Πάντα ανθρωποκεντρική και πάντα με μια ζεστασιά, η Ναόμι Καβάσε, με τελευταία της ταινία το «Γλυκό Φασόλι», βρίσκει τη φόρμα ενός ρομαντικού μελοδράματος για να μιλήσει για το φως στη ζωή, στα μάτια, αλλά και στο σινεμά. Πέρα, βέβαια, από αυτές τις εγκεφαλικότερες αναφορές, το «Radiance» θα μπορούσε να ήταν κι ένας πιο καλόγουστος Ξανθόπουλος.
Κεντρική ηρωίδα της ταινίας, η Μιζάκο που κάνει ηχητικές αποδόσεις ταινιών για τυφλούς θεατές. Η ταινία που δουλεύει τώρα είναι ένα ερωτικό δράμα στην ακρογιαλιά. Στο γκρουπ τυφλών όπου τεστάρει την απόδοσή της, γνωρίζει τον Νακαμόρι, έναν μεγαλύτερο κι εσωστρεφή φωτογράφο που σταδιακά χάνει την όρασή του. Οταν η Μιζάκο, γοητευμένη ήδη, θα δει τις φωτογραφίες του Νακαμόρι, θα βρει σ' αυτές έναν ιδιαίτερο σύνδεσμο, όχι μόνο με τον άντρα, αλλά και με το δικό της παρελθόν. Οσο η επαφή τους βυθίζεται στο κυριολεκτικό σκοτάδι, τόσο κι οι δυο συνειδητοποιούν ότι η έλλειψη της όρασης σ' αφήνει να δεις βαθύτερα στην ψυχή.
Η Καβάσε, κινούμενη μ' ένα λιτό σενάριο, επενδύει περισσότερο στην αισθητική της ταινίας της. Στη φωτογραφία που παίζει συμβολικά και συναισθηματικά με το φως, τον ήλιο, την καθαρή και τη θολή εικόνα, την αντανάκλαση, την αποτύπωση του προσώπου σε μια φωτογραφία, ένα τζάμι, έναν καθρέφτη και, φυσικά, στο ίδιο το φιλμ. Τραβά το χρόνο παρατηρώντας τους ήρωές της και τον κόσμο που τους περιβάλλει, κάνει υπομονή στις σιωπές, κοιτάζει βαθιά στα μάτια - τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ιστορίας της - και απολαμβάνει τους δυο ηθοποιούς της καθώς μεταμορφώνονται από διστακτικούς και μελαγχολικούς παρατηρητές σε ήρωες πρόθυμους ν' αγαπήσουν.
Οσο, βέβαια, ευαίσθητη, αυτοαναφορική προς το σινεμά και τρυφερή κι αν είναι η ταινία της, παραμένει ένα μικρό ρομαντικό μελόδραμα για ραγισμένες ψυχές, με εικόνες και ατάκες που προορίζονται να γεμίσουν ένα νοσταλγικό ημερολόγιο με ζευγάρι κόντρα στο ηλιοβασίλεμα στο εξώφυλλο. Αλλά, από την άλλη πλευρά κι απομακρύνοντας την ταινία από την ανταγωνιστικότητα, το μέγεθος και, ενίοτε, την καινοτομία του διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ Καννών όπου κάνει την πρεμιέρα της, δεν μπορείς παρά να παραδοθείς εύκολα, τουλάχιστον για τη μιάμιση ώρα της διάρκειάς της, στην αθωότητα και την ακτινοβολία της.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
