Μ' ένα πρόγραμμα 30+ ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Πέμπτη, 16 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Βαθύκοφτο» της Ιωάννας Κρυωνά
Βαθύκοφτο είναι το μπλουζάκι με το βαθύ ντεκολτέ. Ή ίσως και να μην είναι, αλλά μπορεί να προτιμάς να μην σου αποκαλύψει ποτέ κανείς το πολύχρονο λάθος σου, ούτε καν η κολλητή σου. Στο Βερολίνο, δυο φίλες, η Ελένη και η Αννα, περνούν μια μέρα μαζί, κουβαλώντας μια βαλίτσα μ' έναν... εκρηκτικό τόμο της «Επιστήμης της Λογικής» του Χέγκελ, αλλά και αυτή την ιδιαίτερη εγγύτητα, τόσο μεγάλη που μπορεί ν' αλλάξει την αγάπη σε οργή στο δευτερόλεπτο, που χαρακτηρίζει μόνο τις αδελφικές φιλίες. Μια ταινία - «φέτα ζωής», μικρή και απλή όσο είναι και ξεκάθαρη και οικεία, με αρκετή αλήθεια ώστε να ταυτιστείς και αρκετό χιούμορ ώστε να χαμογελούν τα μάτια σου. Το δίδυμο Κατερίνας Ζησούδη (πιο αυστηρή και στημένη) και Ηρούς Μπέζου (πιο χύμα και φυσική), λειτουργεί απολαυστικά και η Κρυωνά, με τη φωτογραφία του Μανού Τιλίνσκι σε υπέροχο στιλ αστικού ρεαλισμού και το μοντάζ του Γιάννη Χαλκιαδάκη σε κέφια, αγκαλιάζει τους κώδικες της κοριτσίστικης φιλίας με γνώση και πίστη.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Βαθύκοφτο» της Ιωάννας Κρυωνά
«Sea You» του Γιάννη Βασιλώττου
Ενας άντρας «πατώνει» στα βαθιά νερά μιας σχέσης που αρχίζει, κορυφώνεται και τελειώνει, σε μια κυριολεκτική και μεταφορική βουτιά που λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέφτης της επιθυμίας ως κυρίαρχο στοιχείο της φύσης όσο και το νερό. Εξαιρετικά πολύπλοκος αλλά και απλοϊκός, φυσικά, την ίδια στιγμή συνειρμός που ο Γιάννης Βασιλώττος, στην πρώτη του εδώ ταινία μικρού μήκους, αντιμετωπίζει με έναν ολοκληρωτικά αποτυχημένο στιλιζαρισμένο ρεαλισμό που δεν συναντά πουθενά τη συμβολική διάσταση της όλης σύλληψης, παρά μόνο ίσως στο γεγονός πως το όλο φιλμ μοιάζει με μια σπουδαστική άσκηση για μια ταινία που ίσως δεν είχε και λόγο να γίνει ποτέ.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Sea You» του Γιάννη Βασιλώττου
«A Summer Place» της Αλεξάνδρας Ματθαίου
Η Τίνα έχει γενέθλια. Ξέρει ακριβώς πώς θέλει να τα γιορτάσει: βάζοντας τέλος στα πάντα ένα καυτό μεσημέρι του καλοκαιριού στη μέση της θάλασσας. Δεν θα προλάβει γιατί «από το πουθενά» θα διασώσει μια γυναίκα. Και έτσι, όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή, όλα θα αλλάξουν. Με φόντο το αιώνιο τουριστικό καλοκαίρι της Λεμεσού, η Αλεξάνδρα Ματθαίου φωτίζει με σατιρική, κωμικοτραγική διάθεση έναν αλλοτριωμένο κόσμο πλούτου και διαρκούς εξαντλητικής διασκέδασης, τοποθετώντας στο κάδρο ένα παράδοξα τρυφερό girl meets girl που εκτυλίσσεται στο περιθώριο της τουριστικής βιτρίνας - αντίβαρο ρεαλισμού και ανθρώπινης διάστασης που λες έρχεται για να διατηρήσει με κάποιον τρόπο μια κοσμική ισορροπία. Στο κέντρο του βρίσκεται η μαγνητική Μαίρη Μηνά, που από την πρώτη μέχρι και την (υπέροχη) τελική σκηνή της ταινίας υποδύεται την Τίνα με αξιοθαύμαστη διακύμανση συναισθημάτων, καταφέρνοντας να είναι ταυτόχρονα αστεία, τραγική και σέξι, αντίβαρο κι αυτή στις σεναριακές ευκολίες και την υπερβολικά υπογραμμισμένη κριτική οι οποίες αναπόφευκτα παρεισφρύουν σε μια τόσο φιλόδοξη ταινία όσο το «A Summer Place».
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «A Summer Place» της Αλεξάνδρας Ματθαίου
«Δεν Θέλω να Ξεχάσω Τίποτα» της Βαγγελιώς Σουμέλη
Η Μαριαλένα, μόνη, σπίτι, κάπου, μιλά στο τηλέφωνο με την αδελφή της, τη Μάγδα, μόνη, κάπου αλλού. Μέσα από την πεντάλεπτη κουβέντα των δυο κοριτσιών αποκαλύπτεται η τρυφερή ιστορία οικογενειακής αγάπης κι απώλειας, απαλή σαν το φουστάνι της μαμάς. Με την κάμερα κολλημένη στο πρόσωπο και τις μικρές, πρωινές κινήσεις της μιας και με τον ήχο καρφωμένο στις αντιδράσεις της άλλης, μ' έναν αιθέριο, λευκό φωτισμό, η Βαγγελιώ Σουμέλη του «Tropical Dreams» δίνει χαρακτήρα, αλήθεια και ουσία στην μπαναλιτέ του θανάτου. Ισως πιο περιγραφική απ' όσο χρειάζεται, για να συμπληρώσει πληροφορίες σ' ένα έτσι κι αλλιώς αφαιρετικό σενάριο, η ταινία γοητεύει και με την ερμηνεία στη φωνή της Μαρίνας Αργυρίδου, αλλά και, κυρίως, με τη σαρωτική Ρομάνα Λόμπατς που, με απόλυτο έλεγχο του συναισθήματός της, της υπερβολής και της οικονομίας, αποδεικνύει (ξανά) ότι είναι μια σπουδαία ηθοποιός, ικανή να στηρίξει μόνη μια ταινία, μαγνήτης για τα μάτια, ακόμα κι όταν αυτά γεμίζουν δάκρυα.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Δεν Θέλω να Ξεχάσω Τίποτα» της Βαγγελιώς Σουμέλη
Soul Food του Νίκου Τσεμπερόπουλου
Ενας έφηβος μετακομίζει σε μια νέα γειτονιά. Νιώθει ξένος και μέσα στο σπίτι του με την μητέρα του και τον άξεστο πατριό του αλλά και στο σχολείο όπου προσπαθεί να ενσωματωθεί σε μια παρέα νταήδων που ελέγχει τη γειτονιά. Την προσοχή του τραβάει μια σαραντάρα γυναίκα που όλοι φωνάζουν «φρικιό» λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης. Η γνωριμία του μαζί της θα είναι καθοριστική, όχι μόνο για τη μουσική που ακούει αλλά για τη βίαιη και συναρπαστική ενηλικίωσή του. Με άριστο έλεγχο των μέσων του και βλέμμα που κοιτάζει λοξά στην πραγματικότητα, ο Νίκος Τσεμπερόπουλος έρχεται μετά το εξαιρετικό «Simon Says» του 2015, να επιβεβαιώσει το ταλέντο και την ευαίσθητη ματιά του πάνω στην ανδρική φύση, τη διαφορετικότητα και την ανθρώπινη μοναξιά που μερικές φορές μοιάζει με την καλύτερη οικογένεια. Το «Soul Food» μοιάζει διαρκώς με κάτι που έχεις ξαναδεί, αλλά την ίδια στιγμή και με μια ταινία μεγαλύτερη από αυτή που είναι, σε ένα συνδυασμό που κάνει μερικά κομμάτια του να μοιάζουν προφανή και άλλα να κυριαρχούνται από μια γνήσια αίσθηση κινηματογραφικής ελευθερίας. Ιδανική, σε κάθε περίπτωση, συνθήκη για τη μεγάλου μήκους ταινία που διαφαίνεται πλέον ολοκάθαρα στον ορίζοντα.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Soul Food» του Νίκου Τσεμπερόπουλου
«Ολα τα Πλάσματα της Νύχτας» της Μέμης Κούπα
«Οι ειδικοί λένε ότι είναι φυσιολογικό να χάνουμε τον ύπνο μας μετά από αλλεπάλληλες συλλογικές κρίσεις, σεισμούς, καταποντισμούς κι ό,τι άλλο μας έχει απειλήσει πρόσφατα». Η Αθήνα έχει γίνει κυριολεκτικά η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, οι κάτοικοί της έχουν αϋπνία... από το καλοκαίρι του '15. Ενας ροζ κούνελος, σε μέγεθος ανθρώπου - πραγματικός ή αστικός μύθος; - βολτάρει το βράδυ με τα ρόλερ του στο ερημωμένο κέντρο, σώζει damsels in distress, κλέβει από τα ATM για να ταΐσει τους άστεγους, μόνος αυτός περιβάλλει τους ανθρώπους και το μυαλό τους με χνουδωτή στοργή, παρότι καταδιώκεται από τις Αρχές. Στη νέα της ταινία, η Μέμη Κούπα σκηνοθετεί μια ωδή στη νυχτερινή Αθήνα, δίνει ένα χάδι στους ταλαιπωρημένους θεατές και τους χαμογελά πονηρά και γαλήνια, μακριά από το στρες της πραγματικότητας, στη σφαίρα του ύπνου, του φανταστικού, του ροζ, της ομόνοιας. Η Kid Moxie ντύνει το όνειρό της με μαγική μουσική, η Ολυμπία Μυτιληναίου στη φωτογραφία παγιδεύει τα ωραιότερα φωτισμένα πλάνα της βραδινής πόλης που είδαμε εδώ και καιρό, το Σύνταγμα, την Ομόνοια, τη Σταδίου όπως ζουν όταν ο κόσμος κοιμάται - ή ξαγρυπνά. Με μια queer ελαφρότητα, με μια «εξέγερση» που μπορει να μην απογειώνεται αλλά συγκινεί αντανακλαστικά, μια ταινία τρυφερή, μ' έναν ροζ κούνελο ως σύμβολο αντίστασης στο απάνθρωπο, μάς φέρνει ανάταση και μας επιτρέπει για λίγο να κλείσουμε τα μάτια.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ολα τα Πλάσματα της Νύχτας» της Μέμης Κούπα
Διαβάστε ακόμη:
Δράμα 2021: Τελετή έναρξης - Επαναπροσδιορισμός (και λίγος Μίκης)
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ελληνικές συμμετοχές του προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
