Βασισμένο σε ένα γαλλικό best seller της Ντελφίν ντε Βιγκάν, γραμμένο από τον Πολάνσκι και τον Ολιβιέ Ασαγιάζ το «Based on a True Story» είναι ένα θρίλερ που φέρνει έντονα στο μυαλό το «Νέα Γυναίκα Μόνη Ψάχνει», το «Misery», ακόμη και το «Συγγραφέα Φάντασμα» του ίδιου του Πολάνσκι, με μόνη διαφορά, πως κάθε μια από αυτές είναι μια πολύ καλύτερη ταινία.
Δείτε ακόμη: Στις Κάννες, ο κόσμος ενδιαφέρεται μέχρι και για το βρακί του Ρόμαν Πολάνσκι
Στο φιλμ του Πολάνσκι η Εμανουέλ Σενιέ υποδύεται την Ντελφίν, μια πετυχημένη συγγραφέα η οποία αμέσως μετά μια μεγάλη εκδοτική επιτυχία βρίσκεται παγιδευμένη στην αδυναμία της να ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο της και στην όλο και πιο σκοτεινή επιρροή μιας γυναίκας που σταδιακά κυριεύει την καθημερινότητα και την ζωή της.
Ο χαρακτήρας της Εβα Γκριν ονομάζεται απλά L (που διαβάζεται Elle δηλαδή εκείνη, στα γαλλικά), κάτι που μάλλον αρκεί να υποψιάσει για το μπερδεμένο υπόβαθρο αυτής της σχέσης, ή ακόμη και για την ίδια την ύπαρξή της έξω από την σφαίρα της φαντασίας της Ντελφίν, της οποίας η ψυχολογική κατάσταση δεν μοιάζει να είναι ακριβώς σε ισορροπία.
Ομως το «Based on a True Story» δεν κατορθώνει να κάνει τίποτα αληθινά καινούριο με αυτά τα ομολογουμένως γνώριμα στοιχεία της πλοκής, ούτε καν να ανεβάσει την ένταση της αγωνίας καθώς η δυναμική της σχέσης των δυο γυναικών γίνεται ολοένα και πιο μπερδεμένη.
Ρίξτε το φταίξιμο στο σενάριο που δεν ενδιαφέρεται να χτίσει ένα πιστευτό υπόβαθρο για τις πράξεις της Ντελφίν ή την σαγήνη της Ελ, στις μη συντονισμένες ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστριών (η Εβα Γκριν φλερτάρει επικίνδυνα με την καρικατούρα) στην άνευρη σκηνοθεσία, ακόμη και στην μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά που υπογραμμίζει περισσότερο απ’ όσο θα χρειαζόταν το και πότε θα έπρεπε να νιώθεις.
Και κάπως έτσι το φιλμ παραμένει άνευρο και χλιαρό ένας Πολάνσκι light που δεν ενδιαφέρεται καν να σπρώξει την ιστορία του στα άκρα ή σε πιο σκοτιενές ψυχοσεξουαλικές περιοχές και στην εν δυνάμει ένοχη απόλαυση που θα μπορούσε να κανείς να αντλήσει από εκεί.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
Κάννες 2017: Το «L'Amant Double» του Φρανσουά Οζόν είναι η (ένοχη) απόλαυση του φεστιβάλ
Κάννες 2017: Το «L'Amant Double» του Φρανσουά Οζόν είναι η (ένοχη) απόλαυση του φεστιβάλ
- Κάννες 2017: Ηχηρό μήνυμα, τεταμένο σινεμά, αφοπλισμένο φινάλε για το «In The Fade» του Φατίχ Ακίν
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
