Μ' ένα πρόγραμμα 30+ ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Από το Μπαλκόνι» του Αρη Καπλανίδη
Η Νέα Φιλαδέλφεια είναι μια θεϊκή γειτονιά που δεν λέει πολλά με την πρώτη ματιά, εντάξει, ούτε με τη δεύτερη. Εκεί, όμως, οι ξεχωριστοί χαρακτήρες / characters / κάτοικοι, αποκαλύπτονται, με τις πιο φωτεινές και τις πιο σκοτεινές πλευρές τους, χάρη στο μάτι του Θεού, συγκεκριμένα της Θεάς, της κυρίας Λίνας που από το μπαλκόνι της στον τρίτο παρακολουθεί αδιαλείπτως όσα συμβαίνουν έξω και μέσα από τις πόρτες, εκνευρίζοντας όλους, ανεξαιρέτως, τους γείτονες. Ο Αρης Καπλανίδης (και ο Ηλίας Ρουμελιώτης, με την ομάδα των BrosInArts), φτιάχνουν μια ταινία - που, παρεμπιπτόντως, ξεκίνησε από το Pitching Lab της Δράμας - τόσο εστιασμένη και τόσο ευρεία, τόσο αστεία και τόσο συγκινητική, όσο θα μπορούσε να είναι ένα χειροποίητο μίνι-αριστούργημα. Το κομιξικό σκίτσο οριοθετεί με τις μαύρες γραμμές του τα χαρακτηριστικά, τις κοινωνικές νόρμες όχι μόνο της Νέας Φιλαδέλφειας αλλά κάθε λούμπεν αστικής συνοικίας στον κόσμο. Οι σχηματικοί, δισδιάστατοι, εύκολα αναγνωρίσιμοι ήρωες, προλαβαίνουν ν' αποκτήσουν βάθος και περιεχόμενο. Οι ερμηνείες στο voice over είναι απολαυστικές, οι λεπτομέρειες των κάδρων γλεντάνε μια δεύτερη και τρίτη θέαση. Το animation, ως επιλογή είδους, δίνει χρώμα και ελαφρότητα σε μια ταινία που αν ήταν live action πιθανόν να εγκλωβιζόταν στο κοινωνικό δράμα της - αντίθετα, αυτή είναι μια ταινία εξαιρετικά αστεία, μ' ένα χιούμορ αθεόφοβο κι οξυδερκές. Ιδια με τους ήρωές της, αγαπά το στερεότυπο αλλά εκπλήσσει με την ανατροπή του. Με μια μικρή κίνηση, μεταβάλλεται από το κωμικό στο βαθιά συγκινητικό, αφήνοντας να αιωρείται μια διακριτική τρυφερότητα για την ανθρώπινη αδυναμία, μια αγάπη για την αστική μιζέρια που μας διαμόρφωσε. Δώδεκα λεπτά, ένας ολόκληρος κόσμος, ένα συνεχόμενο χαμόγελο και μια στιγμή μελαγχολικής ενδοσκόπησης.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Από το Μπαλκόνι» του Αρη Καπλανίδη
«Every Sunday» της Καίτης Παπαδήμα
Κάθε Κυριακή, μια ομάδα Φιλιππινέζων οικιακών εργατριών στην Κύπρο συναντιέται εκτός των σπιτιών όπου εργάζονται, οργανώνοντας ένα διαγωνισμό ομορφιάς. Μιλούν για τις ζωές τους, εξερευνούν τις καλλιτεχνικές τους αναζητήσεις, νοσταλγούν τη ζωή στην πατρίδα τους, ντύνονται, μακιγιάρονται και νιώθουν δυνατές, την ίδια στιγμή που γίνεται γνωστή η αποτρόπαια υπόθεση του επονομαζόμενου «Ορέστη», του κατά συρροήν δολοφόνου Φιλιππινέζων εργατριών, με το μέγεθος της λίστας των θυμάτων να αποκαλύπτει και το μέγεθος μιας ζωής που διεκδικεί μια αξία σε έναν ξένο τόπο. Το «Κάθε Κυριακή» στρέφει το βλέμμα σε αυτήν την αφανή κοινότητα, σε μια αφήγηση πάνω στο νόστο, την ξενοφοβία, την ταξική ανισότητα, το girl empowerment που βρίσκει χώρο πρωτίστως ανάμεσα σε γυναίκες που αναζητούν τρόπους να υπερασπιστούν τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο και ταυτόχρονα να προστατευτούν. Η Καίτη Παπαδήμα, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, κινηματογραφεί τις ηρωίδες της εύστοχα να βρίσκονται συνεχώς στα παρασκήνια (του διαγωνισμού ομορφιάς), δίνοντας βάρος στο κομμάτι της ζωής τους, πίσω από το στερεότυπο, που κανείς από εμάς δεν κάνει τον κόπο να κοιτάξει. Και είναι σε εκείνο το σημείο που η έλλειψη κέντρου βάρους της παρατήρησής της, με το κομμάτι των δολοφονιών να αποδεικνύεται φυσικά το πιο «κινηματογραφικό» αλλά κι αυτό που αναπτύσσεται ελλιπώς και επιφανειακά, που ολοκληρώνει μια τελικά χαμένη ευκαιρία για μια συνταρακτική, αποκαλυπτική, απόλυτα επίκαιρη ματιά πάνω σε αναλώσιμες ζωές.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Every Sunday» της Καίτης Παπαδήμα
«Literal Legend» των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα
Η Εμμα, όμορφη, δροσερή, bubbly, είναι influencer, ο λογαριασμός της στο instagram σπάει, μόλις, το φράγμα του ενός εκατομμυρίου followers. Πριν προλάβει να χαρεί, ένας πρώην της διοχετεύει στο ίντερνετ ένα δικό τους ροζ βίντεο, παραβιάζοντας την ιδιωτικότητά της. Στην τρίτη τους μικρού μήκους ταινία, οι δυο συμπορευόμενοι σκηνοθέτες («Yawth», «Sad Girl Weekend»), συνεχίζουν ν' αγκαλιάζουν την Gen Z, να την κάνουν παρέα και να τη συστήνουν σ' όσους δεν τη γνωρίζουν. Μ' αυτή την έννοια, το «Literal Legend» είναι μια ταινία meta: υβριδικό σινεμά, μαζί ντοκιμαντέρ και φιξιόν (όλα τα φωτο/βιντεο υλικά της ταινίας ανήκουν στην πρωταγωνίστρια), με την ίδια την ταινία να μετατρέπεται σε... μοιραζόμενο βίντεο, με το όριο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας να χάνεται, ακριβώς όπως, έτσι κι αλλιώς, συμβαίνει στα social media, με τον ρυθμό της να παγιδεύει με ακρίβεια την καταιγιστική ταχύτητα με την οποία τα δάχτυλα τρέχουν στο πληκτρολόγιο, ή η πληροφορία τρέχει να ποσταριστεί για να επισφραγήσει την αλήθεια και τη σημασία της. Αλλά μένουν στην αρχή. Τη στιγμή που προκύπτει η σύγκρουση, το δραματικό στοιχείο, το δίλημμα που μπορεί ν' αποκαλύψει μια ηρωίδα στ' αλήθεια ενδιαφέρουσα, η ταινία σταματά, έχοντας μόνο κρυφοκοιτάξει το θέμα της, σαν ένα αμένσιοτο που μένει ξεκρέμαστο για όλους τους υπόλοιπους.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Literal Legend» των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα
«Girlhood» των Βάνιας Τέρνερ και Μαρίας Σιδηροπούλου
Τρία δεκαεπτάχρονα κορίτσια βιώνουν το lockdown στην πόλη. Κάνουν μάθημα από τηλεκπαίδευση, συναντιούνται η μία στο σπίτι των άλλων εκ περιτροπής, μιλούν στα zoom και τα chat rooms για το παρόν, το μέλλον, το σώμα τους, τα αγόρια και τις εμπειρίες τους μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν και μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα για το πραγματικό της πρόσωπο. Νιώθουν καλύτερα να είναι μαζί, τώρα νιώθουν πιο άνετα να μιλήσουν για το σώμα τους, θέλουν να αφήσουν πίσω τα στερεότυπα που τους επιβάλλονται και δεν θέλουν να διαβάζουν τα Σαββατοκύριακα. Το «Girlhood» είναι ένα κομμάτι από τις ζωές τους, κινηματογραφημένο με τη διακριτικότητα ενός ακόμη μέλους της παρέας και τη διάθεση εξερεύνησης του τι σημαίνει να είσαι κορίτσι εδώ και τώρα. H πρόθεσή του είναι να μην λειτουργήσει ούτε ως φεμινιστικό μανιφέστο, ούτε ως ένα webinar πάνω στο… girlhood. Oσα, όμως, καταφέρνουν με τη φυσικότητα, τη συστολή και την τελικά δυναμική τους παρουσία οι τρεις υπέροχες πραγματικές πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ των Βάνιας Τέρνερ και Μαρίας Σιδηροπούλου, προδίδονται από την αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκειά του σε μια, τελικά, φλύαρη και όχι όσο καίρια θα μπορούσε παρατήρηση που επαναλαμβάνεται χωρίς να ακολουθεί μια πιο τολμηρή διαδρομή ενηλικίωσης, μένοντας και για τα 30 λεπτά του στο ίδιο ακριβώς σημείο απ’ όπου ξεκινάει.
Μανώλης Κρανάκης
«Βίωμα Καλοσύνης» της Ελένης Αλεξανδράκη και της Χριστίνας Τασκασαπίδου
Το 1953, η Λίντι Ντάτας, σε ηλικία τριών ετών, ενώ βρισκόταν σε καλοκαιρινή κατασκήνωση στο Σεν-Ναζάρ της Γαλλίας, αρρώστησε και εισήχθη σε ένα νοσοκομείο των μοναχών της κοινότητας των Θυγατέρων της Σοφίας. Ακριβώς τις ίδιες μέρες στη χώρα ξεσπάει μια από τις μεγαλύτερες εργατικές απεργίες. Η χώρα παραλύει. Και για δύο μήνες η Λίντι Ντάτας, αποκομμένη από τον κόσμο, ζει σε καθημερινή επαφή με την αδελφή που τη φροντίζει. Η εμπειρία της μεταφέρθηκε στο «Βίωμα Καλοσύνης», ένα βιβλίο που αφηγείται την εμπειρία της, αλλά περισσότερο την μεταφυσική εμπειρία που έζησε και θα την καθόριζε για πάντα. Με αποσπάσματα από το μονόλογό της, ο οποίος απευθύνεται στην μοναχή που τη δίδαξε το φως, την πίστη, την αγάπη και κυρίως την καλοσύνη, η Ελένη Αλεξανδράκη εμπνέεται από μια παράσταση της Ολιας Λαζαρίδου και «εικονογραφεί» το εσωτερικό ταξίδι της Λίντι Ντάτας σε ένα υβριδικό video diary που έχει στο κέντρο του την ηθοποιό Χριστίνα Τασκασαπίδου (που έπαιζε και στη θεατρική παράσταση), να αφηγείται μάλλον εμφατικά το βίωμα του τίτλου. Η δύναμη όσων λέγονται είναι μεγαλύτερη από όσα βλέπουμε, σε μια περισσότερο απλή απ’ όσο προσφέρεται το θέμα της και σε στιγμές επαναλαμβομένη προσπάθεια μιας ολιγόλεπτης φιλμικής προσευχής που αποκτά ειδικό βάρος επειδή το βλέμμα ανήκει σε μια διαχρονικά έμπειρη και τρυφερή σκηνοθέτη που γνωρίζει την κινηματογραφική γραφή ακόμη κι όταν θεωρητικά πειραματίζεται πάνω σε αυτήν.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Βίωμα Καλοσύνης» των Ελένης Αλεξανδράκη και Χριστίνας Τασκασαπίδου
«Exploitation» της Μαρίνας Συμεού
Σε μια σκονισμένη βιομηχανική πόλη, η κολασμένα σέξι καθηγήτρια Ηλέκτρα και η κολασμένα σέξι πρώην μαθήτριά της, Λία (αποκάλυψη η Ανια Λεμπεντένκο του «42°C»), μοιάζουν αποφασισμένες να δώσουν ενέργεια στην ακινησία: με κίνητρο τον πόθο, τη βαρεμάρα, τη μονοτονία, την απελευθέρωση, θα διαπράξουν, ίσως, μια ληστεία μετά φόνου για ν' αποκτήσουν λόγο να το σκάσουν. Η ηθοποιός Μαρίνα Συμεού σκηνοθετεί, πάνω σ' ένα σενάριο του σκηνοθέτη Γιώργου Σερβετά, ένα νεο-νουάρ «Bonnie and... Bonnie», γεμάτο αστραφτερά χρώματα, χιπ χοπ και κινηματογραφικές αναφορές κι ένα voice over παράτονο κι επιτηδευμένο από την, κατά τα άλλα, πάντα συναρπαστική Θεοδώρα Τζήμου. Ψήγματα από καλιφορνέζικο νουάρ, από Ταραντίνο, ένα δυσλειτουργικό κωμικό στοιχείο, το έντονο στιλιζάρισμα που ίσως θα ήθελε να παρωδήσει αλλά δεν φτάνει ως εκεί, συνθέτουν μια ταινία από τη μια πληθωρική (στο αισθητικό της μέρος), από την άλλη ελλιπή (στο σεναριακό, καθώς οι ηρωίδες και τα κίνητρά τους μένουν μετέωρα, η πλοκή κάνει αυθαίρετα άλματα και το φινάλε φείδεται τόλμης). Κυρίως, αυτή είναι μια γυναικο-κεντρική ταινία, όμως ξεκάθαρα ιδωμένη από το βλέμμα ενός άντρα (πόσο αμήχανη η σκηνή του αυνανισμού), με μια διάθεση exploitation που ίσως θέλει να υπονομεύσει, αλλά καταλήγει να την υπακούει πιστά.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Exploitation» της Μαρίνας Συμεού
Διαβάστε ακόμη:
Δράμα 2021: Τελετή έναρξης - Επαναπροσδιορισμός (και λίγος Μίκης)
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ελληνικές συμμετοχές του προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
