Μ' ένα πρόγραμμα 30+ ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Παρασκευή, 17 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα + οι τρεις ελληνικές ταινίες που διαγωνίζονται στο Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα
«Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου
Η Μαξ είναι εικαστική καλλιτέχνης: όσο παθιασμένη κι εύγλωττη είναι για τη δουλειά της - κι ας την κοροϊδεύουν οι φίλοι της - τόσο μπλοκαρισμένη είναι η σεξουαλικότητά της. Η Μαξ δεν μπορεί να φτάσει στον οργασμό, αλλά προσπαθεί ν' απελευθερωθεί μέσα από τις φαντασιώσεις της, στις οποίες κυριαρχεί ένα γυαλιστερό, μυώδες, κατάμαυρο άλογο. Ο Σπύρος Σκάνδαλος, με ξεκάθαρο αισθητικό και σκηνοθετικό όραμα, αγκαλιάζει το δικό του... power. Αστική ψυχρότητα, μια άγρια παρέα, κραυγές ξεσπάσματος, εκκωφαντικό μπιτ, κόκες, μια καλλιτεχνικά στημένη παρτούζα, εικόνες metal κι ένας σκοτεινός ερωτισμός, συνθέτουν μια ταινία που τολμά να ξεφύγει από το κοινότυπο και να μιλήσει αλλιώτικα για το αδιέξοδο, σεξουαλικό και όχι μόνο, μιας γενιάς που μεγάλωσε, τελικά, εγκλωβισμένη, μπλοκαρισμένη. Η Ιωάννα Κολλιοπούλου, αγέρωχη κι ορμητική σαν το άλογο της φαντασίωσής της, κυριαρχεί στην οθόνη, σ' ένα φιλμ που καταγράφεται στα μάτια και στη μνήμη σαν αποκρυφιστικό τατουάζ, έστω κι αν δεν καταφέρνει, απολύτως, να... ολοκληρώσει.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου
«Motorway '65» της Εύης Καλογηροπούλου
Στην ταινία που διεκδίκησε το Χρυσό Φοίνικα Μικρού Μήκους Ταινίας στο Φεστιβάλ Καννών του 2020, δυο αδέλφια, η Σίμα κι ο Ισαάκ, ζουν και δουλεύουν σε μια βιομηχανική πόλη της Ελλάδας, σε μια γειτονιά όπου κατοικούν κυρίως μετανάστες από τον Πόντο. Απέναντί τους, μια άλλη γειτονιά όπου κατοικούν μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου. Καμιά από τις δυο κοινότητες δεν περνά ποτέ από την άλλη πλευρά - εκτός από τη Σίμα, που προτιμά να κάνει παρέα με ανθρώπους από την άλλη άκρη της γέφυρας, εκεί όπου ζει κι η κολλητή της, η Ξένια. Το μόνο που τους συνδέει είναι η γέφυρα Motorway '65 που ενώνει την απόσταση μεταξύ τους. Με φόντο το επιβλητικό, βιομηχανικό, άχρονο και απόκοσμο τοπίο της Ελευσίνας, η εικαστικός και σκηνοθέτης Εύη Καλογηροπούλου, αφηγείται αυθεντικά, χορογραφημένα, σκονισμένα, με το φυσικό φως να κάνει θαύματα στα χέρια της Χριστίνας Μουμούρη και με το χιπ-χοπ στη διαπασών, την ιστορία νέων ανθρώπων που ζουν στο μεταίχμιο μιας ζωής που διαδραματίζεται λιγότερο στην πραγματικότητα και περισσότερο στα όνειρα, διαφορετικά για τον καθένα, όλα με τελικό στόχο μια επανάσταση που δεν ξεκινάει ποτέ. Αθλητές που ονειρεύονται Ολυμπιάδες, αγόρια που ξοδεύουν χρόνο μαρσάροντας με γρήγορα αμάξια, κορίτσια που φορούν ασημένια κολάν και ανάμεσά τους η Σίμα που κουβαλάει στους μικροσκοπικούς της ώμους το πένθος για τη μητέρα της που πέθανε σε εργατικό ατύχημα, το θρήνο για το κλείσιμο του εργοστασίου που έμοιαζε για χρόνια με το κέντρο του κόσμου (τους), το κληροδότημα της πατριαρχικής παράδοσης που συντηρεί ακόμη και μέσα στο απόλυτο ξόδεμα ο δίδυμος αδερφός της, μια ολόκληρη χώρα σε χρόνια κρίση ταυτότητας και κυρίως το βάρος μιας ζωής που η μεγαλύτερη υπέρβασή της είναι το πέρασμα στην άλλη πλευρά της γέφυρας. Η Ελλη Τρίγγου είναι για ακόμη μια φορά επιβλητική μέσα στη δυναμική μελαγχολία της - κόντρα στη ζωώδη ενέργεια του Αργύρη Πανταζάρα - και όσο η Καλογηροπούλου προκρίνει την παρατήρηση δίνοντας προτεραιότητα στην εικαστική της φύση, αρνούμενη πεισματικά το δράμα, η παρουσία της Σίμα καταφέρνει να κυριαρχήσει στο χώρο, η ίδια μια γέφυρα σκέτος αστικός θρύλος, που ενώνει όσα της χαρίζουν την ανεξαρτησία της αλλά ταυτόχρονα την εγκλωβίζουν για πάντα κάπου στα μισά της διαδρομής.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Motorway '65» της Εύης Καλογηροπούλου
«Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» του Μανώλη Μαυρή
Η Αννα είναι μια εργάτρια μέλισσα. Εχει πολλή δουλειά. Γύρω της, σ' αυτή την απόλυτα μητριαρχική ολιγαρχική κοινότητα, κορίτσια πανομοιότυπα μ' εκείνη, ντυμένα με στρατιωτικές στολές αγγαρείας, έχουν κι αυτά πολλή δουλειά, όσο τ' αρσενικά, οι κηφήνες, αράζουν κι η βασίλισσα γεννά και διατάσσει. Η Αννα τολμά να κοιτάξει ερευνητικά τους κανόνες και ν' αντιδράσει. Ο Μανώλης Μαυρής του «Maneki Neko», κάνει μια εντυπωσιακή, εστέτ ταινία κοινωνικής κριτικής και τιμάται με το βραβείο του Canal+ στην Εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες. Το βάρος του πέφτει περισσότερο και σκόπιμα στο εικαστικό κομμάτι της ταινίας, αφήνοντας το διασκεδαστικό και μαζί ανατριχιαστικό voice over της Κόρας Καρβούνη να περιγράψει και να υπογραμμίσει την πλοκή. Το σύμπαν που έχει κατασκευάσει, με τη βοήθεια του φωτογραφικού (Μανού Τιλίνσκι), του σκηνογραφικού (Δάφνη Καλογιάννη), ενδυματολογικού (Εύα Γουλάκου) και της απίθανης φάτσας της Ελσας Λεκάκου, είναι τόσο ξεχωριστό, εμπνευσμένο κι εντυπωσιακό, τέτοια πρόκληση για τα μάτια και τη συνείδηση, που αρκεί για να μιλήσει για τον αυταρχισμό, την καταπίεση, τις σχέσεις εξουσίας σ' ένα αμιγώς γυναικείο κόσμο, την αντίσταση και την εκδίκηση, με μια επαναλαμβανόμενη περούκα-κράνος κι ένα πανέξυπνο, ολόπικρο χιούμορ.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» του Μανώλη Μαυρή
«Αμυγδαλή» της Μαρίας Χατζάκου
Καλοκαίρι, εξοχικό στη Νέα Μάκρη, η Αννα ενηλικιώνεται κι ετοιμάζεται για το πάρτι της. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να το ζήσει με τη Μαρία, το κορίτσι που της αρέσει. Η μικρή της αδελφή, η Μελίνα, που την αγαπά παθολογικά, δεν είναι καλεσμένη. Αλλά είναι αποφασισμένη να μην το αφήσει να περάσει έτσι. Η ως τώρα παραγωγός (και μουσικός) Μαρία Χατζάκου, γράφει και σκηνοθετεί για πρώτη φορά, μια ταινία από τη μια αυθεντικά κοριτσίστικη, ως προς την ακρίβεια με την οποία χειρίζεται αυτόν τον τόσο γνώριμο συνδυασμό σκιρτήματος και ανασφάλειας, από την άλλη feelgood και ξέγνοιαστη, χάρη στην καλοκαιρινή ραστώνη που εικονοποιεί θαυμαστά η Χριστίνα Μουμούρη, κι από την άλλη, την καλύτερη, έναν θαρραλέο συνδυασμό κινηματογραφικών ειδών κι αναφορών. Ενώ η κεντρική ηρωίδα είναι η Αννα, η Παναγιώτα Γιαγλή ως Μελίνα, με τα εκρηκτικά κόκκινα μαλλιά και το βλέμμα πικραμένου στυγνού εκδικητή, τόσο κλέβει την παράσταση, που μετατοπίζει και το βάρος του σεναρίου προς το μέρος της κάνοντας πιο αδύναμες (με την απουσία της) κάποιες κομβικές δραματουργικές στιγμές. Ωστόσο, αυτό είναι ένα απελευθερωμένα διασκεδαστικό και μαζί ευαίσθητο και τρυφερό φιλμ, ένα απολαυστικό μείγμα queer ρομάντζου, τρόμου κι ενηλικίωσης, που πίνεται λαίμαργα με καλαμάκι.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Αμυγδαλή» της Μαρίας Χατζάκου
«Last Visit» του Σπύρου Αλιδάκη
Ο Λευτέρης Βογιατζής επιστρέφει για μια τελευταία φορά στο θεατρικό του σπίτι, το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και συναντά τα μέρη και τους ανθρώπους με τους οποίους διένυσε μια θρυλική διαδρομή, πηγή έμπνευσης ακόμη και σήμερα αλλά αδιαμφισβήτητα και για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Ο Σπύρος Αλιδάκης, βοηθός του Λευτέρη Βογιατζή από το 2002 και υπεύθυνος του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων από το 2014, αποτίνει το δικό του φόρο τιμής στον δάσκαλο και συνεργάτη του, χρησιμοποιώντας τη φωνή του σε ένα ποιητικό voice over και πλήθος από τους διάσημους πρωταγωνιστές των θεατρικών παραστάσεων του Λευτέρη Βογιατζή σε ένα υβριδικό ντοκιμαντέρ που θα μπορούσε να θεωρηθεί και μυθοπλασία ή και τίποτα από τα δύο. Δεν έχει σημασία, καθώς όλες οι καλές προθέσεις που χωρίς δεύτερη σκέψη συντέλεσαν στην δημιουργία αυτής της «Τελευταίας Επίσκεψης» πέφτουν στο κενό μιας παλιομοδίτικης κεντρικής ιδέας (με το φακό που κινείται στο θέατρο και σταματάει για να φωτίσει τους ηθοποιούς) και μιας τόσο στημένης θεατρικότητας που εκτός από την πλήρη εξαφάνιση οποιουδήποτε συναισθήματος για κάτι τόσο τρυφερό όσο την επιστροφή ενός αγαπημένου προσώπου, προδίδει τελικά και την ίδια τη μέθοδο του ανθρώπου που αντιπαθούσε τις χρόνιες συμβάσεις που παγίδεψαν για χρόνια τη θεατρική έκφραση.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Last Visit» του Σπύρου Αλιδάκη
Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα - Η γνώμη του Flix για τις ελληνικές συμμετοχές
«Μόνοι στο Ασανσέρ» της Αναστασίας Παπαδοπούλου (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής)
Τέσσερις άνθρωποι και ο χρόνος που ξοδεύουν σε ένα ασανσέρ. Μια νεαρή που σπάει το σπυράκι της, ένας μεσήλικας που χορεύει με την ψυχή του, μια κυρία που βάφεται, ένας 30άρης υπάλληλος που σκαλίζει τη μύτη του. Με stop-motion που προδίδει προσοχή στη λεπτομέρεια και πειθαρχημένο σενάριο, η Αναστασία Παπαδοπούλου φτιάχνει μια μικρή ταινία για την ανθρώπινη συμπεριφορά που καταφέρνει μέσα στα ελάχιστα - χαριτωμένα και μαζί μελαγχολικά 0 λεπτά της και να συστήσει μια νέα ελπιδοφόρα γραφή στο animation που θα άξιζε να μην μείνει... μόνη της στο ασανσέρ. Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μόνοι στο Ασανσέρ» της Αναστασίας Παπαδοπούλου
«Αντε Ντε» της Αριάδνης Αγγελικής Θυφρονίτου Λήτου (Τμήμα Κινηματογράφου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)
Ο πρωτοετής, 18χρονος Μήτσος, η κολλημένη στο πατρικό της, 25χρονη Σοφία και η «περνώ και μόνη μου καλά», 30χρονη Δήμητρα. Ενα Σαββατόβραδο που κανείς τους δεν ξέρει αν είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, σε μια ταινία που επενδύει πάνω στην πιστή εικονογράφηση της Generation Z και το χάσιμο που φωτίζεται μόνο από τις οθόνες των smartphones, αλλά που σε αφήνει στη μέση μιας άνισης μοιρασίας: λίγες σκηνές που λειτουργούν από την αρχή μέχρι το τέλος, περισσότερες που προδίδουν έλλειψη εμπειρίας και γρήγορες αποφάσεις. Στα συν το κάστινγκ, η χειροποίητη σκηνογραφική ποπ αισθητική και η γενικότερη οικονομία που σε κάθε περίπτωση προδίδει βλέμμα με προοπτική και (πολύ σωστά) κλεφτές ματιές στους πρωτεργάτες του χωρίς επίσημου ακόμη τίτλου «genre» Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα του «Yawth». Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αντε Ντε» της της Αριάδνης Αγγελικής Θυφρονίτου Λήτου
«ΤόληςLive ή (Τορόντο)» του Αλέξανδρου Ρέλλου (Τμήμα Κινηματογράφου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)
Ενας ηλικιωμένος πρώην τραγουδιστής - μύθος στα σκυλάδικα της Θεσσαλονίκης, σκέφτεται να επιστρέψει στην πίστα, αλλά έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του και τις επιλογές που τον σημάδεψαν σε μια ταινία που τολμά να περάσει το μέσο όρο της σπουδαστικής ταινίας και να παρουσιαστεί ως μια ολοκληρωμένη απόπειρα με αυθεντικό κινηματογραφικό βλέμμα αλλά κυρίως γνήσιο συναίσθημα. Φυσικά και η απειρία του νεαρού φιλόδοξου σκηνοθέτη γίνεται πρόδηλη στις δύσκολες δραματικές σκηνές, ενώ η επιλογή του υπέροχου αληθινού Τόλη Ράπαντα λειτουργεί από τη μία ευεργετικά ως προς την αυθεντικότητα όσων βλέπουμε, από την άλλη ανασταλτικά ως προς τις ερμηνευτικές απαιτήσεις του κεντρικού ήρωα. Ο,τι όμως αφαιρεί η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια του φιλμ, οι αστοχίες στις ερμηνείες και μια αίσθηση παλιομοδίτικου σινεμά, έρχονται να ισοφαρίσουν μικρές στιγμές γνήσιας μελαγχολίας, ένα μονοπλάνο θαυμαστό και η σκηνή του φινάλε που σε αφήνει για λίγο σιωπηλό, να σκέφτεσαι τη ζωή σου και τα δικά σου «Τορόντο». Αν το σκεφτείτε, μεγάλο πράγμα για τη σπουδαστική ταινία ενός νεαρού δημιουργού. Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «ΤόληςLive ή (Τορόντο)» του Αλέξανδρου Ρέλλου
Διαβάστε ακόμη:
Δράμα 2021: Τελετή έναρξης - Επαναπροσδιορισμός (και λίγος Μίκης)
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Τα βραβεία των σωματείων
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ελληνικές συμμετοχές του προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
