Η ταινία
Μια έντονη αίσθηση μοναξιάς διακρίνει την κοινή ζωή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Η απώλεια της νεότητας, της κοινωνικής κι εργασιακής τους δραστηριότητας εντείνει την αίσθηση της αποξένωσης, της εγκατάλειψης του αδιεξόδου στον γάμο τους. Ο ηλικιωμένος άντρας έχει την απεγνωσμένη ανάγκη να νιώσει νέος ξανά και συνεχίζει να ακολουθεί την καθημερινή του ρουτίνα, δίχως να τον αγγίζει η μοναξιά της γυναίκας του.
H σκηνοθέτης
Το «Dead End» είναι η δεύτερη ταινία της σκηνοθέτιδας μετά το «Τυφλά Πάθη» [δείτε το τρέιλερ]το οποίο το 2011 συμμετείχε σε μια σειρά από φεστιβάλ ανάμεσα στα οποία και αυτό της Δράμας, -όπου, μετά το Λοκάρνο που έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα της, θα προβληθεί επίσης και η καινούρια της ταινία. Εχοντας σπουδάσει σκηνοθεσία στο Bedfordshire University της Μεγάλης Βρετανίας, η Τώνια Μισιαλή έχει δουλέψει εκτεταμένα στην τηλεόραση και στο σινεμά σαν ανεξάρτητη σκηνοθέτης και παραγωγός, αλλά και στην σκηνή, όπου έχει σκηνοθετήσει μια σειρά από πειραματικά performances.
Τέσσερις ερωτήσεις για το «Dead End»
Ποια ήταν η αφορμή ή η σκέψη που σας οδήγησε να κάνετε την ταινία;
Σε ένα πάρτι ένας φίλος μου είχε πει μια ιστορία, ένα συμβάν με «πρωταγωνιστή» τον παππού του. Όταν έφτασα αργά το βράδυ στο σπίτι, συνειδητοποίησα ότι οι εικόνες που δημιούργησα της ιστορίας αυτής δεν σταματούσαν να γυροφέρνουν στο μυαλό μου, πράγμα που με έκανε αμέσως να γράψω κάποιες πρόχειρες σημειώσεις- έτσι για να μην ξεχάσω! Για τους επόμενους μήνες η ιστορία έπαιρνε μορφή (με αλλαγές, διαφοροποιήσεις και ταυτίσεις με τα δικά μου προσωπικά βιώματα) μέσα στο μυαλό μου, ώσπου έκατσα μια μέρα και έγραψα το σενάριο ολόκληρο μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Η ιστορία του φίλου μου ήταν λοιπόν η αφορμή να γράψω τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα, τις δικές μου ευαισθησίες για το θέμα της τρίτης ηλικίας, και ειδικά για την εγκατάλειψη των ατόμων αυτών.Στην τελική ταινία, παρόλο που ο πρωταγωνιστής είναι ο ηλικιωμένος άντρας, ο πυρήνας της ιστορίας είναι η γυναίκα. Η ηλικιωμένη γυναίκα του «Dead End» αντιπροσωπεύει τους ηλικιωμένους της εποχής μας, τους ηλικιωμένους που ζουν στην αποξένωση και την απομόνωση – όταν χάσεις την κοινωνική σου υπόσταση, όταν δεν έχεις πλέον δουλειά, και όταν ο γάμος σου δεν είναι παρά μια συνήθεια, όταν δεν έχεις πλέον σκοπό στη ζωή σου, όταν μόνο που σου έχει μείνει είναι να αναπολείς το παρελθόν και να περιμένεις βασικά... το τέλος. Και τότε είναι που νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα αδιέξοδο...
Πώς θα περιγράφατε το φιλμ σε κάποιον που θα σας ρωτούσε «τι είναι η ταινία σου;»
Η ταινία μου είναι μια λυπηρή διαπίστωση της πραγματικότητας παρουσιασμένη με μια μεγάλη δόση υπερβολής.
Εκτός από τη χρονική διάρκεια ενός φιλμ, ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» ορίζει κάτι άλλο κατά τη γνώμη σας; Και γιατί ναι ή όχι;
Η μικρού μήκους ταινία για μένα είναι τέχνη, ένας τρόπος έκφρασης που μπορεί να έχει αφηρημένη και πειραματική μορφή, ένας τρόπος που μπορείς να πεις μια ιστορία χωρίς τα «καλούπια» που έχει μια μεγάλου μήκους. Αυτό φυσικά δεν την κάνει πιο εύκολη από την μεγάλου μήκους, την κάνει όμως πιο προσωπική και αυτό μου αρέσει.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά σε μια χώρα που από την μια βρίσκεται σε κρίση κι από την άλλη ο κινηματογράφος της κεντρίζει το διεθνές ενδιαφέρον;
Είναι πολύ λυπηρό να βλέπω την κατάντια της χώρας μου και να μην μπορώ να κάνω κάτι. Είναι ακόμα πιο λυπηρό να βλέπω τους πόρους που κάποτε είχαμε σαν Κύπριοι δημιουργοί (που ήταν έτσι κι αλλιώς λίγοι από την αρχή) να εξαφανίζονται. Φυσικά αυτό είναι το πιο λίγο γιατί υπάρχει κόσμος που δεν έχει χρήματα να αγοράσει τα βασικά. Όμως, το γεγονός ότι περνούμε αυτές τις δύσκολες στιγμές και οι ταινίες μας συνεχίζουν να κεντρίζουν το διεθνές ενδιαφέρον μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε να δημιουργούμε και είμαι σίγουρη πως τώρα είναι ο καιρός που η Κύπρος θα δημιουργήσει καλύτερα από ποτέ. Θυμάμαι κάτι που μου είπε κάποτε ο Παντελής Βούλγαρης, οι καλύτερες του ταινίες ήταν αυτές που έκανε χωρίς λεφτά. Και αυτό το πιστεύω κι’ εγώ. Η τέχνη είναι ανάγκη και όταν θέλεις να εκφραστείς βρίσκεις τις καλύτερες λύσεις.
Δείτε το τρέιλερ του «Dead End»:
info
Σκηνοθεσία, Σενάριο, Μοντάζ, Παραγωγή: Τώνια Μισιαλή / Διεύθυνση φωτογραφίας:Νίκος Αβραμίδης / Ηχοληψία, Sound design: Μάρκο Λόπεζ / Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλεξία Χαραλαμπίδου / Μακιγιάζ, hair stylist: Υβόννη Κολεσίδη / Ενδυματολόγος: Κρίστυ Πολυδώρου / Μουσική: Κρίτσοφερ Μαλαπιτάν / Executive Producer: Χρήστος Γεωργιάδης / Ηθοποιοί: Φοίβος Γεωργιάδης, Ελλη Κυριακίδου, Αλεξία Χαραλαμπίδου, Νίκανδρος Σαββίδης, Αντζελίνα Γεψργιάδου Σπύρου, Μαρία Μουστάκα
