Η ταινία
Μια γυναίκα αντιμέτωπη με τη δημιουργία της. Μια πόλη και μια τέχνη υπό εξαφάνιση.
Βασισμένο στο «Ενα Δικό Σου Δωμάτιο» της Βιρτζίνια Γουλφ.
«...to read this writing was like being out at sea in an open boat. Up one went, down one sank. This terseness, this short-windedness, might mean that she was afraid of something; afraid of being called ‘sentimental’ perhaps; or she remembers that women’s writing has been called flowery and so provides a superfluity of thorns; but until I have read a scene with some care, I cannot be sure whether she is being herself or someone else.»
Virginia Woolf, A Room of One’s Own
Η σκηνοθέτης
Η Αναστασία Μελία Ελευθερίου είναι από τη Θεσσαλονίκη και ζει στο Παρίσι από το 2011. Με σπουδές στην Κοινοτική Ψυχολογία, το Δημιουργικό Ντοκιμαντέρ και επαγγελματική κατάρτιση στο μοντάζ, εργάζεται τα τελευταία χρόνια σε Γαλλία, ΗΠΑ και Ελλάδα ως μοντέζ. Είναι βοηθός προγράμματος σε φεστιβάλ κινηματογράφου στο Παρίσι και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου, κι επίσης εργάζεται ως μεταφράστρια και υποτιτλίστρια για το γαλλικό σινεμά και την τηλεόραση.
4 ερωτήσεις για το «En Partie»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Η ταινία αυτή είναι μια συλλογική προσπάθεια, που έγινε κατά κύριο λόγο με πολύ στενούς μου φίλους, καθώς και με τη βοήθεια από τους κατοίκους της πόλης Ντουαρνανέ όπου γυρίσαμε την ταινία. Αποφασίσαμε να δώσουμε ζωή σε μια παλιά ιδέα του Μόρτις Φάιφερ (σεναριογράφου της ταινίας), που αφορούσε έναν μοναχικό τεχνίτη κατασκευής ξύλινων βαρκών (παλιά παράδοση στην περιοχή) σε μια ερημωμένη πόλη της Βρετάνης. Οταν συναντήσαμε αναπάντεχα γυναίκες τεχνίτριες ξύλινων βαρκών στο Ντουαρνανέ, βρήκα πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στην αρχική ιδέα μας και το έργο της Βιρτζίνια Γουλφ. Οι γυναίκες αυτές μας ενέπνευσαν να κάνουμε τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα μας θηλυκό. Οι προσωπικές μας εμπειρίες στο χώρο της τέχνης στη Γαλλία και οι σκέψεις μας για το τι σημαίνει ακόμα και σήμερα να μεγαλώνεις σα γυναίκα, μας οδήγησαν σε αυτήν τη μικρή ταινία. Η Βρετάνη είναι ένας πανέμορφος τόπος που όλοι μας αγαπάμε, για διαφορετικούς, προσωπικούς λόγους.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Είναι μια ταινία χωρίς διαλόγους που προσπαθεί να μιλήσει απλά, ελπίζω, για κάτι διαχρονικό – τη μοναξιά μιας γυναίκας στον κόσμο της δημιουργίας και αυτή που φέρει ένας τόπος που μεταλλάσσεται.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Η ταινία γυρίστηκε στη Γαλλία με τη βοήθεια φίλων μου από διαφορετικές χώρες, αλλά και από την Ελλάδα. Σινεμά κάνει κανείς σήμερα, όπως και πάντα, είτε αν έχει πολύ καλούς φίλους είτε αν έχει πολλά λεφτά. Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε στη Γαλλία, στην ουσία, διότι τα χρήματα που δίνονται για μικρές παραγωγές, ακόμα και για ντοκιμαντέρ, είναι πολύ λιγότερα από αυτά που απαιτούνται.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι τα υπέρ και ποια τα κατά του; Θα προτείνατε κάποιες κινήσεις προς τη βελτίωσή του;
Δεν έχω πάει ποτέ στο Φεστιβάλ Δράμας, αλλά χαίρομαι που δίνει τη δυνατότητα σε τόσους πολλούς νέους σκηνοθέτες να δείξουν τη δουλειά τους. Μακάρι να μπορούσαν να παιχτούν όλες οι ταινίες κι όχι μόνο οι 68.
Info
Σκηνοθεσία: Αναστασία Μελία Ελευθερίου / Σενάριο: Moritz Pfeifer / Ηθοποιοί: Eminé Meyrem / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Beata Rakoczy / Μοντάζ: Αναστασία Μελία Ελευθερίου / Σκηνικά - Κοστούμια: Χρύσα Σερδάρη / Ηχοληψία: Anna Rok / Βοηθοί Παραγωγής: Pau Bosch, Ioana Pedrescu, Maximilien Zamanski, Christophe Ederhardt / Παραγωγή: T&S Films (Γαλλία, Ελλάδα) / Με τη συνεργασία των BOBI LUX
