Μ' ένα πρόγραμμα 66 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Τι είδαμε την Παρασκευή, 21 Σεπτεμβρίου:
En Partie της Αναστασίας Μελίας Ελευθερίου
Μια νέα γυναίκα, μόνη, συγκεντρωμένη και πεισματική, κατασκευάζει με μεγάλο κόπο κι επιμονή μια ξύλινη βάρκα σ' ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό κάπου στη Βρετάνη. Μένοντας πολύ κοντά στην ηρωίδα της και τη στωική, φουρτουνιασμένη μορφή της, ανοίγοντας το πλάνο της στο μελαγχολικό, διαχρονικό τοπίο της αυγής και του σούρουπου, κινούμενη με συστηματικό ρυθμό που δεν αφήνει περιθώρια χαλάρωσης, η Αναστασία Ελευθερίου κάνει μια ταινία χωρίς λόγο, που μιλά για τόσα πολλά. Για τις γυναίκες, δημιουργούς ή όχι, που αγωνίζονται να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους, που αναγκάζονται, τόσες φορές, να χαμηλώσουν τις προσδοκίες τους, για την προσωπική ματαίωση και την αδιάκοπη προσπάθεια και το γεμάτο σύμπαν του ενός. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «En Partie» της Αναστασίας Μελίας Ελευθερίου. Λ.Γ.
Τυφλόμυγα της Δέσποινας Μαυρίδου
Τρία αδέρφια περνούν ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι του παππού. Το παιχνίδι θα σοβαρέψει και θα φέρει τα παιδιά αντιμέτωπα με μια στιγμή απότομης ενηλικίωσης. Μια ταινία που φλερτάρει με μια «σκοτεινή» ιδέα και προσπαθεί να τη διαχειριστεί με την πρέπουσα παιδικότητα, αλλά σκοντάφτει στην ερασιτεχνική κατασκευή, στη μουτζουρωμένη φωτογραφία της και στην αδέξια εκτέλεση και τελικά ολοκλήρωσή της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Τυφλόμυγα». Μ.Κ.
Τεμπέλης του Διονύσιου Χρονόπουλου
Ενας άνδρας πηγαίνει κάθε μεσημέρι στη θάλασσα για να ψαρέψει, να πιει τη μπίρα του και να ακούσει στο ραδιόφωνο τα «αμερικάνικα». Η τεμπέλικη ρουτίνα του θα διαταραχθεί από μια παρέα τριών εφήβων που ζουν τη δική τους ραστώνη σε έναν τόπο που καίγεται από τον ήλιο της απόλυτης αδράνειας. Με γοητευτική αφήγηση και ρυθμό που χτίζεται πάνω σε μια αδιόρατη υποβόσκουσα βία, ο «Τεμπέλης» δεν γίνεται ποτέ η ταινία που υπόσχεται η φιλοδοξία της, αφήνοντας μόνο σκόρπια κομμάτια κινηματογραφικής γραφής που προδίδουν έναν ιδιαίτερο δημιουργό εν τη γενέσει. Μ.Κ.
Τέταρτος Τοίχος του Δημήτρη Γκότση
Ενα δεκάμηνο οδοιπορικό καταγράφει πρόσωπα, τόπους και σκέψεις, με κοινό παρονομαστή την ανθρώπινη φτώχεια, τη βία, την ανέχεια, τη δυστυχία, ως αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων. Ο Δημήτρης Γκότσης κάνει, σχεδόν ολομόναχος, ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ που μιλά περισσότερο με τις εικόνες του παρά με τις αφηγήσεις του. Μπορεί το voice over να ακούγεται ξύλινο, ή η συνύφανση χωρών που έχουν πληγεί μέχρι εξαθλίωσης, αλλά για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά, να οδηγεί σ' ένα γενικόλογο συμπέρασμα, ή το εύρημα του ανθρώπου που κοιτάζει την κάμερα από το κέντρο ενός δωματίου να χρησιμοποιείται περισσότερο απ' όσο αντέχει, αλλά ο «Τέταρτος Τοίχος» είναι μια ταινία με δύναμη, αισθητική και πολιτική, που δεν προδίδει τη φιλοδοξία του σκηνοθέτη της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Τέταρτο Τοίχο» του Δημήτρη Γκότση. Λ.Γ.
Deathcar του Ανδρέα Βακαλιού
Μια παρέα αγοριών και κοριτσιών βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει στην παραλιακή. Τα φανάρια μοιάζουν με πρόκληση, τα ναρκωτικά με το μόνο συνοδηγό, η πτώση τελικός προορισμός. Με μια αυτοπεποίθηση που σε παρασύρει, ο Ανδρέας Βακαλιός δοκιμάζει και δοκιμάζεται σε μια κούρσα ποτισμένη με το άρωμα της εφηβείας και στρωμένη πάνω στο φλερτ με τον θάνατο, πατώντας γκάζι εκεί όπου χρειάζεται και σταματώντας το χρόνο όταν θέλει να κοιτάξει για λίγο κατάματα την αλήθεια. Παίζοντας με το προφανές και τη γνώριμη «εικονογραφία» μιας άγριας νύχτας με ναρκωτικά και... συμπάθεια, βρίσκει ευτυχώς το χώρο για να ντύσει το «μελόδραμά» του με το «Vissi D' Arte» του Πουτσίνι από την «Τόσκα» και να το ολοκληρώσει με ένα τολμηρό, ονειρικό και (επιτέλους) αστείο φινάλε που «ανεβάζει» την ταχύτητα στις σωστές στροφές μιας ανανεωτικής φρέσκιας ματιάς πάνω στο ίδιο θέμα. Διαβάστε περισσότερα εδώ για το «Deathcar» του Ανδρέα Βακαλιού. Μ.Κ.
Let's Talk About Love του Αλέξη Κουάντα
Ενας άντρας και μια γυναίκα προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη σχέση τους, ενώ εκείνη βρίσκεται κοντά στο θάνατο. Μια συγκινητική ιδέα με συναισθηματική δύναμη ξετυλίγεται με πισωγυρίσματα στο χρόνο, στα πριν και στα μετά, οπλισμένη με το ευαίσθητο βλέμμα του Βασίλη Κουκαλάνη. Με σκηνές τόσο αποσπασματικές που δεν προλαβαίνουν να χτίσουν την ταύτιση, με δραματικότητα πολύ έντονη για να προλάβει να κατακαθίσει στα 9 λεπτά της, η ταινία δίνει περισσότερο μια αίσθηση του τι θα μπορούσε να είναι, μια γεύση συγκίνησης, μια δόση στοιχείων που ο θεατής συμπληρώνει ως αυτονόητα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Let's Talk About Love» του Αλέξη Κουάντα. Λ.Γ.
Muffin του Ντάνιελ Μπόλντα
Ενας άντρας εγκαταλείπει τον πατέρα του στο δάσος, να τον φάνε τα ελάφια. Αυτό είναι το τίμημα που έχει πληρώσει, στην αντίστοιχη υπηρεσία, για να του προσφερθεί μια ζωή πλούτου. Τίποτα δεν είναι ακριβό, τίποτα δεν είναι φτηνό, αλλά ο άντρας βασανίζεται από ενοχές κι επιχειρεί ν' ακυρώσει τη συναλλαγή. Μια ταινία που θα ευχόσουν να είναι μεγάλου μήκους, απλώς για να την απολαύσεις για περισσότερη ώρα. Ενα στιλιζαρισμένο περιβάλλον αντηχεί μόνο διακριτικά το φουτουριστικό / φανταστικό της υπόθεσης, ο Γιώργος Γάλλος σαρώνει την εικόνα, ακόμα κι όταν φοράει μόνο ένα λευκό μινέρβα, το σχόλιο για μια σύγχρονη συμφωνία με τον διάβολο, για την παγίδα του ανταλλάγματος που απαιτούν οι επιλογές μας, διαπερνά ξεκάθαρα την ταινία, αλλά με αιχμή και χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας. Κυρίως, το σενάριο είναι απλώς διαβολεμένα αστείο, διαβρωτικά και έξυπνα, δίνοντας σε κάθε γύρισμά του μια νέα αφορμή για έκπληξη και ενθουσιασμό. Μόνο γι' αυτό, το φινάλε της ταινίας μοιάζει να ξεφουσκώνει σε σχέση με ό,τι έχει προηγηθεί. Ισως, τουλάχιστον, αν είχαμε πάει στη Σκόπελο... Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Muffin» του Ντάνιελ Μπόλντα. Λ.Γ.
Sunday 11.00 - 12.00 του Στέλιου Κουκουβιτάκη
Ενα ζευγάρι δέχεται μια επίθεση στο δρόμο. Ο άνδρας θα αμυνθεί και θα σώσει την κοπέλα του σκοτώνοντας τον δράστη. Λίγο μετά θα αποφασίσει να παραδοθεί στην αστυνομία. Καιρό μετά, συναντάμε την κοπέλα η οποία έχει φτιάξει ξανά τη ζωή της να ετοιμάζεται για μια επίσκεψη στη φυλακή. Κινηματογραφικά και ερμηνευτικά επίπεδο, αλλά έξυπνα δομημένο πάνω στους διαφορετικούς χρόνους και στο μυστήριο που ολοκληρώνεται στο φινάλε, το «Sunday 11.00 - 12.00» τοποθετεί τον θεατή στο κέντρο μιας αμήχανης συνθήκης, προκαλώντας εξωκινηματογραφικά ερωτήματα που καλό θα ήταν να είχαν συμπεριληφθεί με λειτουργικό τρόπο μέσα στη σύντομη διάρκεια του. Διαβάστε περισσότερα για το «Sunday 11.00 - 12.00». Μ.Κ.
Ομπρέλα της Αμέρισσας Μπάστα
Ενα παντρεμένο ζευγάρι 70χρονων ξεκινά να πάει επίσκεψη στην κόρη τους. Η διαδρομή θα έχει περισσότερες διακλαδώσεις απ' όσες περιμένουν. Η Αμέρισσα Μπάστα κάνει μια ταινία για το χρόνο κι όσα αυτός φέρνει και παίρνει, για τους κώδικες στις σχέσεις των ανθρώπων που είναι για χρόνια μαζί, για τη σημασία των μικρών λεπτομερειών στη μεγάλη ζωή. Η «Ομπρέλα» είναι μια ταινία στρωτή αλλά χωρίς εκπλήξεις (ούτε στην αποκάλυψη του φινάλε), όμορφη αλλά χωρίς εντάσεις (ούτε στο αχνό της εικόνας της), ανθρώπινη αλλά όχι ξεχωριστή, κυρίως μια ευκαιρία να ευχαριστηθείς, όπως πάντα, την παρουσία της Σοφίας Σεϊρλή. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Ομπρέλα» της Αμέρισσας Μπάστα. Λ.Γ.
Versus του Κώστα Τατάρογλου
Ενας κοστουμαρισμένος άντρας κλέβει ένα πενηντάευρο από μια επαίτη, αλλά έχει κι άλλα να ζητήσει από αυτήν. Θεωρητικά μια ταινία κοινωνικού προβληματισμού, για την ανέχεια στην Ελλάδα, την ξεφτισμένη αξιοπρέπεια, την ανατροπή των στερεοτύπων, που θα μπορούσε κανείς να αρχίσει να αναλύει στα σοβαρά, αν ήταν πρώτα έστω στο ελάχιστο αληθοφανής, σεναριακά και τεχνικά (πόσα στρώματα make-up μπορεί να φορά μια ζητιάνα στην καθημερινή της διαδρομή;) και πολύ λιγότερο επιπόλαια διδακτική. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Versus» του Κώστα Τατάρογλου. Λ.Γ.
La Ultima Hija της Εύης Καραμπάτσου
Τα τελευταία 18 χρόνια, η Μπερνάρντα έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των νεογέννητων παιδιών που βρίσκονται νεκρά στη Χωματερή του Πουέρτο Μοντ, στην Παταγονία της Χιλής. Στο ντοκιμαντέρ της Εύης Καραμπάτσου μιλάει η ίδια, εξιστορώντας τους λόγους για τους οποίους θέλησε να μετατρέψει μια αποτρόπαια τραγωδία σε μια τρυφερή ιστορία αγάπης. Πατώντας πάνω σε μια συγκλονιστική άγνωστη ιστορία, η Εύη Καραμπάτσου φιλμάρει από κοντά την Μπερνάρντα και ακούει τις αφηγήσεις της, ποντάροντας στο συναίσθημα (γλιστρώντας συχνά σε μια πιο γλυκερή εκδοχή από την πραγματική) και όχι φυσικά σε κάποια κινηματογραφική αρετή, μεγαλύτερη από τη δυνατότητα που δίνει το σινεμά να φωτίζει με πειθώ ακόμη και την πιο παράδοξη, επώδυνη αλήθεια. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «La Ultima Hija» της Εύης Καραμπάτσου. Μ.Κ.
Εκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς της Ζακλίν Λέντζου
Στην τρίτη της (βραβευμένη με το πρώτο βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών) μικρού μήκους ταινία, μετά την «Αλεπού» και το «Hiwa», η Ζακλίν Λέντζου ολοκληρώνει την προβληματική της πάνω στο περαστικό μιας βασανιστικά «συναρπαστικής» καθημερινότητας και εδραιώνεται οριστικά ως μια από τις πιο ολοκληρωμένες νέες δημιουργούς με διακριτό στιλ και αυτόφωτη άποψη για το σινεμά και τον κόσμο. Η ιστορία της Σοφίας που λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος θα ανακαλύψει ότι δεν έχει κανέναν για να μοιραστεί το όνειρό της είναι μοναχική, συγκινητική, αστεία, μελαγχολική, πικρή, ελαφριά και βαρυσήμαντη, μια τόσο ανεπιτήδευτη διαδοχή από ατόφια κομμάτια ζωής που σκορπισμένα στο χωροχρόνο ενώνονται κάτω από το άστρο ενός διαπεραστικού κινηματογραφικού βλέμματος και μιας πραγματικά σπουδαίας ερμηνείας από την - εδώ καλύτερη από ποτέ - Σοφία Κόκκαλη. Σε μια ταινία που διαρκεί μόνο 25 λεπτά, αλλά που όταν τελειώνει - μαζί με το «Oh Yeah!» των Roxy Music - νιώθεις ότι μίλησε για περισσότερες ζωές από αυτήν την Σοφίας, για περισσότερα κρύα ανέκδοτα που αναγκάζεσαι να μοιραστείς με φίλους σε μια γιορτή, για περισσότερα αμήχανα τηλεφωνήματα στους γονείς σου και περισσότερα «άβολα» δώρα που, μην γελαστείς ξανά, πάντα «σημαίνουν» αυτό ακριβώς που νομίζεις. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Εκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς» της Ζακλίν Λέντζου. Μ.Κ.
Ο Ευρωπαίος Πολίτης του Νίκου Καμπέρη
Στην τέλεια εφαρμογή του «πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις», το μικρού μήκους του Νίκου Καμπέρη υφίσταται είτε μόνο ως (πολύ) κακό αστείο είτε ως μια ηθελημένα (πολύ) κακή ταινία, π.χ. για εκπαιδευτική χρήση όταν στις σχολές κινηματογράφου ψάχνεις να βρεις να δείξεις στους φοιτητές ένα παράδειγμα του τι δεν πρέπει να κάνουν ποτέ στη ζωή τους. Με πολιτική επίφαση επιπέδου Espresso, επιστημονική φαντασία που ακόμη και στο δωμάτιό του ένα παιδί πέντε χρονών θα έφτιαχνε πιο όμορφα, αγγλικά σαν να τα μιλάνε λέξη λέξη και με τον ίδιο στόμφο ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο και μια ερμηνεία από τον Ρένο Ρώτα που κλείνει την πόρτα σε κάθε δραματική σχολή όλου του πλανήτη, ο «Ευρωπαίος Πολίτης» είναι ακριβώς η ταινία που όταν φτάνει στο Κέντρο Κινηματογράφου και στο διαγωνιστικό τμήμα ενός Φεστιβάλ οφείλει να τεστάρει μέχρι τελικής πτώσης τις καλλιτεχνικές, αισθητικές, πολιτικές, κοινωνικές αντοχές ενός ολόκληρου συστήματος. Το ότι δεν το κάνει, είναι τροφή για σκέψη... Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Ευρωπαίο Πολίτη» του Νίκου Καμπέρη. Μ.Κ.
The Penal Colony των Μάνου Τσίζεκ και Λίντσεϊ Αλικσανιάν
Το 2013, η Νάντια Τολοκονίκοβα των Pussy Riot, φυλακίστηκε για δυο χρόνια στη ρωσική Σωφρονιστική Αποικία Νο.14, όπου οι κρατούμενες ζουν σε συνθήκες βίας, εξευτελισμού κι εκμετάλλευσης. Αυτό το πραγματικό και τρομερό γεγονός, οι Τσίζεκ και Αλικσανιάν μεταφράζουν σ' ένα ανεκδιήγητης ανοησίας, στομφώδες δράμα που δεν αγγίζει, αλλά καπακώνει τα όρια της γελοιότητας και κάνει τον θεατή να νιώσει ότι έζησε για ένα 24λεπτο σε συνθήκες βίας, εξευτελισμού κι εκμετάλλευσης. Ελληνες ηθοποιοί που μιλούν κακά αγγλικά χάριν... διεθνών προοπτικών προφανώς, ήρωες πιο γραφικά κακοί κι από τον Σπύρο Καλογήρου στη «Στεφανία», σκηνές βίας τόσο υπερδραματοποιημένες που μοιάζουν κωμικές, άφθονο γυναικείο γυμνό καλλωπισμένο και χειριστικό, πομπώδεις διάλογοι βγαλμένοι από παρωδία φαντασίας, σε μια ταινία με προφανές production value (και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να της δίνει μια επιφάνεια χωρίς λόγο), που μοιάζει φτιαγμένη μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή για όλους τους λάθος λόγους. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «The Penal Colony» των Μάνου Τσίζεκ και Λίντσεϊ Αλικσανιάν. Λ.Γ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Το 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 17 μέχρι και τις 22 Σεπτεμβρίου 2018.
