Σε ένα σίριαλ που δεν παρακολουθεί παρά μόνο η κινηματογραφική κοινότητα και έχει αρχίσει να εξαντλεί ακόμη και αυτή, η πλήρωση της θέσης του Γενικού Διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου παίζεται πλέον μέσω απανωτών επίσημων επιστολών και ανακοινώσεων.
Πρώτα ήταν η απόφαση του Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου που προτείνει στον Υπουργό Κωνσταντίνο Τασούλα ως Γενικό Διευθυντή τον Χάρη Παπαδόπουλο. Στη συνέχεια η αντίδραση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, η ανταπάντηση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, η αντίδραση του ΣΑΠΟΕ, η υποστήριξη στο πρόσωπο του προτεινόμενου υποψήφιου από την ΕΤΕΚΤ και τώρα η τοποθέτηση του ίδιου του Χάρη Παπαδόπουλου που όλοι περιμέναμε.
Με έμφαση στο γεγονός πως ο Χάρης Παπαδόπουλος μιλάει σαν να είναι ήδη διορισμένος από το Υπουργείο και το Υπουργείο να αφήνει το ελληνικό σινεμά να διασύρεται εδώ και πολύ καιρό, χωρίς να παίρνει καμία θέση, καμία απόφαση και καμία ριζική δράση για να σταματήσει μια κατάσταση που έχει καταντήσει θλιβερή, διαβάστε παρακάτω αυτούσια την επιστολή του Χάρη Παπαδόπουλου:
Διαβάστε ακόμη:
- Η Ε.Τ.Ε.Κ.Τ. – Ο.Τ. δημοσιοποιεί τη θέση της για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
- Ο Σ.Α.Π.Ο.Ε. ζητά εξηγήσεις από το Ε.Κ.Κ. για την επιλογή και τη διαδικασία πρότασης Γενικού Διευθυντή
- Απάντηση Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στην Παρέμβαση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
- Παρέμβαση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τη θέση του Γενικού Διευθυντή στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
- Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου: Bad timing... γενικός!
- Παρέμβαση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τις εξελίξεις στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
Διανύω 14 χρόνια συνεχούς δημιουργικής θητείας σε έναν μεγάλο πολιτιστικό οργανισμό, την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών. Όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξα ποτέ ο επικεφαλής μιας συντεχνίας, αλλά ένας άνθρωπος που παλεύει για το Αύριο του Ελληνικού Κινηματογράφου, του Θεάτρου, της Τηλεόρασης και των Πολυμέσων.
Ιδιαίτερα ο κινηματογράφος δεν σταματά στην οθόνη. Υπάρχει και συνεχίζεται και πέρα από αυτήν. Εκεί, υπάρχουν οι επαγγελματίες κινηματογραφιστές που κάτω από δύσκολες συνθήκες, με μεράκι και αυταπάρνηση, φροντίζουν ώστε ο κινηματογράφος να συνεχίζει, σε πείσμα των δύσκολων καιρών που ζούμε, να μας κάνει να ονειρευόμαστε.
Ας προσγειωθούμε όμως στην πραγματικότητα. Μετά από αυτή την μακρά θητεία, νόμιμα υπέβαλλα αίτηση όπως και τόσοι άλλοι συνάδελφοι, για την πλήρωση της θέσης του Γεν. Διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Κατέθεσα μια πολυσέλιδη έκθεση όπου περιγράφω ένα νέο αναπτυξιακό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που έχει ανάγκη σήμερα η ελληνική κινηματογραφία. Το Δ.Σ. του ΕΚΚ εκτίμησε θετικά αυτό το σχέδιο μου και ψήφισε νόμιμα, κατά συνείδηση και προτίμηση, επιλέγοντάς με ως την πλειοψηφούσα πρότασή του προς τον Υπουργό Πολιτισμού για Γεν. Διευθυντή του Ε.Κ.Κ..
Αιφνίδια, πάνω στην εξέλιξη της διαδικασίας , κάποιες μικρές ομάδες βγάζουν κείμενα νομίζοντας ότι βρισκόμαστε ακόμα σε εποχές που μπορούν να χωρίζουν τους κινηματογραφιστές σε ενεργούς και μη ενεργούς. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διχάσανε τον χώρο με το να αρνηθούν να στείλουν τις ταινίες τους στο Εθνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είναι οι ίδιοι που, χρησιμοποιώντας τους ξεπερασμένους μηχανισμούς εφημερίδων και ιστοσελίδων, προσπαθούν να αλλάξουν συνειδήσεις, αναδημοσιεύοντας επιστολές δεξιά και αριστερά, διχάζοντας και πάλι τον χώρο.
Οι ίδιοι άνθρωποι, την στιγμή που κατείχα μια υπεύθυνη θέση στην ΕΡΤ και συγκεκριμένα ως Πρόεδρος της Επιτροπής για το 1,5%, έστελναν κείμενα στην Διοίκηση της ΕΡΤ, καταγγέλλοντάς με, ώστε να με απομακρύνουν από τη θέση αυτή, την ώρα μάλιστα που εγώ απεγκλώβιζα χρηματοδοτήσεις 37 ταινιών ύψους 3.450.000€ (ανάμεσα τους και δικές τους ταινίες), παγωμένες για 3 ολόκληρα χρόνια! Και μετά έρχονταν και μου έδιναν θερμά συγχαρητήρια….
Άραγε, ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το σύστημα; Ποιος είναι αυτός που τους αναγκάζει να εκτίθενται με αυτόν τον τρόπο; Συμφωνούν οι άνθρωποι του Κινηματογράφου με αυτό το ύφος του αυτόκλητου κριτή; Πιστεύουν ότι θα εισακουστούν επειδή έχουν μια τόσο υβριστική και απαξιωτική, για έναν συνάδελφό τους, συμπεριφορά; Γιατί τέτοιος πανικός, που φτάνουν στο σημείο να ζητούν από τον Υπουργό να παρανομήσει για να συνεχίζεται η εξυπηρέτηση μόνο των δικών τους συμφερόντων; Γνωρίζουν βέβαια ότι πάντα υπερασπίζομαι κανόνες, διαφάνεια και δικαιοσύνη.
Πρέπει δηλαδή να απολογηθώ γιατί μπήκα σε μια διαδικασία αξιολόγησης μαζί με άλλους συναδέλφους; Δεν απολογούμαι σε κανέναν. Η κινηματογραφική κοινότητα ξέρει εμένα και το έργο μου, το πάθος μου για τους νέους και το σεβασμό στους παλιούς, το οποίο έχει καταγραφεί με έργα.
Αυτά που λέγονται εις βάρος μου, έχουν ένα σκοπό. Να μην εισακουστεί η πλειοψηφία, να γίνουν θεσμικές ακροβασίες για να ωθήσουν τον Υπουργό σε λάθος κατεύθυνση και να μην ληφθεί υπόψη η απόφαση του Δ.Σ. του Ε.Κ.Κ..
Συνάδελφος της διασποράς έχει πει, σε εμένα και σε άλλους κινηματογραφιστές, ότι «Στο εξωτερικό μπορεί να διαφωνούμε μεταξύ μας στους χώρους εργασίας μας αλλά προς τα έξω, δημόσια, είμαστε ένα μέτωπο. Γιατί δεν συμβαίνει και εδώ το ίδιο;», αναρωτιότανε…
Έτσι όμως που ήρθαν τα πράγματα, με την πλειοψηφία του Δ.Σ. υπέρ μου, και με τις νόμιμες διαδικασίες, που ορίζει ο Νόμος, θα κάνω αυτό που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Θα ενώσω τον χώρο και θα συμπεριφερθώ προς όλους ισότιμα, κρατώντας τη στάση που είχα και στη Δημόσια Τηλεόραση, δηλαδή κανένας αποκλεισμός για νέους, νεώτερους, παλαιότερους, ούτε για αυτούς που συντηρούν με τα κείμενά τους αυτές τις διαμαρτυρίες.
Οι άνθρωποι του κινηματογράφου μπροστά στις προκλήσεις των καιρών και στα προβλήματα που μας πνίγουν, πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Η ανάγκη για συνέχεια και αλλαγές είναι μεγαλύτερη απ’ τις διαφωνίες μας και η ελληνική Πολιτεία πρέπει να αφουγκραστεί τα προβλήματα μας. Να δείξει την γενναιότητα και την ευγνωμοσύνη που δικαιούμαστε οι Έλληνες κινηματογραφιστές. Γιατί ο ελληνικός κινηματογράφος πρέπει να ζήσει. Πρέπει να απελευθερωθούν οι δυνατότητές του.
Ένας μεγάλος ευρωπαίος στοχαστής και φίλος της Ελλάδας έγραψε πρόσφατα: «Τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς την τέχνη που την μετουσιώνει σε ιδέα; Και ειδικότερα χωρίς την ξεχωριστή ματιά του κινηματογράφου της που την κοιτάζει και της χαρίζει σημασία και νόημα; Θα ήταν ένα κομμάτι βράχων, κάτω απ’ τον εκτυφλωτικό ήλιο, που εκτείνεται στη θάλασσα.»
Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι η ταυτότητα της Ελλάδας. Το παράθυρο της στον κόσμο και ο καλύτερος πρεσβευτής της.
Συνεχίζουμε με όραμα και σχεδιασμό!
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
