Η ταινία
Στην ανάγκη που έχει να ανήκει, ένας νεοφερμένος και ευαίσθητος έφηβος, μετεωρίζεται ανάμεσα στην κουλ παρέα της γειτονιάς του και την «περίεργη» σαραντάρα γειτόνισσά του.
Ο σκηνοθέτης
Mετά τις σπουδές του στην ψυχολογία, ο Νίκος Τσεμπερόπουλος έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία «Η Φωνή» (2012). Το 2013 μετακόμισε στο Λονδίνο για να σπουδάσει σινεμά. Στο τέλος των σπουδών του έγραψε και σκηνοθέτησε την δεύτερη μικρού μήκους ταινία του «Simon Says» (2015), η οποία επιλέχθηκε από αρκετά φεστιβάλ ανά των κόσμο, πουλήθηκε σε εθνικό δίκτυο της Ιαπωνίας, κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας, και το Βραβείο «Έλληνες του Κόσμου» στο Φεστιβάλ της Δράμας. Η τρίτη του μικρού μήκους «Soul Food» (2020), επιλέχθηκε από το Ευρωπαϊκό development πρόγραμμα σεναρίου, Midpoint Shorts, και χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό αλλά και το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου. Αυτή τη στιγμή γράφει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.
4 ερωτήσεις για το «Soul Food»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία; Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Την ταινία δεν ήθελα να την κάνω τωρα. Ήθελα να την κάνω όταν διάβασα ένα διήγημα της Πέλας Σουλτάτου από τη συλλογή "Τα φώτα στο Βάθος", το μακρινό 2016. Την έκανα τώρα επειδή περίμενα χρηματοδότηση. Θα την περιέγραφα ως την ιστορία ενός εφήβου που μετεωρίζεται ανάμεσα στην ανάγκη του ανήκειν και την έλξη που νιώθει για καταστάσεις εκτός κοινωνικών νορμών.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνω σινεμά είναι για μένα μια διαδικασία αναγκαία, απελευθερωτική και ταυτόχρονα πολύ δύσκολη και χρονοβόρα. Στην Ελλάδα η δυσκολία είναι ακόμα μεγαλύτερη κυρίως λόγω των πολύ αργών διαδικασιών μέχρι να έρθει η πολυπόθητη χρηματοδότηση. Απ' ό,τι μαθαίνω γίνονται προσπάθειες ώστε αυτό να αλλάξει και μακάρι να συμβεί όντως. Το "Soul Food" ήταν η πιο δύσκολη ταινία που έχω κάνει μέχρι τώρα. Έγινε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Αν θα έλεγα ότι κάτι μου έμεινε, είναι η φράση "κάθε εμπόδιο για καλό".
Η ταινία σας θα κάνει πρεμιέρα εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά;
Ελπίζω να τελειώνουμε επιτέλους με τον κορωνοϊό και να επανέλθουμε στην "κανονική" μας φάση. Η κατάσταση είναι πραγματικά πολύ περίεργη και είναι νωρίς ώστε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει κοινωνικοπολιτικά. Η ιστορία θα δείξει. Όσον αφορά τον κινηματογράφο με την έννοια της αίθουσας, ελπίζω είναι να μην καταλήξει να είναι μια μεγάλη σκοτεινή αίθουσα όπου κάποτε πήγαιναν οι άνθρωποι να δουν ταινίες. Από την άλλη η κινηματογραφημένη κινούμενη εικόνα είναι ένα πολύ νεαρό μέσο και πιστεύω πως έχει περιθώρια εξέλιξης που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ της Δράμας είναι για μένα ένα αγαπημένο μέρος όπου μαζευόμαστε φίλοι και γνωστοί και βλέπουμε τις ταινίες μας σε πολύ όμορφο κλίμα και σε πολύ όμορφη πόλη. Ειδικά τα τελευταία χρόνια στην Δράμα το επίπεδο είναι πολύ ανεβασμένο και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Οι επιτυχίες των ελληνικών μικρού μήκους στα μεγάλα φεστιβάλ δεν θα μπορούσε παρά να με γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον.
Soul Food | Σκηνοθεσία - Σενάριο: Νίκος Τσεμπερόπουλος | Παραγωγή; Eλένη Κοσσυφίδου, Ντελφίν Σμιτ, Γκιγιόμ Ντρέιφους | Πρωταγωνιστούν: Ελενα Τοπαλίδου, Aπόλλωνας Σαρρής, Αλκηστις Πουλοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης
