Μ' ένα πρόγραμμα 30+ ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Αν Ησουν Ταινία θα Ησουν Μικρού Μήκους» της Γωγούς Μαραγγούλη
Ενας άντρας μπαίνει σ' ένα μπαρ: βρίσκει την κοπέλα που ψάχνει, την παίρνει αγκαλιά και την κουβαλά πάνω-πάνω, στην ταράτσα, για λίγο Λυκαβηττό, λίγη αναγνώριση, λίγο δοκιμαστικό ρομάντζο. Η ταινία τής Γωγούς Μαραγγούλη σε αρπάζει από την αρχή με την ίδια ορμή που νιώθει κι ο ήρωάς της. Ενα γρήγορο, γενναίο μονοπλάνο διασχίζει το χώρο κι ανεβαίνει την στριφογυριστή σκάλα - περισσότερους ορόφους απ' όσους κι εκείνος περίμενε - μ' ένα μιξάζ ήχυ εντυπωσιακής ακρίβειας, που παίρνει ανάσα μόνο όταν βγει στον αθηναϊκό ουρανό. Το μονοπλάνο συνεχίζει, όχι και η ένταση: ένας διάλογος που αγγίζει τον έρωτα, τα social media, τη βιασύνη και την προσποίηση της επικοινωνίας, τις κουκουλωμένες ταυτότητες και την ξεσκέπαστη θέα, δεν μπορεί να διατηρήσει την πρωτοτυπία της αρχής και γίνεται... νεο-μπανάλ. Την παράσταση κλέβει, εκτός από τον Λυκαβηττό, ο Αινείας Τσαμάτης, το φόρεμα της Μπέζου μένει στη μνήμη για όλους τους λάθος λόγους κι ο έμμεσος αυτοχαρακτηριστμός της ταινίας ως «μικρή κι ευρηματική» σε κάνει να ευχόσουν να ήταν λίγο περισσότερο.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αν Ησουν Ταινία θα Ησουν Μικρού Μήκους» της Γωγούς Μαραγγούλη.
«Το Βανκούβερ» της Αρτεμις Αναστασιάδου
Ενα μικρό κορίτσι τρέχει παντού πίσω από τον λίγο μεγαλύτερο αδελφό της: εκείνος θα φύγει μακριά, εκείνη θέλει να μείνει μαζί του για όσο περισσότερο μπορεί, στην ερημωμένη επαρχιακή πόλη τους, τα Μηλαράκια, που ο τοπικός σύλλογος μάταια προσπαθεί να... εξωραΐσει. Δυο χρόνια μετά το «I am Mackenzie», η Αρτεμις Αναστασιάδου επιβεβαιώνει ότι είναι μια σκηνοθέτης χαμηλών τόνων και υψηλής ευαισθησίας. Το δικό της Βανκούβερ συνδέει το φολκλόρ με τη σύγχρονη ανεργία και την εγκατάλειψη της επαρχίας, τη γη με το ταξίδι, την (και πάλι) ενηλικίωση με την απώλεια, θίγοντας ένα γιγάντιο θέμα με τρόπο αφαιρετικό και διαπεραστικό. Μια ταινία που ανατρέχει σε νεορεαλιστικές αναφορές στην αυθεντικότητα των προσώπων, στα μελαγχολικά κοντινά τους και στην αλήθεια του τοπίου, αλλά και, ταυτόχρονα, βρίσκει την τρυφερότητα στη βιομηχανική μοναξιά, μετατρέπει ένα νυχτερινό αποχαιρετισμό σε μια εμβληματική στιγμή χαμένης americana, πηγαίνει, αισθητικά, κόντρα στο στερεότυπο του κόσμου των ηρώων της και κάνει κοινωνικό σινεμά χωρίς να το φωνάζει, αλλά και χωρίς να το φοβάται.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Βανκούβερ» της Αρτεμις Αναστασιάδου.
«Εγώ, το Σπίτι» της Ελένης Βεργέτη
Ενα σπίτι, άδειο, ακριτικό, μονολογεί: μοιράζεται την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και τα δωμάτιά του, τη θέα της θάλασσας, της γης, την υφή του αέρα, την επιθυμία του να κατοικηθεί από έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος αυτός, ίσως, σ' ένα αυτοκίνητο, το ψάχνει. Από το κοινό βίωμα της αποστασιοποίησης της εποχής της πανδημίας εμπνέεται ξεκάθαρα η αυτοσχεδιαστική ταινία, από τη νοσταλγία του «ανήκειν» και το χαμένο σύνδεσμο με το ανθρώπινο σύμπαν. Ομως από το voice over και τα εναλλασσόμενα points of view στα πλάνα, η αίσθηση του εγκλεισμού και της μοναξιάς μόνο περιγράφεται επαναλαμβανόμενα, αντί να προκύπτει σκηνοθετικά και σεναριακά από την ταινία που, τελικά, δεν ανοίγει ποτέ την πόρτα στο συναίσθημα ή σε κάτι αληθινά... οικείο.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Εγώ, το Σπίτι» της Ελένης Βεργέτη.
«Μπιούτι» του Θάνου Λυμπερόπουλου
Η Κάλλη ασφυκτιά: δεν έχει δουλειά, δεν βρίσκει ησυχία από την υπερπροστατευτική μάνα της που την κυνηγάει για να φάει και να πιάσει την καλή, έχει μόνο μπόλικους φόλοουερς στο κανάλι της στο YouTube, όπου παρουσιάζει συμβουλές ομορφιάς, μακιγιάζ για το θυμό και τη θλίψη της. Στην αντιδιαστολή της μικροαστικής μιζέριας με τον κόσμο του γκλος βρίσκει ο Θάνος Λυμπερόπουλος τα μηνύματά του, τη διπροσωπία μιας «μάσκας ομορφιάς» σε μια κενή ζωή, στην αποτυχία, στην ασφάλεια του web όπου τίποτα δεν είναι αληθινό. Χειρίζεται, όμως, το σενάριό του με αυξανόμενα κλισέ, παρεμβάλλοντας και μια en passant σκηνή παρενόχλησης, οριακά ενοχλητικής, ολοκληρώνοντας μ' ένα αναμενόμενο, «εύκολο» φινάλε. Την επαφή της ταινίας με την πραγματικότητα κρατά δυνατά μόνο η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στο ρόλο της κωμικοτραγικής, αφόρητης, χειριστικής μάνας.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μπιούτι» του Θάνου Λυμπερόπουλου.
«Γιαφ-Γιουφ» της Αθηνάς-Γεωργίας Κουμελά
Κρασί, χασίσι και σεβντάς, με κάμαν να χτικιάσω, είκοσι δυο χρονών παιδί τα νιάτα μου να χάσω. Το ρεμπέτικο τραγούδι «Στη φυλακή με βάλανε», στην εκτέλεση της Μαρίκας Παπαγκίκα, επιλέγει να εικονογραφήσει με τη δική της ζωγραφική η Αθηνά-Γεωργία Κουμελά. Αυτή η εικονοποίηση μάλλον «στολίζει» περιγραφικά τους στίχους, παρά αναπτύσσει, ενισχύει, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο υποστηρίζει δημιουργικά και σκηνοθετικά το υλικό της. Χαρήκαμε, πάντως, για τη γνωριμία μας μ' αυτό το εκπληκτικό ρεμπέτικο γυναικείας οπτικής που θα μπορούσε να εμπνεύσει μια συναρπαστική ταινία μυθοπλασίας.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Γιαφ-Γιουφ» της Αθηνάς-Γεωργίας Κουμελά.
«Cortázar» των Αργύρη Γερμανίδη, Κατερίνας Στράουχ
Σε μια δυστοπική κοινωνία, μια άχρονη δικτατορία, ένα χώρο εξορίας, μια φυλακή ή ακόμη στο πλαίσιο ενός ανθρώπινου πειράματος ή και σε τίποτα από όλα αυτά, ίσως τελικά λίγη σημασία έχει ποιος είναι ακριβώς ο χώρος στον οποίο διαδραματίζεται μια ταινία που με ψήγματα επιστημονικής φαντασίας στην αφήγηση και υψηλής αισθητικής αντεστραμμένες προοπτικές στα πλάνα και τις στατικές εικόνες της προσπαθεί να βρει τις ευθείες που ενώνουν τον Χούλιο Κορτάσαρ με ένα σινεμά που ακολουθεί τους ασυνεχείς και ασυνεπείς κανόνες της γραφής του, ενσωματώνοντας την πολιτική διάσταση του έργου του. Με εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας και δημιουργία μιας υπνωτιστικής ατμόσφαιρας, το φιλμ των Αργύρη Γερμανίδη και Κατερίνας Στράουχ σε αφήνει τελικά με μια απορία που του αφαιρεί μεγάλο μέρος από τη δύναμή του, αλλά προηγούμενως έχει συνομιλήσει με τον θεατή συστήνοντας μια ενδιαφέρουσα - κι ευτυχώς όχι μόνο εικαστική - πρόταση πάνω σε κάτι που μοιάζει οικείο και ανοίκειο την ίδια ακριβώς στιγμή.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Cortázar» των Αργύρη Γερμανίδη, Κατερίνας Στράουχ
«Φοιτητής» του Βασίλη Καλαμάκη
Τέσσερις άντρες ζουν τα τελευταία λεπτά που διαδραματίζονται μέσα στο άρμα, από την ώρα της εξαγγελίας της διαταγής μέχρι και την ιστορική ρίψη της κεντρικής πύλης του Πολυτεχνείου σε μια από τις ωραιότερες σεναριακές ιδέες των τελευταίων χρόνων, που αναπάντεχα καταλήγει σε μια αποτυχία που μοιάζει να οφείλεται τόσο στον άτσαλο ρυθμό, όσο και τις ασυντόνιστες μεταξύ τους ερμηνείες (με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο αδικαιολόγητα υπερβολικό), αλλά κυρίως σε μια μάλλον λανθασμένη εκτίμηση μιας δύσκολης αφήγησης με πολλές παγίδες και ακόμη περισσότερες κρυμμένες νάρκες. Σε αντίθεση με την μέχρι σήμερα πληρέστερη δουλειά του στα «Μαθήματα Οδήγησης» του 2013, όπου ο Βασίλης Καλαμάκης είχε πετύχει αφήγηση, ρυθμό και ερμηνείες σε τέλεια αρμονία, χάνει εδώ μια ευκαιρία για ένα πραγματικά εκρηκτικό 8λεπτο που θα μπορούσε να «σχολιάσει» εκτός κάδρου, όπως είναι φανερή και η φιλοδοξία του, την ανθρώπινη κατάσταση πίσω από την ιστορική αλήθεια.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Φοιτητή» του Βασίλη Καλαμάκη
«Μετά το Μεσημέρι» του Αλέξη Κουκιά-Παντελή
Η Νεφέλη συναντά τον Πάνο δύο χρόνια μετά το χωρισμό τους, στην Αθήνα του lockdown. Το σημείο συνάντησης είναι κάπου έξω από τους τέσσερις τοίχους της πόλης. Η Νεφέλη φτάνει εκεί με το αυτοκίνητό της. Κρεμά τη μάσκα της στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου και διστάζει να βγει έξω. Τι είναι αυτό που την κρατά πίσω; ο φόβος της πανδημίας ή ο φόβος της επαφής; Σε μια φέτα ζωής που διαδραματίζεται στο εκεί και τώρα αυτού του απογεύματος, ο έμπειρος Αλέξης Κουκιάς-Παντελής παραδίδει την καλύτερη ταινία του, ένα μικρών διαστάσεων αλλά μεγεθυμένων αισθημάτων girl meets boy που καταλήγει σε κάτι πιο δυνατό από ένα love story ή μια ακόμη μικρή ιστορία για έναν έρωτα. Εκμεταλλευόμενος με ευπρόσδεκτη διακριτικότητα την πανδημία, αλλά χωρίς να υπογραμμίζει κανέναν από τους κώδικες που έχουν πια ξεφτίσει στο βωμό μιας εξαντλητικής καθημερινότητας, το «Μετά το Μεσημέρι» μιλάει για την επαφή και το φόβο της, την ανάγκη της και την αυθύπαρκτη σημασία της για την ανθρώπινη φύση, με όρους κινηματογραφικούς. Τρυφερούς αλλά και μελαγχολικούς. Σαν το φως του απογεύματος όταν πέφτει πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων που έστω για λίγα δευτερόλεπτα νιώθουν γεμάτοι.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μετά το Μεσημέρι» του Αλέξη Κουκιά-Παντελή
Διαβάστε ακόμη:
Δράμα 2021: Τελετή έναρξης - Επαναπροσδιορισμός (και λίγος Μίκης)
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ελληνικές συμμετοχές του προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
