Μ' ένα πρόγραμμα 30+ ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Στο Αεροδρόμιο» του Μιχάλη Μαθιουδάκη
Σε ένα μικρό ελληνικό νησί, ο Προκόπης είναι ο μοναδικός υπάλληλος του τοπικού αεροδρομίου, σε ένα θριάμβο του multitasking που φυσικά αναζητά πολλές περισσότερες απαντήσεις από το «ποιος σε αντικαθιστά όταν παίρνεις άδεια;» ή στο πώς γίνεται να δουλεύεις σε αεροδρόμιο και να μην έχεις μπει ποτε σε αεροπλάνο. Φτιάχνοντας ένα αυθεντικό σύμπαν κωμωδίας με επιρροές από Ζακ Τατί, Τζέρι Λιούις και σκανδιναιβικές ποπ αποχρώσεις, ο Μιχάλης Μαθιουδάκης κάνει μια ταινία για την μοναξιά, το φόβο της ενηλικίωσης και τη σημασία του να μπορείς να φύγεις, συν ένα μικρό σχόλιο πάνω στην παντοδύναμη (!) Ελλάδα του τουρισμού. Τα καταφέρνει θαυμάσια στο πρώτο μέρος όπου συστήνει τον ήρωά του (ιδανικό κάστινγκ ο Θανάσης Ζερίτης), την αναπάντεχη συνομιλία του με μια ταξιδιώτισσα (υπέροχη Λυδία Φωτοπούλου) και έναν νεκροθάφτη (υπέροχος Μανώλης Μαυροματάκης) και τα τετράποδα εμπόδια στον διάδρομο απογείωσης με υπόκρουση το «Εγώ δεν είμαι σαν τους Μπητλς» του Βαγγέλη Περπινιάδη. Στη συνέχεια επαναλαμβάνεται, αφαιρώντας δύναμη και από τη μελαγχολία του και από τη λαϊκή κωμωδία που προσπαθεί να απλώσει - σχεδόν σαν προστασία - πάνω στην ερημιά του τοπίου αλλά κυρίως του ήρωά του.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Στο Αεροδρόμιο» του Μιχάλη Μαθιουδάκη
Flik Flok της Αγγελικής Παρδαλίδου
Αυτός έχει ετοιμάσει το τέλειο ρομαντικό δείπνο στο σπίτι, μια ευκαιρία για μια ρομαντική ένεση στη σχέση τους. Αυτή εκπλήσσεται, αλλά παραδίνεται αμαχητί στη μαγεία της βραδιάς. Μέχρι τη στιγμή που αυτός θα της αποκαλύψει ότι χρησιμοποίησε το laptop της και διάβασε την ερωτική συνομιλία της με έναν άντρα. Ο,τι ακολουθεί στην πρώτη αυτή μικρού μήκους ταινία της ηθοποιού και σκηνοθέτη Αγγελικής Παρδαλίδου είναι μια έξυπνη ιδέα, με plot twist και καυστικό χιούμορ που φιλοδοξεί να καταδείξει αλλά και να υπονομεύσει την αβάσταχτη ελαφρότητα της τραγικότητας που επιφέρει η απιστία, ο χωρισμός, το τέλος μιας σχέσης. Φιλοδοξεί μόνο, γιατί δεν τα καταφέρνει, ούτε ερμηνευτικά (παρά τις ελάχιστες φιλότιμες προσπάθειες του Γιώργου Καραμίχου), ούτε σκηνοθετικά, παραμένοντας διαρκώς στα όρια ενός επεισοδίου των τηλεοπτικών «Οικογενειακών Ιστοριών» και σε μια ταινία χωρίς στιλ, άποψη και υποτυπώδη κινηματογραφικό φωτισμό που δύσκολα θα φανταζόσουν σε ένα μικρό εκλεκτικό πρόγραμμα όπως αυτό που φιλοδοξεί να είναι το Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Δράμας, πιθανό τελικά να σε κάνει να γελάσεις για όλους τους λάθους λόγους.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Flik Flok» της Αγγελικής Παρδαλίδου
«Apallou» του Νίκου Αυγουστίδη
Ενας νεαρός επιστρέφει από την Αμερική στο χωριό των προγόνων του για να περάσει το χειμώνα. Μια νύχτα ο νεκρός παππούς του νεαρού εμφανίζεται στην πλατεία του χωριού. Συνεχίζοντας την εξερεύνηση του «ξένου» σε κοινωνίες περιορισμένης αν(τ)οχής, ο Νίκος Αυγουστίδης, μετά το «UMMI» του 2016, βυθίζεται στα απάτητα νερά του ελληνικού φολκ με μια ιστορία στις παρυφές της ταινίας τρόμου. Σκηνοθετικά και στιλιστικά πιο ώριμος, φτιάχνει ένα σύμπαν απαλλού-τερης ομορφιάς (με εύσημα σε κάθε έναν από τους τεχνικούς συντελεστές της ταινίας, ανάμεσά τους οπωσδήποτε για τον Ραμόν Μαλαπέτσα στη Διεύθυνση Φωτογραφίας, τον Μιχάλη Σαμιώτη στα σκηνικά, την Χριστίνα Ραυτοπούλου στα κοστούμια, τον Γιάννη Αντύπα στον ήχο) που έρχεται να υπηρετήσει - στις πρώτες υπέροχες σκηνές και το πρώτο μέρος πιο καίρια, στο δεύτερο πιο σχηματικά και επαναλαμβανόμενα - την επιθυμία του για μια μεταμοντέρνα παραβολή πάνω στο διαχρονικό φόβο για το διαφορετικό.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Apallou» του Νίκου Αυγουστίδη
«Luxenia» της Δήμητρας Κονδυλάτου
Καλοκαίρι, θέρετρο, ξενοδοχείο. Μια ρεσεψιονίστ απαντά ευγενικά στα τηλεφωνήματα, ενώ παρακολουθεί το εκπαιδευτικό βίντεο για τα βήματα της σωστής εξυπηρέτησης. Μια σερβιτόρα στρώνει τα τραπέζια για το δείπνο. Μια καμαριέρα βγάζει τη στολή της κι αράζει στην παραλία. Ενώ το μήνυμα της ταινίας είναι ξεκάθαρο, ένα κατηγορώ για την αλλοτρίωση και την υποδούλωση που φέρνει ο τουρισμός, άλλο τόσο μπερδεμένη κι αδύναμη είναι η σεναριακή δομή της που, με άλλοθι τον συμβολισμό και τον πειραματισμό (εάν τέτοιος θεωρείται η αλλαγή φόρμας στο φινάλε), μένει πιο ανολοκλήρωτη από μια γρήγορη κριτική στο tripadvisor.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Luxenia» της Δήμητρας Κονδυλάτου.
«Souls All Unaccompanied» του Γιώργου Τελτζίδη
Ο 12χρονος Μπαχάρ είναι ένας ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας, μια «ασυνόδευτη ψυχή» που ζει προσωρινά σ' έναν ξενώνα ενώ, παράλληλα, κάνει τις «μπίζνες» του. Οταν φανεί ότι ο Μπαχάρ κινδυνεύει, σύμμαχός του θα σταθεί, απρόσμενα, μια φροντίστρια στον ξενώνα, που έρχεται από ένα άλλο σκοτεινό μονοπάτι, μια διαφορετική ασυνόδευτη ψυχή. Μια ταινία για τις σιωπηλές ανθρώπινες συμμαχίες στην αφιλόξενη εποχή μας, μια αποτύπωση του περιθωρίου, των περιθωρίων όπως η κοινωνία τα έχει ορίσει, με χαμηλή φωνή κι έντονο μαγνητισμό, όχι λιγότερο χάρη στο σπινθηροβόλο πρόσωπο του ακαταμάχητου Τζουβάνι Γκούιργκους και τη «νύμφη που στραβοπάτησε» Κάτια Παπαϊωάννου. Ενα φιλμ που βάζει μόνο άνω τελείες και γι' αυτό, ίσως, δεν αναπτύσσει και ποτέ την ένταση στην οποία μας έχει μάθει ο σκηνοθέτης της. Που, όμως, υποστηρίζει τον ασυμβίβαστο ρεαλισμό της (στις σκηνές μέσα κι έξω από το σύστημα), με το ρομαντισμό μιας διαδρομής από το τσιμέντο ως το φεγγάρι. Εάν το «Souls» έχει έναν ξεκάθαρο ρόλο, είναι να επιβεβαιώσει ότι ο Τελτζίδης, πια με ξεκάθαρο κινηματογραφικό σύμπαν και ώριμες προθέσεις, οφείλει να μεταφέρει και τα δυο σε μια μεγάλου μήκους ταινία.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Souls All Unaccompanied» του Γιώργου Τελτζίδη.
Διαβάστε ακόμη:
Δράμα 2021: Τελετή έναρξης - Επαναπροσδιορισμός (και λίγος Μίκης)
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ελληνικές συμμετοχές του προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
