Η ταινία
Η ταινία «La Ultima Hija» («Η Τελευταία Κόρη») είναι το κινηματογραφικό πορτραίτο μιας γυναίκας της οποίας η στάση απέναντι στη ζωή με συγκίνησε βαθιά. Τα τελευταία 18 χρόνια, η Bernarda έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των νεογέννητων παιδιών που βρίσκονται νεκρά στη Χωματερή του Puerto Montt, στην Παταγονία της Χιλής. Η Bernarda μεταμορφώνεται σε μητέρα για αυτά τα παιδιά, προσφέροντάς τους το θεμελιώδες: ένα όνομα για όσα δεν κατάφεραν να το αποκτήσουν και ένα μνήμα για όσα δεν κατάφεραν να κοιμηθούν σε μια κούνια. Η Μαργαρίτα είναι η τελευταία της κόρη...
Η σκηνοθέτης
Η Εύη Καραμπάτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Εχει ζήσει κι έχει εργαστεί ως κινηματογραφίστρια στη Ρουάντα, στην Κούβα, στην Ιαπωνία και στη Χιλή. Οι ταινίες της έχουν διακριθεί με αρκετά βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Φιλμογραφία
1994 Ακόμα; (μικρού μήκους)2000 Nuestra Señora de los Perros» (μικρού μήκους)2002 Margot (μεσαίου μήκους)2005 Arigato means Ευχαριστώ (μικρού μήκους) 2008 Μακρόνησος (μεγάλου μήκους) συν-σκηνοθεσία με τον Ηλία Γιαννακάκη 2017 Vive la Fuite, Αλέξης Ακριθάκης (μεγάλου μήκους)2018 La Ultima Hija / Η Τελευταία Κόρη» (μικρού μήκους)
4 ερωτήσεις για την «Τελευταία Κόρη»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Προτιμώ στο ερώτημα «γιατί αυτή η ταινία» να μην απαντήσω σαν σκηνοθέτης, αλλά μόνο σαν μητέρα. Με εντυπωσίασε και με συγκίνησε η απεραντοσύνη της αγάπης μιας μητέρας οκτώ παιδιών, βιολογικών και μη, παιδιών βιασμού ή έρωτα, ζωντανών ή νεκρών… Ολα τα περιβάλλει με την ίδια αγάπη, με την ίδια αφοσίωση, με την ίδια προστασία… χωρίς διάκριση, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς παραχωρήσεις…
Με εντυπωσίασε, επίσης, η απόλυτη συνέπεια αυτής της γυναίκας στην προστασία του απροστάτευτου, η αφοσίωσή της στην αξιοπρέπεια του παραμελημένου, η προσφορά του ελάχιστου της αξιοπρέπειας, όπως ενός ονόματος στο παιδί που δεν πρόλαβε να το αποκτήσει, η προσφορά μιας οικογένειας στο παιδί που δεν γνώρισε παρά μόνο τον χώρο ενός κάδου σκουπιδιών, η προσφορά ενός μνήματος στο παιδί που δεν πρόλαβε να κοιμηθεί σε μια κούνια…
Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για πολλά ακόμη που δεν χωράνε σε λέξεις, θέλησα να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Είναι το πορτραίτο ενός ανθρώπου που ζει ως Ανθρωπος…
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Κάθε ταινία είναι ένα υπέροχο και δύσκολο ταξίδι. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να το κάνουμε, μόνοι μας το επιλέγουμε. Ναι, είναι δύσκολο, αλλά ναι, είναι και υπέροχο. Για μένα, η κύρια ερώτηση είναι γιατί να κάνει κανείς σινεμά, όχι το πώς…
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι τα υπέρ και ποια τα κατά του; Θα προτείνατε κάποιες κινήσεις προς τη βελτίωσή του;
Το Φεστιβάλ της Δράμας είναι για μένα πρωτίστως υπέροχες αναμνήσεις. Είναι ένας θεσμός με ανθρώπινο και γελαστό πρόσωπο. Και που όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα πρόσωπα αυτά είναι εξίσου γελαστά, ευγενικά, χαρούμενα και δημιουργικά. Το Φεστιβάλ της Δράμας και οι άνθρωποι που το στελεχώνουν έδωσαν καλλιτεχνική υπόσταση στην ταινία μικρού μήκους, καθώς και βήμα στους δημιουργούς της. Τι θα ήταν η ελληνική ταινία μικρού μήκους χωρίς το Φεστιβάλ της Δράμας; Τους οφείλουμε πολλά. Τους οφείλω πολλά, κι από καρδιάς τους ευχαριστώ για το έργο και την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια.
Info
Σκηνοθεσία, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Εύη Καραμπάτσου / Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου / Μουσική: Δημήτρης Φριτζαλάς / Sound Design: Βάλια Τσέρου / Color Correction: Μάνος Χαμιλάκης / Βοηθός Οπερατέρ: Jaime Agurto / Post Production, DCP: 235 / Παραγωγή: Εύη Καραμπάτσου
