Το «You Were Never Really Here» είναι η ταινία που έσωσε τη Λιν Ράμσεϊ μετά τη μεγάλη περιπέτεια του «Jane Got a Gun» και που κλείστηκε για να συμμετάσχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 70ού Φεστιβάλ Καννών τόσο εσπευσμένα, ώστε στην πρώτη του παγκόσμια προβολή να μην έχει ακόμη ούτε τίτλους τέλους.
Μόνο που αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα που λείπει από την καινούρια ταινία της δημιουργού που αγαπήθηκε πολύ με το «Ratcatcher», αποθεώθηκε με το «Morvern Callar» και ενηλικιώθηκε με το «Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν» για να θεωρείται εδώ και χρόνια μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές δημιουργούς που βγήκαν ποτέ από τη Μεγάλη Βρετανία, λάτρης της υπόγειας βίας και του στιλ περισσότερο από την ιστορία που θέλει κάθε φορά να αφηγηθεί.
Στο «You Were Never Really Here» συμβαίνει σίγουρα το δεύτερο, αφού η ιστορία, αν και βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Εϊμς, μοιάζει να είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τη Ράμσεϊ, μπροστά σε μια κατασκευή ενός αστικού γουέστερν, όπου ο μοναχικός καουμπόι του Χοακίν Φίνιξ, συναντά και φλερτάρει συνεχώς με το θάνατο σε μια αποστολή που καθώς ανοίγει το βλέμμα στην πολιτική διαφθορά τον οδηγεί πιο βαθιά στον αποξενωμένο εαυτό του. Δεν συμβαίνει ωστόσο το πρώτο, αφού η Ράμσεϊ επιλέγει εδώ η βία να είναι απτή, το αίμα να κυλάει άφθονο και οι σκηνές που προσπαθείς να δει με μισόκλειστα μάτια περισσότερες απ' ότι οι υπόλοιπες.
Δεν είναι ότι δεν μπορείς να αντιληφθείς τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει η Λιν Ράμσεϊ ενορχηστρώνοντας πάνω στο score του Τζόνι Γκρίνγουντ μια σονάτα υπαρξιακής βίας και αποξένωσης με φόντο τη Νέα Υόρκη και απολήξεις που ξεκινούν από τον «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορσέζε για να φτάσουν μέχρι τις πιο καταραμένες στιγμές του Εϊμπελ Φεράρα. Ούτε ότι δεν πιάνεις τον εαυτό σου να γοητεύεται από την επιμονή της να μπει βαθιά - για πρώτη φορά στη φιλμογραφία της - μέσα στον ψυχισμό ενός τραυματισμένου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) άντρα που διασχίζει το αιματοβαμμένο αμερικάνικο όνειρο χάνοντας σφαίρα με τη σφαίρα (ή καλύτερα τσεκουριά με την τσεκουριά) τη ψυχή του.
Το «You Were Never Really Here» είναι, όμως, μια ταινία για την απόλυτη αποξένωση του σινεμά από το περιεχόμενό του. Και αυτό δεν το λέμε για καλό, ειδικά αν προσθέσει κανείς πως η άσκηση της Λιν Ράμσεϊ πάνω στη φόρμα αγγίζει και επίπεδα σπουδαστικού σινεμά, με δωρεάν σεναριακές λύσεις, δήθεν ποιητικές στιγμές και ακόμη πιο δήθεν ακύρωση των ειδών με σκηνές που θα συναντούσες στο σινεμά ενός πρωτοεμφανιζόμενου ή κάποιου υπερβολικά υπερφίαλου σκηνοθέτη.
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στη διαδρομή του Τζο που να σε ενδιαφέρει πραγματικά, είτε αυτή έχει να κάνει με το (πόσο γραφικό πια) παρελθόν του στο Ιράκ, είτε με τη σχέση του με τη μητέρα του που βρίσκει κι αυτή μια σινεφιλική αναφορά στο «Ψυχώ» του Αλφρεντ Χίτσκοκ - σε μια λογική του όσο περισσότερο κλείνουμε το μάτι στο θεατή τόσο αυτός ξεχνιέται ότι βλέπει κάτι που δεν έχει σημασία. Πόσο μάλλον όταν το πολιτικό κομμάτι της ταινίας - η διαφορά στα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής ζωής της χώρας σε συνδυασμό με το εμπόριο παιδιών που πουλιούνται για σεξουαλικό εμπόριο - αντιμετωπίζεται σχηματικά και περισσότερο σαν σχέδιο υπόθεσης παρά σαν μια ουσιαστική κριτική απέναντι σε μια χώρα και ένα κόσμο προορισμένο να λυγίσει κάτω από το βάρος της υποκρισίας.
Εχοντας στα χέρια της έναν από τους σπουδαιότερους - ίσως τον σπουδαιότερο - ηθοποιό της γενιάς του, η Λιν Ράμσεϊ καταφέρνει να κάνει ακόμη και τον Χοακίν Φίνιξ να μοιάζει ψεύτικος, εδώ σε μια δωρεάν σωματική ερμηνεία που έρχεται να προσθέσει ακόμη ένα κενό σε μια ταινία που της λείπουν τελικά τόσα πολλά πράγματα ώστε να απέχει πάρα πολύ από το υπαρξιακό τριπάκι και το εφιαλτικό νεο-γουέστερν με το οποίο η Σκοτσέζα δημιουργός του θέλησε να περάσει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2017: Το «L'Amant Double» του Φρανσουά Οζόν είναι η (ένοχη) απόλαυση του φεστιβάλ
- Κάννες 2017: Ηχηρό μήνυμα, τεταμένο σινεμά, αφοπλισμένο φινάλε για το «In The Fade» του Φατίχ Ακίν
- Κάννες 2017: «The Day After» του Χονγκ Σανγκ-σου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ρομέρ
- Κάννες 2017: Στο «Radiance», η Ναόμι Καβάσε «την είδε» ρομαντικό μελόδραμα
- «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
- Κάννες 2017: Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
