Σ’ ένα συγκροτημένο, φέτος, εθνικό διαγωνιστικό πρόγραμμα των 39 τίτλων, οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με άνεση και αυτοπεποίθηση, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Τι είδαμε την Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου
Don't Let the Door Hit You on Your Way Out του Ιωάννη Τσακιρίδη / Θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά για το πόσο χαριτωμένα, αν και όχι με την απαιτούμενη ένταση και κινηματογραφική κορύφωση, χειρίζεται ο Τσακιρίδης ένα μικρό περιστατικό ρατσισμού μέσα σε ένα λονδρέζικο λεωφορείο. Θα μπορούσαμε... αν μόνο η ταινία του δεν έμοιαζε με ένα copy/paste του βραβευμένου με Οσκαρ γερμανικού «The Black Rider» του 1993 από τον Πέπε Ντονκαρτ. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τον δημιουργό της)
Family Thrill του Δημήτρη Στρατάκη / Ας χαιρετίσουμε όλοι μαζί έναν σκηνοθέτη που όχι μόνο έχει βλέμμα, αλλά ξέρει και να το χειρίζεται υποδειγματικά στην ιστορία μιας τριμελούς οικογένειας που θα σταματήσει στην Εθνική Οδό, ανταλλάσσοντας την πραγματικότητα της με λίγο πόθο. Με λίγη μεγαλύτερη προσοχή στο τελευταίο μέρος και σαφώς καλύτερη επιλογή των ανδρικών του ρόλων που δεν φτάνουν στο ανάλογο ύψος των ερμηνειών της υπέροχης Μαρίας Πανουργιά και της Μάργκο Καραγιάννη, το «Family Thrill» θα ήταν ένα ολοκάθαρο... thrill. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τον δημιουργό της)
Party Animals του Ιωάννη Ανδριά / Ασπρόμαυρο, άτεχνο και ηθελημένα (;) παρεϊστικο, το φιλμ του Ιωάννη Ανδριά διαθέτει μια εξαίρετη ιδέα για να καταγράψει με σουρεαλισμό και αναφορές στον Μπέκετ και τους αδερφούς Μαρξ, ένα σύγχρονο μωσαϊκό μιας κοινωνίας σε πλήρη αποξένωση. Το ότι τα κλισέ που υποτίθεται ότι καυτηριάζει είναι και οι παγίδες στις οποίες τελικά πέφτει, αλλά και μια διάχυτή αίσθηση καφρίλας που ισοπεδώνει το μαύρο χιούμορ του, δεν βοηθούν παρά στο να μιλήσει κανείς μόνο για μια πολύ πρωτόλεια προσπάθεια. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τον δημιουργό της)
Ο Ηρακλής και οι Στυμφαλίδες Ορνιθες της Ευθυμίας Μουργιά / Ας ακουστεί όπως θέλει, αλλά ενώ δεν αρνείται κανείς την προσπάθεια δύο τάξεων δημοτικού να συνθέσουν ένα animation (μακάρι να γινόταν το ίδιο και όταν πηγαίναμε και εμείς σχολείο), αυτή η ταινία δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα διαγωνιστικό τμήμα ελληνικής παραγωγής. Οχι μόνο γιατί είναι πολύ «λίγο» για να θεωρηθεί μια ολοκληρωμένη ταινία, αλλά κυρίως γιατί πρέπει κάποια στιγμή το Φεστιβάλ της Δράμας να ξεχωρίσει τις προσπάθειες από τις ταινίες. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία)
Μια Ηχηρή Ιστορία της Αλκυόνης Βαλσάρη / Δεν θα αρνηθεί κανείς στην Αλκυόνη Βαλσάρη πως χειρίζεται ένα δύσκολο θέμα με τη φρεσκάδα μιας ρομαντικής κομεντί, ούτε φυσικά πως η ταινία της παραμένει ανάλαφρη και νεανική χωρίς να πέφτει ποτέ σε διακηρύξεις υπέρ της «διαφορετικότητας» ή στην παγίδα της ταινίας με μήνυμα. Αν όλα αυτά ήταν δουλεμένα καλύτερα σε μια ενότητα που θα απογείωνε τον πιο πλούσιο εσωτερικό κόσμο της ταινίας της... (Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την ταινία και τη δημιουργό της)
Χρόνια Πολλά, Τασία του Χάβιζ Ακούρ / Δυσκολευτήκαμε πολύ να μπούμε στο μυαλό του δημιουργού μιας ταινίας που ξεκινάει ως το εσωτερικό ταξίδι μιας νέας γυναίκας στην ελληνική επαρχία για να γίνει γρήγορα μια παρωδία από εντελώς αστεία φολκλόρ flash backs μιας ντόπιας και να καταλήξει σε έναν ύμνο σε τι; Στη φύση; Στο ότι κάποιος πρέπει να αποδεχθεί τη μοίρα του για να είναι ευτυχισμένος; Ισως στο ότι το σινεμά δεν μπορεί να είναι μια άναρχη παράθεση από διαφορετικά στιλ (ειδικά αν είναι φτιαγμένα με φτηνά εφέ), γιατί αλλιώς οδηγείται νομοτελειακά σε μια πλήρη αποτυχία.
Ωραίο το Μουστάκι σου Giorgio του Αναστάσιου Γκότση / Με χειροποίητη εικαστική εικονογράφηση που λειτουργεί παρά τις εμφανείς ατέλειες της, ο Αναστάσιος Γκότσης φτιάχνει μια αλληγορία πάνω στο στιλ και την ταυτότητα του σύγχρονου άντρα. Σε ένα κινηματογραφικό πείραμα που αγγίζει τον σουρεαλισμό, αλλά φλερτάρει και με το γεγονός πως είναι κάτι πολύ μικρό για να αποτελέσει κάτι περισσότερο από μια ενδιαφέρουσα πρώτη απόπειρα πάνω στις δυνατότητες της αφήγησης. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τον δημιουργό της)
Νικολέτα της Σόνια Λίζα Κέντερμαν / Είναι χαρακτηριστικό το πως ξεχωρίζουν πάντα στο Φεστιβάλ Δράμας οι συμμετοχές των απόφοιτων του London Film School. Δεν είναι μόνο τα στάνταρτ της παραγωγής, η πάντα υπέροχη φωτογραφία και η γνώση των νέων δημιουργών για το τι σημαίνει σενάριο, αφήγηση και διεύθυνση ηθοποιών. Είναι κυρίως, όπως στην περίπτωση της Σόνια Λίζα Κέντερμαν, η συνέπεια με την οποία κινηματογραφεί μια συγκινητική σκληρή και συνάμα τρυφερή ιστορία χωρίς να χάνει στιγμή το αισθητικό της κριτήριο ή την αίσθηση πως αυτό που αφηγείται δεν είναι ένα περιστατικό που άκουσε να συμβαίνει στην Ελλάδα του Εμφυλίου, αλλά κάτι που την αφορά προσωπικά. (Διαβάστε και δείτε περισσότερα εδώ για την ταινία και τη δημιουργό της)
Dead End της Τώνιας Μισιαλή / Βαρύ πυροβολικό του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος φέτος στη Δράμα, το «Dead End» έρχεται ήδη με τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο για να συστήσει μια εξαίρετη δημιουργό που αφηγείται την αποξένωση ενός ηλικιωμένου ζευγαριού στη σύγχρονη Κύπρο σαν μια αποκαλυπτική, υπέροχα φωτογραφημένη και με πραγματική αίσθηση του ρυθμού τοιχογραφία ενός κόσμου σε limbo. Από τις ταινίες που καταφέρνουν να μιλούν για μια γενικότερη κρίση της κοινωνίας χωρίς να τη δείχνουν και από αυτές που σκέφτεσαι για ώρα από την ώρα που τελειώνουν. (Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για την ταινία και τη δημιουργό της)
Ο Ελβις Ειναι Νεκρός του Στέργιου Πάσχου / Παλιός γνώριμος του Φεστιβάλ, αλλά και μια από τις πραγματικά συναρπαστικές φωνές στη μικρού μήκους ταινία, ο Στέργιος Πάσχος υπογράφει με το «Ο Ελβις Ειναι Νεκρός» μια ποπ (πεστη και χίπστερ) ρομαντική κομεντί με διάλογο που ξαφνιάζει, έξυπνη και ελεύθερη κινηματογράφηση και ακόμη μια σαρωτική ερμηνεία από τον Χάρη Φραγκούλη. Είναι αδύνατον να μην χαμογελάσεις κατά τη διάρκεια της για όλες τις φορές που χώρισες ενώ αγαπούσες ακόμη... (Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για την ταινία και το δημιουργό της)
Ο Χριστός Σταμάτησε στου Γκύζη της Αμέρισσας Μπάστα / Η οικονομική κρίση μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού γίνεται το κέντρο μιας τρυφερής ταινίας, βασισμένης στο ομώνυμο διήγημα του Λευτέρη Πανούση) που ωστόσο πέφτει συχνά τόσο στις παγίδες του εύκολου συναισθηματισμού όσο και στη δυσκαμψία που της προσδίδει ένα άτεχνο voice over που περιγράφει χωρίς λόγο πράγματα που ήδη βλέπουμε από την προσεγμένη αν και συμβατική σκηνοθετική ανάπτυξη της ιστορίας και το αφοπλιστικό βλέμμα της μικρής πρωταγωνίστριας. (Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για την ταινία και τη δημιουργό της)
Αντιπαροχή της Νάνσυς Σπετσιώτη / Οσο και να θαυμάζεις το υποκριτικό ταλέντο του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη - εδώ σε έναν ακόμη εξαιρετικό δραματικό ρόλο - δεν μπορείς παρά να σταθείς με αμηχανία σε μια ταινία που ενώ διαθέτει τα υλικά για μια απλή, αποτελεσματική καταγραφή της οικονομικής κρίσης επιλέγει μάλλον την τηλεοπτική οδό για να αναδείξει το συναίσθημα, καταλήγοντας τελικά σε μία υπερβολικά παλιομοδίτικη γραφή και ανάγνωση ενός σύγχρονου και καίριου θέματος. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τη δημιουργό της)
Ο Ηλιος κι ο Βοριάς του Θανάση Νεοφώτιστου / Ενδιαφέρουσα εικονογράφηση του ομώνυμου μύθου του Αισώπου όπως τον διασκεύασε ο Γεώργιος Δροσίνης, αλλά που γρήγορα επαναλαμβάνεται τόσο πολύ που νιώθεις πως βλέπεις ασύνδετες μεταξύ τους εικόνες σε λούπα. Η εξαιρετική δουλειά στον ήχο και τα εφέ ξεχωρίζει, αλλά δυστυχώς δεν αρκεί για να ολοκληρώσει την παραμυθένια παραβολή που είναι φανερό πως ήταν και ο αρχικός σκοπός του εγχειρήματος. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τον δημιουργό της)
Η Ραφή της Σάντρα Φασιό / Πραγματικά δεν υπάρχουν αρκετά λόγια να για να περιγράψει κανείς τι ακριβώς καταφέρνει μέσα σε 14 λεπτά η Σάντρα Φασιό σε μια από τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Απαστράπτουσα αισθητικά, προσεγμένη μέχρι την πραγματικά τελευταία της λεπτομέρεια και με ένα σενάριο που με τα απολύτως απαραίτητα καταγράφει την ιστορική μνήμη μιας χώρας που αργοπεθαίνει, η Φασιό δημιουργεί με τη «Ραφή» ένα ολόκληρο θαυμαστο, βαθιά μελαγχολικό και αποκαλυπτικό σύμπαν. Και τοποθετεί στο κέντρο ενός δωματίου τους - σχεδόν δεν υπήρξαν ποτέ καλύτεροι - Νικήτα Τσακίρογλου και Μισέλ Βάλεϊ σε ένα παιχνίδι για δύο που σε τρυπάει σαν τις βελόνες μιας μοδίστρας που σε κάθε της κίνηση κόβει και ράβει την απόσταση που χωρίζει την εκδίκηση από τη συγχώρεση και την αγάπη από το μίσος.
Γεννήτρια της Νικολέτας Λεούση / Ας κάνουμε μια παύση και ας χειροκροτήσουμε μια δημιουργό που ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα του σήμερα και το λέει με όλη την σύγχρονη κινηματογραφική ακρίβεια που διαθέτει και με μόνο ελάχιστες τρύπες διδακτικού μελοδραματισμού. Η ιστορία ενός χρωματοπώλη που βλέπει τη ζωή του να χάνεται κάτω από τα πόδια του γίνεται στη «Γεννήτρια» ο χάρτης μιας χώρας σε βαθιά μελαγχολία, αλλά και ταυτόχρονα μια ζωντανή, ελπιδοφόρα μαρτυρία για όσους μπορούν να συνεχίσουν με κάθε κόστος. Το γεγονός πως ο Μανώλης Μαυροματάκης είναι τόσο συγκλονιστικός που σχεδόν δεν χωράει στην οθόνη κάνει το φιλμ της Λεούση μια ταινία σχεδόν... αναγκαία. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τη δημιουργό της)
Μαθήματα Οδήγησης του Βασίλη Καλαμάκη / Να τι κάνει ένα εξαιρετικό σενάριο (γραμμένο από τον Στέργιο Πάσχο), δύο εκπληκτικές ερμηνείες (από τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και τον Ελπιδοφόρο Γκότση) και μια μεθοδευμένη σκηνοθεσία που κάνει το δίπολο πατέρα - γιου μια εκρηκτική ιστορία εξουσίας πάνω στον ανδρισμό. Σε μια από τις μεγάλες αποκαλύψεις του Φεστιβάλ, ο Βασίλης Καλαμάκης παραδίδει με τα «Μαθήματα Οδήγησης» μια από τις πιο ολοκληρωμένες ταινίες της σύγχρονης παραγωγής, πετυχαίνοντας ρυθμό, αφήγηση και ένταση μέσα από μια διάφανη κινηματογραφική γραφή έτοιμη για μια μεγάλους ταινία. (Διαβάστε εδώ και δείτε περισσότερα για την ταινία και τον δημιουργό της)
Γνωρίστε όλους τους υποψήφιους του 36ου Φεστιβάλ Δράμας και την κάθε ταινία ξεχωριστά, εδώ
Διαβάστε ακόμη:
Tags: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ 2013
