Αν ένα κινηματογραφικό κλισέ ορίζει ότι κάθε sequel είναι χειρότερο από την ταινία που προηγήθηκε, τότε τι θα έπρεπε να περιμένει κανείς από την έκτη ταινία ενός φιλμικού franchise πέρα από την απόλυτη καταστροφή; Και όμως, επειδή οι κανόνες υπάρχουν για να καταρρίπτονται (εντός ή εκτός ρινγκ), η κινηματογραφική ιστορία είναι πρόθυμη να προσφέρει υποστηρικτικά στοιχεία σε όσους έχουν την διάθεση και το πάθος να παραμείνουν αφοσιωμένοι ξανά και ξανά σε εποποιίες που ξεπερνούν τα είδη, είτε επενδύοντας στην μαγεία και την μετα-αποκαλυπτική δράση, είτε παίζοντας με τα όρια του διαστήματος και τους νόμους της φυσικής.
Διότι όπως είπε και ο ίδιος ο Ρόκι: «Δεν έχει σημασία πόσο δυνατά χτυπάς, σημασία έχει το πόσο δυνατά μπορείς να αντέξεις το χτύπημα και να συνεχίσεις να προχωράς». Για αυτό και ακόμα και η έκτη ταινία μιας σειράς φιλμ, μπορεί ακόμα να επιδεικνύει εκλάμψεις ενδιαφέροντος και να αντιστέκεται δημιουργικά στην εύκολη λύση ενός αφηγηματικού αναμασήματος. Από τους διαδρόμους του Χόγκουορτς και την διαστημική κοινωνία του Star Trek μέχρι τα ρινγκ του Ρόκι και τις απειλητικές διαθέσεις της Umbrella Corporation, αυτές είναι 6 περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι, μερικές φορές, το έκτο μέρος ενός κινηματογραφικού franchise δεν έχει χάσει ακόμα την γοητεία της αρχής!
Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιψ (Harry Potter and the half-blood prince) του Ντέιβιντ Γέιτς – 2009
Ο Χάρι Πότερ είχε την τύχη να αποτελεί την έμπνευση μιας ταλαντούχου συγγραφέα που έχτισε μεθοδικά έναν κόσμο ικανό να γεμίσει όχι απλά έξι βιβλία (τα οποία απλώθηκαν σε επτά τελικά ταινίες) αλλά ένα ολόκληρο πρωτότυπο σύμπαν που ξεχείλιζε από λεπτομέρεια σε κάθε γύρισμα της σελίδας. Είναι επομένως απόλυτα λογικό που η έκτη ταινία της κινηματογραφικής πλέον σειράς όχι μόνο δε δείχνει κανένα σημάδι κόπωσης αλλά μοιάζει να παίρνει φόρα για ένα άκρως συναισθηματικό φινάλε. Και πώς θα μπορούσε να μη συμβεί αυτό άλλωστε καθώς ο «Χάρι Πότερ και ο ημίαιμος πρίγκιψ» βάζει τους ήρωές του σε μία πορεία μετωπικής σύγκρουσης με την ενηλικίωση, κρατάει για έναν πολύ βασικό χαρακτήρα το πιο δραματικό φινάλε και εμβαθύνει στο παρελθόν του Σέβερους – Άλαν Ρίκμαν – Σνέιπ, την κρυφή αλλά πανίσχυρη τελικά συναισθηματική πυξίδα ολόκληρης της εποποιίας. «Για πάντα».
Διαβάστε ακόμη: «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» - 15 χρόνια μετά το μόνο που έχει μεγαλώσει είναι ο Ντάνιελ Ράντκλιφ
Rocky Balboa του Σιλβέστερ Σταλόνε – 2006
Τριάντα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη εμφάνιση του Ρόκι στα ρινγκ (και πριν ο χαρακτήρας αποκτήσει νέα ζωή ως μέντορας μιας νέας γενιάς στο «Creed»), ο Σταλόνε επιστρέφει στον ήρωα που όρισε ουσιαστικά την κινηματογραφική του persona για να του δώσει το συγκινητικό, ηρωικό (και αξιαγάπητα αφελές) φινάλε που του αξίζει. Στο «Rocky Balboa», τον έκτο κινηματογραφικό Ρόκι, ο Σταλόνε αναγνωρίζει την πραγματικότητα της ηλικίας του, κοιτάει με νοσταλγία στο παρελθόν, νιώθει μετάνοια για περασμένες επιλογές, κοιτάει τις διαλυμένες σχέσεις στα μάτια, αγκαλιάζει την μοναξιά και επιμένει σε αυτή την εσωτερική δίψα για αναγνώριση, έστω και για μια τελευταία φορά, με καρδιά και ψυχή και τόλμη που η σειρά είχε να επιδείξει ουσιαστικά από τον ενθουσιασμό της αρχής της. Θα μπορούσε να είναι ένας ένδοξος επίλογος, όμως η κληρονομιά του Ρόκι στο «Creed» δύσκολα θα αφήσει τον ήρωα να κρεμάσει με την ησυχία του τα γάντια του μποξ και, μαζί, τα συνεπακόλουθα κινηματογραφικά ρίγη.
Διαβάστε ακόμη: Ο Ιανουάριος ανήκει στον «Ρόκι» στους 12 ταινίες για τους μήνες
Resident Evil: Το Τελευταίο Κεφάλαιο (Resident Evil: The Final Chapter) του Πολ Γ. Σ. Αντερσον – 2017
Αν μέχρι την έκτη φορά του «Resident Evil» δεν έχει μάθει κανείς την γλώσσα που χρησιμοποιεί παθιασμένα και αυθάδικα ο Πολ Γ. Σ. Αντερσον στις ταινίες του δημιουργώντας ορκισμένους εχθρούς και αφοσιωμένους θαυμαστές, δύσκολα θα εκτιμήσει τις αρετές αυτού του «Τελευταίου Κεφαλαίου» που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος της Ρακούν Σίτι για να αποχαιρετήσει την μυθολογία του ακριβώς όπως θα του άρμοζε: με φρενήρη ρυθμό, σχιζοφρενικό μοντάζ, έλλειψη αναπνοών, αριστοτεχνική χρήση του κιτς και εκρήξεις που μοιάζουν να αναπνέουν η μία μέσα από την άλλη. Στο «Resident Evil: Το Τελευταίο Κεφάλαιο», η Άλις σκοτώνει την αμερικανική εικόνα, τον καπιταλισμό, την εξουσία, την σκλαβιά, την θρησκεία και όλες τις ενδιάμεσες διαστάσεις τους για να αναδειχθεί η πιο ανατρεπτική ηρωίδα δράσης από τον πιο ανατρεπτικό σκηνοθέτη του είδους, όσο μανιώδεις οπαδοί του και απορημένοι πολέμιοί του μάχονται σαν τα ζόμπι για να αποδείξουν αν αυτό είναι ή δεν είναι τελικά «τέχνη». Δεν είναι θαύμα;
Διαβάστε ακόμη: Press Start: 5 ταινίες βασισμένες σε video games που όντως βλέπονται (ευχάριστα)
Μαχητές των Δρόμων 6 (Furious 6) του Τζάστιν Λιν – 2013
Στην έκτη πλέον ταινία της σειράς, μπορεί κανείς να καταλάβει αμέσως γιατί σε πρώτο πλάνο στην αφίσα βρίσκονται οι ήρωες και όχι τα αυτοκίνητα. Γιατί στα «Fast and the Furious» όλα γίνονται για την οικογένεια, ακόμα κι αν υπάρχει ένα ταχύτατο τανκ που ισοπεδώνει οχήματα σκορπώντας τον τρόμο, ακόμα κι αν ομάδες τρομοκρατικών προθέσεων κάνουν την αγγλική πρωτεύουσα γυαλιά καρφιά, ακόμα κι αν όλη η ομάδα συγκεντρώνεται για να αποτρέψει την απογείωση ενός αεροπλάνου, ενώνοντας Γη και αέρα. Οι «Μαχητές των δρόμων» στην έκτη τους φορά είναι... bolder, bigger, faster και, σίγουρα, more furious από κάθε προηγούμενο φιλμ της σειράς και αποδεικνύουν – σχεδόν κυριολεκτικά – πως δεν υπάρχει φυσικό και συναισθηματικό όριο που δεν είναι ικανοί να καταρρίψουν.
Διαβάστε ακόμη: Και Fast και Furious και Awesome! Μετράμε από το ένα μέχρι και το οκτώ...
Το Σπίτι του Φρανκενστάιν (House of Frankenstein) του Ερλ Σ. Κέντον – 1944
Πολύ πριν οι «Εκδικητές» ενώσουν τις δυνάμεις τους, πολύ πριν ο Predator αναμετρηθεί με το Alien, πολύ πριν ο Φρέντι Κρούγκερ συγκρίνει τις δολοφονικές του ικανότητες με αυτές του Τζέισον, η Universal είχε ήδη δημιουργήσει το δικό της διευρυμένο σύμπαν super star τεράτων, προορισμένων να μείνουν στην ιστορία. Στο «Σπίτι του Φρανκενστάιν», την έκτη εμφάνιση του τέρατος του Φρανκενστάιν στη μεγάλη οθόνη, το «παρών» δηλώνει και ο Δράκουλας του Τζον Καραντάιν, και ο Λυκάνθρωπος του Λον Τσέινι και ο τρελός επιστήμονας του Μπόρις Καρλόφ (ο οποίος αναβαθμίζεται από τον συνήθη ρόλο του τέρατος) σε μια υπερ-ηρωική τερατο-extravaganza που μπορεί να μην είναι ο ορισμός του τρόμου, αποτελεί όμως ορόσημο στην ιστορία των κινηματογραφικών τεράτων κυρίως για τον τρόπο που αναγνώρισε την ταυτόχρονη ύπαρξή τους και τις κωμικές προεκτάσεις της υπερβολής τους. Το παρεάκι συνεχίστηκε στο «Σπίτι του Δράκουλα» ένα χρόνο μετά. Όχι, το «Σπίτι του Λυκάνθρωπου» δεν υπήρξε δυστυχώς ποτέ.
Διαβάστε ακόμη: Ο Χαβιέ Μπαρδέμ τέρας του Φρανκενστάιν
Σταρ Τρεκ VI: Ο Αγνωστος Κόσμος (Star Trek VI: The Undiscovered Country) του Νίκολας Μέγιερ – 1991
Κι αν το «Σταρ Τρεκ V: Τα τελευταία σύνορα» αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό λόγω του έντονου συναισθηματικού του βάρους και την (για κάποιους) υπερβολική φιλοσοφία του, το «Σταρ Τρεκ VI: Ο άγνωστος κόσμος» επέστρεψε στην αισθητική της αρχικής σειράς (συμπτωματικά, ήταν και η τελευταία ταινία όπου συμμετείχε σύσσωμο το cast του τηλεοπτικού Star Trek) για να προσφέρει αγωνία, δράση και υπόγειο χιούμορ, μαζί με κάποιες όχι και τόσο διακριτικές ψυχροπολεμικές ιστορικές παραπομπές, από εκείνες που ανέκαθεν η επιστημονική φαντασία ήθελε να ενσωματώνει στις αφηγήσεις της. Το αποτέλεσμα ήταν πολύχρωμο αλλά με σαφή ιδεολογική θέση, πνευματώδες αλλά ποτέ υπερβολικό και άκρως διασκεδαστικό χωρίς να χάνει όμως στιγμή την αιχμή του, συνδυάζοντας την κοινωνική αλληγορία με το buddy comedy που προσέφεραν σε γενναίες δόσεις οι (κατηγορούμενοι εδώ από μια σκοτεινή συνομωσία που απειλεί – φυσικά – την ειρήνη) Σποκ και Κερκ. Ποιος είπε ότι η πτώση της ποιότητας των ταινιών σε μια κινηματογραφική σειρά είναι αναντίρρητος κανόνας;
Διαβάστε ακόμη: «For the Love of Spock»: συγκινητικό τρέιλερ για το ντοκιμαντέρ-φόρο τιμής στον Λέoναρντ Νίμοϊ
Διαβάστε ακόμη:
- 6 χρόνια Flix: 6 γενέθλια στο σινεμά που έμειναν αξέχαστα
- 6 χρόνια Flix: 6 τηλεοπτικά γενέθλια πάρτυ που δε μοιάζουν με κανένα άλλο
- 6 χρόνια Flix: 6 φορές που το Χόλιγουντ κατέστρεψε την παιδική μας ηλικία
