Η ταινία
Ενα βροχερό πρωινό δίπλα στη θάλασσα.
Ενα σπίτι που μιλάει.
Ενα αυτοκίνητο που επιστρέφει.
Οταν το έσω και το έξω εναλλάσσονται. Οταν το οικείο και το ανοίκειο συμπίπτουν.
Η σκηνοθέτης
Η Ελένη Βεργέτη είναι ηθοποιός. Στο θέατρο υπήρξε σταθερός συνεργάτης της ομάδας Vasistas με σκηνοθέτη την Αργυρώ Χιώτη. Το 2017 ίδρυσε με τον Χρήστο Πασσαλή και τον Νίκο Φλέσσα τη θεατρική ομάδα The Kompany, στην οποία υπήρξε συνδραματουργός και ηθοποιός σε όλες τις παραστάσεις. Στο σινεμά έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Φιλίπ Γκρανριέ, Ντομινίκ Μολ, Αγγελο Φραντζή, Νίκο Λαμπό, Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο, Λία Τσάλτα, Νίκο Φουρτούνη κ.ά. Η μικρού μήκους «Εγώ, το Σπίτι» είναι η πρώτη της σκηνοθετική δουλειά. Εχει γράψει μαζί με τον Χρήστο Πασσαλή το σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας «Ησυχία Πέμπτης», με παραγωγό τη Μαρία Δρανδάκη. Αυτό τον καιρό αναπτύσσει την επόμενη μικρού μήκους ταινία της με τίτλο «Αστερίας».
4 ερωτήσεις για το «Εγώ, το Σπίτι»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία; Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Η ταινία «Εγώ, το Σπίτι» γυρίστηκε τον φετινό χειμώνα που όλοι «Μέναμε σπίτι». Εγινε αυτοσχεδιαστικά χωρίς κάποιο σενάριο και βασίστηκε σε μια ιδέα που μου δημιουργήθηκε οδηγώντας το περασμένο καλοκαίρι μέσα από τοπία εγκαταλελειμμένων οικοδομών στον δρόμο προς τη θάλασσα. Εκανα συχνά την ίδια διαδρομή, κοιτάζοντας τα έρημα σπίτια να με κοιτάζουν και σκέφτηκα ότι ένα από αυτά προσπαθεί να επικοινωνήσει με κάποιον άνθρωπο που το ψάχνει. Ενιωσα μεγάλη συγγένεια όχι μόνο με το σπίτι, αλλά και με όλα τα στοιχεία της φύσης, σαν να είμαστε αδιαίρετοι ζωντανοί οργανισμοί φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά: το χώμα, το νερό και τον ήλιο. Το σπίτι π.χ. έχει μια ραχοκοκαλιά από πέτρες παρόμοια με την δική μου σπονδυλική στήλη και ξέρω, ότι αν είχε ψυχή, όπως η ταινία υπαινίσσεται, θα ψιθύριζε δύο φράσεις του Τζελαλαντίν Ρούμι: «Τα πάντα στο σύμπαν είναι μέσα σου», «Αυτό που ψάχνεις σε ψάχνει κι εκείνο».
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη, λιγάκι τρομακτική, αλλά θαυμάσια όπως ένα ταξίδι σε μια αχαρτογράφητη ζώνη ενός άλλου πλανήτη, όπως η κατασκευή ενός σπιτιού που στα θεμέλιά του ανακαλύπτεις θησαυρό, όπως ένα πείραμα με οδηγό τη διαίσθηση και την επιθυμία, και σίγουρα όχι τη λογική και τη γνώση.
Η ταινία σας θα κάνει πρεμιέρα εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά;
Με αμηχανία απαντάω ότι δεν έχω ιδέα. Νιώθω ότι όλα μέσα και γύρω μου αλλάζουν κοσμοϊστορικά με την αίσθηση του επείγοντος. Κάποιοι αφυπνίζονται ή μετασχηματίζονται, άλλοι μένουν στα ίδια, άλλοι αυτοκαταστρέφονται και καταστρέφουν. Είμαι ακόμα μουδιασμένη από τον εφιάλτη των πυρκαγιών που δεν λέει να τελειώσει, αλλά και από τις μεσαιωνικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο Αφγανιστάν. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο άγνωστο για την ίδια, που είτε θα ανοίξει μια πόρτα σε έναν κόσμο φωτεινότερο, είτε θα πέσει μέσα σε μια τρύπα και θα βυθιστεί. Εύχομαι να μας συμβεί το πρώτο.
Οσον αφορά την τέχνη ανυπομονώ για αυτά που εγκυμονεί. Η ρομαντική πλευρά μου θεωρεί το σινεμά - το οποίο λατρεύω - άφθαρτο στον χρόνο όποιες κι αν είναι οι ανεξέλεγκτες συνθήκες κρίσης που το περιστοιχίζουν. Ονειρεύομαι για το μέλλον περισσότερες τολμηρές ταινίες από οραματιστές - ονειροπόλους σκηνοθέτες που επιλέγουν να εκφράζονται πέρα από τα όρια των συμβάσεων της αφήγησης, θαρραλέους παραγωγούς να τους στηρίζουν και ήσυχες, ανοιχτές, σκοτεινές αίθουσες.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Ο θεσμός του φεστιβάλ ιδιαίτερα υπό τη νέα διεύθυνση συμβάλλει σημαντικά στο κοινωνικό, μυστηριακό έργο που συντελείται μέσω της τέχνης του κινηματογράφου, προβάλλοντας και αναδεικνύοντας ταινίες πολύ αξιόλογων νέων κινηματογραφιστών. Προσωπικά, τα τελευταία χρόνια είμαι φαν πολλών εξ αυτών, αλλά και του ίδιου του φεστιβάλ. Πέρυσι είδα μερικές εξαιρετικές μικρού μήκους ταινίες από το ελληνικό και το διεθνές τμήμα. Το ότι επιλέχθηκε η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησα να προβληθεί στο φεστιβάλ μου προκαλεί ευγνωμοσύνη και χαρά.
Πιστεύω απόλυτα στην οικουμενικότητα του σινεμά και οι ελληνικές ταινίες το αποδεικνύουν εμπράκτως με την εξωστρέφεια και την αναγνώρισή τους μέσα από τα διεθνή φεστιβάλ, ανοίγοντας τον δύσβατο δρόμο επικοινωνίας και ορατότητας του έργου τους και για τους νεότερους κινηματογραφιστές. Θα ευχόμουν βέβαια τα logistics της βιομηχανίας να μην είναι τόσο περίπλοκα και χρονοβόρα, γιατί αυτό που έχει τελικά σημασία όταν το έργο ολοκληρωθεί είναι να καταφέρει να συντονιστεί με τις καρδιές των θεατών ανεξαρτήτως εθνικότητας, γλώσσας, φύλου, ή οικονομικού κέρδους. Και έτσι πρέπει να είναι.
Εγώ, το Σπίτι | Σενάριο, Σκηνοθεσία, Παραγωγή, Αφήγηση: Ελενη Βεργέτη | Cast: Λαέρτης Μαλκότσης | Διεύθυνση φωτογραφίας: Θοδωρής Μιχόπουλος | Μονταζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης | Ηχος: Λέανδρος Ντούνης | Τίτλοι: Νίκος Πάστρας | Colour Grading: Αγγελος Μάντζιος, Metapost | Υπότιτλοι: Μελλισάνθη Γιαννούση | Διασκευή κομματιού: Λαεέρτης Μαλκότσης | Σχεδιασμός αφίσας, Τρέιλερ: Νίκος Πάστρας
