Η ταινία
Στο κέντρο της πόλης σε μία ταράτσα με θέα το τσιμέντο, έναν πλάτανο και λίγο απόΛυκαβηττό, δύο νέοι φλερτάρουν με την αίσθηση του έρωτα. Η επιμονή τους φέρνειαντιμέτωπους, ο φόβος πιο κοντά και η ανάγκη να ζήσουν κάτι όμορφο και αληθινό τουςκρατά εκεί έστω και λίγα λεπτά. Για να καταλάβουν αυτό που πραγματικά επιθυμούναρκούν αυτά τα λίγα λεπτά.
Η σκηνοθέτης
Σπούδασε Φυσική στα Ιωάννινα και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στην Αθήνα. Το 2019έλαβε τιμητικό βραβείο από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου εκπροσωπώντας μαζίμε άλλους σκηνοθέτες το Μέλλον του Ελληνικού Κινηματογράφου στη 10η τελετή απονομήςβραβείων ΙΡΙΣ. Για την πτυχιακή της ταινία με τίτλο «ΑΖΑΝ», έχει λάβει πέντε βραβεία σεευρωπαϊκά φεστιβάλ. Την άνοιξη του 2020 δημιούργησε τη σειρά με τίτλο «AroundAlexandras str» η οποία προβάλλεται στην εφαρμογή του Instagram. Τα τελευταία χρόνιαγράφει και σκηνοθετεί ταινίες μικρού μήκους ενώ παράλληλα δημιουργεί οπτικοακουστικόυλικό για καλλιτεχνικά πρότζεκτ. Τον τελευταίο χρόνο αποτελεί ιδρυτικό μέλος της ομάδαςBe Human, έχοντας αναλάβει τον τομέα της δημιουργίας καλλιτεχνικού έργου, ενώσυμβάλλει και στην οργάνωση όλων των δράσεων της ομάδας.
4 ερωτήσεις για το «Αν Ησουν Ταινία θα Ησουν Μικρού Μήκους
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε νααφηγηθείτε αυτήν την ιστορία; Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας α' έναν υποψήφιο θεατή;
Νιώθω δυσφορία... Oλες αυτές οι οθόνες σύνδεσης των ανθρώπων, οι ιστορίες πουκουκουλώνουν τη μοναξιά, οι ψηφιακές ταυτότητες που καταπίνουν τις πραγματικές. Μιαμεγάλη βιτρίνα. Ίσως κουράστηκα. Φανταζόμαστε τι μπορεί να αισθάνεται ο άλλος, δεγνωρίζουμε. Αντί να επικοινωνήσουμε αυτό που θέλουμε σε αυτόν που θέλουμε,«φτιάχνουμε» ιστορίες και περιμένουμε. Ο ένας χαρακτήρας της ταινίας μου δεν περιμένει,προπορεύεται των αναγκών του. Έχει χαθεί η αίσθηση της αφής, της μυρωδιάς, της γεύσης.Θα οδηγήσει σε τοίχο όλο αυτό μάλλον. Δε θα του χωρέσουμε. Δεν έχουμε χρόνο για όλοαυτό το παιχνίδι, που δεν το γνωρίζουμε κιόλας. Πίσω από την ταινία ίσως κρύβεται έναςθυμός που βγαίνει και συμβολικά στην ιστορία, αλλά και μια πίστη ότι μπορούμε ναφτιάξουμε κάτι όμορφο που όλοι μας τελικά έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη να αφήσουμενα καθίσει δίπλα μας κάποιος που να θέλει να επικοινωνήσουμε, να μοιραστούμε, ναονειρευτούμε, να σχεδιάσουμε μια βόλτα, να δούμε μία θέα, έτσι απλά.
Θα περιέγραφα την ταινία μου ως ένα δυναμικό ρομάντζο μεταξύ δύο ανήσυχων ψυχών σεμία ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας. Eνα σύγχρονο παραμύθι.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από τηνεμπειρία;
Η ταινία αυτή έγινε από ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά και φέρουν μία όμορφηπίστη σε αυτό. Χωρίς χρήματα, μαζευτήκαμε και δημιουργήσαμε μία ιστορία καιεργαστήκαμε γι’ αυτή. Αυτό είχε την ομορφιά του και τη συγκίνησή του αλλά δυστυχώς δεμπορεί να γίνει αυτό η καθημερινότητα του σινεμά στην Ελλάδα. Μπορείς να κάνεις σήμερασινεμά αν έχεις αγάπη γι’ αυτό αλλά με περισσότερα μέσα μπορεί και το σινεμά τελικά νακάνει «εσένα». Η ομπρέλα της αγάπης του σινεμά, κάτω από την οποία βρισκόμαστε όλοιαυτοί που το αγαπάμε, χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη.
Η ταινία, από το σενάριό της μέχρι και τα γυρίσματά της, μου δίδαξε έννοιες όπως ηεπιμονή, η υπομονή, η θέληση, η συντροφιά, η φιλία, η αγάπη. Μιας και για τα γυρίσματάτης βρέθηκαν εκεί όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, αποτελεί για μένα ένα όμορφοαναμνηστικό από ένα όμορφο ταξίδι που το μοιράζομαι μαζί τους..Η ταινία σας θα κάνει πρεμιέρα εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο τουσινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτήτη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά;
Για τον κόσμο του σινεμά οι κλειστές αίθουσες ήταν και ακόμη είναι ένα πλήγμα.Είναι πολύ θλιβερό και πρωτόγνωρο. Το ότι συζητάμε όμως για μία πρεμιέρα μιαςκαινούργιας ταινίας μέσα σε αυτή την κατάσταση κάτι σημαίνει, είναι κάτι ελπιδοφόρο.
Σημαίνει ότι το σινεμά είναι εδώ και βρίσκει τρόπο να τροφοδοτείται συνεχώς από τουςανθρώπους που το αγαπούν. Επομένως θα γίνω αισιόδοξη για το ζήτημα αυτό, μπορεί καιαπό ανάγκη, αλλά πραγματικά θεωρώ πως το σινεμά πάντα θα βρίσκει τον τρόπο του καιτο δρόμο του. Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικόκινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρούμήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ της Δράμας ήταν αυτό που με υποδέχτηκε στον κόσμο του ελληνικούσινεμά πριν από 2 χρόνια. Ήταν ένα καλωσόρισμα στο χώρο, επομένως κατέχει μίαόμορφη θέση μέσα μου. Όλη αυτή η προσπάθεια που κάνει τόσα χρόνια αλλά και με τιςτελευταίες του αλλαγές δείχνουν μια θέληση και όρεξη και μόνο καλό μπορεί να φέρει αυτόστο κινηματογραφικό τοπίο της χώρας μας.
Οι επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο, δείχνουν πως οιEλληνες δημιουργοί είναι εδώ, έχουν ματιά και έχουν ιστορίες να αφηγηθούν που αφορούνόλο τον κόσμο.
