Το «Ava» είναι η πρώτη ταινία της Λεά Μισιούς (υπογράφει και το σενάριο στο «Les Phantomes d' Ismael» αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό) και αυτό να είναι εμφανές τουλάχιστον στον τρόπο με τον οποίο η ταλαντούχα δημιουργός του δε νιώθει κάποια πίεση να παραγεμίσει χρόνο με σενάριο, αλλά αφήνεται σε μια καλώς εννοούμενη nouvelle vague των χρόνων που ένα κορίτσι και ένα όπλο ήταν τα μόνα που χρειαζόσουν για να γίνει μια ταινία.
Εδώ προσθέστε ακόμη ένα αγόρι με τσιγγάνικη καταγωγή και έναν επιβλητικό μαύρο σκύλο για να φτάσουμε στο παρόν, να ξεναγηθούμε σε μια οικογενειακή παραλία που βλέπει στον Ατλαντικό και να γνωρίσουμε την Αβα, ένα 13χρονο κορίτσι που μαζί με τη μητέρα της και τη μικρή της αδερφή που είναι ακόμη μωρό, περνάει το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής της που θα βλέπει.
Οχι, δεν υπάρχει τίποτα τραγικό στο γεγονός πως ένα 13χρονο κορίτσι θα μείνει τυφλό, αφού στην πραγματικότητα αυτή η δυσάρεστη τροπή θα γίνει η κινητήριος δύναμη που θα σπρώξει την Αβα στην ενηλικίωση. Και μαζί με την προσπάθειά της να μάθει να ζει σαν τυφλή (σε μερικές από τις πιο ωραίες σκηνές της ταινίας), θα αποφασίσει να ενηλικιωθεί πιο γρήγορα από το κανονικό.
Αφήνοντας πίσω της την ασφάλεια του σπιτιού της, η Αβα θα ακολουθήσει τον Χουάν, όχι μόνο γιατί είναι ο πιο όμορφος, αλλά γιατί είναι αυτός που θα μπορέσει να της προσφέρει αυτό που ζητάει: ένα λόγο να νιώσει ελεύθερη και περισσότερους για να ζήσει σαν σταρ του σινεμά, μια σύγχρονη Μπόνι δίπλα στον Κλάιντ που κρύβεται μπλεγμένος σε καυγάδες και αστυνομίες σε μια απομονωμένη παραλία, μια Ανα Καρίνα δίπλα στον δικό της «Τρελό Πιερό».
Στις σκηνές της παραλίας, εκεί όπου η Αβα και ο Χουάν ζουν το δικό τους «Badlands», η Μισιούς αφήνει ελεύθερη την ενέργεια δύο παιδιών που δεν χωράνε πουθενά και που ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια κλειστά. Αυτό που προκαλεί δεν είναι μόνο μια πλημμύρα από συναισθήματα, ερωτισμό και αγωνία αλλά και μια αυθεντική αίσθηση μελαγχολίας που κάνει τους ήρωές της να μοιάζουν σχεδόν με την ίδια αίσθηση που αφήνει πάνω σου το καλοκαίρι όταν είσαι νέος.
Με τη σιγουριά μιας έμπειρης δημιουργού, με συνειδητή επιλογή το 35mm φιλμ που μετατρέπει κάθε σκηνή σε ένα μικρό κινηματογραφικό οργασμό και με όλες τις αφέλειες και τις ευκολίες που πάντα συναντάς σε ένα ντεμπούτο που θέλει περισσότερο να μεταφέρει μια αίσθηση παρά να αφηγηθεί μια συγκεκριμένη ιστορία, το «Αva» είναι λίγο πριν τη μεγάλη του τελική σκηνή ένα μικρό κομψοτέχνημα και μαζί η υπόσχεση για μια δημιουργό που θα ακούσουμε σίγουρα στο μέλλον.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
