Η ταινία
Η Δάφνη είναι μια τυπική νέα γυναίκα. Αγχώνεται γιατί είναι σίγουρη πως πάχυνε, αγχώνεται για το τι θα φορέσει τώρα που θα ’ρθει ο Κώστας ή αν εκείνος εννοούσε το χτεσινοβραδινό τους φιλί όπως η ίδια. Η Δάφνη, όμως, ακούει μόνο τις σκέψεις της και παλεύει συνεχώς με τα στερεότυπα γύρω της και μέσα της.
Η σκηνοθέτης
Η Αλκυόνη Βαλσάρη είναι απόφοιτος του μεταπτυχιακού τμήματος σκηνοθεσίας θεάτρου του Rose Bruford College στο Λονδίνο και αριστούχος απόφοιτος του τμήματος θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου της Ουαλίας. Παρακολούθησε εργαστήρια σκηνοθεσίας κινηματογράφου (Σχολείο του Σινεμά) και σεναρίου (Filmmakers’ Lab - Idea Festival, ΗΠΑ). Έχει σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η «Ηχηρή Ιστορία» είναι η πρώτη της ταινία μικρού μήκους.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Όταν συνέλαβα την αρχική ιδέα αυτής της ταινίας, ο όρος μεταγλωσσική κώφωση ήταν και σε μένα (όπως στους-τις περισσότερους-ες) άγνωστος. Δεν αφορά όμως κάποια σπάνια πάθηση… Ο όρος αυτός σημαίνει χάνω την ακοή μου (είτε από ασθένεια, είτε από ατύχημα) αφότου έχω κατακτήσει την ομιλία. Σημαίνει ότι δεν με εξυπηρετεί η νοηματική γιατί επικοινωνώ μιλώντας. Σημαίνει ότι χρειάζομαι ελληνικούς υπότιτλους και μαθήματα χειλεοανάγνωσης. Σημαίνει μία συνεχή και καθημερινή πάλη εναντίον της άγνοιας και του στερεότυπου του κωφάλαλου. Συνειδητοποίησα όμως ότι αυτό που οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ως δυσκολία στην επικοινωνία, με σωστή ενημέρωση, καλή διάθεση και χιούμορ, εύκολα ξεπερνιέται. Συνειδητοποίησα επίσης και την ευθύνη. Γιατί έχουμε ευθύνη όσοι ασχολούμαστε με την εικόνα. Ακόμα κι αν το κράτος… κωφεύει επίτηδες, μπορούμε εμείς που ασχολούμαστε με την εικόνα να προσφέρουμε ελληνικούς υπότιτλους. Είναι τόσο απλό κι εύκολο. Κι όμως, θα άλλαζε την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων.
Τέσσερις ερωτήσεις για το «Μια Ηχηρή Ιστορία»
Ποια ήταν η αφορμή ή η σκέψη που σάς οδήγησε να κάνετε την ταινία;
Έχω μία εμμονή: να προσπαθώ να αποδείξω πως αυτό που εννοούμε ως «διαφορετικότητα», δεν είναι κάτι το υπαρκτό˙ είναι ένα κατασκεύασμα όπως και η έννοια της κανονικότητας. Μπερδεύουμε την ισότητα με την ομοιότητα και αυτό με γεμίζει θυμό. Έτσι σκέφτηκα να μπω μέσα στο μυαλό μιας «διαφορετικής» γυναίκας, να δω αν είναι όντως τόσο διαφορετική…
Πώς θα περιγράφατε το φιλμ σε κάποιον που θα σας ρωτούσε «τι είναι η ταινία σου;»
Είναι μια απλή ιστορία για μια νέα γυναίκα που πάσχει από μεταγλωσσική κώφωση και φοβάται την έκθεση και την απόρριψη.
Εκτός από τη χρονική διάρκεια ενός φιλμ, ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» ορίζει κάτι άλλο κατά τη γνώμη σας; Και γιατί ναι ή όχι;
Σημαίνει ευελιξία και ελευθερία. Υπάρχουν περιορισμοί. Απ’ τη στιγμή όμως που τους τηρήσεις, δεν υπάρχουν άλλοι περιορισμοί σχετικά με το ποιον-α θα μπορούσες να αγγίξεις με την ιστορία σου, εντός και εκτός Ελλάδος. Ορίζει και τη σχέση μεταξύ θεατή και δημιουργού. Οι θεατές δεν επαναπαύονται. Ξέρουν ότι έχουν μόνο λίγα λεπτά να καταλάβουν ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι στην οθόνη και τι τους βασανίζει ή τι λαχταρούν. Σέβομαι τον χρόνο των θεατών μου αλλά και την ανάγκη τους «να βγάλουν νόημα». Ασχολούμαι με την τέχνη γιατί έτσι μπορώ και επικοινωνώ με τους άλλους. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό για μένα να «περνάει απέναντι» αυτό που θέλω να πω. Κι όταν έχεις δέκα ή δεκαπέντε λεπτά να διηγηθείς μια ιστορία, οφείλεις να ξέρεις απολύτως τι είναι αυτό που θέλεις να πεις και γιατί πιστεύεις ότι αξίζει να ειπωθεί.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά σε μια χώρα που από την μια βρίσκεται σε κρίση κι από την άλλη ο κινηματογράφος της κεντρίζει το διεθνές ενδιαφέρον;
Η Τέχνη δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς την οικονομική υποστήριξη του κράτους και του ιδιωτικού τομέα και τώρα λόγω της κρίσης, όλοι έχουν μαζευτεί – ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα. Ο πολιτισμός δεν είναι προτεραιότητα μας σ’ αυτή τη χώρα παρά μόνο στα λόγια. Όχι ότι πριν από πέντε χρόνια ήταν προτεραιότητα, απλώς τώρα όλοι έχουν τη δικαιολογία της κρίσης για να αποφύγουν τη στήριξη. Από την άλλη, η ψηφιακή τεχνολογία επιτρέπει πλέον κατά πολύ φθηνότερες παραγωγές. Είναι ελπιδοφόρο, όμως, αυτό που συμβαίνει με τον ελληνικό κινηματογράφο σε διεθνές επίπεδο. Δίνει τουλάχιστον την αίσθηση πως ακόμα κι αν δεν εκτιμάται ο ελληνικός κινηματογράφος στη χώρα μας, μπορεί να εκτιμηθεί στο εξωτερικό.
info
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Αλκυόνη Βαλσάρη / Φωτογραφία – Hand-held Steadicam: Τίμος Κορονετόπουλος / Art direction – Κοστούμια: Καλλιόπη Ζαφειροπούλου / Μοντάζ – Ήχος: Κώστας Μακρινός / Make-up artist – Hair Stylist: Jian Li / Επιμέλεια Σεναρίου – Έρευνα: Χριστίνα Βοσνακίδου / Παραγωγή: Select-All Productions / Πρωταγωνιστούν: Ελένη Χριστοπούλου, Αλεξάνδρα Τσιάγκα, Μιχάλης Σάκκουλης, Φοίβος Ριμένας
Tags: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ 2013
