για την πολιτική λοιπόν...»
Καληνύχτα λοιπόν Αμερική και καλή τύχη με όσους έχεις στη διάθεσή σου να επιλέξεις.
Δείτε τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τους συνεργάτες του να μιλούν για το «Αι Ειδοί του Μαρτίου»
